===============
“เจ้าพวกที่ไม่ยอมไปด้วย โปรดหลีกทาง ขลาดเขลาดีนัก, คอยดูข้านับเงินก็แล้วกัน!” มีทหารรับจ้างผู้เย่อหยิ่งเฉพาะคนหนึ่ง กำลังผลักคนอื่นให้พ้นทางแล้วเดินออกมาจากกลุ่มทหารรับจ้าง เขาควงขวานของเขาแล้วกระโดดออกมาจากโพรงมดและเข้าไปรวมกับอีกกลุ่ม พวกเขาใช้น้ำยากันแมลงคุ้มครองตัวเองไว้ อย่าว่าแต่มดแดงไฟเลย แมลงสายพันธุ์อื่นๆ ที่มีชีวิตก็เกลียดกลิ่นชนิดนี้ ในสถานการณ์ปกติ แมลงจะหลบหนีไปทันที ไม่ยอมโดนกลิ่นหม็นของศัตรูโจมตี
ไม่ได้มีเพียงอุโมงค์มดที่นำมายังพื้นที่เปิดโล่งนี้เท่านั้น ยังมีทางอื่นอีกหลายสิบทาง ทหารรับจ้างนับไม่ถ้วนยินดีจะทิ้งชีวิตเพื่อประโยชน์ให้ได้ควางมั่งคั่งดังที่ตั้งใจไว้จนทำให้ไปรบกวนฝูงมดแดงไฟ
เมื่อเวลาผ่านไป มีทหารรับจ้างที่โดนมดแดงไฟตรวจพบเข้า ต้องบอกว่าพวกเขาถูกฆ่าตายในที่เกิดเหตุทันที อย่างไรก็ตาม มีคนอยู่หลายคนที่สามารถหลบหนีได้ ขณะที่พวกเขาชะโลมน้ำยามดและยากันแมลงเป็นจำนวนมาก
เย่ว์หยางออกมาจากกลุ่มคนอย่างเงียบและตามทหารรับจ้างที่หมดหวังเหล่านี้ไปอย่างกระชั้นชิด
พวกเขาผ่านลงไปที่อุโมงค์ล่างอีกแห่งหนึ่ง และมาถึงรังที่ใหญ่กว่าพื้นที่ว่างครั้งก่อน พวกเขาตระหนักได้ว่ายังมีมดแดงไฟอยู่ที่นี่มากกว่า มดแดงไฟนับจำนวนไม่ถ้วน กรูกันเข้ามาตรวจหาศัตรูของพวกมันในทุกที่ ยังคงมีมดแดงทหารร่างยักษ์รวมอยู่ด้วย มันพ่นไฟเป็นทางยาวในอากาศ มีชั้นของมดแดงไฟคลานยัวะเยียะอยู่บนพื้น มันมองหาผู้บุกรุกที่เข้ามาขโมยไข่ทอง ทหารรับจ้างเกือบร้อยยืนอยู่บนแท่นใกล้หน้าผา ฟันของพวกเขากระทบกันอย่างน่ากลัว พวกเขาพ่นยาต้านทานไว้เป็นจำนวนมากและชูคบเพลิงป้องกันตัวเองไว้ คอยจับตาดูอยู่บนแท่นหินอย่างต่อเนื่อง
แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่สามารถจะทนได้นานนัก เมื่อกลิ่นน้ำยากันแมลงหายไป พวกเขาจะถูกฝูงมดฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ฝูงมดจำนวนมหาศาลล้อมกรอบพวกเขาไว้ในใต้ดินอย่างบ้าคลั่ง แม้ว่ามดแดงไฟจะไม่มีความฉลาด แต่พวกมันมีสัญชาตญาณธรรมชาติและมันไม่ยอมยกเลิกการค้นหาของมันง่ายๆ พวกมันยังคงตั้งใจหาผู้บุกรุกล่องหน
“พี่น้องทั้งหลาย! เพื่อเงินแล้ว ทุ่มชีวิตเราโจมตีมันเถิด!” ความจริง ทหารรับจ้างแทบทั้งหมดไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อเงินรางวัล พวกเขาไปที่นั่นเพื่อไข่มดทอง
พวกทหารบางกลุ่มมีความคิดจะฆ่ากลุ่มทหารรับจ้างบนแท่นหินและไปเอาไข่มดทองต่อ
อ้อนวอน ขอความช่วยเหลือหรือ?
สิ่งที่พวกเขาทำในตอนนี้คือแกล้งช่วยพวกเขา จากนั้นล่อให้ฝูงมดมาฆ่าทหารรับจ้างบนแท่นหิน และก็หาโอกาสขโมยไข่มดทองหนีไป….
เย่ว์หยางเห็นมันด้วยตาตนเอง ขณะที่หัวหน้าทหารรับจ้าง 2-3 คนสมรู้ร่วมคิดกัน จากนั้นโยนแมลงเหยื่อล่อขึ้นไปบนแท่นหิน แมลงที่เป็นเหยื่อดึงดูดฝูงมดมาเพิ่มขึ้นอีก ทำให้พวกมันคลั่งมากกว่าเดิม ทหารรับจ้างบนแท่นหินสบถลั่นทันที ทหารรับจ้างกลุ่มเล็กๆ ที่ตั้งใจมาช่วยเหลือ ตกเข้าไปในกับดักต่อสู้ของคนเห็นแก่ตัวพวกนี้ ตลอดสถานที่ชุลมุนไปหมด เลือดเนื้อที่หลั่งไหลจากการต่อสู้ กลับดึงดูดฝูงมดแดง
มดแดงไฟเป็นเหมือนกระแสน้ำไหลบ่าเข้าหาพวกเขาประดุจคลื่นยักษ์
“เป็นไปได้ไหมว่า ไข่มดทองจะยังอยู่ที่นี่? พวกเขายังไม่เทเลพอร์ตออกไปหรือ?” เย่ว์หยางมีสายตาคมกล้า และเห็นว่าทหารรับจ้างที่อยู่ใจกลางของกลุ่ม มีอยู่ไม่กี่คนที่แบกกระเป๋าหลังใบใหญ่ พวกเขากำลังซ่อนสีหน้าตนเอง หน้าของเขาดูสับสนขณะที่เหมือนจะมองเห็นสถานการณ์เลวร้าย
คิดได้ดั่งนั้นแล้ว ใจเย่ว์หยางสั่งการให้เคลื่อนไหวต่อไปอีก
คนพวกนี้คงพบของที่มีค่ามากยิ่งกว่าไข่มดทอง
คนที่ควรจะนำกลับไปโดยใช้ม้วนเวทเทเลพอร์ตก็ควรจะนำของที่ดีที่สุดกลับไปแล้ว ถ้าพวกที่เหลืออยู่ตรงนี้มีไข่มดทอง อย่างนั้นของที่นำกลับไปเล่า? ของอื่นๆ ที่มีค่ามากกว่าไข่มดทองใช่หรือเปล่า?
ความอยากรู้อยากเห็นผุดขึ้นมาเต็มหัวใจเย่ว์หยาง บางที คงสามารถเจรจาต่อรองบางอย่างกับพวกเขาได้
นั่นเป็นเพราะ ยังมีม้วนเวทเทเลพอร์ตอยู่กระเป๋าหลังของเขาอยู่ 2-3 ม้วน
เย่ว์หยางต่างจากนักรับทั่วไป เขาเกือบจะเป็นมนุษย์ล่องหนที่เดินผ่านฝูงมดได้สบายๆ ต่อให้เหยียบหลังมด เขาก็ไม่ทำให้ฝูงมดแตกตื่น
ภายใต้สายตาตกตะลึงของทหารรับจ้างที่ไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้น เย่ว์หยางเดินตรงไปที่แท่นหินนั้นและหยุดอยู่ห่างราวๆ 10 เมตร เขายืนอยู่บนหลังของมดทหารตัวใหญ่และปล่อยร่างกายไปตามจังหวะการเคลื่อนไหวขึ้นลงของมดทหารตัวนั้น ทุกคนจังงังจนพูดไม่ออกได้แต่มองเขา เย่ว์หยางยิ้มจริงใจเหมือนอาทิตย์อุทัยและถามว่า “สุภาพบุรุษ! พวกเจ้าสนใจจะคุยกันสักหน่อยดีไหม? บางทีเราจะทำข้อตกลงกันเล็กๆ น้อยๆ แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะให้ของแบบไหนแก่ข้าเป็นการแลกเปลี่ยน”
บนแท่นหิน มีคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากล่าวว่า “ถ้าเจ้ามีม้วนเวทเทเลพอร์ตอยู่กับตัว เรายินดีซื้อด้วยราคาที่สูง แค่บอกราคามา”
เย่ว์หยางรู้ว่าถ้าเขาไม่แสดงความสามารถให้พวกเขาเห็น คนพวกนี้ คงไม่กลัวที่จะเริ่มพูดกันอย่างตรงไปตรงมาแน่
เขาไม่ตอบ แต่ดึงดาบวิเศษฮุยจินออกมาจากสะเอว
เขาใช้พลังปราณก่อกำเนิดอาบที่ดาบทันที เปลวไฟสีม่วงถูกจุดประกายทันทีลุบพรึ่บเหมือนภูเขาไฟระเบิด
ดาบวิเศษฮุยจินพอถูกควงวาดเป็นวงกลมวงหนึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของเย่ว์หยาง หลังจากหมั่นฝึกแก้ไขวงกลมหยินหยางของเขา 3 วัน ทักษะการใช้ดาบของเขาสมบูรณ์แบบมากขึ้น วงกลมยักษ์ถูกวาดด้วยเปลวไฟสีม่วง ฟันเข้าไปยังพื้นที่โดยรอบตัวเย่ว์หยางและมดแดงไฟที่ล้อมรอบตัวเขาอยู่ถูกตัดขาดเป็น 2 ท่อน มดแดงไฟที่เดิมทีมีภูมิต้านทานไฟ ก็ยังถูกเปลวไฟสีม่วงเผาผลาญจนเหลือแต่เถ้าถ่าน
พื้นที่ภายในรัศมี 10 เมตร กลายเป็นพื้นที่ว่างทันที
เป็นดาบเดี่ยวที่สะท้านฟ้าสะเทือนดิน
นี่คือดาบเดี่ยววงกลมหยินหยางที่เป็นพลังที่แท้จริงของเย่ว์หยาง
เมื่อพวกเขาเห็นเย่ว์หยางเปิดเผยฝีมือแล้ว ทหารรับจ้างทุกคนรวมทั้งหัวหน้าของพวกเขาแทบเข่าอ่อน เมื่อทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่กลืนน้ำลายอย่างเดียว
ช่างน่ากลัว!
ในสถานการณ์ที่เขามีพลังต่อสู้ที่น่าตระหนกทั้งที่ยังไม่ได้เรียกสัตว์อสูรออกมา นักสู้ผู้แข็งแกร่งจะเป็นโจรสวมหน้ากากผู้นี้ได้อย่างไร?
หัวหน้าทหารรับจ้างที่อยู่บนแท่นหินปาดเหงื่อยะเยียบและรีบแสดงความคารวะว่า “พวกเราขอคารวะท่านยอดฝีมือ เรามีความสบายใจมากขึ้นและหวังอย่างยิ่งว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากนักรบที่แข็งแกร่งอย่างท่าน ถ้าท่านยินดีนำเราออกไปจากโพรงมด เรายินดีจะมอบไข่มดทองให้ท่าน 1 ใบ” พวกทหารรับจ้างที่อยู่บนแท่นหินรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของเขา มีนักรบแข็งแกร่งที่แท้จริง ยื่นมือให้ความช่วยเหลือพวกเขาดีกว่าได้กองทหารราบ ทหารม้าเสียอีก พวกเขาเพียงแต่กังวลว่าพวกเขาไม่รู้ว่าเงื่อนไขอะไรที่อีกฝ่ายหนึ่งต้องการแลกเปลี่ยน
“ไม่, ข้าไม่สนใจไข่มดทองของพวกเจ้า” เย่ว์หยางไม่มีความสนใจมดแดงไฟ แม้ว่าตัวอ่อนของมันจะเป็นอสูรทอง
มดเป็นสิ่งมีชีวิตที่เอาชนะได้ด้วยจำนวนกำลังพล ไม่ว่าแต่ละตัวจะแข็งแกร่งขนาดไหนก็ตาม มันไม่สามารถแข็งแกร่งโดยลำพังได้อย่างแท้จริง
เมื่อบุรุษที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าได้ยินคำพูดของเย่ว์หยาง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองสบตาสหายที่อยู่ข้างๆ เขา 2 คนและตะโกนมาทางเย่ว์หยาง “ท่านผู้กล้าที่นับถือ เราไม่รู้ว่าท่านต้องการเงื่อนไขอะไรเป็นการตอบแทน จากสิ่งที่เรามี ของที่มีค่าที่สุดก็คือไข่มดทอง แต่พวกเรามีรวมกัน 3 คน เรามีสัญญาที่จะขายไข่ใบหนึ่งนั้นให้กับร้านค้าพันธมิตร มีเหลืออยู่เพียง 2 ใบเท่านั้น การแบ่งดอกผลที่ได้มาด้วยเลือดเนื้อของพวกเราเป็นสิ่งที่มีมูลค่าที่สุดที่เราจะจ่ายให้ท่านได้”
เย่ว์หยางยิ้มอย่างเยือกเย็น “ข้าต้องการของที่มีค่ามากกว่าไข่มดทอง…”
ได้ยินเช่นนี้ คนที่เป็นผู้นำถึงกับสะดุ้ง ดวงตาของเขาแสดงว่าไม่เชื่อ จากนั้นก็พยายามกลบเกลื่อนปฏิเสธ “ไม่ ในตัวของเราไม่มีของอย่างนั้น ในโพรงมดจะมีของที่มีค่ามากกว่าไข่มดทองด้วยหรือ? เป็นไปไม่ได้เลย”
“งั้นเหรอ?” เย่ว์หยางยิ้ม จากนั้นเขาทำข้อตกลงกับคนบนแท่นหินว่า “พวกเจ้าคนไหนบอกสมบัติที่มีค่านั้นได้ไวที่สุด ข้าจะให้ม้วนเวทเทเลพอร์ตคนที่บอก 1 ม้วน”
“….” ทุกคนต่างมองดูหน้ากันและกัน
ทุกคนต้องการพูด แต่ไม่มีใครยินดีหักหลังอย่างหน้าอับอาย
ทันใดนั้นเย่ว์หยางดำเนินการที่จะเอาชนะแรงต่อต้านที่ทุกคนเก็บเอาไว้ในก้นบึ้งหัวใจของพวกเขา
เขาล้วงเอาม้วนเวทเทเลพอร์ตออกมาจากกระเป๋าหลังของเขา 1 ม้วน
พวกเขาแค่จำเป็นต้องพูดออกมา เพื่อที่ว่าจะได้จากไปได้และมีชีวิตได้ต่อไป แค่เพียงพูดออกมาคำเดียวก็จะอยู่รอดได้
“ผลมังกรเปลือกแข็ง” แค่เพียงเย่ว์หยางล้วงม้วนเวทเทเลพอร์ตออกมา ทหารรับจ้างที่ตัวผอมจึงได้พูดออกมา การกระทำของเขาไวมาก เขาไม่ใช่แค่พูดถึงของมีค่านั้นเท่านั้น แต่เขายังโดดลงจากแท่นหิน กลัวว่าเขาจะถูกสหายฆ่าตายหลังจากหักหลังพวกเขา เขากระโดดข้ามซากมดแดงไฟไม่กี่ตัว ในที่สุดก็มายืนอยู่ต่อหน้าเย่ว์หยาง เขาผายมือออกและมองดูเย่ว์หยางอย่างยอมจำนน “เราพบผลมังกรเปลือกแข็งในตำนาน มันเป็นหนึ่งในส่วนผสมที่สำคัญที่สุดในการผสมยาเสริมสร้างพลังยุทธ์.. ได้โปรดให้ม้วนเทเลพอร์ตกับข้าเถิด ข้าไม่อยากตาย ครอบครัวข้ายังต้องการให้ข้ารอดชีวิตกลับไป…. ได้โปรดเห็นแก่พ่อแม่ชราที่ต้องการคนดูแลและลูกสาวแรกเกิดที่อายุเพียง 3 เดือนของข้าเถิด ท่านผู้กล้า! โปรดให้โอกาสข้าด้วยเถิด ข้าไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ข้าแค่ต้องการกลับไปหาครอบครัวอย่างปลอดภัยเท่านั้น โปรดทำตามสัญญาเถิด ท่านเป็นนักสู้ผู้แข็งแกร่งมาก คำพูดของท่านคือเกียรติยศ โปรดสงสารข้าเถิด..ข้าขอร้อง..ข้าขอร้อง..”
“ดีมาก, เจ้ามีความริเริ่มและซื่อสัตย์ เจ้ามีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตต่อไป” นี่คือผลลัพธ์ที่เย่ว์หยางต้องการ เขาส่งม้วนเวทเทเลพอร์ตให้ทหารผู้นั้น เมื่อทหารผู้นั้นรับไป เขารีบเปิดม้วนทันทีและโค้งคำนับเย่ว์หยางอย่างซาบซึ้งก่อนจากไป จากนั้นจึงเทเลพอร์ตหายไปภายใต้วงแหวนแสง
“….” หัวหน้าผู้นั้นไม่สามารถห้ามเขาได้ ทหารรับจ้างที่เหลือบนแท่นหินรู้สึกเสียดายมาก
โอกาสมีชีวิตถูกเสนออยู่ต่อหน้าพวกเขาแล้วแท้ๆ แต่พวกเขาก็พลาดมันไปเสียได้
พวกขารู้ว่าทุกคนที่นี่จะไม่สามารถรอดชีวิตกลับไป มีบางคนที่นี่จะต้องเสียสละให้คนอื่นได้ออกไป
แม้พวกเขารู้สิ่งที่เป็นจุดจบ แต่ไม่มีผู้ใดยินยอมกลายเป็นแกะบูชายัญ แม้ว่ายังมีร่องรอยแห่งความหวังเหลืออยู่ พวกเขาทุกคนหวังว่าพวกเขาเองจะสามารถรอดชีวิตกลับไปได้ ไม่มีผู้ใดยอมตาย
เย่ว์หยางล้วงม้วนเทเลพอร์ตออกมาอีกเป็นสิบแล้วอวดให้คนหัวหน้าดู “ตอนนี้ พวกเจ้ามีทางเลือกเพียง 1 เท่านั้น ข้อแรก ยอมตายพร้อมกับสหายที่นี่ เมื่อพวกเจ้าตายกันหมดแล้ว ข้าค่อยมาเก็บของที่ข้าต้องการก็ได้ ข้อสอง ยอมรับเงื่อนไขของข้าและไปจากที่นี่พร้อมกับสหายของพวกเจ้าได้ นั่นแหละที่เจ้าต้องเลือก ขณะที่พวกเจ้าจะจากไปพร้อมกับของที่มีค่า ฝูงมดและกลุ่มทหารรับจ้างพวกนั้นกำลังจับตาของมีค่าที่จะกระจัดกระจายไปตามธรรมดา ยังมีโอกาสมากที่จะทิ้งคนพวกนี้ไว้แล้วรอดชีวิตไปจากที่นี่ หรือข้อสาม เอาชนะข้าให้ได้ตรงนี้ จากนั้นม้วนเทเลพอร์ตทั้งหมดก็จะตกเป็นของพวกเจ้า
ทุกคนมองดูหัวหน้าของพวกเขา หวังว่าจะตัดสินใจสักอย่างหนึ่ง
เลือกหนึ่งในสามข้อ เป็นเรื่องง่าย
แต่นี่ยังคงเป็นทางเลือกชีวิตที่ยากที่สุด……
********************
