ตอนที่ 437 คนหนึ่งลาลับ คนหนึ่งกลับคืน
เย่ว์หยางเป็นคนฉลาด
อย่างไรก็ตาม คนฉลาดก็มีข้อบกพร่องของตนก็คือความไม่ไว้วางใจ
เย่ว์หยางไม่ได้ช่วยทันทีเมื่อเขาเห็นเย่ว์ซาน ไม่ใช่เป็นเพราะเย่ว์หยางต้องการเห็นฉากน่าปลาบปลื้มใจที่เห็นเย่ว์หวี่ร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก ไม่ใช่เพราะต้องการเห็นเย่ว์ซานคุกเข่าหมอบกราบเพื่อธิดาตนเอง แต่เป็นเพราะเย่ว์หยางต้องการทำความเข้าใจว่าเย่ว์ซานเป็นคนแบบไหน ดีหรือเลว? เนื่องจากคนอย่างเย่ว์ซานส่วนใหญ่จะเป็นคนประเภทหักหลังและชั่วร้าย จึงเป็นเรื่องยากที่เย่ว์หยางจะยอมรับได้ทันทีว่าเย่ว์ซานเป็นบิดาผู้ยิ่งใหญ่
ยิ่งกว่านั้น เรื่องทั้งหมดบังเอิญเกินไป
เหมียวซือและหนิงไห่เข้าโจมตีเมื่อเขากลับไปรับตัวเย่ว์หวี่พอดี จากนั้นก็แค่เขาคาดการณ์ว่าเย่ว์ซานจะถูกจับ
ในทันทีที่เย่ว์หยางเห็นเย่ว์ซาน เย่ว์หยางรู้สึกว่าสงสัยมากว่า การปรากฏตัวของเย่ว์ซานไม่มีอะไรดี เขาอาจบรรลุข้อตกลงกับราชาเฮยอวี้ให้แสดงละครเพื่อเรียกความสงสารจากเย่ว์หยาง
แม้ว่าเย่ว์ซานจะไม่รู้ว่าเหมียวซือก็คือเย่ว์หยางปลอมตัวมา เย่ว์ซานก็คงรอให้เย่ว์หยางมาช่วยเหลือ
เนื่องจากเย่ว์หยางไม่มีโอกาสนั่งพักและมองดูเหมียวซือกับหนิงไห่ลักพาตัวเย่ว์หวี่ไปเฉยๆ เย่ว์หยางจะช่วยเย่ว์หวี่และยังจะช่วยเย่ว์ซานพร้อมกันทีเดียว
นี่คือแผนการของราชาเฮยอวี้หรือไม่?
หรือว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญ?
เย่ว์หยางไม่สามารถหยุดคิดเรื่องน่าสงสัยเหล่านี้
เรื่องทั้งหลายแหล่เหล่านี้จะง่ายขึ้น ถ้าเพียงแต่แม่เสือสาว องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนปรากฏตัว เนื่องจากนางมีทักษะแฝงเร้นหกรับรู้ แค่นางสดับเสียงก็ไม่มีใครหลอกนางได้ นางสามารถบอกได้ว่าเย่ว์ซานเสแสร้งแกล้งทำหรือเปล่า ควรจะช่วยเหลือเย่ว์ซานกลับไปปราสาทตระกูลเย่ว์หรือไม่? ทั้งหมดนี้เป็นการแสดงหรือไม่? เย่ว์หยางไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาซาบซึ้งเล็กน้อย..แต่เขาจะไม่หลงกลราชาเฮยอวี้เพียงแค่เพราะเรื่องน่าซาบซึ้งใจเล็กน้อยนี้ เย่ว์หยางไม่สน ต่อให้เย่ว์ซานต้องตายไปเป็นล้านคน ไม่ใช่เพราะเย่ว์ซานเป็นลุงของเขา ไม่ใช่เพราะเย่ว์ซานมีจุดมุ่งหมายกับสหายผู้น่าสงสารและแม่สี่ แต่เป็นเพราะเย่ว์ซานไม่เคยสร้างความรู้สึกที่ดีให้กับเย่ว์หยาง
เย่ว์ซานไม่เหมือนลุงรองเย่ว์หลิ่ง เขาเป็นคนฉลาดจริงๆ และจะเป็นภัยคุกคามร้ายแรงต่อเย่ว์หยาง ถ้าเขาเป็นกลายเป็นศัตรู
เย่ว์หยางรู้สึกว่า แทนที่จะเป็นศัตรูกับเย่ว์ซาน เขาชอบจะเป็นศัตรูกับนักสู้ปราณก่อกำเนิดคนอื่นๆ อย่างเหนียนหู่, เอ้อเมิ่งหรือเยาถงมากกว่า เนื่องจากความจริงที่ว่า แม้เจ้าพวกนั้นจะมีพลังแข็งแกร่ง แต่ความอดกลั้นและนิสัยชอบวางแผนของคนพวกนั้นมิอาจเทียบได้กับเย่ว์ซานเลย
ถ้าเย่ว์ซานจะมีข้อบกพร่องที่ร้ายแรงก็คือ เขาแข็งแกร่งไม่มากนัก
ในการร่วมมือกับราชาเฮยอวี้ ข้อบกพร่องนี้จะถูกระงับและทุกอย่างก็จะไม่มีที่ติ ดังนั้นเย่ว์หยางจึงระมัดระวังเป็นพิเศษ จากช่วงเวลาที่เขาได้เห็นเย่ว์ซาน เย่ว์หยางลอบสังเกตและตัดสินใจเคลื่อนไหวจากมุมมองของบุคคลที่สามอย่างเงียบกริบ
จนกระทั่งถึงจุดที่เย่ว์ซานทำร้ายตัวเอง เย่ว์หยางก็ยังสงสัยพฤติกรรมของเย่ว์ซาน
“บึ้ม!”
เย่ว์ซานปล่อยหมัดที่มีพลังพอกระแทกเข้าที่ขม่อมศีรษะ
เฟิงเซียนเซิงกระโดดผางด้วยความวิตกกังวล เขามีพลังแค่เพียงระดับเตรียมปราณก่อกำเนิด
ไม่มีเวลาพอป้องกันได้เลย
ยิ่งกว่านั้น ความหวาดระแวงของเฟิงเซียนเซิง ทำให้เขาไม่กล้าเข้าไปในคุกแก้วผลึกโดยประมาท
คุกแก้วผลึกนี้เป็นเรือนจำประหลาดที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษให้กับราชาเฮยอวี้ คุกนี้ต้องมีร่างกายที่มีชีวิตถูกจองจำไว้ข้างในตลอด
เฟิงเซียนเซิงไม่เร่งเข้าไปช่วยเหลือเย่ว์ซานทันที แต่เขากลับใช้พลังปราณของเขาผลักเย่ว์หวี่ที่เตรียมจะวิ่งเข้าไป ให้ห่างออกไป ขณะเดียวกันนักรบชุดเกราะฝีมือดีก็วิ่งเขามาโดยไม่สนใจความปลอดภัยส่วนตัว พวกเขารู้ว่า ถ้าเย่ว์ซานตาย คนอื่นก็ต้องมาอยู่ตรงนี้แทน อย่างไรก็ตาม สำหรับนักรบฝีมือดีเหล่านั้น มันไม่ใช่ปัญหา
“เฟิงเซียนเซิง เย่ว์ซานแค่หมดสติ แต่ยังไม่ตาย!” เมื่อตรวจสอบเย่ว์ซานแล้ว นักรบชุดเกราะพบว่าเขาแค่กะโหลกแตก แต่ยังไม่ถึงกับตาย
“อา, งั้นก็ดีแล้ว! รีบๆ รักษาเขาซะ เราจะปล่อยให้เขาตายไม่ได้” เฟิงเซียนเซิงกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“…….” หนิงไห่รู้เหตุผลที่เย่ว์ซานยังคงมีชีวิต และกะโหลกศีรษะเขาไม่บุบสลาย เป็นเพราะเย่ว์หยาง
เขาไม่เห็นเย่ว์หยางขยับ แต่ก็รู้ดี
เย่ว์หยางต้องเคลื่อนไหวอย่างแน่นอน
เพียงแต่เป็นการเคลื่อนไหวอย่างปกปิดระมัดระวังไม่ให้ทุกคนรู้ตัว
ถ้าเย่ว์หยางไม่มั่นใจว่าเขาสามารถจัดการควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ เขาจะรีบวิ่งเข้าไปเมื่อเย่ว์ซานพยายามฆ่าตัวตาย แต่เขาไม่ได้ทำอะไรเพราะเขามีความมั่นใจในสถานการณ์อย่างแน่นอน ไม่ใช่เพราะเขาต้องการเห็นเย่ว์ซานตาย
หนิงไห่ตัวสั่นไปทั้งตัว ขณะมองดูเย่ว์หยางที่มีสีหน้าผ่อนคลาย
ดูเหมือนความตายไม่ใช่ทางเลือกแน่ หลังจากตกไปในเงื้อมมือของเย่ว์หยาง โชคดีที่เขายอมแพ้เร็ว มิฉะนั้น..หนิงไห่ก็เช่นกัน… ยังสงสัยเจตนาการกระทำของเย่ว์ซาน ที่สำคัญราชาเฮยอวี้ไม่ใช่คนรับมือง่ายๆ ต่อให้เย่ว์ซานมีเจตนาบริสุทธิ์ในตอนนี้ก็ตาม ก็ไม่ได้หมายความว่าเขามิอาจเปลี่ยนใจได้ เนื่องจากราชาเฮยอวี้อาจมีหนทางทำให้เย่ว์ซานกลายเป็นคนของเขาได้
ฆ่าตัวตาย ไม่มีทางหลอกกันได้
หลังจากเห็นพลังหมัดกระแทกใส่กะโหลกเย่ว์ซานแตก หนิงไห่ก็ตระหนักได้ว่าเย่ว์หยางไม่ได้หยุดยั้งการฆ่าตัวตาย แต่สร้างพลังที่แข็งแกร่งปกป้องศีรษะของเย่ว์ซานไว้
ถ้าเย่ว์ซานฟาดตัวเองเบามากหรือถ้าเขาฟาดไม่ถูกศีรษะและรอความช่วยเหลือ หนิงไห่เชื่อว่าเย่ว์หยางคงจะชักอาวุธออกมาฆ่าเย่ว์ซานทันที พอคิดถึงแนวคิดนี้แล้ว หนิงไห่ถึงกับตัวสั่นยิ่งกว่าเดิม เหมือนกับว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะสร้างความไว้วางใจให้เย่ว์หยาง อย่าว่าแต่เย่ว์ซานเลย แม้แต่วิธีที่เย่ว์หยางมองหลิ่วเย่ก็ยังแตกต่างจากมองเย่ว์หวี่ เย่ว์หยางเกิดมาระแวง ไม่มีทางที่จะหลอกเขาได้ง่ายๆ
การฆ่าตัวตายของเย่ว์ซานพิสูจน์ได้ว่าเขาไม่เคยร่วมงานกับราชาเฮยอวี้และยังเป็นคนของตระกูลเย่ว์
“ทิ้งคนไว้ที่นี่คนหนึ่ง พวกเจ้าที่เหลือพาเย่ว์ซานไปห้องพยาบาลฉุกเฉินทันที ข้าจะรักษาเขาด้วยตัวเอง เหมียวซือ, หนิงไห่ ดูแลเย่ว์หวี่เอาไว้ เอาตุ๊กตาหุ่นกลทั้งสองตัวมาด้วย ข้าต้องการเอาผลึกมังกรที่ระเบิดตัวเองซึ่งฝังอยู่ในนั้นออก เร็วเข้า เย่ว์ซานเสียเลือดมากไปแล้ว บางทีอาจจะอยู่ได้ไม่นาน” เฟิงเซียนเซิงใช้ป้ายตราของกองกำลังนรกดำเปิดวงเวทผนึกและใช้วิธีการลับปลดกุญแจบนร่างของเย่ว์ซาน จากนั้นห่วงกุญแจก็สวมลงที่ทหารชุดเกราะอีกคนหนึ่งเหมือนกับว่ามีความรู้สึกของตนเอง
เฟิงเซียนเซิงไม่ยอมมองและวิ่งตรงไปที่ห้องฉุกเฉินทันทีเมื่อประตูคุกเปิดออก
การฆ่าตัวตายของเย่ว์ซานทำให้เขาตกใจ
ในที่สุด คนของตระกูลเย่ว์ก็ยังไม่ถูกพิชิต ลูกหลานตระกูลเย่ว์เหล่านี้อดทนเป็นบ้า ไม่หวั่นไหวแม้มีอันตรายคุกคามชีวิต จำเป็นต้องหาวิธีอื่นที่ดีกว่า.. อย่างไรก็ตาม เรื่องเหล่านี้ทั้งหมดไม่สำคัญเท่ากับการช่วยชีวิตเย่ว์ซานในตอนนี้
ทหารชุดเกราะสองสามคนยกร่างที่หมดสติของเย่ว์ซานเตรียมติดตามเฟิงเซียนเซิง เย่ว์หยางจึงลงมือทันที
เงียบกริบ
ในสายตาของหนิงไห่, เย่ว์หยางเหมือนงูพิษที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด จู่โจมใช้เขี้ยวพิษสังหารในชั่วพริบตา
ความเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างราบรื่นและคล่องแคล่วเหมือนหงส์เริงระบำและเหมือนกระเรียนทะยานฟ้า
ทหารชุดเกราะฝีมือดีถูกเย่ว์หยางแช่แข็งทีละคนๆ ภายในไม่กี่วินาที ทุกคนก็เปลี่ยนเป็นตุ๊กตาน้ำแข็ง เย่ว์หวี่ก็ติดตามทุกฝีก้าว ตรงกันข้ามกับหลิ่วเย่ นางไม่คุ้นกับการโจมตีอย่างนั้นจนเกือบจะร้องออกมากับภาพที่เห็น โชคดีที่นางปิดปากได้ทันเวลา
“เร็วเข้า, พวกเจ้าทุกคนช้าเป็นทากคลานหรือไง?” เฟิงเซียนเซิงไม่ทันสังเกตเห็นสถานการณ์เบื้องหลังเขาและตะโกนใส่ทหารชุดเกราะฝีมือดี
“ตามมาแล้ว!” หนิงไห่ประสานกับเย่ว์หยางและทำท่าทีวิ่งทันที
หลิ่วเย่กลัวแทบตาย ถ้าเฟิงเซียนเซิงหันมาดูข้างหลัง พวกเขาคงถูกพบทันที
เย่ว์หยางยังคงห้ามเย่ว์หวี่ไม่ให้เรียกคัมภีร์ออกมาช่วยเย่ว์ซาน เนื่องจากจะไม่มีทางปกปิดจากเฟิงเซียนเซิงได้ เพราะเขามีความรู้สึกที่ไวต่อพลังปราณมาก
เย่ว์หยางปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าคุกแก้วผลึกในชั่วพริบตา และทำท่ามือเตรียมเคลื่อนไหว
หนิงไห่แทบสลบเมื่อเห็นภาพนั้น
หายนะแน่ เย่ว์หยางเพียงเห็นแค่ครั้งเดียวแต่ค้นพบวิธีลับในการถอดรหัสคุกแก้วผลึกเสียแล้ว นี่เขาเป็นมนุษย์หรือเปล่า?
คุกแก้วผลึกเปิดออกโดยไม่มีเสียง เย่ว์หยางมองดูและเตะตุ๊กตาน้ำแข็งตัวหนึ่งเข้าไป จากนั้นเขาเข้าไปตรงจุดที่เฟิงเซียนเซิงเปิดผนึกวงเวท แล้วทำอย่างเดียวกันปล่อยนักโทษในคุกแก้วผลึกและใช้ตุ๊กตา (คน) แช่แข็งเข้าไปไว้แทน ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในไม่กี่วินาที ชายชราที่ถูกปล่อยอยู่ในชุดยาวขาดรุ่งริ่ง เย่ว์หยางและเย่ว์หวี่ไม่รู้จักเขา แต่หลิ่วเย่จำได้ว่าเขาเป็นนักพรตผู้มีชื่อจากอาณาจักรเทียนหลัวจึงเข้าไปช่วยเขา
ภายในครึ่งนาที เย่ว์หยางปล่อยนักโทษไปห้าคนด้วยพื้นเพที่แตกต่างกัน
อย่างไรก็ตาม หนิงไห่กับรู้สึกเหมือนนานเป็นปี
เป็นเพราะเฟิงเซียนเซิงอาจสังเกตได้ว่าไม่มีใครอยู่ด้านหลังเขาในชั่วขณะหนึ่ง แต่พวกเขายังช่วยเหลือไปได้ไม่ถึงครึ่งทาง
เย่ว์หวี่เริ่มตื่นเต้นและใช้ความสามารถห้ามเลือดให้เย่ว์ซานอย่างดีที่สุด ปัญหาก็คือไม่มีนักโทษที่ได้รับการปล่อยตัวคนไหนๆที่อยู่ในสภาพดี พวกเขาทุกคนต้องการความช่วยเหลือ นางลืมไปว่านางไม่สามารถใช้คัมภีร์อัญเชิญได้
เย่ว์หยางยังคงสงบนิ่งเหมือนเหล็กกล้าจนกระทั่งเขาเปิดคุกแก้วผลึกสุดท้ายออก ความจริง หนิงไห่รู้สึกว่าดีมากพอแล้วที่สามารถช่วยคนได้สัก 4-5 คน เนื่องจากนักโทษมากกว่าสิบคนบาดเจ็บหนัก คงเป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยพวกเขาได้ทั้งหมด พวกเขาควรจะช่วยคนไม่กี่คนให้สำเร็จดีกว่า นอกจากนี้ ปัญหาเกิดขึ้นเมื่อเย่ว์หยางช่วยนักโทษคนสุดท้าย ดาบเล่มหนึ่งก็ฟันใส่ศีรษะของเย่ว์หยางเมื่อคุกแก้วผลึกเปิดออก
มีทหารยามคนหนึ่งมีพลังระดับเตรียมนักสู้ปราณก่อกำเนิดอยู่ข้างในกับนักโทษ
เย่ว์หยางไม่สนใจดาบที่คมกริบกลับเตะยามจนกระเด็น แม้ว่าจะมีเสียงดังเล็ดรอดออกมาเมื่อทหารยามกระทบกับคุกแก้วผลึก แต่เย่ว์หยางก็สามารถปลดห่วงล็อคตามวิธีลับได้อย่างใจเย็น
“พวกเจ้าเป็นอะไรไปกันหมด? พวกเจ้าทุกคนยังไม่มากันเดี๋ยวนี้หรอกหรือ?” เสียงของเฟิงเซียนเซิงดังขึ้นกระทันหัน
“เย่ว์ซานฟื้นแล้วและกำลังดิ้น ไม่ต้องห่วง เราจะออกมาเดี๋ยวนี้” หนิงไห่ร้องออกไปทันที เขารู้ว่าเขาต้องเสร็จแน่ แม้ว่าเขาจะหลบไปได้ แต่เขาก็คงถูกตราหน้าว่าเป็นคนทรยศ เขาสงสัยว่าทั้งหมดนี้เป็นความตั้งใจของเย่ว์หยางทำให้เขาไม่สามารถกลับไปหรือเปลี่ยนใจได้ คนที่ได้รับการช่วยเหลือสองสามคนเงียบเสียงแม้จะตกใจอยู่ก็ตาม พวกเขาเดินตามอย่างรวดเร็วเมื่อได้รับอิสรภาพ พวกเขาช่วยเย่ว์หวี่และหลิ่วเย่ประคองเย่ว์ซานและสหายอีกสองคนผู้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามหลังหนิงไห่ไป
เย่ว์หยางรั้งอยู่ไม่กี่วินาที ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ตามออกมาข้างนอก
หนิงไห่แทบจะคุกเข่าขอความช่วยเหลือ เย่ว์หยางห้าวหาญมากเกินไปแล้ว ร่วมงานกับเขา หนิงไห่ต้องเสี่ยงชีวิตและกลัวแทบตายก่อนจะถูกฆ่าเสียอีก
เย่ว์หยางแช่แข็งนักรบเกราะตลอดรายทาง
ถ้าไม่อย่างนั้น เขาก็ทำพวกนั้นให้หมดสติ
นักโทษที่คล่องแคล่ว 2-3 คนจัดการถอดชุดเกราะของทหารยามแล้วแบ่งกัน บางคนก็ได้เกราะหมวก บางคนก็ได้เกราะหน้าอก ต่อให้มือไวที่สุดก็ไม่สามารถเอาเกราะมาได้ทั้งหมดเพราะเวลาไม่พอ
ถึงขณะนี้กลุ่มนักโทษที่ติดตามหลังเย่ว์หยางทุกคนยอมรับนับถือให้เย่ว์หยางเป็นผู้นำ แม้ว่าพวกเขาทุกคนจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครก็ตาม
เดิมที นักโทษสองคนเป็นนักสู้ระดับแปด ก็ยังต้องการช่วยเหลือ
แต่พอเห็นฝีมือของเย่ว์หยางแล้ว พวกเขาก็รู้ตัว ต่อให้เป็นผู้อาวุโสและนักพรตอายุเป็นร้อยปี ทุกคนยินยอมช่วยแบกร่างคนอื่นแต่โดยดี
“เร็วเข้า พาเย่ว์ซานมาตรงนี้, ตรงนี้ ข้าบอกแล้วไงว่าตรงนี้ ข้าต้องช่วยเย่ว์ซานก่อน สำหรับตุ๊กตาหุ่นกล, ผลึกมังกรเอาไว้ภายหลังก็ได้ เรียกนักสู้ที่มีพลังรักษามา โธ่เว้ย, ไม่มีใครเข้าใจคำพูดของข้าหรือไง?” เฟิงเซียนเซิงแทบคลุ้มคลั่ง เพราะตุ๊กตาหุ่นรบทั้งสองตัวถูกนำมาไว้ที่นั่นและถอดผลึกมังกรออกแล้ว เมื่อคนกลุ่มหนึ่งชุลมุนอยู่ขณะพาเย่ว์ซานที่บาดเจ็บหนักเข้ามาอยู่ต่อหน้าเฟิงเซียนเซิง ก่อนที่ผลึกมังกรจะถูกแยกออกไป
“ข้าได้ไหม? ข้าเป็นนักสู้ที่มีพลังรักษา!” เย่ว์หวี่ไม่ทนต่อไป นางเรียกคัมภีร์อัญเชิญทันที แล้วใช้บอลวารีบำบัดรักษาบิดาของนางทันที
“ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้าคือเย่ว์หวี่ พลังบำบัดอย่างนี้ให้ผลที่ดีมาก โอว, พระเจ้า นักบำบัดของเราก็เหมือนกับชาวนาที่ไม่ได้รับการศึกษาเมื่อเทียบกับเจ้า ข้าพูดอะไรผิดเหรอ? เจ้าเป็นอะไรไป?” เฟิงเซียนเซิงยกย่องเย่ว์หวี่อย่างดี จากนั้นเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาเงยหน้าและพบเห็นนักโทษทั้งหมดและอยู่ในอาการตกใจ ไม่สามารถหาที่มาที่ไปของสถานการณ์ได้
“เฟิงเซียนเซิง, ข้ามีความจริงใจขอเชิญท่านไปเยือนบ้านข้าบ้าง ท่านต้องรู้นะว่าเป็นครั้งแรกเชียวนะที่ข้าเชิญอาคันตุกะไปที่นั่น” เย่ว์หยางเก็บตุ๊กตารบไว้ในมิติจัดเก็บแล้วยิ้มให้เฟิงเซียนเซิง เขาผายมือเหมือนกับสุภาพบุรุษกล่าวว่า “เชิญ”
“เจ้าดูคุ้นเคยจริงๆ?” ปฏิกิริยาแรกของเฟิงเซียนเซิงก็คือเจ้าเด็กที่มีรอยยิ้มน่าสะอิดสะเอียนดูคุ้นๆ หน้านัก
“นั่นเป็นเรื่องที่สาวสวยส่วนมากพูดอย่างนั้นตอนที่พวกนางเห็นข้า” เย่ว์หยางตอบอย่างสุภาพ
เฟิงเซียนเซิงล้มลงกับพื้นเหมือนท่อนไม้
ลูกมือรอบๆ ตัวเขาทุกคนมองดูอย่างพูดไม่ออก ความจริงพวกเขาก็เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เย่ว์หยางนำกลุ่มเข้ามา
เย่ว์หยางยิ้มหวานให้กับพวกเขาทันทีแล้วถามว่า “ไง พวกเจ้า, ข้าอยากรู้ว่าห้องสำหรับผลิตนักสู้ปราณก่อกำเนิดอยู่ที่ไหน ใครตอบได้บ้าง?” คงเป็นเรื่องพอทนได้ ถ้าเย่ว์หยางไม่ยิ้ม แต่เขายิ้มสดใสทำให้ทุกคนในห้องสั่นไปหมด คนขลาดเขลาบางคนทรุดตัวลงกับพื้น ขณะที่บางคนปัสสาวะรดกางเกงด้วยความกลัว
ครึ่งชั่วโมงต่อมา จ้านหู่ก็กลับมาหลังจากก่อกวนราชวังต้าเซี่ยแทบถล่มทลาย
แม้ว่าองครักษ์พิทักษ์ฟ้าของต้าเซี่ยจะค่อนข้างฝีมือดี แต่เป้าหมายของจ้านหู่ก็คือเย่ว์หยาง เขารู้สึกเสียใจอย่างยิ่งเนื่องจากเย่ว์หยางไม่ปรากฏตัว อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเข้ามาเห็นภาพฐานลับที่ควันโขมง ทหารของเขาโรยตัวลงไปที่พื้นและหญิงรับใช้ที่กำลังร้องไห้รายงานว่าถูกเย่ว์หยางรังแก จ้านหู่รู้สึกว่าความโกรธพลุ่งขึ้นมาทันที เขากระอักเลือดจนแทบสลบ
จ้านหู่ไม่เคยเสียเปรียบอย่างนี้มาก่อน
ไม่เคยมาก่อน
“เจ้าระยำเย่ว์หยาง, ข้าจะไม่ให้เจ้าตายง่ายๆ แน่” เสียงคำรามของจ้านหู่สะเทือนไปในท้องฟ้าทำให้สายลมปั่นป่วน
อย่างไรก็ตาม เย่ว์หยางกลับไปที่ปราสาทตระกูลเย่ว์แล้ว
เย่ว์หยางนั่งอย่างองอาจบนบัลลังก์ขณะที่จุนอู๋โหย่วยืนยันจะรินน้ำชาให้เย่ว์หยางจอกหนึ่งด้วยตนเอง จุนอู๋โหย่วถือป้านชาและไม่สนใจสถานะของพระองค์ว่าเป็นราชา กลับส่งน้ำชาให้เย่ว์หยาง เพราะเย่ว์หยางช่วยเหลือผู้เฒ่าหวงสือ อาจารย์ของจุนอู๋โหย่วผู้เป็นเหมือนบิดาของเขา
ผู้เฒ่าเย่ว์ไห่น้ำตานองหน้าขณะมองดูเย่ว์ซานที่ยังหมดสติอยู่
บุตรคนหนึ่งตาย อีกคนหนึ่งรอดกลับคืนมา
นี่คือของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตระกูลเย่ว์แล้ว
แม้ว่าเย่ว์ชิวและเย่ว์หลิงจะไม่มีทางกลับมาอีก แต่อย่างน้อยบ้านก็ยังเป็นบ้าน เย่ว์ซานที่ครั้งหนึ่งถูกเย้ยหยันได้กลับมาพร้อมกับพิสูจน์ความบริสุทธิ์ ชำระมลทินด้วยความยึดมั่นและหยาดเลือดของตนเอง….
***************
