เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ – ตอนที่ 23 – รองเท้าคู่หนึ่ง

===============
ตอนที่ 23 รองเท้าคู่หนึ่ง

“นั่งบนเตียงมองจันทร์กระจ่างฟ้า พสุธาสะท้อนแววน้ำค้างแข็ง

เงยพักตร์มองแสงจันทราสง่าแรง ก้มหน้าแล้วหวนนึกถึงถิ่นเกิดกาย

แม้ว่าเขาจะลอกผลงานข้าไป แต่แนวคิดก็ถือว่าใช้ได้ โดยเฉพาะยามเงยขึ้นมองจันทร์ นั่นคือการเงยหน้ามองแถวๆ ดวงจันทร์และก้มหน้าเจ้าพลางนึกถึงบ้านเกิด มันเข้าถึงจิตใจผู้คนนับล้านทำให้พวกเขาคิดถึงถิ่นเกิด ความรู้สึกคิดคำนึงคู่กันกับความสงัดของธรรมชาติ มันก้องสะท้อนอยู่ในจิตใจผู้คนทั้งที่แสดงออกและไม่ได้แสดงออกมา ณ จุดนี้ที่ความเงียบชนะเสียงภายในที่รู้สึกอยู่นี้ อย่างไรก็ตาม ถ้าเจ้าแค่ได้ฟังผลงานตั้งเดิมของข้านะ เจ้าจะตกใจยิ่งกว่า นั่นเป็นเพราะงานดั้งเดิมของข้า มีขอบเขตที่เหนือธรรมชาติ จนทำให้โลกตะลึง ปวงเทพกำศรวล ข้ากล้าพูดได้เลยว่าทันทีที่ข้าเอื้อนบทกวี เจ้าจะต้องโดดโลดเต้นอย่างเข้าถึงอารมณ์ จนลืมว่าตัวว่าตนเองอยู่ที่ไหนและลูบหลังข้าด้วยความเกรงใจ” เย่ว์หยางเน้นย้ำว่างานดั้งเดิมของเขา มีเนื้อหาที่เป็นแรงบันดาลใจจนทำให้โลกตะลึงและปวงเทพกำศรวล

ผลก็คือทำให้นางโจรตางามเกิดความอยากรู้อยากเห็น

เป็นไปได้หรือที่เจ้าเด็กนี่จะแต่งบทกวีได้?

“อย่างนั้นก็ได้ ว่าบทกวี ห้วงคำนึงในราตรีสงัด ของเจ้าซิ” นางโจรรู้สึกว่าเจ้าเด็กผู้นี้ไม่น่าจะแต่งบทกวีได้ แต่นางลองให้โอกาสเขา

“ต้องแน่ใจนะว่า เจ้าตั้งใจฟังอย่างดี บทกวีของข้า “นั่งบนเตียงเมียงมองดูคู่รองบาท อาภรณ์ชาติพาดวางบนพื้นขวาง แหงนมองจันทร์พลันดวงจิตคิดถึงนาง มิวายวางพลางก้มหน้า…..” เย่ว์หยางไม่ทันว่าจบ กำปั้นนางก็มาถึงตรงหน้าเสียแล้ว

นางคิดว่าแม้แต่ของบริสุทธิ์ยังต้องแปดเปื้อนเป็นมลทินเพราะความคิดลามกของเจ้าเด็กบ้านี่

เมื่อได้ฟังบทกวีความคำนึงในราตรีสงัดแล้ว นางคิดว่าแนวคิดนั้นงดงามมาก ทั้งยังเข้าใจได้ง่าย เหมือนกับเข้าไปฝังอยู่ในความรู้สึกของนาง เทียบกับบทกวีชมธรรมชาติ ดอกไม้ทั่วไปแล้ว บทกวีคำนึงในราตรีสงัดมีสัมผัสไพเราะกว่ากันมากมายนัก

นางโจรตางามตั้งใจจะยกโทษให้เขาอยู่ก่อนแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าเด็กนี่ มีสันดานสมควรถูกตบตี

เย่ว์หยางหน้าด้านเป็นอย่างมากและดูเหมือนจะไม่ใส่ใจด้วย เขาโดดกลับขึ้นมาพร้อมกับนัยตาที่ฟ้องว่าเบิกบาน “ความจริงนี่เป็นเพียงบทร่างแรก เจ้าต้องรู้นะว่าบทกวีที่ดีต้องมีการปรับเปลี่ยนกันบ้าง เหมือนที่มีคำกล่าวว่า “ปรับเปลี่ยนคำและหาคำคล้องจองที่เหมาะสม มันซึมอยู่ในวรรณกรรมกระทั่งตาย” อย่าห่วงเกินไปเลย ข้ายังมีฉบับแก้ไข คำนึงในราตรีสงัดอีกนะ”

นางโจรหัวเราะกล่าวว่า “อย่าพูดอะไรอื่น เรื่องรองเท้าหน้าเตียงอีก ไม่งั้นเจ้าได้ลิ้มมันด้วยตัวเองแน่”

ถ้าไม่ใช่เพราะนางได้ยินสิ่งที่เขาพูดเกี่ยวกับ “ปรับเปลี่ยนคำ หาคำที่คล้องจองเหมาะสม มันฝังอยู่ในวรรณกรรมกระทั่งตาย” นางพบว่ามันลึกซึ้ง น่าสนใจ มิฉะนั้นนางคงแทงเขาแล้วจากไปนานแล้ว

ตอนนี้ ดูเหมือนมีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี

เป็นไปได้ว่าตอนนี้ เขาแค่ล้อเราเล่นหรือ?

อาจเป็นไปได้ที่สหายผู้นี่ มีความสามารถเชิงกวีจริงๆ หรือ?

เย่ว์หยางขึ้นเสียงอย่างขัดใจ “มันเปลี่ยนแล้ว ไม่ใช่รองเท้าที่หน้าต่างนะ

ก่อนจะนอนเห็นรองเท้ามีสองคู่ มีชุดอยู่บนพื้นวางพาดขวาง

แหงนมองจันทร์แจ่มฟ้ามิเลือนลาง ก้มมองนางพลางจุมพิตพินิจนวล

โอ้โฮ สวรรค์ ถ้ามีอะไรที่เจ้าอยากพูด ก็พูดดีๆกันได้ สุภาพชนเขาใช้ปากพูด ไม่ใช่ใช้หมัดซัดลูกเดียวนะ” เย่ว์หยางเผ่นทันทีที่พูดจบ เพราะนางชักมีดออกมาอีกแล้ว สาบานเลยว่าต้องแทงเจ้าเด็กเปรตนี่ให้ได้ ที่บังอาจทำงานกวีดีๆ เสียหายหมด

หลังจากวิ่งไล่กวดไปถึง 9 ถนน นางโจรตางามก็ยังไม่ยอมปล่อยเขา

ในที่สุด เย่ว์หยางไม่มีทางเลือก จำต้องใช้เคล็ดวิชาสุดท้าย ตะโกนออกมาว่า “เจ้าข้าเอ๊ย! ทุกคน มาเร็วๆ มาดูสาวสวยกำลังแก้ผ้าวิ่งอยู่กลางถนน เร็วเข้า”

เจ้าผู้นี้ตะโกนลั่นจนนักรบรับจ้างนับไม่ถ้วนออกมาดู นางโจรทนไม่ได้ต่อไปจึงหายลับไป หลังจากที่ไล่เย่ว์หยางและโดดถีบหลังเขาไป 1 ที

เย่ว์หยางปัดหลังตัวเองพลางบ่นกับตนเองว่า “ตานักพรตเฒ่าก็เตะหลังข้า จนต้องชดใช้ด้วยการยกเทพธิดากระบี่ฟ้าผู้หลานสาวให้เป็นภรรยาข้า ตอนนี้ข้าโดนเจ้าเตะ ก็ไม่สมควรจะยกเว้นแต่อย่างใด แม้ว่าเจ้ายังเทียบไม่ได้กับเทพธิดากระบี่ฟ้า ข้าทำให้เจ้าเป็นนางบำเรอข้าก็ได้ ดีล่ะ มันเป็นเรื่องของเวลา มาดูกันซิว่าเจ้าเถี่ยขวง จะหลั่งจนแห้งตายไปหรือยัง”

เดิมที เย่ว์หยาง แค่ต้องการใช้แผนจ่ายเงินเล็กน้อยให้สาวงามไม่กี่นางพัวพันจนเถี่ยขวงนอนหลับเป็นตาย

มีหลายวิธีในการฆ่าคน วิธีหนึ่งคือใช้เสน่ห์หญิงเข้าล่อแล้วค่อยฆ่า วิธีนี้เป็นหนึ่งในวิธีที่ได้ผลที่สุด ดีพอๆ กับวิธีที่น่ากลัวที่สุด

มีคำพูดโบราณกล่าวว่า เหล้าก็คือกระบี่ที่แทงทะลุลำไส้ ตัณหาก็คือมีดที่แทงทะลุกระดูกของเจ้า

เย่ว์หยางประเมินว่า ถ้าเถี่ยขวงดื่มเหล้าจัด และมั่วผู้หญิงมากหลาย แต่ยังคงยืนอยู่ได้ อย่างนั้นเขาก็ึคงเป็นยอดมนุษย์แล้ว

ดังนั้น เย่ว์หยางผิวปากขณะที่เดินเล่นบนลานถนนอย่างสบายใจ

เมื่อเขาไปถึงบ้านที่เถี่ยขวงอยู่ ทันใดนั้นเขาเห็นว่ามีแม่นางอกโตนางหนึ่งยืนรอเขาในมุมมืดของประตู

“คุณชาย! เราไม่เพียงแต่ทำให้เถี่ยขวงดื่มจนหลับไหลเท่านั้น ท่านสามารถไปฆ่าเขาเมื่อใดก็ได้” แม่นางอกโตคุกเข่าโขกศีรษะคำนับเขาทันที

คำพูดของนางทำให้เย่ว์หยางตกใจมาก

หญิงคณิกาเหล่านี้ พวกนางรู้ว่าเขากำลังจะฆ่าเถี่ยขวงได้อย่างไร?

โชคดีที่พวกนางไม่ได้ปลุกเถี่ยขวง มิฉะนั้น บางทีอาจมีกับดักวางรอให้เขาเข้าไปหาก็ได้

จากสิ่งที่แม่นางอกโตพูด นางคณิกาเหล่านี้มีความเกลียดชังเถี่ยขวงหรือ? เย่ว์หยางแอบประหลาดใจโชคของตนเอง เขาสามารถประสบความสำเร็จด้วยจังหวะของโชค

ขณะที่นางโขกศีรษะคำนับ แม่นางอกโตพูดอย่างหวาดหวั่นว่า “ขณะนี้ มีคนใช้ผู้น้อยจับตาดูอยู่ข้างนอก ข้าอยากให้คุณชายรีบเข้าไปฆ่าเถี่ยขวง ถ้าท่านใช้เวลานานเกินไป เถี่ยขวงอาจจะตื่นก็ได้ และสถานการณ์อาจเปลี่ยนไป เถี่ยขวงสามารถอัญเชิญสัตว์ที่น่ากลัวมาได้ คุณชายต้องระวังให้มาก”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าต้องการฆ่าเขา?” เย่ว์หยางงุนงง ดูเหมือนว่าแม่นางเหล่านี้ไม่ใช่แค่มีดีแค่อกใหญ่เท่านั้น

“ถ้าเถี่ยขวงต้องการสตรี เขาจะไม่ยอมจ่ายเพื่อเรื่องนั้น สามีของเราถูกเขาฆ่าตาย พี่น้องของข้าหลายคนถูกบังคับเหมือนให้ใช้ชีวิตอยู่ในนรก เป็นนางคณิกาหาเงินให้เขา พวกเราเป็นเครื่องมือหาเงินให้เขา ท่านคิดว่าในสถานการณ์เช่นนั้นเขายังต้องใช้เงินเพื่อได้ตัวสตรีอีกหรือ? ก่อนหน้านี้ เมื่อท่านบอกว่าท่านเป็นนักรบรับจ้างจากกลุ่มทหารสัตว์อำมหิตและมาที่นี่เพื่อจ้างหญิงคณิกาไปรับใช้เถี่ยขวง เราก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นข้ออ้างเท็จ นอกจากนี้ เราสามารถบอกได้เลยจากสายตาคุณชายว่า ท่านไม่ได้เป็นลูกน้องเขา ท่านไม่ได้เย่อหยิ่งกับเรา ไม่ได้ทำตัวอ่อนน้อมต่อเขา เห็นได้ชัดว่าท่านซ่อนความรู้สึกลึกๆ ไว้โดยแสดงออกถึงความไม่พอใจตนเอง ดูเหมือนว่าคุณชายคงจะมีสถานะสูงส่ง คนอย่างท่านจะทำงานเพื่อเงินเล็กๆ น้อยๆ ให้เถี่ยขวงได้อย่างไร? นี่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน มีคำอธิบายได้ก็แต่เพียง ท่านคือนักฆ่า ที่กำลังวางแผนฆ่าเถี่ยขวง…นักล่าค่าหัว ท่านเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ผู้กล้าพอจะทำการบางอย่างเพื่อพิทักษ์ความยุติธรรม ท่านคงต้องมาช่วยคนที่ไม่มีกำลังและอ่อนแออย่างเราแน่ คุณชาย ท่านไม่ควรสงสัยลังเล มีหลายครอบครัวที่ตั้งค่าหัวเถี่ยขวงซึ่งก็คือพี่น้องของเรา เราไม่เคยยอมแพ้ในการต่อสู้เพื่อแก้แค้นกับเถี่ยขวง เมื่อไม่กี่ปีที่่ผ่านมานี้เราตั้งความหวังไว้ว่าวีรบุรุษอย่างคุณชายจะปรากฏตัวขึ้น”

แม่นางอกโตพูดเรื่องนี้ด้วยใบนองน้ำตา ขณะโขกศีรษะขอบคุณเย่ว์หยาง

เย่ว์หยางเห็นว่า นางช่างสังเกตละเอียดจนน่าตกใจ

ดูเหมือนว่าเขายังคงประมาทผู้คนชาวทวีปมังกรทะยานจริงๆ แม่นางอกโตยังกล้าเปิดเผยปมเล็กๆ น้อยๆ นอกจากนี้เหตุผลของนางยังถูกต้อง นี่ดูแล้วงานนี้ไม่ง่ายแน่

ตอนนี้เขาเข้าใจสถานการณ์ชัดขึ้นแล้วว่า ทำไมพวกนางไม่รายงานเถี่ยขวง?

เป็นเพราะเถี่ยขวงก็เป็นเป้าหมายล้างแค้นของพวกนาง เขาฆ่าสามีของพวกนาง ศัตรูเช่นนี้ไม่อาจอยู่ปรองดองกันได้

อย่างไรก็ตาม เขายังคงมีความสงสัยอยู่บ้าง “ถ้าเจ้ากรอกเขาจนเมาแล้วและมัดเขาไว้ อย่างนั้นทำไมพวกเจ้าไม่ฆ่าเอง? เรื่องอย่างนี้ลำบากแค่เพียงยกมือไม่ใช่หรือ?”

**********************