ตอนที่ 485 สอนพิเศษวิชาเทเลพอร์ต
กวางเงินน้อยปรากฏในพริบตา
มันเยื้องกรายไปข้างหน้าและกลายเป็นแสงผ่านพื้นที่นั้นไปทันที
เมื่อทุกคนเรียกความรู้สึกกลับมาได้และตั้งใจดู พวกเขาพบว่ามันปลอดภัยยืนอยู่ด้านนอกประตูใบมีดขณะที่มองกลับมาอย่างน่ารัก แม้ว่ามันจะไม่ค่อยฉลาดนัก แต่กวางทะลุมิติก็เป็นสัตว์ประเภทภูตอสูร
“มันจะพาเราไปที่นั่นได้ยังไง?” เจ้าอ้วนไห่รู้สึกว่าหลิวเย่และคนอื่นๆ สามารถขี่มันได้ อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาขี่มันคงจะต้องแบนเป็นกล้วยบดแน่นอน
“หุบปากเถอะน่า ต่อให้เจ้าไม่พูด ก็ไม่มีใครคิดว่าเจ้าเป็นใบ้แน่” นอกจากทะเลาะกันแล้ว เย่คงเหมือนกับเกิดมาเป็นไม้เบื่อไม้เมากับเจ้าอ้วนไห่โดยเฉพาะ
“ใครรู้วิธีเทเลพอร์ตบ้าง?” เย่ว์หยางถาม
“…..” ในที่สุดมีเพียงคนเดียวที่ชูมือทั้งสองข้าง เรื่องนี้มิใช่ว่าจะไม่คาดไว้ สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางประหลาดใจก็คือความจริงที่ว่าสาวน้อยเป่าเอ๋อรู้วิธีเทเลพอร์ตด้วย
“เจ้ารู้วิธีเทเลพอร์ตด้วยเหรอ? แน่ใจหรือเปล่า?” หนิงไห่ผู้อ้างว่าตนเองเป็นนักรบอาวุโสก็ยังไม่รู้วิธี ดังนั้นเขาจึงตกใจที่เป่าเอ๋อรู้วิธีเทเลพอร์ต ถ้าเป็นการเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงจนถึงระดับที่พวกเขาสามารถวิ่งได้ร้อยเมตรในหนึ่งวินาที หลายคนสามารถทำได้ แม้แต่เสวี่ยทันหลาง, องค์ชายเทียนหลัว, เย่คงและแม้แต่เจ้าอ้วนไห่ก็ยังรู้วิธีทำ
ถ้าเกี่ยวกับเรื่องความเร็ว พวกเขายังสามารถไปได้เร็วกว่าการเทเลพอร์ตของนักสู้ปราณก่อกำเนิดเสียอีก
การเทเลพอร์ตของนักสู้ปราณก่อกำเนิดธรรมดา ไม่จำเป็นต้องเร็วกว่าความเร็วพวกเขา
อย่างไรก็ตาม เทเลพอร์ตก็คือการเทเลพอร์ต
ไม่ว่าจะไวเพียงไหน ไม่มีอะไรแทนที่ประโยชน์ของการแทนเทเลพอร์ตได้
โดยปกติ การเทเลพอร์ตเกี่ยวข้องกับประสบการณ์และคุณสมบัติ บางคนก็พบว่าทำได้ง่ายเหมือนอย่างเสวี่ยอู๋เสีย นางมีความสามารถใช้พายุสายฟ้าเทเลพอร์ตตั้งแต่เมื่อนางยังเด็กแล้ว เป็นระดับที่พอๆ กับทักษะแฝงเร้นไปแล้ว ในทางตรงกันข้าม น้องชายของนาง เสวี่ยทันหลางก็มีพรสวรรค์และครอบครองคุณสมบัติแห่งสายลม ความเร็วของเขานั้นเกินกว่านักสู้ในระดับเดียวกัน อย่างไรก็ตาม สิ่งเดียวที่เขายังไม่สามารถเข้าใจได้ก็คือ การเทเลพอร์ต
สำหรับเย่ว์หยาง เขาแค่มองดูสื่อจินโหวใช้เทเลพอร์ตอยู่ไม่กี่ครั้งก็แอบเรียนรู้ได้ทันที
แน่นอนว่าเย่ว์หยางนั้นผิดปกติไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป ไม่เหมาะจะอ้างอิงเขาเป็นกรณีศึกษา สำหรับอาจารย์หนิงไห่ผู้มีศีรษะล้าน ชายชราผู้นี้ใช้ชีวิตมาร้อยปีแล้ว เรียนรู้ทักษะมามากมายหลายอย่าง แต่เขาก็ยังไม่สามารถเรียนรู้การเทเลพอร์ตได้
นี่เป็นเรื่องที่แปลกมาก
ความจริง เหตุที่แท้จริงก็คือว่าคนพวกนั้นไม่เคยรับรู้เลยว่าการเทเลพอร์ตนั้นมีวิธีเรียนรู้
“การเทเลพอร์ตคือความก้าวไปข้างหน้ารูปแบบหนึ่ง เป็นรูปแบบที่ท้าทายการกระทำที่เกินขีดจำกัดของร่างกาย จะว่ายากก็ได้ เนื่องจากบางคนไม่เคยเรียนรู้มาเลยตลอดชีวิต จะว่ามันง่ายก็ได้ เนื่องจากบางคนใช้เวลาเรียนรู้แค่วันเดียว เหมือนข้าไงเล่า พวกที่ต้องการเรียนจะต้องมีความสามารถในการตอบสนองภายใน ถ้าการรับรู้ของพวกท่านดี การเรียนรู้ของพวกท่านก็ทำได้ดี” คำพูดของเย่ว์หยางทำให้หนิงไห่ร้องไห้คิดว่านี่หมายความว่าการรับรู้ของเขาไม่ดี ขณะที่เป่าเอ๋อ นางรู้สึกภูมิใจในตัวเองอย่างมาก
เสวี่ยทันหลางกำหมัดแน่น ยังดีที่เขาอ่อนแอไปบ้าง แต่เขาจะไม่ยอมให้ความรู้สึกรับรู้ของเขาอ่อนแอเด็ดขาด
ถ้าความรับรู้ของผู้คนอ่อนแอลง ทำไมพวกเขาต้องฝึกฝนตัวกันด้วย?
ความจริง เย่ว์หยางรู้ว่าเสวี่ยทันหลางและคนอื่นสามารถเรียนรู้วิธีเทเลพอร์ตได้ พลังของพวกเขาเพียงพอที่จะเรียนรู้แล้ว ปัญหาเพียงอย่างเดียวก็คือความคิดของพวกเขาตีกรอบเข้มงวดเกินไปและพวกเขาคุ้นเคยกับการเคลื่อนไหวด้วยความเร็ว พวกเขาสามารถเคลื่อนที่ได้ไกลด้วยความเร็วในพริบตา แต่นั่นไม่ใช่การเทเลพอร์ต เพราะพวกเขาคุ้นเคยกับวิธีนี้ พวกเขาจึงไม่สามารถเอาชนะความยึดมั่นในความคิดตนเองได้ ตามปกติ จะไม่มีใครคอยสอนพวกเขาเกี่ยวกับการเทเลพอร์ต จุนอู๋โหย่ว, ผู้เฒ่าเย่ว์ไห่และผู้อาวุโสคนอื่นๆก็ไม่รู้วิธีเทเลพอร์ต สำหรับอาจารย์จิ้งจอกเฒ่ารู้วิธีเทเลพอร์ต หลังจากสอนเย่ว์หยางแล้ว เขาก็ไม่มีความอดทนในการสอนคนโง่อื่นๆ ให้รู้วิธีเทเลพอร์ต คงสอนให้แต่ทักษะทางอากาศเท่านั้น
“สิ่งที่ยากที่สุดในการเทเลพอร์ตก็คือตระหนักถึงตำแหน่งปลายทาง เพื่อการนี้ พวกท่านจำเป็นต้องสามารถตอบสนองกับพลังงานรอบๆ ตัวให้ได้ บางคนสามารถตอบสนองได้ไกล และบางคนก็ได้ใกล้ อย่างไรก็ตาม พวกท่านสามารถข้ามส่วนเหล่านี้ไปก็ได้ ไม่ว่าจะไกลเพียงไหน ตราบใดที่พวกท่านสามารถตอบสนองได้ จากนั้นจึงค่อยเพิ่มระยะก็ได้” เย่ว์หยางพยายามแนะนำพวกเขาอย่างใจเย็น
“ใช้ปราณเป็นปฏิกิริยาตอบสนองได้ไหม?” เย่คงถาม
“ไม่, ปราณใช้ตอบสนองได้กับวัตถุที่มีพื้นผิวเท่านั้น เทเลพอร์ตเจ้าจะต้องมีปฏิกิริยาตอบรับมากกว่านั้น เพื่อให้ถูกต้องแม่นยำขึ้น จำเป็นต้องใช้ใจในการตอบสนอง” เมื่อเย่ว์หยางพูดเช่นนี้ เป่าเอ๋อพยักหน้าหงึกๆ ตลอด ความจริงนางสามารถเทเลพอร์ตได้เนื่องจากเป็นทักษะแฝงเร้นของนาง ตั้งแต่แรกนางไม่เข้าใจว่า การตอบสนองภายในใจทำงานได้อย่างไร แต่นางเข้าใจว่าจะใช้ใจตอบสนองได้อย่างไร
“แล้วหลังจากนั้นเป็นยังไงต่อ?” คราวนี้ ลีนถามเหมือนกับเป็นนักเรียน
“เมื่อพวกเจ้าสามารถตอบสนองได้ภายในแล้ว พวกเจ้าจะสามารถกำหนดทุกสิ่งอย่างที่เป็นเป้าหมาย พวกเจ้าต้องใช้พลังงานกายโดยไม่ใช้ขา แต่ให้เน้นที่ใจ ใช้ใจนำพาร่างของพวกเจ้า ระหว่างในช่วงเวลานี้ พวกเจ้าอาจประสบปัญหามากมาย เช่นร่างกายไม่สามารถขยับได้ หรือไม่ก็ถูกหยุดกระทันหันด้วยพลังงานบางอย่างก่อนที่จะเทเลพอร์ต หรือรู้สึกว่าอาจมีภาพลวงตาว่าใครบางคนผลักพวกเจ้า ยังมีปัญหาอื่นอีก แต่คงอธิบายไม่ได้ทุกเรื่องและไม่จำเป็นต้องอธิบายด้วย ข้าแค่ต้องการบอกพวกเจ้าว่าขอให้เชื่อข้า พวกเจ้าจะสามารถเคลื่อนไหวได้แน่นอน และสามารถเทเลพอร์ตได้ จงเชื่อข้าและเชื่อมั่นในความสามารถของตัวพวกเจ้าเอง แค่นั้นก็พอแล้ว” จากนั้นเย่ว์หยางถ่ายทอดเคล็ดสำคัญในการใช้พลังจากกายพวกเขาอีกครั้ง
นี่คือความรู้ความเข้าใจทักษะเทเลพอร์ตที่ดีที่สุดของเขา ดังนั้นเขาไม่คำนึงว่าทุกคนจะสามารถเรียนรู้ได้หรือไม่
อย่างไรก็ตาม ตราบเท่าที่ทุกคนสามารถได้ความรู้จริงจากทักษะที่ดีที่สุดของเขาและค่อยๆ ปรับอารมณ์ตัวเอง แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
สิ่งที่ทำให้ทุกคนปวดเศียรเวียนเกล้าก็คือเป่าเอ๋อ นางโคลงศีรษะหลังจากได้ฟังคำอธิบายแล้ว เหมือนกับว่านางไม่เข้าใจคำพูดของเย่ว์หยาง
นางยังพูดว่า “พวกเจ้าเทเลพอร์ตกันแบบนั้นเหรอ? ข้าไม่ได้แม้แต่จะคิดอะไร ข้าแค่อาศัยภูตดอกไม้ของข้า นางก็แค่เทเลพอร์ตส่งข้าไปยังตำแหน่งที่ข้าต้องการ ข้ารู้สึกว่าวิธีแบบนี้ดีกว่า”
“…..” เจ้าอ้วนไห่และคนอื่นๆ ล้มกราวกับพื้น กลับกลายเป็นว่าการเทเลพอร์ตของเป่าเอ๋อไม่ใช่สิ่งที่นางสามารถทำได้เอง เป็นแต่อาศัยคนอื่น
“นี่, ข้าทำแบบนี้ก็เทเลพอร์ตได้แล้ว!” เป่าเอ๋อแทบโกรธ
ความจริงไม่มีอะไรผิดในเรื่องนี้ ตราบใดที่นางสามารถเทเลพอร์ตได้ วิธีอะไรก็นับว่าดีทั้งนั้น
เทเลพอร์ตพายุสายฟ้าของเสวี่ยอู๋เสียก็นับว่าเป็นวิธีที่แตกต่างจากเย่ว์หยาง เพื่อจะเทเลพอร์ตให้ได้ เสวี่ยอู๋เสียต้องมีสายลมและอากาศ ตราบใดที่ไม่เป็นสภาพสุญญากาศ นางจะสามารถเทเลพอร์ตได้ การเทเลพอร์ตของเย่ว์หยางไม่จำเป็นต้องได้ปัจจัยเช่นนี้ สถานที่เดียวที่เขาไม่สามารถเทเลพอร์ตได้ก็คือสถานที่ซึ่งเขาไม่สามารถตอบสนองภายในและนี่เองเห็นได้ชัดว่าเป็นวิธีที่มีระดับที่สูงกว่าการเทเลพอร์ตของเสวี่ยอู๋เสีย อย่างไรก็ตาม สถานที่เป็นสุญญากาศมีไม่กี่แห่ง ยิ่งกว่านั้นหลังจากเสวี่ยอู๋เสียได้ฝึกทักษะผสานร่างกับเย่ว์หยาง นางสามารถเข้าใจทักษะเทเลพอร์ตของเย่ว์หยางได้ แต่นางชอบใช้ทักษะเทเลพอร์ตพายุสายฟ้ามากกว่า
เสวี่ยทันหลางเลิกวางท่าและถามคำถามเย่ว์หยางหลายข้อด้วยความเกรงใจ
เขาไม่เคยพูดออกจากปาก แต่ความจริงเขายกย่องเทิดทูนพี่เขยผู้นี้เต็มเปี่ยม ได้เรียนรู้จากเย่ว์หยางและก้าวตามรอยเท้าของเขานับเป็นความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่
องค์ชายเทียนหลัวก็กระหายใคร่เรียนรู้วิธีเทเลพอร์ตและฟังอย่างตั้งใจ
ไม่เพียงแต่พวกเขาเท่านั้น แต่รวมถึงลีน, แอนนา, หลิวเย่ก็ยังแสดงท่าทางครุ่นคิดเหมือนกับว่าพวกเขาทำความเข้าใจบางอย่าง
ตรงกันข้ามกับ เย่คง, เจ้าอ้วนไห่, พี่น้องตระกูลหลี่, ทอเรนฟ่านหลุนเถี่ยและผู้เฒ่าศีรษะล้านหนิงไห่สับสนงงงวยไปหมด สำหรับทอเรนเลโอผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มและสี่สาวคิวบัวร์ พวกเขายอมถอดใจที่จะเรียนรู้ต่อ พวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่มีทางเรียนรู้ได้ จึงได้แต่ถอนหายใจ
ในที่สุด ผู้เฒ่าหนิงไห่ก็ถอนหายใจเฮือก
เขาถอดใจที่จะเรียนรู้อีกคน
การพยายามเรียนรู้บางอย่างที่เขาไม่มีทางได้เรียนรู้ ในเวลาแค่ไม่กี่นาทีนั้น พูดง่ายกว่าทำ
ว่าถึงเรื่องการเทเลพอร์ต ผู้ที่เรียนรู้ได้เร็วที่สุดไม่ใช่เสวี่ยทันหลาง ไม่ใช่กระทั่งองค์ชายเทียนหลัว และยิ่งไม่ใช่หลิวเย่ผู้มีกวางทะลวงมิติ แต่กลับเป็น…ฮุยไท่หลาง
หลังจากฟังเย่ว์หยางพูด มันก็เข้าใจได้ทันที…
เมื่อฮุยไท่หลางเกือบพลาดในความพยายามครั้งแรกของมัน ทันใดนั้นมันสามารถจับจุดวิธีเทเลพอร์ตและสามารถทำได้สำเร็จทันที แม้ว่าผลของการเทเลพอร์ตของมันจะแย่และพลาดเป้าหมายไปหลายสิบเมตรและชนเข้ากับผนัง แต่ก็นับว่าเทเลพอร์ตได้สำเร็จ เมื่อเห็นเช่นนี้ เสวี่ยทันหลางอึ้งเหมือนกับว่าเขารู้สึกละอาย เป็นไปได้หรือนี่ที่มนุษย์ไม่อาจเทียบหมาป่าได้?
เจ้าอ้วนไห่เกือบร้องไห้
เขาพบว่าตัวเขาเองไม่อาจเทียบได้กับหมาป่าฮุยไท่หลางได้
“สำเร็จ!” หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เสวี่ยทันหลางก็เทเลพอร์ตห่างออกไปสิบเมตรได้สำเร็จ แม้ว่าจะพลาดเป้าหมายไปสามเมตร แต่เขาก็รู้สึกตื่นเต้นและดูปลาบปลื้ม
“ฮู้ว… อะฮู้ววววว อะฮู้วววว” ฮุยไท่หลางแหงนหน้าหอน ตอนนี้มันเข้าใจวิธีเทเลพอร์ตได้หมดแล้วและทำได้ไม่พลาดเป้าอีกต่อไป แม้ว่าระยะจะไม่ไกลนัก แต่เมื่อเทียบกับเสวี่ยทันหลาง มันโดดเด่นชัดเจนอย่างมิต้องสงสัย
“ป้าดดดดด!” เจ้าอ้วนไห่ตื่นเต้นจนผายลมออกมา เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น พวกเขารีบหามุมหลบซ่อนทันที
ภายใต้แรงกดดันเช่นนี้เอง หลิวเย่, องค์ชายเทียนหลัวและแม้แต่แอนนาก็สามารถเทเลพอร์ตได้สำเร็จ ที่เหนือกว่าทุกคน ก็คือหลิวเย่เข้าใจได้มากเนื่องจากอุปนิสัยธรรมชาติของนาง เพื่อให้เย่ว์หยางทึ่ง นางเทเลพอร์ตผ่านไปอีกฟากหนึ่งของประตูตรงไปหาอสูรพิทักษ์ของนาง กลายเป็นคนแรกที่ผ่านประตูมีดเข้าไปได้
ถ้าเป็นตามธรรมดา ฮุยไท่หลางคงกระโดดไปอยู่ด้านหน้านางแล้ว
แต่มันรีบเทเลพอร์ตเดี๋ยวเข้าเดี๋ยวออก คอยยั่วเย้าให้เจ้าอ้วนไห่ผายลมอีกครั้ง
เย่ว์หยางตัดสินใจกดดันทุกคนเพิ่มอีกเล็กน้อยและเทเลพอร์ตไปอยู่ข้างหลิวเย่ จากนั้นเขาวางแก้วผลึกที่ปล่อยพลังงานชิ้นหนึ่งไว้บนพื้น “พวกที่สามารถเทเลพอร์ตได้ก็ให้ข้ามมา พวกที่ยังเทเลพอร์ตไม่ได้ก็ให้รอจนประตูใบมีดเปิดเอง นี่น่าจะเป็นประเภทเปิดวันละครั้ง.. ข้ารอไม่ได้อีกต่อไปแล้ว พวกเจ้าค่อยๆ ฝึกกันไป!”
เมื่อเขาพูดเช่นนี้ เป่าเอ๋อตกใจ “รอข้าด้วย”
นางส่งเสียงเรียกอสูรพิทักษ์ของนางดังลั่น, หลับตาและเมื่อภูตดอกไม้ตัวน้อยโบกมือ นางก็เทเลพอร์ตมาอยู่ข้างๆ เย่ว์หยางทันที นางกอดแขนเย่ว์หยางและเชิดหน้าพูดอย่างภูมิใจ “เราจะเป็นพวกแรกที่ไปล่าสมบัติ เมื่อเราพบสมบัติ เราจะได้ยึดเอาไว้ก่อน”
เดิมทีหลิวเย่ต้องการจะอยู่และฝึกกับทุกคนให้สำเร็จ อย่างไรก็ตาม เย่ว์หยางโบกมือ “เจ้าควรจะตามข้ามา”
หัวใจนางเต้นแปลกๆ อยู่ไม่กี่ครา นางรีบหลุบสายตาลงและไม่กล้ามองดูตาเขา นางตอบรับเสียงอ่อย “ได้”
เมื่อเย่ว์หยาง, เป่าเอ๋อและหลิวเย่เดินจากไป ทุกคนรู้สึกผ่อนคลาย มีอาจารย์ที่เคร่งครัดแบบนี้เป็นเรื่องเจ็บปวดเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อาจารย์ผู้นี้ยังอายุน้อยมากทำให้คนอื่นละอาย
เสวี่ยทันหลาง, องค์ชายเทียนหลัวและแอนนาซึ่งเรียนรู้วิธีเทเลพอร์ตได้แล้ว แต่ไม่ได้ตามมา ทั้งสามคนรู้ว่าเย่ว์หยางตั้งใจจะฝึกเป่าเอ๋อและหลิวเย่เป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ดูเหมือนเขาต้องการจะฝึกหลิวเย่ผู้ครอบครองกวางทะลวงมิติและทักษะแฝงเร้นชำระใจ
**************
