เล่อจยาเหลือบมองที่ซูหย่าแล้วพยายามยิ้ม ตอนที่จับลูกบิดประตูของเธอไว้นิ้วของเธอดูซีดมาก
เลอจยามองไปที่ซูหย่า จับลูกบิดประตู และปล่อยลงอีกครั้ง เธอสูดลมหายใจและมองที่ซูหย่า “ให้ฉันทำใจสักครู่ ”
ซูจิงหยาง มองไปที่ เล่อจยาแล้วถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ก้าวไปข้างหน้า และทำการเปิด ประตูก็เปิดออก
เกาไห่ปรากฏตัวต่อหน้าเล่อจยาและเขานอนอยู่บนเตียง ดวงตาของเขาปิดสนิท
เล่อจยาปิดปากของเธอ จมูกของเธอเริ่มเจ็บ และน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง
ซูจิงหยางเหลือบมองเธอ “ยังไม่ตาย ร้องไห้ทำไม”
ถ้าไม่ใช่เพราะผู้ใหญ่สองคนที่บ้าน บังคับให้เขามาดูแลซูหย่า เขาจะไม่ยอมอยู่ที่นี่แม้สักนาทีเดียว
มองไปผู้หญิงที่เขาชอบที่กำลังทำตัวเหมือนกำลังจะตายเพื่อผู้ชายคนอื่น มันรู้สึกเหมือนกินแมลงวัน
ซูหย่าจ้องมองเขา “พี่รอง พี่กลับไปก่อนเถอะ ฉันกลัวว่าพี่จะเสียใจไปมากกว่านี้”
ในเวลานี้เล่อจยาได้เดินเข้าไปหาเกาไห่และนั่งลงข้างเตียงของเขา จับมือ เกาไห่ไว้ทั้งสองข้าง แล้วดมกลิ่น หากพูดถึงความรักที่มีต่อชายผู้นี้ก่อนหน้านั้น ก็ยังมีความไม่แน่นอนและสงสัยความรักของเขาที่มีให้เธอ แต่เมื่อเขาปกป้องเธออย่างเต็มที่ ความสงสัยทั้งหมดก็หายไป
เมื่อเผชิญกับความตาย ทุกสิ่งก็กลายเป็นก้อนเมฆ ไม่ว่าจะเป็นความเข้าใจผิดหรืออะไรก็ตาม
“จยาจยา เอ็นไขสันหลังของเกาไห่ถูกตัด คาดว่าเวลาไม่กี่เดือนนี้ เขาไม่สามารถใช้กำลังส่วนนี้มากได้”
เสียงของซูหย่าดังขึ้นในหูของเธอ เล่อจยา ก็พูดว่า “อืม” ตราบใดที่ไม่มีปัญหาที่คุกคามชีวิต นี่เป็นปัญหาเล็กน้อย
ในเวลานี้ คุณหมอก็เข้ามา
ดวงตาของเขาหันไปมองพวกเขาสองสามคน “ใครเป็นภรรยาของผู้ป่วย”
เล่อจยาชะงัก คิดดู ลุกขึ้นยืน “หมอ ฉันเองค่ะ”
ความสนใจของเธอมุ่งไปที่แพทย์ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้สังเกตว่าเมื่อเธอยืนขึ้น ใบหน้าของชายบนเตียงก็ยกขึ้นเล็กน้อย
“คุณหมอคะ นี่คือสามีของฉัน เขาเป็นอย่างไรบ้าง”
แพทย์พลิกดูเวชระเบียนและมองขึ้นไปที่เล่อจยา “เอ็นหลังของผู้ป่วยถูกตัดและดำเนินการผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว หลังจากพักฟื้นในช่วงเวลาสั้น ๆ แม้ว่าจะไม่ส่งผลกระทบต่อชีวิตปกติ แต่ก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่แบบคู่สามีภรรยาเป็นเวลาหกเดือน”
เลอจยาไม่ได้คาดหวังว่าหมอจะถามใครเป็นภรรยาของเกาไห่เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับปัญหานี้ และใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นครู่หนึ่ง
เธอหรี่ตา ปิดปาก พยักหน้า หูของเธอแดง
ซูหย่าพูดกับเล่อเจียจากด้านข้างอย่างติดตลกว่า “เธอไม่ใช่หย่ากับเขาแล้วหรือ ไหนตอนนี้ยังเป็นภรรยา?”
“ไอ…” ขณะนั้น คนข้างหลังก็สำลักด้วยความตื่นเต้น
เล่อจยาหันกลับมาอย่างกะทันหัน เอนตัวลงต่อหน้าเกาไห่ มองไปที่เกาไห่ “คุณ…เป็นอย่างไรบ้าง?”
ผู้ชายคนนั้นรีบตอบกลับมา “ภรรยาของผม ผมสบายดี”
ซูจิงหยางมองดูทั้งสองคนและพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “ไร้ยางอาย” หลังจากพูดเสร็จ ซูหย่าตบไหล่เล่อจยา “คุยกันไปก่อนนะ ฉันจะไปพี่รองของฉัน”
ออกไปและช่วยทั้งสองปิดประตู
“ภรรยาของผม…” เกาไห่จับมือเล่อจยา ลูบแก้มแล้วร้องออกมาอีกครั้ง
เล่อจยาจ้องมองเขาแล้วดึงมือออกจากมือ “กล้าดียังไร กล้าใช้เนื้อมาขวางรถ” เธอพูดพร้อมกับหยิบแก้วน้ำขึ้นมาเทน้ำแล้วยื่นเข้าปากให้เกาไห่“ดื่มน้ำก่อน”
“ขอบคุณครับภรรยาของผม”
“อย่าเรียกไปเอง” เล่อจยาเม้มริมฝีปากของเธอ
เกาไห่หุบปาก ขมวดคิ้ว “โอ๊ย” เล่อจยารู้สึกประหม่า “เกิดอะไรขึ้น?”
“เจ็บ เจ็บมากเลย”
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เล่อจยายกผ้าห่มขึ้นบนตัวของเขา ร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าจากรักแร้ถึงเอวเพราะเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาวทั้งตัว
เธอยกมือขึ้นและใช้ปลายนิ้วแตะเบา ๆ “เจ็บตรงไหนไหม” เธอถามอีกครั้ง
ชายคนนั้นเอียงศีรษะเล็กน้อย นำความทุกข์จากดวงตาของผู้หญิงมาที่ดวงตาของเขา และมุมปากของเขายกขึ้น “ใจผมเจ็บ ภรรยาของผมไม่ต้องการผมอีกต่อไป”
เล่อจยาหยุดอยู่ที่ปลายนิ้ว มองไปที่ชายดึงผ้าห่มและคลุมให้เขา
“คราวหน้าอย่าทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นอีก” ถ้าคุณตายเพราะฉัน ฉันจะอยู่คนเดียวและใช้ชีวิตที่เหลือของฉันได้อย่างไร
“ภรรยาของผม ผมผิดไปแล้วจริง” เขาดูจริงจังเมื่อพูดแบบนี้
เล่อจยาจำได้ว่าก่อนที่เขาสลบไป เขาก็ยังคงพูดเหมือนเดิม
ก้าวไปข้างหน้า นิ้วเรียวของธอเลื่อนผ่านแก้มของเขา “มันผิดตรงไหนหรือ” รู้ดีว่าในเวลานี้ ไม่ควรถามว่าถูกหรือผิด แต่ เล่อจยาก็อดไม่ได้
เขาผิด แสดงว่าเขาเชื่อเธอ?
เกาไห่ มองไปที่เล่อจยา ดวงตาของเขาเป็นประกาย เขาบีบมือที่อ่อนแอและไม่มีกระดูกของเล่อจยา และเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ภรรยาของผมใจดีขนาดนี้ จะเป็นอันตรายต่อคนอื่นได้อย่างไร ผมกลับไม่เชื่อคนที่ผมรัก”
เล่อจยาอ้าปากและมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา เธออยากจะถามเขาว่าเขาเชื่อสิ่งที่เธอพูดก่อนหน้านี้หรือไม่?
คิดดูแล้ว หุบปากอีกครั้ง และดูใจผู้คนเมื่อเวลาผ่านไปจิ้งจอกมันจะเปิดเผยหางของมันเองไม่ช้าก็เร็ว
“คุณนอนพักเถอะฉันจะไปหาเสี่ยวหย่า” ขณะที่พูดและหันหลังกลับ
เขาจับมือเธอไว้ และชายที่อยู่บนเตียงดูเศร้าใจ
“ฉันเป็นห่วงเธอ ร่างกายของเธอตอนนี้… ยังไม่สะดวก และเธอยังมาเจอเรื่องแบบนี้” เธออธิบายอย่างอดทน และทำไมเธอถึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไป
ประตู
ซูหย่ากำลังนั่งบนเก้าอี้และเล่นโทรศัพท์มือถือของเธอและไม่เห็นพี่รองอีกต่อไป
เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ซูหย่าก็รีบก้าวไปข้างหน้า ดึงเล่อจยามานั่งลงข้าง ๆ “เป็นยังไงบ้าง”
เล่อจยากระพริบตาแสร้งทำเป็นโง่ “แล้วยังไงล่ะ”
แขนเธอโดนบิดเล็กน้อย “อย่างมาทำเป็นเสแสร้ง ใครเป็นภรรยาของผู้ป่วย ฉันเองค่ะ…” ซูหย่าเลียนแบบ
เล่อจยามองตรงไปข้างหน้าและพูดช้าๆ: “ในขณะที่เขาช่วยฉันจากรถนั้น ฉันก็ยกโทษให้เขาแล้ว เสี่ยวหย่า ฉันได้พบกับชายคนหนึ่งที่เต็มใจจะสละชีวิตของเขาเพื่อฉันแล้วมันไม่ง่ายเลย”
ผู้หญิงอาจเป็นคนทั่วไปที่รักษารอยแผลเป็นและลืมความเจ็บปวด
ซูหย่ามองไปที่เล่อจยาและไม่พูดอะไร
“อันที่จริงเขาเข้าใจฉันผิดไปฉันก็เข้าใจเขานะ เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานเธอว่าไหม?”
“แต่ไห่ยุ่นรู้จัดเขาตั้งแต่ยังเด็ก ถึงแม้ว่ามันจะแค่เป็นการหลอกลวงหรือแค่ถูกปิดตาก็ตาม”
“เธอ…พูดอะไรหน่อยซิ”
เล่อจยายังกังวล เธอยังคงสนใจความคิดเห็นของซูหย่า
“เธอก็บอกให้ไห่ยุ่นมาที่นี่ซิ ถ้าจำเป็นสำหรับการให้อภัย รอผู้หญิงคนนั้นมาแล้วค่อยทำการตัดสินใจ”
