เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ – ตอนที่ 81 – ทักษะความรู้ทั้ง 6

===============
มือกระบี่หญิงชาววังกับเย่ว์หยางจ้องกันและกัน ทั้งคู่ไม่ได้ทำอะไรแต่อุทานออกมา “อ๋า?” พร้อมๆ กัน และแสดงอาการตกใจออกมาทางสีหน้าชัดเจน

เย่ว์หยางก็ตกใจเพราะเขาไม่เคยเห็นคนในแผ่นดินมังกรทะยานที่เน้นมุ่งฝึกวิทยายุทธเหมือนอย่างเขา แต่คนแรกที่เขาพบกลับเป็นมือกระบี่หญิงวังหลวงผมสั้นนางนี้

ในทวีปมังกรทะยาน วิทยายุทธเป็นทักษะระดับต่ำที่สุด นอกจากทหารรับจ้างผู้ใช้แรงงานหนักแล้ว ไม่มีใครอื่นที่ใส่ใจฝึกวิทยายุทธของพวกเขา

บรรดาผู้คนในตระกูลของเขา นอกจากเจ้าเด็กผู้น่าสงสารที่ไม่สามารถทำสัญญากับคัมภีร์อัญเชิญได้แล้ว เย่ว์หยางไม่เคยเห็นใครอื่นจากในตระกูลที่ยินดีฝึกวิทยายุทธ สตรีนางนี้มุ่งมั่นฝึกวิทยายุทธและละทิ้งทักษะอัญเชิญได้อย่างไร?

มือกระบี่หญิงชาววังผู้นี้มีนัยน์ตาคมกล้า ปลายคิ้วชันขึ้น นัยน์ตาใสกระจ่างของนางเต็มไปด้วยความรู้สึก ดูเหมือนว่าสายตานาง พยายามมองให้ทะลุถึงวิญญาณคนอื่นเมื่อนางมองนัยน์ตาของพวกเขา นางมีส่วนสูงที่แปลก คือเป็นผู้หญิงที่สูงกว่าบุรุษทั้งหมด 1 ช่วงศีรษะ นางสูงกว่าบุรุษอย่างเย่ว์หยาง อย่างไรก็ตาม แม้ว่านางจะสวมเกราะคลุมตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า แต่ก็ไม่สามารถซ่อนความงามของนางได้ ถ้านางถอดเกราะหนักออกจากตัวได้ จะสมบูรณ์เพียงไหน น่าเสียดาย รูปร่างที่น่ารักถูกซ่อนไว้ภายใน ยามนางใช้คู่ขาเรียวงามย่างกราย คงดูสง่างามหาที่เปรียบมิได้ เหมือนกับนางรำ และเหมือนกับนกกระเรียนมงกุฎที่บินอยู่ท่ามกลางหิมะ

เย่ว์หยางอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าเมืองโล่วฮัวสามารถเอาชนะมือกระบี่หญิงชาววังนี้ได้ ถ้านางเรียกสัตว์อสูรมาช่วยต่อสู้ในระยะไกล

อย่างไรก็ตาม จะเป็นเรื่องแตกต่างแน่ถ้าสู้กันในระยะใกล้

มือกระบี่หญิงชาววังนี้ทำให้เย่ว์หยางรู้สึกว่า แม้แต่เฟิงชิชาผู้มีชื่อในเรื่องสู้ประชิด ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้นางในระยะประชิด เย่ว์หยางพอจะอนุมานได้จากความหยิ่งของนาง วิธีที่นางเดิน ลมหายใจ ฯลฯ มือกระบี่หญิงชาววังผู้นี้เป็นผู้มีวิทยายุทธแน่นอน

เย่ว์หยางสงสัยว่ากระบี่ยักษ์สีดำที่อยู่หลังของนางสร้างมาจากวัสดุอะไร?

ด้วยทักษะญาณทิพย์ระดับ 2 เย่ว์หยางยังมองไม่เห็นระดับและคุณภาพของมัน ดังนั้นอาจพอมองเห็นได้ว่ากระบี่นี้อย่างน้อยก็เป็นสมบัติระดับทองขึ้นไป

เย่ว์หยางสามารถใช้ทักษะญาณทิพย์เพื่อดูลักษณะพิเศษของร่างกายสตรีนางนี้ได้ลางๆ มีอสูรที่ไม่รู้ชนิดซ่อนอยู่ในตัวของนาง พวกมันเหมาะสำหรับใช้เพื่อฝึกวิทยายุทธ …. ที่สำคัญที่สุด วิทยายุทธของสตรีนางนี้สูงส่งมาก น่าจะสูงกว่าวิชาทวนตระกูลเย่ว์ แต่เย่ว์หยางยังไม่เคยเห็นวิทยายุทธใดที่ดีกว่าวิชาทวนตระกูลเย่ว์ ดังนั้นเขาจึงไม่อาจสรุปได้ว่านางฝึกวิทยายุทธแบบไหมมากันแน่

สายตาที่มือกระบี่หญิงชาววังใช้ดูเย่ว์หยาง เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

นางรู้ นางรู้ว่าเย่ว์หยางแปลกเป็นพิเศษ

แม้ว่าจะมีคนอยู่หลายประเภทในโลกนี้ และไม่มีอะไรที่แปลกประหลาดเกินไป แต่นางก็ยังไม่เคยเห็นคนที่มุ่งฝึกวิทยายุทธให้ชำนาญเหมือนอย่างที่นางทำ

สิ่งที่ทำให้มือกระบี่หญิงตกใจก็คือ แรงกดดันที่นางรู้สึกได้จากบุรุษผู้อยู่ต่อหน้านางผู้นี้ เป็นครั้งแรกที่นางเคยรู้สึกได้จากคนรุ่นราวคราวเดียวกับนาง ถ้านางไม่มีทักษะ “สัมผัสรู้ทั้ง 6” แล้ว นางอาจถูกบุรุษผู้นี้หลอกด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูเหมือนโจรก็ได้

หลังจากสังเกตอย่างใกล้ชิด ก็ยิ่งทำให้นางตกใจ เขาแบกไฮดราที่ยังไม่ได้ทำสัญญามาด้วยและกำลังจะแลกเปลี่ยนกับเฟิงรุ่ย

นางยิ่งประหลาดใจยิ่งขึ้น เขาไปจับไฮดราตัวนี้มาจากไหน?

“ใช่แล้ว ผลแห่งภูมิปัญญาเป็นของพี่เชี่ยนเชี่ยน” เสียงของเฟิงลุ่ยฟังดูเหมือนสะใภ้ที่ถูกรังแก ดูเหมือนเขาจะร้องไห้รอมร่ออยู่แล้ว

“ข้าไม่ได้พยายามชิงของที่เป็นของเจ้า เจ้าเป็นหนี้ผลของภูมิปัญญาข้าเมื่อครั้งล่าสุด ข้าต้องการมันเดี๋ยวนี้ไม่ได้หรือ?” มือกระบี่หญิงชาววังเลิกคิ้วของนาง ตาคมกริบของนางจ้องไปที่เฟิงรุ่ย เฟิงรุ่ยถูกคุกคามจนหัวหดเหมือนลูกแมวน้อยขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ไม่กล้าแม้แต่จะสารภาพอีกครั้ง

“…” เย่ว์หยางรู้สึกว่าแม่นางคนนี้ รับมือไม่ใช่ง่ายๆ ถ้านางสามารถเปลี่ยนให้สมาชิกตระกูลเฟิงกลายเป็นเหมือนลูกแมว นางย่อมไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

“เจ้าชื่ออะไร?” มือกระบี่หญิงชาววังไม่สนใจเฟิงลุ่ย แต่หันมาถามเย่ว์หยางแทน

“ไตตัน” เมื่อเย่ว์หยางโกหก หน้าไม่มีแดง ตาไม่กระพริบ เหมือนกับว่าเขาใช้ชื่อไตตันมาตั้งแต่เกิด

“เอ่..นั่นก็ไม่ถูกแล้ว บอกข้ามาตามตรง.. แต่ช่างเถอะ เรื่องนั้นไม่สำคัญ เจ้าต้องการผลแห่งภูมิปัญญาไปทำอะไร?” มือกระบี่หญิงชาววังมีทักษะที่แข็งแกร่ง นั่นคือ สัมผัสรู้ทั้ง 6 ดังนั้นการรับรู้ของนางจึงแหลมคมกว่าคนธรรมดาถึง 10 เท่า นางดูออกว่าเย่ว์หยางไม่ได้พูดความจริง

“แน่นอนว่า ข้าจะเอาผลภูมิแห่งปัญญาไปกิน จะเพิ่มความเฉลียวฉลาดให้กับข้าไง จริงไหม?” เย่ว์หยางลอบตกใจ เป็นไปได้ว่าสตรีนางนี้มีทักษะที่ทรงประสิทธิภาพ? ไม่น่าแปลกใจที่เฟิงรุ่ยและคนอื่นๆ จะหัวหดเป็นหนูยามที่อยู่ต่อหน้านาง ไม่กล้าแม้แต่จะพูด กลับกลายเป็นว่านางมีทักษะมองเห็นการโกหก ตอนนี้เขาได้พบคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อแล้ว เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการโกหกคนอื่นๆ ถ้าเขาถูกนางเห็นได้ว่าโกหก อย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถโกหกได้อีกต่อไป ในทวีปมังกรทะยานมีคนที่ไม่ธรรมดาเป็นจำนวนมากจริงๆ มีทักษะธรรมชาติอยู่ทุกชนิดจริงๆ แม้แต่ทักษะในการจำแนกความแตกต่างในการโกหกอย่างนี้

“เหลวไหล! ข้าคิดว่าเจ้าน่ะ โง่จริงๆ ขนาดโกหก ก็ยังโกหกไม่เป็น” มือกระบี่หญิงชาววังใช้ตาโตของนางจ้องดูด้วยแววตาที่ห้าวหาญอีกครั้ง สายตาที่เฉียบคมเหมือนกระบี่ของนางมองเย่ว์หยางอย่างตั้งใจ “ผลแห่งภูมิปัญญาเป็นอาหารของสัตว์อสูรเท่านั้น ถ้านักรบทั่วไปกินเข้าไป มันจะกลายเป็นคนโง่พอๆ กับสัตว์อสูร เจ้าไม่รู้แม้แต่เรื่องอย่างนั้นหรือ? หรือว่าเจ้าจงใจพูดเหลวไหล?”

“ผลแห่งภูมิปัญญาใช้เป็นอาหารของสัตว์อสูรได้อย่างเดียวเหรอ?” เย่ว์หยางตกใจ เขาเคยได้ยินเรื่องราวผลแห่งภูมิปัญญามาก่อน แต่ไม่รู้ว่ามนุษย์กินมันไม่ได้

“อย่าบอกว่านะว่า เจ้าเอาแต่ฝึกวิทยายุทธมากเกินไปจนสมองของเจ้าเปลี่ยนไปเป็นกล้ามเนื้อแล้ว?” พอเห็นว่าเจ้านี่พูดความจริง ในใจมือกระบี่หญิงชาววังชักจะกังวลถึงความรู้พื้นฐานของเขาบ้าง

เขาไม่รู้แม้แต่ความรู้พื้นฐาน นี่เขาเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบไหนกันแน่?”

ดูเหมือนว่าเจ้าเด็กนี่เอาแต่หมกมุ่นกับการฝึกมากเกินไป ถึงขนาดไม่สนใจเรียนรู้เรื่องสัตว์อสูรเลย นั่นอาจจะเป็นสาเหตุทำให้เขาไม่รู้ความรู้พื้นฐานแบบนี้ที่แม้แต่เด็กแปดขวบก็ยังรู้ แต่มันเป็นเรื่องแปลกที่เขาฝึกวรยุทธ์ได้ถึงระดับนั้น ในคนรุ่นเดียวกับนางมีเพียงไม่กี่คนที่ทำได้ขนาดนั้นในแผ่นดินมังกรทะยาน

เจ้าเด็กนี่ รู้สึกจะอันตรายกว่าเฟิงชิชา เป็นไปได้ที่คนอย่างเขาคงไม่ได้มาจากตระกูลธรรมดา

แต่ถ้าเขาเกิดอยู่ในบรรดา 4 ตระกูลใหญ่ แล้วเหตุไฉนเขาจึงไม่สามารถเข้าใจเรื่องที่แม้แต่คนโง่ก็เข้าใจได้เล่า?

มือกระบี่หญิงชาววังรู้สึกว่านางเป็นฝ่ายอับจน เจ้าเด็กที่อยู่ต่อหน้านางแค่เพียงสับสนเกินไป เขาดูต่างจากคนธรรมดาแน่นอน ฝีมือของเขาเข้าขั้นน่ากลัว แต่ความรู้พื้นฐานของเขาเหมือนกับคนโง่

“ข้าให้ผลแห่งภูมิปัญญาเจ้าก็ได้ แต่เจ้าต้องช่วยทำเรื่องที่ข้าพอใจอย่างหนึ่ง” มือกระบี่หญิงชาววังหันไปมองเฟิงรุ่ย “เจ้ายังรออะไรอีก? ทำไมไม่เอากิ่งแห่งพฤกษาชีวิตออกมาเล่า? ข้าเคยเห็นคนโง่ๆ มาก่อน แต่ไม่เคยเห็นคนโง่อย่างเจ้าเลย ผลแห่งภูมิปัญญาและกิ่งแห่งพฤกษาชีวิตจะต้องประมูลคู่กัน หรือว่าสมองของเจ้าเละเป็นข้าวต้มไปแล้ว? แล้วทำไมเจ้าถึงยังไม่เอาของปลอมนั่นออกอีก จะใช้เครานั่นปกปิดความน่าเกลียดบนใบหน้าเจ้าหรือไง? เจ้าไม่รู้หรือว่านั่นไม่ได้ทำให้เจ้าดูน่ากลัวเลย แต่ดูแล้วเหมือนคนโง่? โชคดีที่เจ้าเป็นน้องเขยข้า ถ้าเจ้าเป็นคู่หมั้นข้า ข้าคงได้ใช้กระบี่ของข้าสับเจ้าไปแล้ว”

“อย่าเพิ่งโกรธสิ.. ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ให้ท่านไม่ใช่หรือ?” เฟิงรุ่ยดึงเคราปลอมออกอย่างเขินๆ จากนั้นก็รีบเอากล่องลายปักออกมาจากชุดของเขา

มือกระบี่หญิงชาววังรีบคว้ามันออกมาอย่างเร็วราวสายฟ้าและจ้องมองเขาอีกครั้ง “เจ้าควรส่องกระจกมองตัวเองอีกครั้งนะ เป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ทำตัวไม่เหมาะสมเลย เจ้ายังเอาแต่เล่นกับเด็กๆ พวกนี้ ตั้งหน่วยทหารรับจ้างพายุสลาตัน ข้าคิดว่าเจ้ากินมากเกินกว่าคุณค่าที่เจ้ามีแล้วนะ”

ดรุณีที่ซ่อนตัวอยู่หลังประตูยืดหัวนางออกมาอย่างน่ารักและกระซิบว่า “พี่เชี่ยนเชี่ยน! เราจัดตั้งกลุ่มพายุสลาตันเพื่อพิสูจน์คุณค่าของเรา…”

อย่างไรก็ตาม เมื่อมือกระบี่หญิงชาววังหันไปถลึงตาใส่นาง นางรีบหลบไปซ่อนตัวหลังประตูเหมือนลูกแมว

เย่ว์หยางเป็นฝ่ายตะลึงบ้าง

น่ากลัวจัง นางเป็นมือกระบี่ที่ไม่มีใครต้านทานได้

เย่ว์หยางไม่มีเวลาพอจะโต้เถียง เมื่อมือกระบี่หญิงชาววังใช้สายตาที่คมกริบจ้องมาที่เขา “ทำไมเจ้ายังยืนบื้ออยู่ตรงนั้นอีกเล่า? วางลูกไฮดราลงแล้วตามข้ามา”

เย่ว์หยางแอบร้องไห้ในใจ ทำไมแม่นางผู้นี้ต้องควบคุมบังคับเขาตอนนี้ด้วย?

“เราจะไปไหนกัน?” เย่ว์หยางรู้อยู่เต็มอกว่า สถานที่ที่แม่นางผู้นี้จะพาเขาไป คงไม่ใช่ที่ดีแน่ แต่ผลแห่งภูมิปัญญาและกิ่งแห่งพฤกษาชีวิตยังอยู่ในมือนาง

“เจ้าน่ะ แปลกคนจริงๆ ข้ามีคำถามจะถามเจ้า อย่าห่วง หลังจากข้าถามเจ้าเสร็จแล้ว ข้าจะให้ผลแห่งภูมิปัญญาและกิ่งแห่งพฤกษาชีวิตแก่เจ้า” มือกระบี่หญิงชาววังทิ้งท้ายคำพูดไว้แค่นั้นแล้วเดินออกไปนอกประตูทันที กระบี่ยักษที่ห้อยอยู่ด้านหลังนางกระทบกับเกราะแคร้งๆ ยามที่นางเดินออกไป

“ท่านให้กิ่งแห่งพฤกษาชีวิตกับข้าก่อนได้ไหม? ถ้าข้ามีของนั้นไว้ในมือ ก็คงอุ่นใจได้บ้าง และข้าคงตอบคำถามท่านได้ราบรื่นยิ่งขึ้น” เย่ว์หยางพยายามรีบไปให้ทัน

เขาคิดว่า ทันทีที่เขาได้กิ่งแห่งพฤกษาชีวิต เขาคงเผ่นได้ทันที

และจากมือกระบี่หญิงนางนี้ไปให้ไกลแสนไกล

เขาค่อยคิดถึงเรื่องผลแห่งภูมิปัญญาครั้งต่อไป มิฉะนั้น การถูกนางสอบปากคำ นางอาจคาดเดาถึงโลกที่เขาอยู่มาก่อนหน้านั้นได้

คงจะเป็นเรื่องดีหากว่านางเป็นคนธรรมดา แต่อนิจจา นางเป็นคุณพี่มือกระบี่ที่สามารถเห็นความจริงจากการโกหกได้ แล้วมันจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับนางที่จะเปิดเผยความลับของเขา

แต่ก่อนที่เย่ว์หยางจะพูดจบ ในทันใดนั้นเขาเห็นมือกระบี่หญิงชาววังผู้อยู่ข้างหน้าเขาห่างไม่เกิน 3 นิ้ว ใช้ตาคู่ดำสนิทจ้องมองเขาอย่างตั้งใจ เย่ว์หยางทำอะไรไม่ได้ ได้แต่สะดุ้งในการเตือนภัย นางถือได้ว่าเป็นดาวข่มของเขามีความสามารถในการแยกแยะความจริงจากเรื่องโกหก ถ้าเขาโกหกไม่ไม่หรือถูกมองเห็นทุกครั้งที่โกหก มันคงทำให้ชีวิตของเขาน่าอนาถจริงๆ

มือกระบี่หญิงชาววังแค่ตอบด้วยอารมณ์โกรธ “โกหก, เจ้า เจ้าไม่เคยพูดความจริงสักคำตั้งแต่เราเจอกัน เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องนั้นหรือ? ถ้าเจ้าตั้งใจหนี ข้าก็จะไม่ให้กิ่งแห่งพฤกษาชีวิตและผลแห่งภูมิปัญญาแก่เจ้า ข้าจะให้ก็ต่อเมื่อเจ้าตอบคำถามข้าอย่างตรงไปตรงมา”

“ได้, ข้ารับรองว่าข้าซื่อตรงมากกว่าคนขายโลงศพในเมืองเฮย์ฉือที่ชอบขายโลงลดราคา 80% และยังมีการซื้อหนึ่งแถมหนึ่งด้วย” เย่ว์หยางรู้สึกเหงื่อกำลังผุดขึ้นเต็มหน้าผาก

“เจ้าโกหกอีกแล้ว ไม่เคยมีคนแบบนั้นในเฮย์ฉือเลย” มือกระบี่หญิงชาววังหัวเราะทันที เสียงหัวเราะของนางสดใสเหมือนฤดูใบไม้ผลิและเหมือนอาทิตย์ยามเช้า

“ท่านรู้ได้ยังไง?” เย่ว์หยางถูกก่อกวนจนสับสน คงจะเป็นไปได้ว่าเขาไม่สามารถโกหกต่อหน้าแม่นางผู้นี้จริงๆ หรือ?

“เพราะไม่มีคนขายโลงศพในเฮย์ฉือ พวกเขาไม่ได้มีธรรมเนียมฝังคนตาย แต่ใช้วิธีเผาแทน” มือกระบี่หญิงชาววังพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “แต่เมื่อใดก็ตามที่ข้าเห็นเจ้าพูดแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีอยู่จริง คำพูดของเจ้าค่อนข้างจะล้อเล่น ปกติแล้วเจ้าใช้คำเหล่านี้หยอกล้อสาวๆ หรือ? แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องเหล่านี้ไม่สำคัญอะไรเลย ข้าแค่ต้องการรู้ว่าเจ้ามาจากตระกูลไหน?

“ข้าไม่ได้มาจากตระกูลไหนทั้งนั้น เข้าเป็นแค่ชาวนา ตระกูลข้า 18 ชั่วคนเป็นชาวนาจนถึงแก่น เราเป็นไพร่ไม่ใช้เจ้าหน้าที่ทางการ” จากนั้นเย่ว์หยางยกตัวอย่างต่อ “เจ้าไม่เห็นเหรอ ว่าข้าดูซูบผอมขนาดไหน? เจ้าสามารถเห็นได้จากนี้ว่าข้าหาไม่พอกินเป็นอยู่ยากลำบาก อดมื้อกินมือ ดูมือข้าสิหยาบไหมล่ะ นี่แสดงว่าข้าทำงานอย่างหนัก ต้องไถพรวนดินทุกวัน เพื่อจะเลี้ยงตัวเองให้รอด ข้าต้องทำงานต่อเนื่องตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นยันพระอาทิตย์ตก ต่อให้ร่างกายเปียกฝนก็ตาม ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้านะ ข้าจะว่าบทกวีพิสูจน์ความสามารถของตัวเองก็ได้ ฟังให้ดีนะ “พรวนต้นกล้าเที่ยงวันแสงแดดกล้า หยาดเหงื่อรดต้นกล้าลงสู่ดิน ใครหรือจะรู้ซึ้งค่าของข้าวที่ในชาม แต่ละเม็ดล้วนได้จากความยากลำบาก” บอกได้เลย ถ้าข้าไม่ใช่ชาวนาข้าจะเข้าใจถึงความยากลำบากของชาวนาได้อย่างไร?”

มือกระบี่หญิงชาววังฟังอยู่เงียบๆ โดยไม่ทำอะไร ได้แต่ขมวดคิ้ว

เย่ว์หยางทำแบบนี้เพราะมีเป้าหมาย เขาเอาเรื่องไร้สาระมาพูด แม้แต่เรื่องบทกวี เป้าหมายก็คือทำลายความสามารถของแม่นางผู้นี้ไม่ให้มองเห็นความจริง

ถ้านางถูกบทกวีดึงดูด อย่างนั้นนางจะรวบรวมสมาธิไม่ได้ ตราบใดที่เขายังดึงความสนใจของนางได้ เขาเชื่อว่ายังสามารถพริ้วหลบนางได้ในภายหลัง

เมื่อเย่ว์แอบพอใจกับตัวเอง ทันใดนั้นมือกระบี่หญิงชาววังจึงพูดคำนี้ “นั่นคาดไม่ถึงเลยนะ ข้าคิดว่าเจ้าเป็นเด็กเหลือขอจากตระกูลใหญ่ ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้ายังรู้ว่ามีอาชีพที่เรียกว่าชาวนาในโลกนี้ด้วย บทกวีนี้ เจ้าไปขโมยความคิดมาจากใครเหรอ? เป็นกวีที่ดีเชียวนะ แต่เจ้าอ่านมันโดยไม่รู้สึกอะไรเลย เจ้าไม่เข้าใจถึงความเจ็บปวดของชาวนาเหล่านั้น บรรดาสมาชิกจากตระกูลใหญ่ๆ แทบไม่มีใครที่ข้าไม่รู้จัก แต่ทำไมข้าถึงไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน? เจ้าคงไม่ได้มาจากตระกูลเล็กๆ เพราะพวกเขามีวิทยายุทธไม่แข็งแกร่ง และพวกเขาไม่มีทางที่จะมีฝีมือถึงระดับนั้น เจ้าชื่ออะไรกันแน่?”

“ไตตัน” เย่ว์หยางจะไม่ยอมบอกชื่อจริงกับนาง

มันไม่ใช่เรื่องดีแน่นอนที่จะเกี่ยวข้องกับสตรีนางนี้ เขาควรจะอยู่ห่างๆ จากนาง

ถ้าไม่ใช่เพราะนางก็มีวิทยายุทธ์สูงและยากที่จะชิงของจากนางได้สำเร็จ เย่ว์หยางมีความพยายามจะชิงกล่องลายปักที่บรรจุกิ่งแห่งพฤกษาชีวิตนานแล้วและรีบหายวับไปในเวลากลางคืน

เขาครุ่นคิดหาวิธีอยู่ในใจที่จะขโมยกล่องลายปัก แต่มือกระบี่หญิงชาววังดูเหมือนจะเดาความคิดของเขาออกและกอดกล่องนั้นไว้อ้อมแขนแน่นทันที

เย่ว์หยางเตรียมหาที่ปลอดคนแห่งหนึ่งเพื่อจะฆ่านาง ทันใดนั้น ดรุณีนางหนึ่งวิ่งออกมาจากสมาคมนักรบและกอดที่แขนของเย่ว์หยางอย่างสนิทสนม ตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า “เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย เสี่ยวซาน! เจ้ามาหอทงเทียนด้วยเหรอ?” เย่ว์หยางรู้สึกเหมือนหัวระเบิดไปชั่วขณะเมื่อเขาได้ยินแบบนั้น เขาไม่รู้มาตั้งแต่แรกว่าดรุณีนางนี้คือใคร?

จากน้ำเสียงและท่าทางของนาง ดูเหมือนว่านางจะสนิทกับเจ้าเด็กที่สงสารมาก

เป็นไปได้ว่านางอาจคือคุณหนูจากตระกูลเสวี่ยผู้เปลี่ยนแปลงการหมั้นหมายของพวกเขา? หรือว่านางเป็นคนรักที่เจ้าเด็กที่น่าสงสารแอบปกปิดไว้? แต่เจ้าเด็กที่น่าสงสารไม่ได้เขียนบอกอะไรไว้เกี่ยวกับดรุณีนางนี้ไว้ในสมุดบันทึกเลย

ดุรณีนางนี้เป็นใครกัน?

*****************