เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ – ตอนที่ 157 – ตอนที่ 152 สารานุกรมยา

===============
ขณะที่เย่ว์หยางเอื้อมมือซุกซนเข้าไปหาหญิงงามลึกลับ ท้องฟ้าส่งเสียงกระหึ่มพร้อมกับฟ้าผ่าดังกึกก้อง

จากนั้นมีเสียงมังกรคำรามดังกึกก้องผ่านอากาศ

พื้นผิวของบ่อน้ำพุร้อนเกิดระลอกคลื่นนับไม่ถ้วนก่อกวนเป็นอ่างน้ำวนขนาดยักษ์

เย่ว์หยางตะลึงงันขณะมองดู จึงได้ตระหนักว่าต้นเหตุมาจากสิ่งมีชีวิตที่ดูคล้ายมังกร(จีน)สีเงิน มันขนดร่างอยู่ในอากาศปรากฏตัวขึ้น ร่างกายที่ยาวงามสง่าบินผ่านท้องฟ้า สิบนาทีหลังจากนั้นสิ่งมีชีวิตที่ดูคล้ายมังกรก็พุ่งลงมาใจกลางอ่างน้ำวนในทะเลสาบโดยไม่มีน้ำกระเซ็นหรือเสียงเลย

“คุณพระช่วย ในโลกนี้มีมังกรจริงๆ หรือนี่?” เย่ว์หยางลังเลไม่รู้จะแสดงการโต้ตอบอย่างไร

“เด็กชาวมนุษย์! ข้าไม่ใช่มังกรธรรมดา ข้าคือเทพมังกรวารี ใกล้เคียงกับมังกรมาก แต่แตกต่างกันนิดหน่อย” สุภาพสตรีคนหนึ่งอยู่ในชุดสีขาว บนหัวประดับด้วยเครื่องประดับวงแหวนเงิน และมีผ้าไหมคลุมปิดหน้าของนางไว้ ปรากฏตัวต่อหน้าเย่ว์หยาง ทำให้เขาตกใจอีกครั้ง

ใบหน้านางเรียบลื่นเหมือนผิวหยก อย่างไรก็ตามหัวของนางเต็มไปด้วยผมสีเงินเกือบเต็มศีรษะ

ความรู้สึกน่าเคารพแผ่กระจายออกมา แต่นางดูไม่แก่เลย

บรรยากาศรอบตัวนางดูลึกลับ กับรูปลักษณ์ที่ไม่เหมือนใครและสง่างามให้ความรู้สึกที่น่าสบายใจอย่างมาก

เย่ว์หยางรีบหดมือซุกซนของเขากลับขณะที่ทำเป็นตีหน้าซื่อใสบริสุทธิ์ถามว่า “ท่านนี้คือ…?”

ผมบนศีรษะของสุภาพสตรีท่านนี้เป็นเงินแต่ดูไม่แก่เลย นางส่งสัญญาณมือให้ เย่ว์หยางไม่เข้าใจเลยว่านางหมายถึงอะไร แต่เขารู้สึกว่ามันมีประโยชน์ก็เลยจำเอาไว้ในใจ จากนั้นสตรีนางนั้นพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “เด็กมนุษย์! เจ้าเรียกข้าว่าแม่เฒ่าฉือก็ได้ เดิมทีข้าเป็นนายเจ้าครอบครองทะเลสาบแห่งนี้ อย่างไรก็ตาม จู่ๆ สื่อจินโหวบุกรุกมาถึงที่นี่ตั้งใจจะมาชิงเอาสารานุกรมยาที่ข้าครอบครองอยู่ เขาไม่ได้ตั้งใจแม้แต่จะพยายามเจรจาต่อรอง แต่กลับเริ่มโจมตีใส่ข้าทันที ในที่สุด เขาใช้สิ่งประดิษฐ์อย่างหนึ่งที่จะกักขังข้าเอาไว้ภายในมิติจำเพาะ ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขาได้ไปจากทวีปมังกรทะยาน และเพราะสิ่งประดิษฐ์นั้นหายไปโดยไม่มีเขาปรากฏตัว ข้าคงไม่สามารถออกมาจากที่กักขังได้ มนุษย์หนุ่มนักสู้ปราณก่อกำเนิด ข้าขอบคุณที่เจ้าช่วยข้าเอาไว้ ข้าไม่มีอะไรจะตอบแทนเจ้า โปรดดื่มน้ำผลมังกรวัฒนะนี่เถิด!”

สุภาพสตรีคลุมหน้าที่เรียกตนเองว่าแม่เฒ่าฉือ เรียกคัมภีร์แพลตตินัมออกมา

จากนั้นนางเรียกบอลศักดิ์สิทธิ์ลูกหนึ่งที่ส่องแสงบริสุทธิ์ห่อหุ้มร่างเย่ว์หยางและสตรีงามลึกลับ

เย่ว์หยางรู้สึกถึงความอบอุ่นซึมผ่านจุดไป่ฮุ่ยบนกลางศีรษะ และไหลไปตามกระแสเลือดของเขา นอกจากนี้เขายังรู้สึกถึงความรู้สึกไม่สบายที่มาจากผิวชั้นนอกและกระดูกในตัวทั้งสองอย่าง ขณะที่แสงศักดิ์สิทธิ์อาบร่างเขา เขาถึงกับครางด้วยความเจ็บปวด ด้วยแสงฟื้นฟูแบบนี้ แสงศักดิ์สิทธิ์ได้ละลายเข้าไปในตัวเขาอย่างรวดเร็วมาก

แผลบนผิวของเขาสมานตัวได้เร็วสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า

แผลและรอยไหม้จากไฟปีศาจบนร่างกายของเขาทุเลาขึ้นอย่างต่อเนื่อง อาการบวมลดลง และผิวที่ตายก็ตกสะเก็ดหลุดไปขณะที่ผิวใหม่ถูกสร้างขึ้นมาดูยืดหยุ่นนุ่มเหมือนผิวทารก

นอกจากความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ที่ไม่สามารถขจัดออกได้ แม้แต่พลังภายในก็ฟื้นฟูกลับมาได้มาก

เย่ว์หยางกระโดดลุกขึ้นจากพื้น เขาเองยังไม่อยากเชื่อว่าอาการบาดเจ็บหนักของเขาจะหายได้ไวขนาดนี้จริงๆ

หญิงงามลึกลับที่สลบหมดสติไปจากอาการบาดเจ็บสาหัสค่อยๆ ลืมตาขึ้น อย่างไรก็ตามเพราะร่างกายของนางยังคงอ่อนเพลียมาก นางยังขยับตัวได้ไม่มากนัก

“ดูเหมือนว่าต้นดอกหนามของเจ้าคงใช้เวลากว่าจะจบการต่อสู้ได้ เจ้าน่าจะพาสหายของเจ้าไปพักในบ้านข้าสักครู่หนึ่ง ใช้เวลาไม่นานนักหรอก เดี๋ยวพวกเจ้าก็ฟื้นฟูจากอาการบาดเจ็บแล้ว!” หลังจากพูดจบสตรีคลุมหน้าหันหน้าเดินไปทางทะเลสาบ

เย่ว์หยางรีบหันไปอุ้มหญิงงามลึกลับทันทีก่อนจะเดินตามสุภาพสตรีคลุมหน้าไปอย่างกระชั้นชิด

มือซุกซนเจ้าเล่ห์ของเขาสัมผัสเข้ากับอกนางโดยเย่ว์หยางแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เห็นได้ชัดว่ามองเผินๆ ภายนอก เขาแกล้งทำเป็นเด็กดีผู้ไม่เคยทำอะไรผิด ขณะที่เขาอุ้มนางและเก็บคัมภีร์โบราณที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาด้วย เขาถือโอกาสสูดดมกลิ่นกายนาง จนเต็มปอด มันแทบจะละลายหัวใจเขาหายไป

หญิงงามลึกลับกลอกตาใช้สายตาตำหนิเขา นางไม่เคยพบเห็นคนแบบนี้มาก่อนในชีวิต เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนลามก แต่แสร้งทำตัวเป็นเด็กดี ไม่รู้ว่านางทนอยู่ได้อย่างไร

ถ้านางสามารถขยับมือและเท้าได้ นางจะใช้คัมภีร์โบราณตบเจ้าเด็กนี่ให้กระเด็นแน่

ขณะที่สุภาพสตรีคลุมหน้าที่เรียกตนเองว่าแม่เฒ่าฉือยังคงเดินนำหน้า ทันใดนั้นน้ำในทะเลสาบเริ่มแยกออกจากกันช้าๆ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เปิดเผยให้เห็น ไม่ใช่ก้นทะเลสาบ แต่เป็นผนังน้ำที่ทำจากน้ำในทะเลสาบ ข้างหน้ามีประตูน้ำสีฟ้า

เย่ว์หยางแตะผนังน้ำด้วยความสงสัย ขณะที่เขาอุ้มร่างที่มีกลิ่นหอมของหญิงงามลึกลับ

นิ้วของเขาก่อให้เกิดระลอกบนผนังขณะที่สัมผัสมัน….

หลังจากผ่านเข้าประตูน้ำไปแล้ว เย่ว์หยางก็ตระหนักว่า เขาได้เข้าไปในมิติที่ประหลาดแห่งหนึ่ง มันไม่ใหญ่มาก น่าจะใหญ่พอๆ กับขนาดของทะเลสาบ แต่มันแตกต่างจากก้นทะเลสาบสิ้นเชิง ไม่มีน้ำในที่แห่งนี้ อย่างไรก็ตาม ถ้าเขามองดูผนังน้ำรอบๆ ทั้งสี่ด้าน เขาสามารถมองเห็นปลากำลังว่ายอยู่รอบๆ นอกจากนี้ ยังมีพืชชนิดต่างๆ และสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่น่ารักที่กำลังเติบโตอยู่ในที่แห่งนี้ เช่น เต่าที่ว่ายน้ำช้าๆและปูตัวน้อยเป็นต้น พื้นที่นี่เป็นมิติแยกออกจากก้นทะเลสาบต่างหาก แต่มันมีความสามารถที่จะสังเกตทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในทะเลสาบและเหนือทะเลสาบ แม้แต่ปีศาจน้อยดอกหนามผู้ปีนขึ้นไปอยู่บนระเบียงดอกไม้แล้วหลับอย่างสบายอารมณ์และต้นดอกหนามที่มีชนิดต่างกัน ที่กำลังพยายามดูดกลืนเลือดและพลังของปีศาจเคียวโลหิตอย่างไม่ลดละ ก็ยังมองเห็นได้ชัดเจนจากจุดนี้

ภายในมิตินี้ การออกแบบภายในคล้ายกับที่อยู่อาศัยของเมืองมนุษย์

แม่เฒ่าฉือเชิญให้เย่ว์หยางและหญิงงามลึกลับนั่ง มีอสูรน่ารักที่เย่ว์หยางไม่รู้จักใช้กรงเล็บมันถือถาดเงินมาเสริฟน้ำให้พวกเขา 2 แก้ว

เย่ว์หยางสังเกตดูมัน แต่ดูเหมือนว่ามันกลัวเขาและรีบแปลงเป็นกลุ่มควันกลมๆ หายไป

แม่เฒ่าฉือใช้นิ้วชี้และกาหยกขาวก็ปรากฏขึ้น ความเคลื่อนไหวของนางสง่างาม ขณะที่นางรินน้ำผลมังกรวัฒนะสีขาวลงในแก้วของเย่ว์หยางและหญิงงามลึกลับ

ขณะเดียวกันนี้ เรี่ยวแรงของหญิงงามลึกลับเริ่มฟื้นคืนมาแล้ว และนางผลักมือที่ชอบเอาเปรียบของเย่ว์หยางออกไปและพยายามดิ้นรนนั่งด้วยตนเอง นางยังคงกล่าวขอบคุณแม่เฒ่าฉือที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง อย่างไรก็ตาม บางทีเป็นเพราะความจริงที่ว่าเย่ว์หยางยังคงอยู่ หญิงงามลึกลับจึงไม่เปิดเผยชื่อและตระกูลของนาง กลับแสดงท่าทางด้วยนิ้วทั้งสิบแสดงถึงสถานะอย่างหนึ่ง

เย่ว์หยางไม่เข้าใจการแสดงออกอย่างนี้ แต่เขาตั้งใจจดจำไว้ในใจ

ตราบใดที่เขาสามารถหาคนที่เหมาะสม เขาน่าจะสามารถเดาสถานะของหญิงงามลึกลับออก เย่ว์หยางรู้สึกว่า เจ้าเมืองโล่วฮัวน่าจะรู้จักเครื่องหมายการทำมือเช่นนี้

เทียบกับการจิบและชิมอย่างระมัดระวังและนุ่มนวลของหญิงงามลึกลับแล้ว เย่ว์หยางรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับตือโป๊ยก่ายได้พบโสม กระดกจอกแก้วเล็กๆ ที่บรรจุน้ำผลมังกรสรรพคุณลงท้องรวดเดียว เขารู้สึกว่าความรู้สึกสดชื่นแทบจะซึมออกมาจากภายในท้องของเขา และเปลี่ยนเป็นพลังปราณภายในแผ่กระจายไปทั่วร่างของเขา นอกจากนี้เขายังรู้สึกว่า ความรู้สึกที่สะอาดในร่างกายดูเหมือนจะขยายขีดจำกัดและศักยภาพความสามารถของเขาออกไป เป็นความรู้สึกที่สบายสดชื่น เหมือนความรู้สึกตอนที่เขาดื่มเครื่องดื่มเย็นๆ ในวันที่อากาศร้อนจัด เมื่อทำอะไรไม่ได้เขาจึงร้องออกมาอย่างพอใจว่า “อา…..”

“ดูเหมือนเจ้าจะชอบมันสินะ โปรดดื่มเพิ่มอีกนิดเถอะ” แม่เฒ่าฉือเติมยาเพิ่มในจอกของเย่ว์หยางอีกครั้ง จากนั้นไม่นาน นางก็รินเติมให้หญิงงามลึกลับอีก

“ขอบคุณ, แม่เฒ่าฉือ…” หญิงงามลึกลับแสดงความเกรงใจอย่างมาก นางรีบคารวะแสดงความชื่นชมทันที

อย่างไรก็ตาม สำหรับบุรุษที่มาจากมิติอื่น กลับตรงกันข้าม พอรู้ว่านี่น้ำผลมังกรวัฒนะเป็นของดี เขาไม่สนใจพิธีรีตองอะไรทั้งนั้นพูดว่า “ถ้าได้เพิ่มอีกสักแก้ว จะดีมากเลย” หญิงงามลึกลับที่นั่งอยู่ข้างๆ มองดูความละโมบและวิธีการที่เจ้าเล่ห์ของเขา นางอยากจะเอาคัมภีร์โบราณทุบกบาลเจ้าเด็กนั่นจริงๆ เขายังโชคดีที่นางไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงลงมือสั่งสอนเขา

แม่เฒ่าฉือผู้คลุมผ้าไหมเงินไม่ถือสามารยาทของเขา กลับชื่นชอบที่เขาซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา นางยิ้มเต็มใบหน้าขณะพูดว่า “ถ้าตอบแทนด้วยน้ำผลมังกรวัฒนะ 3 แก้ว จะทำให้ข้ามีความสุข ข้าก็ยินดีทำ”

อย่างไรก็ตาม เย่ว์หยาง ไม่อาจตัดใจดื่มแก้วที่สามได้

เขาตั้งใจจะนำกลับไป และเก็บเอาไว้ให้เย่ว์ปิงและเย่ว์ชวง

เย่ว์หยางคาดว่ายาอายุวัฒนะนี้มีคุณสมบัติที่ดีที่สุดของผลมังกรเปลือกแข็ง แม้แต่เขาที่เป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิด ยังรู้สึกเหมือนว่าเขาสามารถบรรลุเข้าขอบเขตใหม่เพิ่นพูนพลังความสามารถได้ โดยแค่ดื่มมันเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงเย่ว์ปิงและเย่ว์ชวงเลย ดังนั้นเขาจึงตั้งใจจะนำน้ำผลมังกรอายุวัฒนะกลับไปให้สองพี่น้อง

โดยถือโอกาสเมื่อหญิงงามลึกลับและแม่เฒ่าฉือกำลังสนทนากัน เย่ว์หยางวางถ้วยยาบนโต๊ะและแอบหยิบขวดเล็กๆ ออกมาจากแหวนลิช เขาเทยาในแก้วใส่ขวดแล้วยังล้างน้ำที่ติดค้างในถ้วยกรอกเพิ่มไปอีกสองครั้ง ดังนั้นจึงไม่มีอะไรเหลืออยู่ในถ้วยสักหยด การกระทำของเจ้าเด็กน้อยนี่ลับๆ ล่อๆ ทำให้หญิงงามลึกลับที่จับตาดูอยู่ข้างๆ ตะลึงจนพูดไม่ออก เขาดื่มลงไปถึงสองถ้วยแล้ว แต่เขายังคิดจะแอบเอากลับไปด้วยหรือนี่? ดูเหมือนว่าคำว่า “หน้าด้าน” ถูกสร้างขึ้นมาเพื่ออธิบายถึงตัวตนเจ้าเด็กแสบนี่โดยเฉพาะ

แต่ นางดูถูกความหน้าด้านของเย่ว์หยางจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่ากาหยกมียาอายุวัฒนะเหลือไม่มาก เย่ว์หยางคงคิดขโมยกาน้ำกลับไปด้วยแน่ ขโมยไปแก้วเดียวเป็นการละเล่นของเด็กสำหรับเขา

“พวกเจ้าน่าทึ่งจริงๆ สามารถเอาชนะสื่อจินโหวได้ด้วยวัยเพียงแค่นั้น” แม่เฒ่าฉือเริ่มสนทนา อย่างไรก็ตาม นางฝืนยิ้มและส่ายหัวขณะที่นางอธิบายถึงผลการต่อสู้เมื่อเย่ว์หยางผลักดันสื่อจินโหวจนร่วงลงไปในปล่องภูเขาไฟ “สื่อจินโหวเป็นปีศาจที่เจ้าเล่ห์มาก เขาคงยังไม่ตายหรอก เขาเพียงแต่แกล้งตายร่วงลงไปในลาวาเป็นอุบายที่ใช้หลอกลวงเจ้า ทั้งนี้เป็นเพราะเผ่าพันธุ์จ้าวปีศาจจะมีไฟนรกหล่อเลี้ยงอยู่ในสายเลือด ดังนั้นเปลวเพลิงที่รุนแรงและอุณหภูมิที่สูงจัดจะเป็นประโยชน์กับพวกเขาแทนที่จะเป็นอันตราย เขาไม่ได้ตายจริงๆ เขาแค่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นจึงหลบหนีกลับไปแดนปีศาจเพื่อรอเวลาฟื้นตัว เขาจะกลับมายังทวีปมังกรทะยานในที่สุดเมื่อถึงเวลาอันควร พวกเจ้าต้องระวัง ในกรณีที่เขาจะกลับมาแก้แค้นในอนาคต”

“อ๋า!” เย่ว์หยางถึงกับมองดูเหมือนคนโง่เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เป็นไปได้อย่างไรที่เขาไม่ตายหลังจากตกลงไปในปล่องภูเขาไฟ? สื่อจินโหวผู้นี้แข็งแกร่งและยืดหยุ่นยิ่งกว่าแมลงสาบหรือนี่!

“ในที่สุดข้าก็เข้าใจในตอนนี้แล้ว ถึงเหตุผลที่สื่อจินโหว ลำบากเพื่อเอาชนะเรา ยิ่งไปกว่านั้น เขาเพียงแต่เรียกปีศาจเคียวโลหิต อสูรทองระดับ 7 ออกมาแทนที่จะเรียกอสูรพิทักษ์ออกมา ดูเหมือนว่าเขาจะต่อสู้อย่างหนักกับท่านมาก่อนสินะ แม่เฒ่าฉือ ก่อนที่เขาจะมาสู้กับเรา ดังนั้น พลังต่อสู้ของเขาจึงลดลงอย่างมีนัยสำคัญ…” หญิงงามลึกลับพูดถึงสิ่งที่นางนึกได้ทันที

“จริงเหรอ?” เย่ว์หยางเหงื่อตกพลางจ้องมอง

แต่พอคิดดูอีกที เมื่อหญิงงามลึกลับพูด มันดูสมเหตุสมผล

ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าแม่เฒ่าฉือต่อสู้อย่างหนักกับสื่อจินโหวก่อน และพลังต่อสู้ของเขาตกลงไป การต่อสู้ของพวกเขาบางทีอาจจะยากลำบากยิ่งขึ้น

ที่สำคัญที่สุด สื่อจินโหวไม่ได้เรียกอสูรพิทักษ์ของเขาออกมาตั้งแต่แรกเริ่มจนจบ ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าชายแดนปีศาจที่เป็นนักสู้ระดับสูงไม่มีเหตุผลที่จะมีเพียงปีศาจเคียวโลหิต อสูรทองระดับ 7 และอสุรกายอัปลักษณ์ อสูรเงินระดับ 6 เขาต้องมีอสูรที่แข็งแกร่งอยู่ในคลังอาวุธของเขาเป็นแน่

แม้เมื่อสื่อจินโหวอยู่ในสถานการณ์อันตราย เขาก็ยังไม่เรียกอสูรอื่นออกมา

นี่แสดงว่าเขาพลังลดลงหลังจากต่อสู้หนักกับแม่เฒ่าฉือ เขาอ่อนแอลงมากจนเย่ว์หยางสามารถฆ่าเขาได้ นี่คือเหตุผลที่เขาจบการต่อสู้อย่างน่าเสียใจแบบนั้นและหลบหนีเอาชีวิตรอด อย่างไรก็ตาม พอคิดดูในมุมมองอื่น เย่ว์หยางถึงกับหลั่งเหงื่อพราว ถ้าสื่อจินโหวไม่ได้สู้กับแม่เฒ่าฉือมาก่อนที่จะเผชิญกับเขาเต็มกำลัง ดูเหมือนว่าหญิงงามลึกลับและเขาอาจต้องเจ็บตัวพ่ายแพ้ให้กับการโจมตีที่น่ากลัวของเจ้าผู้นี้ก็ได้

แม้หลังจากเอาชนะและกักขังแม่เฒ่าฉือแล้ว เขายังมีพลังเหลือพอสู้กับเขาได้จนจบ สื่อจินโหวผู้นี้มีพลังน่ากลัวมากเกินไปเสียแล้ว

“ความจริง ความดีความชอบทั้งหมดยังคงเป็นพวกเจ้าทั้งสอง อสูรที่สำคัญที่สุดของเข้าเป็นอสูรรูปแบบพิเศษ ดังนั้นในที่สุด ข้าไม่สามารถทนต่อสู้กับสื่อจินโหวได้นาน” แม่เฒ่าฉือถ่อมตนอย่างมาก แต่เย่ว์หยางไม่ใช่คนโง่ แม่เฒ่าฉือ คือเทพมังกรวารีที่แปลงเป็นมนุษย์ได้ และไม่สามารถตรวจดูได้ด้วยทักษะญาณทิพย์ ต้องแข็งแกร่งกว่าเขามาก นางทำร้ายสื่อจินโหวจนบาดเจ็บได้มากกว่าเขาทำแน่นอน

“สื่อจินโหวร่างมนุษย์ถูกทำลายไปแล้ว และดูเหมือนว่าเขาจำเป็นต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูอีกนาน เรายังมีเวลาในการฝึกปรือพัฒนาฝีมือไปควบคู่กัน” คำพูดของหญิงงามลึกลับต้องการสร้างแรงบันดาลใจให้เย่ว์หยาง

“หนึ่งปี หรืออาจจะเป็นเพียง 8 หรือ 9 เดือนที่เขาต้องใช้ในการฟื้นฟูร่างมนุษย์ของเขาและกลับมาทวีปมังกรทะยาน ขณะที่พลังการต่อสู้ของเขาฟื้นฟูโดยสมบูรณ์ บางทีเขาคงใช้เวลาราวๆ ปีครึ่ง ในหนึ่งปีนี้ บางทีเขาคงไม่คิดหาทางล้างแค้น แต่คงมุ่งปกปิดตัวตนและฟื้นพลังต่อสู้แทน” หลังจากแม่เฒ่าฉือประเมินเวลาว่าเป็นหนึ่งปีแล้ว เย่ว์หยางถึงกับปวดหัวจริงๆ

หนึ่งปี เป็นเวลาที่ไม่สั้นไม่ยาวเกินไป

อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาพยายามฝึกกระบี่ไร้ลักษณ์ปราณก่อกำเนิดโดยเร็ว ก็ยังคงมีข้อจำกัด

เว้นแต่เขาได้ดื่มยาวิเศษอย่างน้ำผลมังกรอายุวัฒนะ เพื่อเพิ่มความสามารถของเขาอย่างไม่มีขีดจำกัด เขายังไม่เห็นความหวังที่จะเอาชนะคนที่แข็งแกร่งผิดมนุษย์ทั่วไปอย่างสื่อจินโหว

ทันใดนั้นแม่เฒ่าฉือล้วงหนังสือโบราณเล่มหนึ่งออกมาวางไว้หน้าเย่ว์หยางแล้วยิ้มให้ “สื่อจินโหวอาจมาอีกในอนาคต ข้าไม่อยากต่อสู้ด้วย ข้าเตรียมหลีกเลี่ยงการต่อสู้ถ้าเป็นไปได้ เข้าคิดจะออกท่องเที่ยว ซึ่งน่าจะเป็นความคิดที่ดี บางทีข้าอาจไปที่หอทงเทียนไปเยี่ยนเยือนพบปะสหายเก่า สารานุกรมยาเล่มนี้ มันไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ในมือข้า ข้าจะปล่อยให้เจ้าคอยปกป้องมัน”

เย่ว์หยางมองดูหนังสือโบราณที่อยู่ต่อหน้าเขา มีตัวหนังสือหนาและเขียนตวัดหางด้วยหมึกสีทองเข้มบนปกหนังสือ เขาเดาว่านั่นคือสารานุกรมยา

ขณะที่เขาพลิกหน้าเปิดดู เขาพบว่าทุกๆ หน้าจะเกี่ยวกับใบสั่งยาและวิธีปรุงยา

อย่างไรก็ตาม มีวิธีปรุงยาชั้นยอดที่เขียนเอาไว้ ไม่ใช่วิธีปรุงยาธรรมดาทั่วไป มีการทำเครื่องหมายระบุโดยเฉพาะว่าระบบปรุงแต่งขั้นก่อกำเนิด เย่ว์หยางเข้าใจได้ทันถึงเหตุผลที่แม่เฒ่าฉือให้หนังสือเล่มนี้แก่เขา ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็คือนักสู้ปราณก่อกำเนิดคนหนึ่ง ดังนั้นสารานุกรมยาควรจะถูกเขาใช้ต่างหาก

อย่างไรก็ตาม เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะรับของขวัญจากคนอื่นถึงสองครั้ง เย่ว์หยางรู้สึกลังเลใจเล็กน้อย

จากนั้นถ้าแม่เฒ่าฉือยื่นเงื่อนไขกติกาที่ยากลำบาก เขาจะรู้สึกไม่ดีที่ปฏิเสธคำขอของนาง

เหมือนกับว่าแม่เฒ่าฉือมองเห็นความคิดเย่ว์หยาง นางยิ้มอย่างมีความหมายและพยักหน้ากล่าวว่า “ข้าแก่แล้ว ถ้าเจ้าสามารถหากิ่งพฤกษาแห่งชีวิต น้ำในแม่น้ำดำอมตะ น้ำพุฟื้นฟู, หลอดแห่งความปรารถนา, ผลฝันและสมุนไพรอื่นมาปรุงยาอมตะแล้ว แบ่งให้ยายแก่นี้สักเม็ดหนึ่งได้ไหม?”

“ตกลง!” นี่ก็เหมือนกับเขียนเช็คเปล่าง่ายๆ มันง่ายขนาดนั้นไม่ใช่หรือ?

เขาตอบตกลงทันที จากนั้นรีบคว้าสารานุกรมยามากอดแนบอกไว้แน่น มือของเขาฉกได้ไวเหมือนกับว่าเขากำลังขโมยหนังสือ

พอเห็นเช่นนี้ หญิงงามลึกลับ เหลือบตามองเขาอย่างรำคาญ

อย่างไรก็ตาม ท่าทางแบบนี้ใช้ไม่ได้กับเย่ว์หยาง แม้ว่าเขาจะคิดว่าการกระทำของนางเหมือนกับให้ท่าเขา

หลังจากขออำลาแม่เฒ่าฉือผู้มีอัธยาศัยดีแล้ว เย่ว์หยางและหญิงงามลึกลับเดินออกมาจากประตูน้ำกลับมาที่ขอบทะเลสาบแล้ว จากนั้นหญิงงามลึกลับหยิบม้วนเทเลพอร์ตออกมาเตรียมจะจากไป อย่างไรก็ตาม เย่ว์หยางรีบห้ามนาง “เดี๋ยวก่อนสิ แม่นางคนงาม แม้ข้าจะยังไม่ได้เริ่ม แต่วิธีที่เจ้าเล่นลูกไม้กับข้าหรือเจ้าทำไม่ดีกับข้าล่ะ และเจ้าก็ยังเตะก้นข้าทีหนึ่งด้วย เจ้าคิดจะหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบหรือ?”

หญิงงามลึกลับเหงื่อตกจนพูดไม่ออก “นั่นเป็นเพราะจำเป็นต้องหลอกคู่ต่อสู้ระหว่างสู้ไม่ใช่หรือ? ยิ่งไปกว่านั้น ถัดจากนั้นมาเจ้าก็ยังเตะก้นข้า ดังนั้นก็น่าจะจบแล้วไม่ใช่เหรอ? นี่ หรือว่าเจ้าจะแก้แค้นด้วยการเตะก้นข้าหลังจากนั้น?”

เมื่อเย่ว์หยางได้ยินเช่นนี้ เขารีบโบกมือพัลวัน “ไม่.. ไม่ใช่ล้างแค้น ข้าต้องการปกป้องเจ้า และคุ้มกันไม่ให้เจ้าได้รับบาดเจ็บ นั่นเตะเพื่อคลายความกังวลออกไปเพื่อเจ้า มันแตกต่างที่เจ้าเตะ เจ้าเตะข้าเข้าไปหาศัตรู พ่อแม่ข้าสอนสั่งไว้ก่อนว่า สาวใดก็ตามที่เตะก้นข้าจะต้องกลายเป็นลูกสะใภ้ท่านเป็นค่าชดใช้ความสูญเสียของท่าน เนื่องจากเจ้าเตะก้นข้า เจ้าก็ต้องชดใช้ซะดีๆ นี่คือกฎของตระกูลเราที่ไม่อาจทำลายได้” เย่ว์หยางพล่ามอย่างหน้าด้านจนหญิงงามลึกลับแทบสลบลงกับพื้น นางตอบอย่างปวดหัวว่า “อย่างนั้นเจ้าจะคิดยังไงเมื่อเจ้าเตะก้นข้า? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นคนเดียวที่มีพ่อแม่หรือ? เจ้าไม่คิดว่าร่างกายของข้ามีค่าหรือ? เจ้ากำลังสร้างปัญหาอย่างไม่มีเหตุผล ไม่ นั่นผิดแล้ว เจ้ามันหน้าด้าน!”

“ข้าเปล่านะ! ข้ากำลังพูดถึงเหตุผล ข้าตัดสินใจชดเชยความเสียหายให้เจ้าก็แล้วกัน ข้ายอมเป็นสามีให้เจ้าได้ ถ้ามันจำเป็น” เย่ว์หยางยิ้มกว้างจนเห็นฟันเป็นประกาย ยิ้มของเขาสดใสเหมือนดวงอาทิตย์ แน่นอนว่า แม้แต่ยิ้มของเขาก็ยังดูลามกอยู่มาก

“เลิกทำตัวเท่ห์เสียที! ใครต้องการเป็นภรรยาเจ้า!” หญิงงามลึกลับเงื้อหนังสือโบราณสุดแขนและฟาดเย่ว์หยางจนกระเด็น

+++++++++++++++++++