ตอนที่ 399 สมบัติระดับโลก กระเช้าสมปรารถนา
“ว่ายังไงนะ? แสนเหรียญทอง? เจ้านึกว่าข้าเป็นมหาเศรษฐีหรือไง?” องค์ชายเทียนหลัวโวยวายลั่น
เสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัวยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่สูงราวๆ ร้อยเมตร ต้นไม้ขนาดใหญ่ปรากฏเมีใบหน้ามนุษย์ มีตา, จมูกและปากที่ดูค่อนข้างน่าเกลียดน่ากลัว มือขนาดยักษ์สองข้างยื่นออกมาจากคางของมัน ไม่มีคอและร่างของมันสั้นมาก เข่าของมันฝังรากลึกลงไปในดินและหัวของมันเขียวชอุ่มมากกว่าปกติ มองดูเหมือนคนแคระตัวเล็กที่สวมหมวกเกราะที่ทำจากพุ่มไม้มองน่าตลกขบขันมากกว่า
นี่คืออสูรพิทักษ์ตำหนักไม้ ปีศาจไม้หมื่นปี
แน่นอนว่า ปีศาจไม้หมื่นปีต่างจากมนุษย์ชั่วร้ายฆ่าคนจนบ้าคลั่ง แม้ว่าเขาจะมีชื่อว่าปีศาจไม้หมื่นปี แต่ก็เป็นแค่พวกงกและเห็นแก่เงินเท่านั้น
ขณะที่เสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัวมาอยู่ต่อหน้ามัน เพื่อถามจุดเทเลพอร์ตออกไป มันเรียกร้องแสนเหรียญทอง ราคาขนาดนี้ทำให้องค์ชายเทียนหลัวที่มาจากตระกูลมั่งคั่งยังต้องร้องโวยวายด้วยความตกใจ
“ไม่มีเงินเหรือ? ถ้าเจ้าไม่มีเงิน ข้าก็คงบอกจุดเทพอร์ตให้เจ้าไม่ได้” เมื่อปีศาจไม้หมื่นปีได้ยินว่าพวกเขาไม่มีเงิน มันทำเป็นหลับตาทันทีและไม่สนใจเขาอีกต่อไป
“….” องค์ชายเทียนหลัวถึงกับพูดไม่ออก ถ้าเป็นข้างนอก เขาคงเรียกดาวตกออกมาทำลายมันไปแล้ว
น่าเสียดายที่เขาไม่มีทางเรียกได้ในพื้นที่เร้นลับแห่งนี้
ภายในตำหนักไม้ การเรียกอสูรสายอื่นนอกจากอสูรสายพฤกษามีแต่จะทำให้เรื่องเลวร้าย
เสวี่ยทันหลางไม่พูดอะไรสักคำ ใบหน้าของเขายังคงสงบเย็น พายุหิมะยักษ์ของเขาและดาวตกสวรรค์ขององค์ชายเทียนหลัวทั้งสองเป็นอสูรสายธาตุเฉพาะ ไม่สามารถเรียกออกมาที่นี่ได้ เนื่องจากพวกเขาไม่มีหนทางโจมตี พวกเขาจึงได้แต่รออยู่ที่นี่ รอเจ้าอ้วนไห่และเย่คงก็คงทำอะไรไม่ได้ พวกเขาต้องรอเย่ว์หยาง เสวี่ยทันหลางมีความอดทนมาก เขาหลับตานั่งเหยียดขาอยู่ใต้ต้นไม้และเริ่มฝึกฝน
พอเห็นเช่นนี้ ปีศาจไม้หมื่นปีตะโกนทันที “เฮ้, รอเดี๋ยว ถ้าพวกเจ้าต้องการฝึกฝนที่นี่ พวกเจ้าต้องขออนุญาตข้าที่เป็นเจ้าของก่อน ต้องให้ข้าอนุญาตก่อน ถ้าพวกเจ้าต้องการให้ข้ายอมให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่ ก็ง่ายมาก จ่ายเงินมาให้ข้า! ถ้าเจ้าไม่มีเงินหนึ่งแสนอย่างนั้นเอาหนึ่งหมื่นก็ได้ พวกเจ้าควรมีเงินสักหมื่นไม่ใช่หรือ? จ่ายมาเลย ไม่อย่างนั้นข้าไม่ยอมให้พวกเจ้าฝึกที่นี่!”
องค์ชายเทียนหลัวถึงกับงงอีกครั้ง ปีศาจไม้หมื่นปีอยู่ที่นี่มาทั้งชีวิต มันจะเอาเงินไปทำอะไร?
ตอนนี้ มันต้องการให้พวกเขามอบเงินให้หมื่นเหรียญทอง?
ปีศาจไม้หมื่นปีทวงอยู่หลายครา ในที่สุดก็ทำให้เสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัวโกรธและคำรามออกมา “หุบปาก!”
ปีศาจไม้หมื่นปีชอบแต่รังแกคนอ่อนแอแต่กลัวผู้แข็งแกร่ง พอเห็นบุรุษน้ำแข็งโกรธจริงๆ มันได้แต่ยอมรับและใช้แขนผอมแห้งเกาศีรษะแกรกกรากเหมือนมนุษย์เกาศีรษะตนเอง “งั้นเอาอย่างนี้ ข้าจะให้เจ้าจ่ายผ่อนส่งทีหลังก็ได เข้าใจไหม? สนใจหรือเปล่า? แต่จะขาดดอกเบี้ยไม่ได้นะ”
“ดอกเบี้ยอะไรกัน?” พอได้ยินเสวี่ยทันหลางตะโกนด้วยความโกรธ, เย่ว์หยางคิดว่าน้องภรรยาของเขาถูกโจมตีจึงรีบวิ่งออกมาดู เขาพบเรื่องน่าตลกเมื่อมองเห็นมนุษย์พฤกษายืนอยู่ข้างหน้า จึงอดไม่ได้ที่ยกหัวแม่มือให้ “ลักษณะของเจ้า น่าสนใจและมีความคิดสร้างสรรค์ดีมาก ข้าไม่รู้จะเลือกยังไง ได้แต่บอกว่าเจ้าเป็นผลงานสร้างสรรค์ระดับชิ้นโบว์แดงของสวรรค์และมนุษย์”
“ขอบคุณ, แต่ข้าชอบเงินมากกว่าคำยกยอปอปั้น เจ้ามีตังค์หรือเปล่า? ถ้าเจ้าให้ข้าสักพันเหรียญทอง ข้าจะมีความสุขยิ่งขึ้น ขณะเดียวกันก็จะขอเป็นตัวแทนตำหนักไม้ต้อนรับการมาเยือนของเจ้า เจ้าต้องการจากไปหรือไม่? ข้าจะบอกที่ตั้งจุดเทเลพอร์ตให้ แต่เจ้าต้องจ่ายเงินนะ! อีกอย่าง เจ้าต้องการสมบัติไหม? เจ้าสามารถแลกเปลี่ยนซื้อหาได้ ไม่ว่าเจ้าต้องการสมบัติใด ถ้าเจ้ามีเงินพอนะ ข้ากล้าพูดได้ว่า เจ้าจะได้รับสมบัติที่เจ้าโหยหามานาน” ปีศาจไม้หมื่นปีเชื่อว่าเย่ว์หยางกำลังยกย่องเขาจึงหัวเราะลั่น จากนั้นผายมือและนิ้วกิ่งไม้เพื่อเชื้อเชิญเย่ว์หยางเข้าสู่ธุรกิจของเขา
เย่ว์หยางไม่คิดเลยว่าลักษณะที่น่าเกลียดของมนุษย์พฤกษาจะเป็นเรื่องผิดปกติ เพราะอสูรพฤกษาเกือบทั้งหมดก็น่าเกลียดอยู่แล้ว มีอยู่เพียงไม่กี่ชนิดเท่านั้นที่ไม่
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่เย่ว์หยางพูดคุยกับมนุษย์พฤกษาที่น่าเกลียดและโลภมาก
เมื่อได้ยินเกี่ยวกับเรื่องเงิน ปฏิกิริยาของเย่ว์หยางไม่ถึงกับจนใจเหมือนกับองค์ชายเทียนหลัว
เขาปรบมือหัวเราะทันที
เย่ว์หยางเคาะหน้ากากเจมินี่ของเขาเบาๆ “มนุษย์ไม้, โปรดจำไว้ให้ดี เจ้ากำลังคุยกับมนุษย์ผู้มั่งคั่งคนหนึ่ง”
องค์ชายเทียนหลัวมองดูเย่ว์หยางและถึงกับประหลาดใจมาก ทว่าเมื่อเขาได้ยินว่าเขาเตรียมทำธุรกิจกับมนุษย์พฤกษา เขารีบฉุดเย่ว์หยางมาด้านข้างทันที “เจ้ามนุษย์พฤกษาตนนี้ มันเป็นผีดูดเลือดชัดๆ พอเริ่มคุยกันเขาเรียกราคาแสนเหรียญทอง ข้าจะบอกเจ้าก็ได้ อย่าไปเสียเวลาพูดกับมันเลย เอาไฟเผามันดีกว่า หรือไม่ก็เรียกนางพญาดอกหนามมงกุฏทองของเจ้าออกมา บอกให้นางจับเจ้านี่กินซะ แต่ข้าไม่แน่ใจว่าถ้านางจับเจ้านี่กินแล้ว จะย่อยมันไหวหรือเปล่า?”
“นางพญาดอกหนามมงกุฎทอง?” เมื่อปีศาจไม้หมื่นปีได้ยินเช่นนี้ หน้าของมันมีเหงื่อชุ่มเล็กน้อย มันรู้ว่านางพญาดอกหนามมงกุฎทองเป็นอสูรสายพฤกษาที่แข็งแกร่งที่สุด นางพญาดอกหนามมงกุฏทองไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่นกันแน่ๆ
“เจ้าต้องการให้ข้าปล่อยนางออกมาทักทายเจ้าไหม?” เย่ว์หยางถามพลางยิ้มกว้าง
ปีศาจไม้หมื่นปีสั่นศีรษะใหญ่ของมัน ขณะที่ใบไม้บนศีรษะของมันสั่นกรอบแกรบ “มะ..ไม่ดีกว่า ท่านนักสู้ที่นับถือ เมื่อครู่ก่อนนั้นข้าได้รับรายงานจากปีศาจพฤกษาแล้ว ข้าได้ทราบข่าวการมาเยือนของนางพญาดอกหนามมงกุฎทองแล้ว ข้ายินดีต้อนรับการมาเยือนของนาง และยินดีต้อนรับท่าน เพราะท่านเป็นเจ้านายของนาง เรากลับมาคุยเรื่องธุรกิจของเรากันเถอะ ท่านมีความสนใจจะซื้อสมบัติจากข้าหรือเปล่า? ไม่ว่าจะเป็นสมบัติใด ข้าล้วนมีทั้งนั้น ตราบใดที่ท่านมีกำลังจ่าย ข้ามี “เมล็ดพอปลาร์ดำ ไม่ว่าท่านจะปลูกมันที่ใดก็ตาม ท่านสามารถปลูกสร้างป้อมปราการไม้ไม่มีที่สิ้นสุดได้ เป็นยังไงบ้าง? ต้องการสมบัตินี้ไหม? ราคาเพียงหมื่นเหรียญทอง”
เย่ว์หยางพยักหน้า “สมาคมนักรบข้างนอกขายกันแค่พันเหรียญทอง แต่เจ้าขายแพงกว่าสิบเท่า เจ้าเป็นพ่อค้าหน้าเลือด..ไม่ใช่ ต้นไม้หน้าเลือดต่างหาก”
ปีศาจไม้หมื่นปีไม่ได้มีปฏิกิริยาต่อคำวิจารณ์ของเย่ว์หยาง มันยังต่อล้อต่อเถียงอย่างดื้อด้าน “เจ้าก็แค่ได้รับของที่เจ้าจ่ายตังค์ซื้อ เมล็ดพอปลาร์ดำนี้มีราคาแสนเหรียญทองแตกต่างไม่เหมือนที่ไหน นี่คือเมล็ดไม้ดึกดำบรรพ์ เจ้าเข้าใจหรือเปล่า? นี่คือเมล็ดไม้หมื่นปีที่แล้ว”
เย่ว์หยางประหลาดใจและถามว่า “เมล็ดไม้จากหมื่นปีที่แล้วตอนนี้ยังงอกได้อีกเหรอ?”
ปีศาจไม้หมื่นปีเหงื่อตกและกระแอมว่า “แน่นอน มันงอกได้อยู่แล้ว, ถ้าเจ้าจ่ายอีกสามหมื่นเหรียญทองซื้อน้ำค้างแก่นดินสักขวด อันน้ำค้างแก่นดินนี้เลือกมาจากแก่นดินที่มีพลังวิญญาณสะสมมาเป็นหมื่นปี เป็นน้ำพุที่อร่อยที่สุดในโลก เมื่อคนธรรมดาดื่มสักหยด ต่อให้พวกเขาใช้พลังไปไม่เหลือเลย ก็จะฟื้นคืนพลังเต็มที่ได้ดังเดิม”
เย่ว์หยางปรบมือ “น้ำค้างแก่นดินย่อมเป็นของดีแน่นอน แต่ปัญหาก็คือมันราคาหกร้อยเหรียญทอง ที่สวนลอยฟ้าของจักรพรรดินีราตรี น้ำพุที่มีพลังวิญญาณไหลมาจากใต้น้ำตกสายรุ้ง มันผลิตของชนิดนี้ขึ้นมา ปกติข้าใช้อาบน้ำและรดต้นไม้อยู่แล้ว เจ้าไม่ผิดหรอกที่เปิดราคาไว้ที่สามหมื่นเหรียญทอง แต่ใครก็ตามที่ซื้อจากเจ้าก็คงโง่ยิ่งกว่าโง่แน่นอน ข้าจะขายให้เจ้าสักถังละหกร้อยเหรียญทอง เอาไหม, พ่อมนุษย์พฤกษาผู้ฉลาด?”
“ก็ได้ๆ ข้าจะแถมน้ำค้างแก่นดินให้เจ้าฟรี แต่ว่าเมล็ดพอปลาร์ดำต้องขายราคาหนึ่งหมื่น เปลี่ยนราคาไปจากนี้ไม่ได้” ปีศาจไม้หมื่นปียังยืนกรานราคานี้ พอเห็นว่าเย่ว์หยางยังไม่ขยับ มันแก้ตัวอย่างกังวลใจ “อะแฮ่ม, ข้ามีอยู่สองก้านนะ หมื่นเหรียญสำหรับสองก้าน เป็นยังไงบ้าง?”
“งั้นก็ต้องเพิ่มน้ำค้างแก่นดินสิบขวด” คติของเย่ว์หยางก็คือซื้อของดีๆ ด้วยราคาที่ต่ำ
“ไหนเจ้าบอกว่ามีน้ำค้างแก่นดินมากแล้วไม่ใช่หรือ?” ปีศาจไม้หมื่นปีถึงกับหัวเสีย
“ถ้าข้ามีของพวกนั้น อย่างนั้นมันเรื่องของข้า ต่อให้ข้าใช้มันล้างส้วม เจ้าจะทำยังไงกับมันได้? ไม่ละ..พอได้แล้ว นอกจากนี้ ข้ารู้จุดเทเลพอร์ตออกจากตำหนักไม้อยู่แล้ว เพราะนางพญาดอกหนามมงกุฎทองได้ช่วยข้าถามทางไว้ก่อนแล้ว” เย่ว์หยางเตรียมจะจากไป นี่เป็นลูกไม้ที่จำเป็นในการซื้อของจากร้านค้า พอเห็นว่าลูกค้าทำท่าจะจากไป เถ้าแก่ร้านจะวิ่งเข้ามาฉุดลูกค้าให้กลับเข้าร้านไปคุยกันอีกครั้ง พ่อค้าส่วนใหญ่จะมีแนวโน้มเห็นด้วยกับราคาของลูกค้า ถ้าไม่ พวกเขาก็จะเมินราคาของลูกค้าและยังตามตื๊อลูกค้าไม่ลดละ ปัญหาประการเดียวก็คือ จำนวนเงินที่พวกเขาจะได้รับ
“งั้นพวกเราไปกันเร็วเถอะ หนทางเราก็เห็นๆ กันอยู่ ไม่จำเป็นต้องฉวยเอาสิ่งของเหล่านี้ก็ได้” องค์ชายเทียนหลัวเห็นด้วยกับการต่อรองราคาของเย่ว์หยาง
“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งรีบไปจากตำหนักไม้เลย การค้าของเรายังไม่จบ ตกลง ข้าเห็นด้วยกับเจ้า แต่ข้ามีน้ำค้างแก่นดินอยู่เพียงสามขวด น้ำค้างแก่นดินสามขวดกับเมล็ดพอปล่าร์ดำสองกิ่ง 9,999 เหรียญทองตกลงไหม?” ปีศาจไม้หมื่นปีเสนอ
“ข้าจะจ่ายให้เจ้าหมื่นเหรียญเลย, เจ้าขอทาน” เย่ว์หยางโกรธและเกือบจะเตะโค่นไม้ดึกดำบรรพ์เสียแล้ว
“ขอบคุณ, ขอบคุณที่ท่านอุดหนุนกัน” ปีศาจไม้หมื่นปียอมรับหน้าตาเฉย
“อะไรน่ะ” องค์ชายเทียนหลัวแทบอยากจะเอาศีรษะโขกพื้น
หลังจากทำธุรกิจแลกเมล็ดพอปลาร์ดำและน้ำค้างแก่นดินแล้ว เจ้าปีศาจไม้หมื่นปีกลืนเงินหมื่นเหรียญทองอย่างมีความสุข ร่างของมันเปล่งแสงเรืองรองทำให้มันมีความสุขยิ่งกว่าเดิม มันหัวเราะลั่นและถามว่า “เราจะทำธุรกิจกันต่อ เจ้ายังมีเงินเหลืออีกไหม?”
เย่ว์หยางชูหัวแม่มือให้ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยท่าทีที่เยือกเย็น “ข้ารู้สึกว่าการบริการลูกค้าของเจ้าย่ำแย่จริงๆ ถ้าเจ้าต้องการจะรู้นะ คนที่อยู่ต่อหน้าเจ้าผู้นี้ นี่คือมหาเศรษฐีเชียวนะ”
เมื่อปีศาจไม้หมื่นปีได้ยินเช่นนั้น มันโค้งศีรษะคำนับทันที ทำให้ใบของมันพลิ้วไหว “จริงสิ อย่างนั้นข้าต้องขออภัย”
เย่ว์หยางลากเก้าอี้ออกมาและนั่งลงเหมือนกับเป็นเจ้านาย จะมีเพียงสิ่งที่ขาดหายไปก็คือสาวรับใช้สองคนที่คอยยืนพัดวีให้เขา “เจ้ายังมีสมบัติอะไรอื่นอีก? พูดให้ข้าฟังซิ ถ้าเป็นของระดับต่ำ เจ้าไม่ต้องบอกข้า แม้แต่ขยะที่กวาดออกมาจากซอกหลืบมุมบ้านข้ายังต้องมีสมบัติระดับทองติดออกมาด้วย”
พอได้ยินเช่นนี้ ปีศาจไม้หมื่นปีรีบสูดหายใจ “ข้าจะไม่ปกปิดไว้จากท่าน ข้ามีสมบัติที่แท้จริง แต่มันประมาณค่ามิได้ อย่างน้อยท่านควรจะจ่ายให้ข้าสิบล้านเหรียญทองโดยไม่ขาดแม้แต่แดงเดียว สิบล้านเหรียญทอง.. เพราะมันคือ… ให้ข้ายืนยันก่อน ถ้าเจ้ามีทองถึงสิบล้าน ถ้าไม่มีก็กลับไปซะ และเข้าใจไว้ด้วย ถ้าข้าไม่เห็นเงิน ข้าจะไม่มีทางบอกท่านว่าสมบัตินี้คืออะไร”
พอได้ยินเช่นนี้ องค์ชายเทียนหลัวถึงกับใจสั่น ดูเหมือนว่ามนุษย์พฤกษาจะมีสมบัติที่ล้ำค่า
อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าถ้าเย่ว์หยางให้ความสนใจ เจ้ามนุษย์ไม้จอมงกก็จะโขกขึ้นราคาอย่างแน่นอน เขาส่งสัญญาณทางสายตาให้เสวี่ยทันหลาง “สมบัติอะไร ถึงได้แพงนักแพงหนา?”
เสวี่ยทันหลางจงใจแค่นเสียง “ฮึ…ของปลอมแน่นอน”
ร่างของปีศาจไม้หมื่นปีสั่นไม่หยุด คล้ายกับว่ามันโกรธมาก มันโพล่งออกมาโดยไม่ยั้งคิด “เจ้าทั้งคู่มันน่ารังเกียจขยะแขยง ขอบอกให้เจ้าทราบไว้ ข้านี่แหละมีของจริงแท้แน่นอน เจ้าเคยได้ยินมาบ้างไหม? “กระเช้าสมปรารถนา”? ตราบใดที่เจ้าตั้งความปรารถนากับมัน อย่างนั้นก็มีโอกาสที่อสูรของเจ้าจะยกระดับกลายเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ หรือไม่ก็อสูรในตำนาน สงสัยว่าพวกเจ้านี่คงอยู่แต่บ้านนอก ถึงได้ไม่รู้ว่ามันมีค่าขนาดไหน? ข้ากลัวว่าจะทำให้พวกเจ้าตกใจ เห็นว่าเจ้าสงสัยหรอกนะจึงบอก”
“ฮึ, ใครบ้างไม่รู้จักกระเช้าสมปรารถนา มันเป็นสมบัติระดับเจ็ด ถ้ามีความปรารถนาน้อยเกินไปก็ไม่คุ้มค่า ถ้าปรารถนามากเกินไป ก็ไม่สำเร็จอีก มันเป็นเพียงสมบัติที่น่ากังขาอยู่ ที่สำคัญที่สุดก็คือว่า มันอาจเหี่ยวทันทีโดยไม่สนใจว่าความปรารถนาจะสำเร็จหรือไม่ เป็นสมบัติที่ใช้ได้เพียงครั้งเดียว นั่นแหละมันเป็นอย่างนั้น” แน่นอนว่าองค์ชายเทียนหลัวรู้จักราคาของกระเช้าสมปรารถนา อย่างไรก็ตาม มันเป็นสมบัติที่หายากที่ไม่สามารถใช้เงินทองซื้อหาได้ ต่อให้มีความน่าจะเป็นเพียงเล็กน้อยที่จะทำให้สัตว์อสูรกลายเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์มันก็ยังเป็นสมบัติที่นักสู้หลายคนไขว่คว้าปรารถนา
“พวกเจ้าจะเข้าใจอะไร? ข้าใช้น้ำค้างทิพย์, สุราเทพ, น้ำทิพย์ปลูกกระเช้าสมปรารถนานี้ ดอกของมันเป็นนิรันดร์ เข้าใจไหม? มันคือกระเช้าสมปรารถนาที่ไม่มีวันเหี่ยวแห้ง ใครก็ตามที่ได้รับสิ่งนี้ไปก็จะตั้งความปรารถนาได้ตลอดไป แน่นอนว่า มีเวลาสามปีถึงจะทำให้สมปรารถนาได้ แต่มันคือสมบัติที่ดีที่สุดในโลก ไม่เลย ข้าต้องเรียกราคาร้อยล้านเหรียญทองสำหรับมัน ข้าจะไม่ขายด้วยราคาถูกๆ” หลังจากปีศาจไม้หมื่นปีพูด องค์ชายเทียนหลัวน้ำลายแทบหก
องค์ชายเทียนหลัวดึงเย่ว์หยางมาปรึกษา “พี่เขย! เราต้องเก็บสมบัตินี้ให้ได้ ถ้าท่านมีเงินไม่พอข้าจะกลับไปขนสมบัติในเทียนหลัวมาที่นี่”
พอได้ยินเช่นนี้ เสวี่ยทันหลางพลอยตะลึงไปด้วย
มันจะขายกระเช้าสมปรารถนาที่ตั้งความปรารถนาได้ตลอดไปหรือ? จะมีของงี่เง่าอย่างนั้นอยู่ในโลกได้อย่างไร?
อย่างไรก็ตาม พอคิดเรื่องของมันแล้ว แม้ว่าปีศาจไม้หมื่นปีจะมีไว้ ก็เปล่าประโยชน์ ทั้งนี้เพราะ กระเช้าสมปรารถนาต้องใช้โดยเจ้าของสัตว์อสูรเอง มันเป็นเพียงปีศาจพฤกษาและไม่ได้เป็นอสูรในตำนาน มันก็เป็นเหมือนขอทานที่ได้หีบสมบัติที่ไม่มีกุญแจเปิด และต้องอดตายไปในที่สุด
เย่ว์หยางเททองที่เขาได้รับมาจากคลังสมบัติของแอนตันพร้อมๆ กับทองที่เก็บไว้ในแหวนแพลตตินัมของเยาถงออกมากองบนพื้น กองเป็นภูเขาทองขนาดเล็ก
เขายืนอยู่บนยอดกองทองด้วยท่าทีหยิ่งยโส “ตราบใดที่เจ้าตกลง อย่างนั้นกองทองทั้งหมดนี้จะเป็นของเจ้า ในทางตรงกันข้าม ถ้าเจ้าลังเลแม้แต่น้อย หรือว่าเจ้าต้องการจะต่อรองราคา ข้าจะเก็บมันทั้งหมดและเดินจากไปทันที และจะไม่กลับมาที่นี่อีกเลย ข้าจะเริ่มนับหนึ่งถึงสิบ ถ้าเจ้าไม่พูดภายในการนับถึงสิบ ข้าจะเก็บของและจากไป”
ปีศาจไม้หมื่นปีร่างสั่น มันไม่เคยเห็นทองมากมายมาก่อน
อย่าว่าแต่มนุษย์พฤกษาเลย แม้แต่องค์ชายเทียนหลัวที่เคยเข้าไปในคลังสมบัติของอาณาจักรเทียนหลัวมาก่อน ก็ไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนั้น ต่อให้มีไม่ถึงสิบล้านเหรียญทองก็ตาม แต่คงมีหลายล้านเหรียญทองแน่นอน เย่ว์หยางไปปล้นมาได้ยังไง? ถึงได้มีทองมากมายขนาดนั้น
“สิบ, เก้า, แปด, เจ็ด…”
เย่ว์หยางแกล้งนับเร็วๆ เร็วมากขนาดที่ปีศาจไม้หมื่นปีไม่มีโอกาสไตร่ตรอง
นัยน์ตาของปีศาจไม้หมื่นปีกระพริบเป็นประกายรูป $$ มันรีบตะโกนว่า “หยุดนับ, หยุดนับได้แล้ว ยิ่งเจ้านับ ข้าก็ยิ่งกังวล, หยุดนับเถอะ ข้ายอมรับการแลกเปลี่ยน เราแลกเปลี่ยนกัน ตอนนี้ปล่อยกองทองเอาไว้ และอย่าได้ยุ่งกับมันแม้แต่เหรียญเดียว เพราะมันเป็นของข้าทั้งหมดแล้ว ท่านจ้าวไพร ณ เบื้องบน ขอบคุณท่านที่ฟังคำสวดอ้อนวอนของข้า ข้ายากจนมาเป็นเวลาหมื่นปี ตอนนี้ข้ามีเงินในที่สุดแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า ข้ามีเงินแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า”
หลังจากได้รับขวดแก้วผลึกบรรจุกระเช้าสมปรารถนาแล้ว เย่ว์หยาง, องค์ชายเทียนหลัวและเสวี่ยทันหลางรีบจากไปทันที
ในทางหนึ่ง พวกเขากลัวว่าปีศาจไม้หมื่นปีจะนึกเสียใจ เพราะกระเช้าสมปรารถนาเป็นของสำคัญและมีราคามาก
อีกอย่างหนึ่ง พวกเขาไม่อาจทนต่อทัศนคติจอมโลภของมันได้ องค์ชายเทียนหลัวพูดว่าเขาเคยเห็นคนที่โลภจัดมาก่อน แต่คนอย่างนั้นกลายเป็นเด็กอ่อนไปเลยเมื่อเทียบกับปีศาจไม้หมื่นปี
เมื่อพวกเขามาถึงประตูเทเลพอร์ตและเตรียมจะเข้าไปในตำหนักไฟ องค์ชายเทียนหลัวถามว่า “เมล็ดพอปล่าร์ดำซื้อขายกันพันเหรียญทองจริงๆ หรือ?”
เย่ว์หยางยิ้มและไม่ยอมตอบ
ความจริง ราคาประมูลเมล็ดพอปล่าร์ดำต่ำสุดก็คือห้าแสนเหรียญทองและบางทีประมูลไปถึง 2-3 ล้านเหรียญทองก็ยังไม่ได้ด้วยซ้ำ
สำหรับน้ำค้างแก่นดิน เป็นของที่เย่ว์หยางต้องการอย่างแท้จริง สวนลอยฟ้าไม่ได้มีของนี้จริงๆ ยิ่งกว่านั้น เขาจะเอาน้ำค้างแก่นดินไปอาบและรดดอกไม้ได้ยังไง? ในตลาดมืดก็ราคาขวดละหนึ่งล้านเหรียญทอง ยิ่งกว่านั้น ต่อให้มีคนต้องการซื้อ แต่มันก็ถูกขายออกไปแล้ว
สมบัติหลายอย่างที่มีราคาสูง นานทีปีหนถึงจะมีปรากฏ
***************
