บทที่ 74 ฉันมาเพื่อเคลียร์ปัญหา
ในช่วงเย็น
หลี่เคอหมิงกับซูเย่เดินทางมาที่หมู่บ้านฉีเจี๋ยซุนอีกครั้ง แต่แทนที่จะมาเพื่อเปิดคลินิกตรวจโรคเหมือนทุกวัน พวกเขากลับมาพร้อมกระสอบทรายเพื่อช่วยเหลือชาวบ้านกั้นแนวดิน
ซูเย่ขึ้นไปยืนมองพื้นที่โดยรอบอยู่บนเนินสูง
ทุ่งข้าวโพดที่เคยถูกไฟไหม้ได้รับการปรับปรุงใหม่ทั้งหมด
ขณะนี้ พื้นที่จำนวน 500 กว่าไร่ได้กลายเป็นสวนปลูกกะหล่ำโดยสมบูรณ์ และสวนกะหล่ำแห่งนี้กำลังจะเป็นสิ่งที่ช่วยมอบชีวิตใหม่ให้กับพวกชาวบ้าน
“เรียบร้อย”
หลี่เคอหมิงอดพูดขึ้นมาไม่ได้ “นับว่าครั้งนี้เจ้าทำความดีครั้งยิ่งใหญ่จริง ๆ”
ซูเย่ยิ้มแย้ม
เมื่อเขาได้มีโอกาสใช้ชีวิตอยู่นานถึงขนาดนี้ สิ่งที่เขาเกลียดชังที่สุดจึงเป็นความทุกข์ของผู้คน
ในการตรวจคนไข้รอบค่ำ ถึงแม้ชาวบ้านทุกคนจะเหนื่อยล้าจากการทำงานมาทั้งวัน แต่บนใบหน้าของพวกเขากลับประดับด้วยรอยยิ้มอิ่มใจ
หม่าเหลาเอ้อที่มาก่อกวนเมื่อวานนี้ ไม่ได้มาปรากฏตัวขึ้นอีก
เมื่อตรวจคนไข้คนสุดท้ายเสร็จ ซูเย่ที่เดินทางกลับเข้าไปในเมืองพร้อมด้วยหลี่เคอหมิง ก็แอบเดินทางกลับมาที่หมู่บ้านฉีเจี๋ยซุนอีกครั้งกลางดึก
เขาเดินขึ้นไปบนภูเขาข้างหมู่บ้านเพียงลำพัง
ชายหนุ่มเดินขึ้นไปหยุดยืนบนยอดเขา
กวาดสายตามองพื้นที่โดยรอบ
หมู่บ้านฉีเจี๋ยซุนล้อมรอบด้วยภูเขา และตัวหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ตรงกลางจึงตกอยู่ใต้แรงกดอากาศสูงเพราะภูเขาเหล่านี้
นับเป็นที่ดินซึ่งยากต่อการนำไปพัฒนา
แต่ขณะนี้มันกลับกลายเป็นข้อดี
เพราะว่าในสายตาของซูเย่ ภูเขาที่ตั้งอยู่รอบบริเวณนี่แหละคือของล้ำค่า!
“ถ้าระดับพลังเราสูงมากกว่านี้ ก็สามารถใช้ภูเขาพวกนี้เป็นแหล่งดูดซับพลังปราณธรรมชาติได้เลย”
“แต่ว่าตอนนี้…”
ซูเย่ทอดสายตามองไปยังสวนกะหล่ำจำนวน 571 ไร่ที่อยู่บริเวณเชิงเขา
ตอนนี้เขาจำเป็นต้องถ่ายเทพลังปราณธรรมชาติทั้งหมดจากภูเขาโดยรอบลงไปที่สวนกะหล่ำก่อน
ด้วยวิธีนี้เท่านั้น เขาถึงจะสามารถเพาะปลูกกะหล่ำพิเศษได้ทันเวลา
“พื้นที่ 571 ไร่ มีภูเขาล้อมรอบอยู่สามด้าน ส่วนอีกด้านหนึ่งนั้น…”
ซูเย่ตวัดสายตามองไปยังอีกทิศทางหนึ่ง
แล้วชายหนุ่มก็กระโดดลงไปยืนอยู่บนโขดหินก้อนใหญ่ที่อยู่บริเวณเชิงเขา
เขายกสองมือขึ้นมาประกบกัน แล้วเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“จงปรากฏออกมา!”
ซูเย่เกร็งกำลังแขน และยกมือขึ้นเหนือศีรษะ
หลังจากนั้นก้อนหินขนาดใหญ่ยักษ์ก้อนหนึ่งก็ร่วงลงมาจากกลางอากาศ ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกก้อนหินนำไปตั้งไว้ที่จุดหนึ่งบริเวณตีนเขา
ซูเย่ทำเช่นนี้อยู่สี่ครั้ง
เขาต้องยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผากเมื่อสามารถนำก้อนหินใหญ่ไปตั้งไว้ได้ครบถ้วนตามที่ต้องการ
ถ้ามองลงมาจากท้องฟ้าในขณะนี้ ก็จะเห็นว่าก้อนหินเหล่านั้นตั้งทำมุมเชื่อมต่อกันเป็นค่ายอาคมชนิดหนึ่ง
ซูเย่สูดหายใจลึก แล้วร่างกายของเขาก็พร้อมสำหรับการดูดซับพลังปราณธรรมชาติได้โดยทันที
“หลอมรวมพลัง!”
ชายหนุ่มส่งเสียงตะโกน
เมื่อสิ้นเสียงนั้น ค่ายอาคมของก้อนหินทั้งสี่ก็ทำงานขึ้นมาทันที มีเสียงดัง “ฟู่” ตามมาด้วยเสียงดัง “ครืน” แล้วพลังปราณธรรมชาติที่อยู่รอบบริเวณ ก็ถูกดูดซับเข้ามาอยู่ในใจกลางค่ายอาคมที่เขาสร้างเอาไว้
ซูเย่ยืนอยู่ใจกลางค่ายอาคม สัมผัสได้ว่าพลังลมปราณในร่างกายของตนเองเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
เขาสูดหายใจลึก
พยักหน้าด้วยความพอใจ
“ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่ถึงเดือนเราก็น่าจะมีกะหล่ำไปส่งที่ร้านแล้ว”
ทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อย
รออีกเพียงเดือนเดียว กะหล่ำเหล่านี้ก็จะสามารถเก็บเกี่ยวได้โดยไม่มีปัญหา
แต่ว่า
ก่อนจากไปยังมีปัญหาอีกอย่างที่ซูเย่ต้องจัดการ
เขาหันไปจ้องมองหมู่บ้านที่อยู่ข้างเคียง ในดวงตาเป็นประกายเย็นชา เขาไม่รอช้ามุ่งหน้าไปยังที่นั่นทันที
…
“ไอ้คนเร่ร่อนนั่นแหละคือตัวปัญหา!”
“ถ้าครั้งที่แล้วมันไม่หยิบมีดออกมานะ รับรองว่าไอ้หมอหน้าอ่อนคนนั้น คงโดนฉันกระทืบจมตีนไปแล้ว!”
“ฉันบอกแล้วไงว่าพวกมันไม่มีทางได้อยู่กันอย่างสงบสุขแน่ รอให้กะหล่ำพวกนั้นเติบโตซะก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะเอายาฆ่าแมลงไปราดให้แม่งเฉาตายหมดเลย!”
“ได้เลยลูกพี่ เดี๋ยวผมจะช่วยลูกพี่เอง!”
ในบ้านของหม่าเหลาเอ้อ กลุ่มอันธพาลกำลังนั่งดื่มเหล้าพร้อมกับพูดคุยถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้อย่างสนุกปาก
ไม่มีใครรู้ว่าหน้าประตูบ้านปรากฏร่างชายคนหนึ่ง…
ซูเย่ยืนยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายเหยียดหยาม
คนเหล่านี้ถ้าปล่อยเอาไว้โดยไม่สั่งสอน ก็คงจะต้องกลับมาสร้างปัญหาให้พวกชาวบ้านแน่ ๆ
ซูเย่กำลังจะยกเท้าถีบพังประตูเข้าไป
แต่แล้วประตูกลับเปิดออกมาเสียก่อน
ชายฉกรรจ์ท่าทางมึนเมาคนหนึ่งเดินเปลือยท่อนบนออกมาจากในตัวบ้าน สายตาของเขาจดจ่ออยู่แต่กับการแกะเข็มขัดกางเกงของตนเอง เมื่อปลดเข็มขัดออกแล้ว ชายคนนั้นก็ถลกกางเกงลง และยืนปัสสาวะอยู่ที่ข้างตัวบ้านในความมืดมิด
ระหว่างที่ยืนทำภารกิจของตนเอง ชายฉกรรจ์ก็ตัวสั่นเล็กน้อย สีหน้าปรากฏความพอใจ เมื่อเขาดึงกางเกงกลับขึ้นมา และคาดเข็มขัดอีกครั้ง เขาเพิ่งจะนึกได้ว่าตอนที่เดินออกมาจากตัวบ้านเมื่อสักครู่ เขารู้สึกเหมือนเห็นใครบางคนยืนอยู่ที่หน้าประตู คิดได้ดังนั้นจึงรีบหันกลับไปมองโดยทันที
และก็พบว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนนิ่งจ้องมองมาที่เขา
“แกเป็นใคร?” เขาถามขึ้นด้วยความตกใจ
ชายผู้ไม่สวมใส่เสื้อ มองหน้าซูเย่ด้วยความสงสัย
“เห็นว่าพวกนายอยากกระทืบฉันไม่ใช่เหรอ?”
ซูเย่พูดขึ้นพร้อมกับกวาดตามองกลุ่มคนที่อยู่ด้านในตัวบ้าน
เขารู้มาว่าบรรดาอันธพาลที่ไปก่อกวนชาวบ้านเมื่อวานนี้ รวมตัวอยู่ที่นี่พร้อมหน้าพร้อมตา
นอกจากหม่าเหลาเอ้อแล้ว ก็ยังมีชายฉกรรจ์ร่างใหญ่อีกประมาณ 7 – 8 คนนั่งล้อมวงอยู่ที่โต๊ะสุรา ถึงบนโต๊ะจะมีขวดสุราวางอยู่มากมาย แต่กับแกล้มนั้นเล่า มีเพียงถั่วลิสงจานเดียวเท่านั้น
“คุณหมอ พวกเรากำลังคิดถึงคุณหมออยู่พอดีเลย” หม่าเหลาเอ้อลุกขึ้นยืนและยิ้มกว้าง “ตกลงหมอมาที่นี่เพื่อจะมาขอโทษพวกผม หรือจะมาจ่ายค่าเสียหายกันล่ะ?”
พูดจบ เขาก็ผายมือไปยังกลุ่มชายฉกรรจ์ที่อยู่รอบตัว
“ถ้าวันนี้ผมไม่ได้เงิน ไม่ขอรับประกันนะว่าคุณหมอจะได้กลับไปอย่างปลอดภัย” ด้วยความเมาบวกกับจำนวนพรรคพวกของตนเยอะกว่าจึงทำให้หม่าเหลาเอ้อกล้าที่จะท้าทายซูเย่
“และขอเตือนไว้ก่อนว่าคุณหมอไม่มีทางหลบหนีได้สำเร็จ เพราะพวกเราจะตามล่าคุณหมอเอง”
ซูเย่โบกสะบัดมือขวาเล็กน้อย
“เหวอ…”
เขากระแทกฝ่ามือลงไปบนหน้าอกของชายผู้ไม่สวมใส่เสื้อ วินาทีต่อมา ร่างของชายฉกรรจ์ผู้นั้นก็ลอยหวือไปกระแทกเข้ากับโต๊ะสุราเสียงดังโครม
โต๊ะสุราแตกกระจาย ถั่วลิสงบนจานหล่นเกลื่อนกลาดบนพื้นห้อง
“เฮ้ย!”
เมื่อเห็นดังนั้นทุกคนก็ได้สติ
สายตาของพวกเขามองมาที่ซูเย่ด้วยความตกตะลึง
คุณหมอหน้าหล่อร่างกายบอบบางมีพละกำลังมหาศาลขนาดนี้เชียวหรือ?
ซูเย่ไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งสติได้
“วูบ…”
ภายในห้องแห่งนั้นมีแสงสว่างส่องประกายจ้าขึ้นมา
เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา
ชายฉกรรจ์ทุกคนก็ลงไปนอนกองอยู่บนพื้นต่อหน้าต่อตาหม่าเหลาเอ้อ ในสมองของเขามีแต่คำว่า “ตายแน่ตู” ผุดขึ้นมาเต็มไปหมด
ส่วนตัวนั้นหม่าเหลาเอ้อทำอะไรไม่ถูกอีกต่อไป เขาไม่เคยเผชิญหน้ากับใครที่มีความเก่งกาจขนาดนี้มาก่อน สีหน้าของเขาจึงเต็มไปด้วยความขลาดกลัว ท่าทีร้อนรนกำลังคิดหาทางรอดให้ตัวเอง
หัวหน้าอันธพาลพยายามปั้นหน้ายิ้ม แล้วพูดว่า “น้องชาย พวกเราผิดไปแล้ว พวกเราจะไม่ยุ่งกับชาวบ้านพวกนั้นอีก อย่าทำอะไรพี่เลยนะ!”
“เฮอะ!”
ซูเย่กระแทกฝ่ามือลงไปบนหน้าอกของหม่าเหลาเอ้อเสียงดังผลั่ก
ร่างของหม่าเหลาเอ้อกระเด็นไปนอนกองอยู่ข้างลูกน้องของตน
ซูเย่อยากจะลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าชายฉกรรจ์กลุ่มนี้ แต่เมื่อพบกับความสกปรกภายในห้องพัก เขาก็ล้มเลิกความตั้งใจไปทันที
“เมื่อกี้ฉันได้ยินที่นายพูด”
ซูเย่เดินเข้าไป ใช้เท้าขวากระทืบลงไปบนพื้นเต็มแรง
“เปรี๊ยะ” เสียงพื้นคอนกรีตแตกร้าวด้วยแรงกระทืบของเขา
หม่าเหลาเอ้อเบิกตาโตด้วยความตื่นกลัว ตัวแข็งทื่อเหมือนวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง
ไม่มีใครกล้าส่งเสียงพูดอีกแล้ว
ซูเย่น่ากลัวมากเกินไป ต่อให้พวกเขากำลังเมามายแค่ไหน แต่ในตอนนี้ก็แทบจะสร่างเมากันทุกคนแล้ว
“ฉันมาเพื่อเคลียร์ปัญหา”
ซูเย่พูดขึ้น
ระหว่างที่พูดเขาก็กระทืบเท้าขวาลงไปบนพื้นห้องอีกครั้ง
“เปรี๊ยะ”
พื้นคอนกรีตเกิดรอยแตกร้าวเหมือนใยแมงมุมขยายอาณาเขตมากขึ้น
