===============
พี่สาวขี้เมายังคงหลับสนิทต่อไป แต่แพนด้าน้อยฟื้นได้รวดเร็วยิ่ง เธอดีใจมากที่เห็นเย่ว์หยางรีบกระโดดกอดเขาทันทีหลังจากฟื้น
“พี่จะให้อมยิ้มหนึ่งแท่งเป็นรางวัลนะ ทำงานได้ดีมาก” เย่ว์หยางเป็นขวัญใจเด็กหญิงตัวน้อยๆ อยู่แล้ว แน่นอนว่า วิธีให้รางวัลอมยิ้มยังคงใช้ได้ผลอยู่
“หวานจัง!” เด็กหญิงแพนด้าหนิวหนิวยิ้มหวานจนเหมือนกับว่าทุ่งดอกไม้รอบๆ ตัวเธอจะพลอยบานไปด้วยทั้งหมด
เธอเดินตามเย่ว์หยางต้อยๆ พลางเลียเล็มอมยิ้มที่เย่ว์หยางให้เธอ พลางกระโดดโลดเต้นไปรอบๆ เหมือนกับว่าเธอจะมีความสุขอยู่ได้แม้ว่าเย่ว์หยางจะลักพาตัวเธอก็ตาม เย่ว์หยางเก็บร่างอสูรเสือดาวคนพี่ไว้ในแหวนลิชของเขาและแบกพี่สาวขี้เมาจากนั้นติดตามเสวี่ยอู๋เสียไปดูเย่ว์ปิงน้องสาวของเขาที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง
หุบเขาเล็กๆ ระเกะระกะไปด้วยซากศพของปีศาจอยู่ทั่วทุกที่
เย่ว์หยางสังเกตว่ามีศพมนุษย์อยู่น้อยมาก คล้ายว่าจะเป็นนักรบและพวกโจร
ไม่มีทหารรับจ้างอยู่กับเย่ว์ปิงและคนอื่นๆ มีแต่นักเรียนจากสถาบันฉางจิง, จ้งเซียนและฉางชุนเฉิง เย่ว์หยางสังเกตอะไรบางอย่างพบจากศพเหล่านี้ทันที และนั่นก็คือ การโจมตีครั้งนี้เป็นการลอบทำร้ายที่ผ่านการวางแผนมาเป็นอย่างดี ไม่เพียงแต่เผ่าปีศาจบูรพามาถึงเท่านั้น แต่ปีศาจจากแดนอเวจี แม้แต่โจรและโจรป่าก็ยังสมรู้ร่วมคิดกัน นิกายบรรพตขจี, อาณาจักรสือจินและนิกายเจดีย์ราชสีห์ตะวันตกมีส่วนร่วมในแผนครั้งนี้แน่นอน แม้แต่พวกวังมารและนิกายพันปีศาจก็อาจเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย แผนนี้ได้วางมาเป็นอย่างดี มันก็แค่ว่าพวกเขาคำนวณผิดไปจุดเดียว บางทีพวกเขาไม่เคยคิดว่าหลังจากการต่อสู้ใหญ่กับเผ่าปีศาจบูรพา ไม่เพียงเผ่าปีศาจบูรพาไม่หันกลับมาต่อต้านเผ่าพันธุ์มนุษย์เท่านั้น พวกเขายังคงเห็นด้วยที่จะทำงานร่วมกัน
แม้ว่าอสูรคะนองตาทองและเย่ว์หยางจะไม่สามารถแสดงพลังใดๆ แต่จื่อจุนและจักรพรรดิมังกรแห่งเผ่าปีศาจบูรพาจะรู้ความจริงในเรื่องนี้ในที่สุด
ศัตรูของพวกเขาต้องการสร้างความขัดแย้งระหว่างพวกเขา แผนการที่ต้องการเปลี่ยนให้เผ่าปีศาจบูรพาหันมาต่อต้านทวีปมังกรทะยานก็เลยไม่เป็นผลสำเร็จ
ขณะเดียวกันพวกเขายังต้องสูญเสียแม่ทัพปีศาจเก้าหัว, ปีศาจกินฝัน, ปี้หลิน, หัวเหว่ย, ตวนมู่และหลิวเฮ่อ เย่ว์หยางมีเหตุผลที่ปล่อยขุนพลเผ่าปีศาจผีผาและขุนพลปีศาจคางคกทองให้หนีไป ประการแรก เพราะเขาไม่แน่ใจว่าจะไล่ขุนพลปีศาจผีผาได้ทัน ประการที่สอง เพราะเย่ว์หยางต้องการปล่อยให้กษัตริย์เผ่าปีศาจแดนใต้ได้รับรู้และทุกข์ใจกับการสูญเสียมากมาย วิธีแบบนั้น เขาจะสามารถทำลายความเป็นพันธมิตรกันระหว่างกษัตริย์เผ่าปีศาจแดนใต้และนิกายบรรพตขจี, อาณาจักรสือจินและนิกายเจดีย์ราชสีห์ตะวันตก
ถ้าแผนการสำเร็จ กษัตริย์เผ่าปีศาจแดนใต้ย่อมจะดีใจแน่นอน
อย่างไรก็ตาม แผนการล้มเหลวและเขาเดือดร้อนสูญเสียมากมาย คงจะเป็นเรื่องแปลกถ้ากษัตริย์เผ่าปีศาจแดนใต้จะไม่หลุดจากความเป็นพันธมิตร
ยิ่งไปกว่านั้น ปีศาจที่พลาดท่าและสูญเสียกองกำลังไปมากมายจะต้องตั้งคำถามพวกมนุษย์วิบัติที่นำพวกเขามาที่นี่..
“ตอนนี้ ต้องอดทนไปก่อน เราจะโจมตีพวกมันคืนเมื่อเรามีพลังเพียงพอ” เสวี่ยอู๋เสียเข้าใจความตั้งใจของเย่ว์หยางและแนะนำเขาเงียบๆ
“วันนั้นจะอยู่ไม่ไกลเกินไป” หลังจากผ่านการต่อสู้ครั้งใหญ่มามากมาย เย่ว์หยางรู้สึกว่าเขาใกล้จะบรรลุวิชาปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ขั้นที่ 5 แล้ว ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการก็คือ สถานที่เงียบสงบเพื่อฝึกฝน เขาเกือบจะเรียนรู้ทักษะพลังหยินได้แล้ว ตราบใดที่เสวี่ยอู๋เสียช่วยเขาฝึกผสานกายด้วยกันได้ เย่ว์หยางรู้สึกเหมือนว่าเขาสามารถบรรลุชั้นที่ห้าได้เมื่อไหร่ก็ได้
ทักษะพลังหยางของเขาใช้ควบคุมไฟ
ทักษะพลังหยินของเขาใช้ควบคุมน้ำแข็ง
เย่ว์หยางรู้สึกว่าเขาสามารถเชี่ยวชาญพลังหยินได้ต่อเมื่อเขาสู้กับศัตรูของเขาในอนาคต เขาจะให้ศัตรูได้ลิ้มรสชาติพลังไฟและน้ำแข็งนรกกับศัตรูของเขา
แน่นอนว่า ก่อนที่เย่ว์หยางจะฝึกฝน เขาต้องหาน้องสาวของเขาแล้วพาไปไว้ในที่ปลอดภัย
ที่ท้ายหุบเขาเล็ก ฮุยไท่หลางมีร่างอาบเลือดยืนอยู่บนก้อนหินยักษ์อย่างน่าประทับใจ มันปกป้องนายหญิงของมัน..เย่ว์ปิง, อี้หนานและเย่ว์หวี่ทุกคนรวมตัวอยู่บนก้อนหินใหญ่และพยายามรักษาบาดแผลของพวกเขา หญิงงามอมโรคพยายามปลุกเย่ว์หวี่ ก่อนที่พวกเขาพยายามรักษาเย่ว์ปิงและอี้หนานที่อ่อนล้าจากการต่อสู้มายาวนาน เฉพาะเย่ว์ปิงและฮุยไท่หลางเป็นดาวข่มของปีศาจ ร่วมมือกันต่อสู้ กองซากศพพวกปีศาจทับซ้อนกันสูงขึ้นเหมือนกับเนินเขาเล็กๆ
ซากศพซ้อนทับกันหลายชั้นและเลือดไหลนองเป็นลำธาร
อีกด้านหนึ่ง เจ้าอ้วนไห่ยังอยู่ในร่างของเบเฮมอธ (อสูรน่าเกลียด) ยังไม่กลับคืนร่างเดิม เขานอนอยู่บนกองศพปีศาจกรนเสียงดังขณะหลับ
เย่คงและพี่น้องตระกูลหลี่นอนกระจัดกระจายอยู่บนพื้น
เพราะฮุยไท่หลางระเบิดพลังออกมาและฆ่ากองกำลังของปีศาจไปมากมาย พวกเขาจึงไม่ต้องเจอกับอาการบาดเจ็บที่คุกคามชีวิต มีแต่เพียงบาดแผลที่ไม่หนัก ด้านหลังพวกเขามีนักเรียนกลุ่มใหญ่ที่ดูอ่อนเพลีย บ้างก็นั่ง บ้างก็นอนอยู่บนพื้น พวกเขามองหน้ากันเองอย่างเหนื่อยล้าและช่วยกันรักษาสหายขณะรอกำลังเสริม
พวกเขาทำได้เพียงช่วยสนับสนุนการต่อสู้
ฝ่ายที่ตลุยหลักๆ ก็คือเย่ว์ปิง, อี้หนาน, เย่คง, เจ้าอ้วนไห่, พี่น้องตระกูลหลี่, องค์ชายเทียนหลัวและคนอื่นๆ แม้ว่าหลายคนจะได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ล้มตายกันไม่กี่คน นอกจากพวกที่โชคร้ายจริงๆ ที่ถูกสังหารโดยขุนพลปีศาจหรือแม่ทัพปีศาจ ส่วนใหญ่จะปลอดภัย ฮุยไท่หลางเปลี่ยนร่างเป็น “หมาป่าโลกันตร์” ร่วมมือกับผู้พิทักษ์พฤกษาสองตนของเย่ว์ปิงฆ่าปีศาจไปเป็นจำนวนมาก ฮุยไท่หลางเป็นอสูรเพียงตัวเดียวที่ยังเหลือพลังต่อสู้เมื่อเย่ว์หยางมาถึง
ฮุยไท่หลางกระโดดพุ่งไปหาเย่ว์หยางด้วยความดีใจ เอาหัวมันเสียดสีเขาแสดงความรู้สึกของสุนัขเฝ้าบ้านผู้ซื่อสัตย์ เหมือนกับมันพยายามจะบอกว่า “เห็นไหม? ข้าพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว”
“ไม่เลว มานี่ข้าจะให้รางวัลเป็นเม็ดพลังหนึ่งลูก” เย่ว์หยางโยนเม็ดพลังของหัวเหว่ยใส่ปากของฮุยไท่หลาง จากนั้นให้รางวัลมันต่อด้วยการเตะมันหนึ่งที ปราณก่อกำเนิดไหลเข้าไปในร่างของฮุยไท่หลาง ทำให้มันฟื้นสภาพจากอาการบาดเจ็บอย่างรวดเร็ว มันรู้สึกสบายตัวจนต้องเห่าออกมาอย่างมีความสุข
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!” ฮุยไท่หลางรู้ว่าเม็ดพลังของหัวเหว่ยเป็นของคุณภาพสูงเยี่ยม มันแทบจะอดรนทนไม่ไหวอยากจะกลืนลงไปทันที มันค่อยๆ ลิ้มรสสิ่งที่อยู่ในปากของมันอย่างสุขใจเหมือนกับว่ากำลังกินซี่โครงหมู สัตว์อสูรโดยรอบทั้งหมดมองดูฮุยไท่หลางอย่างอิจฉา แม้ว่าพวกมันจะไม่รู้ว่าเม็ดพลังคืออะไร แต่พลังงานที่พวกมันรู้สึกได้จากเม็ดพลังทำให้พวกมันน้ำลายหกด้วยความโลภ.. ไม่เพียงแต่สัตว์อสูรเท่านั้น แม้แต่องค์ชายเทียนหลัวที่ฝืนตัวเองมาต้อนรับเย่ว์หยางก็ยังตกตะลึงเมื่อได้เห็นเม็ดพลังนั้น เขาคิดว่าแก้วผลึกมังกรปีศาจชั้นแพลตตินัมก็ไม่มีอะไรมาเทียบได้แล้ว แต่กลับเป็นเหมือนไม่มีค่าเมื่อเทียบกับเม็ดพลังนี้
พลังงานที่มีอยู่ในเม็ดพลังนี้แข็งแกร่งกว่าพลังที่อยู่ในแก้วผลึกมังกรปีศาจชั้นแพลตตินัมเสียอีก
ที่สำคัญที่สุด มันบริสุทธิ์และเข้มข้นกว่าแก้วผลึกของมังกรปีศาจชั้นแพลตตินัม
แก้วผลึกมังกรปีศาจชั้นแพลตตินัมเป็นหนึ่งในสมบัติที่องครักษ์พิทักษ์ฟ้าของอาณาจักรเทียนหลัวมอบถวายแด่จักรพรรดิหัวซิ่วรี่แห่งเทียนหลัวเพื่อเป็นบรรณาการหลังจากล่ามันได้ที่หอทงเทียน มันเป็นสมบัติของชาติ คิดไม่ถึงเลยว่าเย่ว์หยางกลับโยนเม็ดพลังลูกหนึ่งที่อาจมีค่ามากกว่าสมบัติชาติของเขาถึงสิบเท่าให้หมาป่าของเขาอย่างนั้น?
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฮุยไท่หลายจะกลายเป็นอสูรที่แข็งแกร่งมาก หมาป่าตัวหนึ่งที่กินเม็ดพลังลงไปแล้วจะอ่อนแอได้อย่างไร?
องค์ชายเทียนหลัวรู้สึกว่าเทียบตัวเขากับผู้อื่นแล้วมีแต่ทำให้เขาโกรธ
“ท่านไปขุดเอาอัญมณีนั่นมาจากไหน?” องค์ชายเทียนหลัวรู้สึกว่าเย่ว์หยางก็เหมือนกับคนร่ำรวยที่ใช้เงินเหมือนกับน้ำ
“ข้าได้มาหลังจากฆ่าสมาชิกเผ่าปีศาจบูรพา ท่านคิดว่าสิ่งนี้เอามาได้ง่ายๆ หรือ? เจ้าผู้นั้นเป็นนักสู้เผ่าปีศาจบูรพาระดับปราณก่อกำเนิด เราต้องใช้ความสามารถมากมายถึงเอาชนะเขาได้!” เย่ว์หยางตอบอย่างสุภาพ
“……” องค์ชายเทียนหลัวน้ำตาไหลนองหน้า มองดูคุณชายสามแห่งตระกูลเย่ว์ผู้นี้ เขาก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา แต่ก็ยังสามารถเอาชนะชาวเผ่าปีศาจบูรพาระดับปราณก่อกำเนิดได้
“ถ้ามีโอกาสในอนาคต เราจะจัดตั้งกลุ่มกันไล่เอาชนะพวกปีศาจและตามหาสมบัติด้วยกัน ทว่าเจ้าต้องช่วยข้าสนับสนุนต่อโล่วฮัวด้วยนะ ไม่เช่นนั้นเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน” เย่ว์หยางมักจะมีเงื่อนไขไปเสียทุกอย่าง เขาอาจไม่ถือสาที่จะช่วยเย่คง, เจ้าอ้วนไห่, พี่น้องตระกูลหลี่และองค์ชายเทียนหลัวให้มีความก้าวหน้า แต่ในที่สุด เขาไม่ต้องการเป็นอาสาสมัครพี่เลี้ยงน้องชายที่ติดพี่สาว จำต้องมีเงื่อนไขเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย องค์ชายเทียนหลัวปลื้มใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น พี่โล่วฮัวหมั้นหมายกับเจ้าเด็กนี่อยู่แล้ว ในไม่ช้านางจะกลายเป็นสะใภ้ตระกูลเย่ว์ เขาสามารถพูดดีๆ และใช้โอกาสจากสถานการณ์ แค่นี้ไม่มีอะไรมาก
เขาเกรงว่าเย่ว์หยางจะเสียใจและถอนคำพูด ดังนั้นเขารีบคว้ามือของเย่ว์หยางและพูดว่า “ตกลงตามนั้น”
ฮุยไท่หลางตระหนักว่า อสูรรอบๆ ตัวมันทั้งหมดกำลังน้ำลายไหลเพราะเม็ดพลัง มันกลายเป็นหมาอวดดีเดินส่ายก้นไปมาด้วยความย่ามใจ หางใหญ่ของมันกระดิกไปมาแสดงความโอ้อวดมากยิ่งขึ้น
เมื่อเย่ว์หยางเห็นเช่นนั้น เขาเตะมันกระเด็น และบอกมันอย่ายั่วยวนกวนอารมณ์นัก เจ้านายของมันจะเสื่อมเสียชื่อเสียงได้
ฮุยไท่หลางไม่อาจหักใจกลืนเม็ดพลังทั้งอย่างนั้นได้ มันแสนรู้มาก มันรู้ว่าทันทีที่มันกลืนลงไป มันจะยกระดับพลังขึ้นทันที อาจจำเป็นต้องใช้เวลานอน 2-3 วันเพื่อวิวัฒนาการ ตอนนี้ มันจึงไม่สามารถกลืนเม็ดพลังได้ง่ายๆ ดังนั้นมันจึงกระโดดอย่างมีความสุขต่อหน้าเจ้านายมันและติดตามอยู่รอบตัวเย่ว์หยางไม่ห่าง หัวของมันเชิดสูงเหมือนกับจะพูดอวดดีว่า “พวกเจ้าแพ้แล้วที่ไม่มีเม็ดพลังอยู่ในปาก”
เย่ว์ปิงฟื้นแล้ว แต่นางยังอ่อนเพลียมาก ดังนั้นนางจึงยังยืนไม่ได้
พอเห็นว่าพี่ชายนางกลับมาโดยปลอดภัย นางถึงกับเบิกบานใจน้ำตาไหลพรากขณะรายงานเขา “พี่สาม ข้าเอาชนะขุนพลปีศาจได้สองนายและปีศาจอื่นๆ อีกมาก ตอนนี้ข้าสามารถเอาชนะขุนพลปีศาจได้แล้ว!” เย่ว์หยางรู้สึกว่าด้วยความสามารถของนาง อย่าว่าแต่เอาชนะเลย นางสามารถฆ่าขุนพลปีศาจได้ง่ายๆ ด้วย แน่นอนว่า เขาก็ยังชมเชยนางขณะลูบศีรษะนางพูดว่า “จริงเหรอ? ปิงเอ๋อ..ยอดเยี่ยมมาก! เอาชนะขุนพลปีศาจได้ด้วย เจ้าทำได้ดีมากทีเดียว”
“ฮะฮะ” เย่ว์ปิงก้มหน้าด้วยความเขิน เมื่อได้ยินพี่ชายนางชมเชย
“น่าเสียดายนะที่ภูตกระจกของข้ายังระดับต่ำไปนิด มิฉะนั้นข้าคงใช้ร่วมกับทักษะหนามและพุ่มหนามและพิษของเย่ว์ปิงเพิ่มขีดความสามารถทำร้ายศัตรูได้” อี้หนานก้มหน้าด้วยความเสียดาย ภูตกระจกของนางแต่ก่อนนั้นเป็นอสูรทองระดับ 1 แต่หลังจากผ่านการต่อสู้ใหญ่ครั้งนี้ มันจึงยกระดับขึ้น แต่ก็เป็นเพียงอสูรทองระดับ 2 ยังไม่สามารถแสดงศักยภาพของมันได้เต็มที่
“มันยกระดับได้ช้า เราต้องใช้เวลามากสำหรับเรื่องนั้น” เย่ว์หยางยังคงลูบศีรษะนางเบาๆ
“อื้อ..” อี้หนานไม่กล้ามองสบตาเย่ว์หยาง นางรีบเบือนสายตา
ก่อนนั้นเป็นเวลานาน องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเจ้าเมืองโล่วฮัวก็กลับมา พวกนางพบอาจารย์จิ้งจอกเฒ่าบาดเจ็บหนักจนหมดสติ เนื่องจากการปรากฏตัวของนางปีศาจร้อยจำแลงและปีศาจเคียวโลหิต นักรบที่จู่โจมขัดขวางศัตรูถูกฆ่าตายหมดยกเว้นหัวหน้ากรรมการและอาจารย์จิ้งจอกเฒ่า โชคดีที่นักรบจากเทียนหลัวมาถึงทันเวลาและพวกเขาถ่วงเวลาจนกระทั่งองครักษ์พิทักษ์ฟ้ามาถึง ในที่สุดพวกเขาก็ผลักดันศัตรูกลับไปได้และสกัดกั้นการรุกรานจากแดนปีศาจ
มิฉะนั้น ผลที่ตามมาคงจะสุดคาดคิด
สัตว์ประหลาดจากแดนอเวจีที่โจมตีเย่ว์ปิงและคนอื่นๆ เป็นเพียงทหารส่วนน้อย พวกมันไม่ใช่ทัพใหญ่ แม้แต่เย่ว์ปิงและคนอื่นๆ ก็ไม่สามารถรับมือพวกมันได้
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางแปลกใจก็คือ เสวี่ยทันหลาง บุรุษน้ำแข็งวิ่งตรงมาหาอาจารย์จิ้งจอกเฒ่าขอความช่วยเหลือ ก็ยังรอดอยู่ได้หลังจากถูกรุมล้อมโดยผู้อาวุโสปีศาจจากนิกายพันปีศาจ
“ถ้าเจ้าช่วยข้า พูดดีๆ กับพี่สาวเจ้าให้ข้า ข้าจะให้เม็ดพลังแก่เจ้าลูกหนึ่ง เป็นเม็ดพลังนักสู้ปราณก่อกำเนิดเชียวนะ” เย่ว์หยางติดสินบนว่าที่น้องภรรยาในอนาคต เสวี่ยทันหลาง ยิ่งไปกว่านั้นข้อเสนอนี้ฟุ่มเฟือยมาก องค์ชายเทียนหลัวถึงกับอิจฉาเมื่อได้ยินเช่นนี้ พี่สาวของเขาก็จะแต่งกับคนๆ เดียวกันแท้ๆ ทำไมเย่ว์หยางถึงให้เม็ดพลังเสวี่ยทันหลาง แต่ไม่ให้เขา?
“ไม่มีทาง!” เสวี่ยทันหลางปฏิเสธแทบจะทันที
“เจ้ามันโง่..” องค์ชายเทียนหลัวพูดไม่ออกกับญาติผู้น้องเขาจริงๆ เขาคิดว่า เขาจะตายหรือถ้าปฏิเสธไว้ก่อน? เย่ว์หยางไม่อาจทำอะไรได้ ถ้าเขาไม่ช่วยเขาในที่สุด ทำไมเขาต้องปฏิเสธเย่ว์หยางด้วย? องค์ชายเทียนหลัวคุกรุ่นไปด้วยความโกรธ นั่นคือเม็ดพลังของเผ่าปีศาจบูรพาระดับปราณก่อกำเนิดเชียวนะ!
“ติดสินบนใช้กับข้าไม่ได้หรอก ข้าจะไม่ยอมให้พี่สาวข้าแต่งกับคนอย่างเจ้า!” เสวี่ยทันหลางพึมพำ
“ทำไมล่ะ?” อย่าว่าแต่เย่ว์หยางเลย แม้แต่องค์ชายเทียนหลัวก็สงสัย
“เพราะเขาเขียนจดหมายขอยกเลิกการหมั้นทำให้พี่สาวข้าและตระกูลข้าเสื่อมเสียชื่อเสียง” เย่ว์หยางแทบสลบเมื่อได้ยินเหตุผลของเสวี่ยทันหลาง จดหมายนั่นปลอม เขาไม่รู้เรื่องนั้นหรือ?
“เฮ้, จดหมายนั่นปลอมนะ เป็นคนอื่นที่วางอุบายเป็นข้าส่งไป เจ้าไม่รู้เลยหรือ? เย่ว์หยางถึงกับเหงื่อตก
“แน่นอนว่าข้ารู้ แต่คนอื่นไม่รู้ว่ามันเป็นของปลอม” เสวี่ยทันหลางยังทำตัวเป็นล่อดื้อรั้น เย่ว์หยางคิดว่าคงไม่สามารถสื่อสารกับเขาได้
“เจ้าพวกโง่ ศัตรูจะส่งกำลังมาในครั้งต่อไปเมื่อไหร่ก็ได้ แต่พวกเจ้ายังเอ้อระเหยคุยกันเรื่องไล่จีบหญิง พวกเจ้ากำลังจะทำให้ข้าตาย มาตรงนี้เร็วเข้า พวกเจ้าไม่รู้เลยหรือว่าที่นี่อันตรายแค่ไหน ไปได้แล้ว พยายามเทเลพอร์ตออกไปจากที่นี่โดยเร็ว, หาที่ซ่อนตัวซะ” เมื่ออาจารย์จิ้งจอกเฒ่าฟื้นขึ้น เขาโกรธเอาไม้เท้าไล่หวดเย่ว์หยางแล้วสั่งให้ทุกคนออกไปจากเกาะก้วนจินโดยเร็ว
************
