“ฉันไม่มีเงินและช่วยอะไรไม่ได้ รบกวนช่วยออกไปด้วย” เล่อจยาพูด เหยียดแขนออกไปแล้วชี้ออกไปนอกประตู
“ในเมื่อเธอไม่ช่วย ก็ต้องรอให้ลูกเขยออกมา จะดูว่าท่านประธานเกาผู้สง่างามจะปฏิบัติต่อแม่สามีของเธออย่างไร!” จากนั้นแม่เล่อก็นั่งลงและจิบน้ำชาต่อ ”
ตั้งแต่นั้นมา ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันก็ได้รวมเป็นหนึ่งในแม่อันธพาลในความทรงจำของฉัน
เล่อจยาหัวเราะเยาะในใจ ที่เธอทำในช่วงเวลานั้น ก็ยังคงเพ้อฝันอยู่ในใจ บางทีอาจเพราะว่าเธอแก่แล้วประสบการณ์มากหรือว่าเธอเปลี่ยนความเชื่อนั้นแล้ว
เดินไปข้างหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าแล้วกดโทรศัพท์หาเล่อเหวิน หลังจากโทรศัพท์ดังขึ้น 2 ครั้ง เสียงของ เล่อเหวินก็ดังขึ้น ” เฮ้ พี่สาว”
พี่สาว? โตขณะนี้แล้ว นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เล่อเหวินเรียกเธอแบบนี้ เล่อจยาตกใจเล็กน้อยอยู่พักหนึ่ง
“พี่ครับ โทรหาผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
เล่อจยากลับมารู้สึกตัวและพูดว่า: “ฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังจะแต่งงาน?”
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เงียบไปครู่หนึ่ง และหลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงของเล่อเหวิน “บางทีอาจจะไม่แต่งก็ได้”
“หมายความว่าไง?”
“พ่อแม่ของเสี่ยวอวี่เอ๋อต้องการให้พวกเราซื้อบ้านในเมืองซี”
เสี่ยวอวี่เอ๋อ? น่าจะเป็นสาวในวันนั้น
เล่อจยาหรี่ตา “สถานการณ์ของเธอเป็นอย่างไร แฟนไม่ใช่ไม่รู้ ถ้าเขารักเธอจริง เป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับให้เธอทำสิ่งที่เธอทำไม่ได้”
“พี่ เสี่ยวอวี่เอ๋อรักผมจริง ๆ แต่พ่อแม่ของเธอปฏิเสธ นำทะเบียนบ้านไปซ่อนไว้และปฏิเสธที่จะมอบให้เธอ เราแค่อยากจะจดทะเบียน แต่เราก็ไม่สามารถทำได้…”
เล่อจยากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง โทรศัพท์มือถือในมือของเธอก็ถูกกระชากออกไปในทันใด
เห็นแม่เล่อเปิดเสียงลำโพง “ลูกเอ๋ย ขอร้องพี่เธอซิ เขากับประธานเกาไม่ได้หย่ากันหรอก พวกเขาโกหกเธอ ตอนนี้ขอให้เธอช่วยเงินดาวน์บ้านจากนั้นเธอก็จ่ายเอง”
เล่อจยาขมวดคิ้วและเปิดปากของเธอ เธอพูดอะไรไม่ออกซักพัก ในโลกนี้มีแม่แบบนี้ด้วยหรือ?
เธอกำลังจะกรีดร้องใส่เธอ แต่ เล่อเหวินพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เล่อจยาประหลาดใจ
“แม่ครับ ผมบอกแล้วไงว่าอย่าไปหาพี่เขย ทำไมแม่ถึงไป”
เล่อจยาตัวสั่น เธอคิดว่าเธอหูหนวกเล่อเหวินพูดอีกครั้ง “แม่รีบกลับมาเร็ว ๆ พี่เขยช่วยหางานให้ผมแล้ว บ้านจะสามารถซื้อได้หรือไม่เป็นเรื่องของผมเอง อย่าทำให้พี่เขยและพี่ลำบาก”
ในเวลานี้เล่อจยามั่นใจว่าเธอได้ยินถูกต้อง นี่คือน้องชายของเธอ แต่เหมือนเป็นน้องชายที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน
น้ำเสียงของเขาจริงใจมากและดูเหมือนเขาไม่ได้โกหก
“ธุระของนายเองเหรอ แกจะไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ” เสียงแม่เล่อดังขึ้นแล้ววางสายอย่างโกรธจัด
เล่อเหวินมาที่เกากรุ๊ปในเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง เพราะเขาเคยมาที่นี้หาเกาไห่หลายครั้ง และเคยบอกว่าเกาไห่เป็นพี่เขยของเขา ดังนั้นแผนกต้อนรับก็ไม่ได้ถามอะไรเขามากก็ให้เขาเข้ามา
เมื่อแม่เล่อ “เสี่ยวเหวิน มาเถอะ ขอร้องพี่สาวของเธอ ปล่อยให้เธอคุยกับพี่เขยเพื่อช่วยเธอ”
ในเวลานี้ เล่อจยานั่งบนเก้าอี้ของเกาไห่ มองดูโทรศัพท์
จากหางตามองเห็น การกระทำของทั้งสอง
เห็นเล่อเหวินขมวดคิ้ว “แม่ครับ ทำแบบนี้จะทำให้พี่เขยดูถูกพี่สาวได้นะ”
พูดได้คำเดียว เล่อจยารีบวางโทรศัพท์ลง และจ้องมองไปที่ใบหน้าของเล่อเหวิน เพื่อดูว่าเขาแสร้งทำหรือพูดจริง
ผมขอโทษจริงๆ .”
พูดเสร็จก็เอื้อมมือไปจับแม่เล่อ “แม่ ไปเถอะ ที่นี่คือบริษัทพี่เขย มันน่าอายเมื่อคนอื่นมาเห็น”
แม่เล่อสูดหายใจเข้าและหันไปมองเล่อจยา “จยาจยา เธอก็ช่วยน้องชายเธอหน่อย ดูเขาสิ ตอนนี้เขามีพฤติกรรมที่ดีแล้วเขามีเหตุผลขึ้น เธอคงไม่ใจดำมองดูน้องชายเธอไม่ได้แต่งงานนะ”
“แม่ครับ ถ้าทำแบบนี้อีก ผมโกรธจริงนะ”
ในเวลานั้น ทั้งสองได้มาถึงประตูแล้ว
เล่อจยามองและลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวก่อน”
“เธอต้องการเงินเท่าไหร่? ฉัน…จะไปยืมคนอื่นมาให้ ในอนาคตถ้าเธอมีเงินค่อยมาจ่ายคืน”
แม่เล่อยิ้มด้วยความปิติ เล่อเหวินขมวดคิ้ว “พี่สาว ฉัน…”
“พูดมา เท่าไหร่”
เล่อเหวินก้มศีรษะลง และแม่เล่อก็ดึงชายเสื้อของเขา “พี่สาวของเธอบอกให้เธอบอก เร็วเข้า เธอต้องการเท่าไหร่?”
“หนึ่งล้าน.”
…
เล่อจยาวางมือบนโต๊ะ และเมื่อเธอได้ยินคำว่า “หนึ่งล้าน” แขนของเธองอและเธอเกือบจะคลานลงบนโต๊ะ
“เธอซื้อบ้านแบบไหน ดาวน์เงินตั้งหนึ่งล้าน”
เล่อเหวินก้มศีรษะลง “พ่อแม่ของเสี่ยวอวี่เอ๋อขอห้องลิฟต์ส่วนตัวและห้องนอน 3 ห้อง ห้องนั่งเล่น 2 ห้องและห้องน้ำ 2 ห้อง พวกเขาบอกว่าตอนพวกเขามาจะได้มีที่นอน” เสียงของเขาเล็กลงและเล็กลง
เล่อจยาพูดไม่ออกเมื่อฟังพวกเขาปล่อยให้ชายคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรมาซื้อบ้านมูลค่าหลายล้าน คนชราสองคนนี้คงบ้าไปแล้ว
เธอหันกลับมา “ไปเถอะ สองหรือสามแสน ฉันพอสามารถช่วยเธอหาทางออกได้ หนึ่งล้าน ขอโทษ ฉันทำอะไรไม่ได้เลย”
“ทำอะไรไม่ได้ เธอก็ขอสามีได้ เขาดูแลบริษัทใหญ่ขนาดนี้ ล้านหนึ่งไม่มีหรือ?” เสียงของแม่เล่อดังขึ้น
“เขาบริหารบริษัทใหญ่ขนาดนี้ ทำไมเธอไม่ถามเขาล่ะ เขามีหนี้บนหลังเขาเท่าไหร่ มันคือความเมตตาที่เขาช่วย ไม่ใช่ความรับผิดชอบที่จะช่วย หนึ่งล้านเราไม่มี นับประสาอะไร ถึงเราจะมีและมันเป็นไปไม่ได้ที่จะยืมให้เธอ เธอมีเงินดาวน์หนึ่งล้าน ส่วนที่เหลือหลายล้าน เธอต้องจ่ายให้สินเชื่อไหนจะเงินเลี้ยงดูครอบครัวละ เคยคิดเรื่องนี้ไหม เธอจ่ายได้หรือเปล่า”
เล่อเหวินมองไปที่เล่อจยาและหายใจอย่างแรง “พี่สาว ผมจะพาแม่กลับบ้านก่อน พี่…พี่แค่แสร้งทำเป็นไม่เคยรู้เรื่องนี้”
“เล่อจยา คนเราไม่ควรเป็นคนที่ใจร้ายถ้าเธอไม่ช่วยน้องชายของตัวเองเธอไม่กลัวผลกรรมหรือ?”
คำพูดของแม่เล่อดังมาจากข้างหลัง เล่อจยานิ่งเงียบ มโนธรรม? ผู้หญิงคนนี้พูดกับฉันเกี่ยวกับมโนธรรมจริงๆ เหรอ? ไม่กี่ปีที่ผ่านมาเพื่อชำระหนี้ให้เธอเราต้องทนทุกข์มากแค่ไหน ยังกล้ามาพูดถึงมโนธรรม เธอหันกลับมามองแม่ “เธอมีจิตใจที่ดี และขอให้เธออายุยืน”
เมื่อเกาไห่กลับมาจากการประชุม เล่อจยา ก็นอนอยู่บนโต๊ะโดยให้ศีรษะอยู่ในแขนของเธอ
“จยาจยา”
เล่อจยาเงยหน้าขึ้น เห็นเกาไห่ และตกใจ “คุณ ประชุมกันเสร็จแล้วหรือ งั้นกลับบ้านกันเถอะ” หลังจากพูดเสร็จ เธอก็ลุกขึ้นยืนอย่างเร่งรีบ
เกาไห่ยื่นมือและยกคางเธอขึ้น “ตาแดง เธอร้องไห้หรือ?”
“ไม่ แค่ขยี้ตา” เล่อจยากลอกหน้า
“แม่เขา…”
“อย่าเรียกเธอว่าแม่ เธอไม่คู่ควร” เล่อจยาขัดเกาไห่ “เธอไม่เคยมองว่าฉันเป็นลูกสาวเลย”
เกาไห่พยักหน้าดึงเล่อจยาไว้ในอ้อมแขนของเขา ตบหลังเธอด้วยมือใหญ่ “ค่าสินสอด ผมจะเตรียมให้ภายในไม่กี่วันนี้ คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้นะ”
เล่อจยาเงยหน้าขึ้นมอง “สินสอด สินสอดอะไร?”
