ซูหย่าเห็นสีหน้าปี๋ไคค่อยๆแดงขึ้น จึงร้อนใจ จับแขนเซียวอู๋มากัดลงไปอย่างแรง เธอใช้แรงอย่างมาก
ฉะนั้นเมื่อเซียวอู๋เจ็บปวดก็ปล่อยทันที ทว่าขณะเดียวกันที่ปล่อยมือ มือนั้นก็ยกขึ้น เล่อจยากลัวว่าเขาจะตบซูหย่า จึงรีบยื่นมือไปจับแขนของเขาไว้ มองส่งสัญญาณให้ซูหย่าออกไป
“คุณกล้ากัดฉันเพื่อเขาเหรอ ซูหย่า คุณกล้ามาก”
ซูหย่ามองค้อนเขา แล้วดึงปี๋ไคมา “เราไปกันเถอะ อย่าไปทะเลาะกับคนที่ไอคิวต่ำโรคประสาทคนนี้เลย”
พูดจบ รีบจูงมือปี๋ไคเดินไปทางประตูทางเข้า เมื่อเดินไปถึงนอกประตู ก็เห็นซูหย่าหันกลับมามองเล่อจยา “จยา มาเร็วเข้า”
เล่อจยาสูดลมหายใจ มองหน้าเซียวอู๋ หยิบกระเป๋าแล้ววิ่งออกไป
มองคนทั้งสามตรงหน้าตนเองหายไป เซียวอู๋โกรธจัดหันไปกวาดของบนโต๊ะอาหารกองลงมาอยู่กับพื้น
บนรถ
ซูหย่าเห็นรอยนิ้วมือบนคอของปี๋ไคอย่างชัดเจน “ทำไมคุณไม่รู้จักต่อต้านบ้าง?”
ปี๋ไคขมวดคิ้ว “ขณะนั้น ฉันรู้สึกว่าเขาหล่อมากเลย”
เล่อจยาที่นั่งอยู่ด้านหน้าหันไปมองปี๋ไค “คุณเป็นมาโซคิสม์จริงๆ”
ซูหย่าปล่อยมือเขา “คุณโรคจิตหรือไง”
“ฉันไม่ได้โรคจิต เพียงแต่ฉันรู้สึกว่ามันน่าสนใจอย่างมาก”
“อะไรนะ?”
“สามีของคุณ บางทีเขาอาจจะไม่ได้ไม่สนใจคุณหรือเปล่า?”
ซูหย่าขมวดคิ้ว จากนั้นก็มองปี๋ไคด้วยสีหน้าที่ดีใจทันที “ที่คุณพูดหมายความว่าอะไร?”
“เขาเห็นเราพูดคุยอยู่ด้วยกัน เขาก็มองคุณอย่างโกรธๆ ถ้าเขาไม่รู้สึกอะไรกับคุณจริงๆ เขาจะโกรธคุณอย่างนั้นทำไม?”
ซูหย่าดีใจขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ชั่วขณะก็หดหู่ลงมา ไหล่ของเธอตกลง “อย่างนั้นจะหมายความว่าอย่างไรได้?นั่นมันคนโง่ เห็นภรรยาของตนเองอยู่กับชายอื่นต่อหน้าก็ต้องโกรธอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?คุณไอคิวต่ำจริงๆเลย”
ปี๋ไคชำเลืองมองเธอ “เหรอ?ฉันไม่คิดอย่างนั้น”
“พวกคุณอย่าเถียงกันเลย เสี่ยวอู๋คนนั้นฉันรู้จักดี ถ้าเขาเดือดดาลขึ้นมา เขาสามารถฆ่าคนได้เลย เสี่ยวหย่า ไม่ว่าอย่างไร คุณก็เป็นภรรยาของเขา เป็นใครก็โกรธ พวกคุณอย่าเสี่ยงอันตรายอย่างนี้เลย”
ซูหย่าคอตก เงียบไปสักครู่หนึ่ง เธอก็พูดว่า : “ไม่เห็นจะเป็นสาระสำคัญอะไรเลย เขาจะทำอะไรฉันได้?ฉันแค่ทำท่าทีดูมีเลศนัยกับผู้ชายนิดๆหน่อยๆ ก็เท่านั้นเอง”
เห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ เล่อจยาก็กลืนน้ำลาย
“เสี่ยวหย่า คุณยับยั้งชั่งใจหน่อย
ปี๋ไคมองๆท้องของซูหย่า “เด็กเป็นของเขาเหรอ?”
ซูหย่ามองค้อนเขา “หรือว่าจะเป็นของคุณล่ะ?”
“ฉันไม่ใช่ผู้ชาย คุณวางใจได้” ปี๋ไคตอบกลับอย่างรวดเร็ว แล้วคนทั้งรถก็หัวเราะกันออกมา
แต่ทว่า ความดีนั้นทำยากแต่ความชั่วนั้นทำง่าย พวกเขาเพิ่งจะมาถึงร้านอาหารร้านหนึ่ง ตระกูลเซียวก็โทรมาหา บอกว่าเซียวอู๋กลับมาแล้ว ให้ซูหย่ากลับไปทานข้าวด้วยกัน ยังบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องปรึกษาหารือ
เมื่อวางสายไป สีหน้าซูหย่าก็ดูเป็นกังวลขึ้นมาเล็กน้อย
“พูดว่าอะไร?ทำไมสีหน้าคุณเป็นอย่างนี้?”
ซูหย่าส่ายหน้า “ฟังแล้วคุณแม่ดูดีใจมาก ฉันจะคิดว่าเป็นแผนการร้ายได้อย่างไรล่ะ?”
เมื่อพิสูจน์ข้อเท็จจริงแล้ว ซูหย่าเดาไว้ไม่ผิดจริงๆ
“ยัยหนู เซียวอู๋ถูกย้ายไปเมืองอื่นชั่วคราว ไปครั้งนี้ ก็ประมาณครึ่งปี เขาบอกกับพวกเราว่า ทิ้งเจ้าสาวไว้ในบ้านคนเดียว ก็ทำใจทิ้งไม่ลงจริงๆ สมัครเข้าเป็นทหารแล้ว สมาชิกในครอบครัวก็ต้องเข้าร่วมกองทัพ กองทัพจึงอนุญาต” สีหน้าของคุณย่าดีใจ ทางด้านซูหย่ากัดริมฝีปาก บังคับตัวเองให้ใจเย็นลง
ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอท้อง ไปที่นั่นแล้ว การดำรงชีวิตก็ไม่คุ้นเคย แม้แต่เธอไม่ท้อง เธอก็ไม่กล้าตามเขาไปหรอก อยู่เมืองC ไม่ว่าอย่างไรก็มีพ่อแม่อยู่ที่นี่ เซียวอู๋ก็ไม่กล้าทำอะไร แต่ใครจะรู้ว่า ไปที่นั่น เขาจะปฏิบัติต่อตนเองอย่างไร
เอสูดลมหายใจเข้า ยิ้มเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้น ส่งสายตามองไปยังเซียวอู๋ อีกฝ่ายกำลังนำมันฝรั่งชิ้นหนึ่งใส่เข้าปาก ต่อมาก็รู้สึกได้ถึงสายตาของเธอ หันหน้ามามองเธอ ยิ้มเล็กน้อยอย่างอ่อนโยน แล้วกล่าวว่า: “คุณภรรยา ถึงแม้ทางด้านนั้น จะแตกต่างเล็กน้อย แต่ก็อยู่ด้วยกันเป็นกองทัพ แล้วก็ยังมีครอบครัวอื่นๆ ฉันก็จะได้มีเวลาว่างมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ มีเวลา พวกเราก็กลับเมืองC คุณจะตามไปอยู่ด้วยกันกับฉันไหม?”
เขาเรียกเธอว่าภรรยา น้ำเสียงการพูดอ่อนโยน แฝงไปด้วยการขอร้องเล็กน้อย ท่าทีนั้น เหมือนกับคู่รักที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ ที่ตัดใจทิ้งไม่ลง แยกออกจากกันไม่ได้
แต่ซูหย่าก็กลืนน้ำลายของตัวเองไม่หยุด ไม่กลัวปีศาจชั่วร้ายที่บ้าคลั่ง แต่กลัวปีศาจที่แสร้งเป็นคนดี ในรอยยิ้มที่มีมีดซ่อนอยู่นี้ เธอก็สามารถทำได้ แต่ก็รู้สึกขนพองสยองเกล้า
“เอ่อคือ ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันก็ไม่เคยออกห่างจากบ้านไปนานขนาดนี้ คุณย่า ฉันขอคิดดูสักเล็กน้อย”
คุณย่าพยักหน้า ตบเบาๆที่หลังมือของเธอ “ได้ เพียงแต่ ยัยหนู แต่งงานกับสามีแล้วก็ต้องปฏิบัติตามสามี นี่แต่งงานกับทหาร บางครั้ง ก็ต้องเข้ากองทัพ คุณก็ต้องค่อยๆเคยชินไป”
ซูหย่านิ่งอึ้งไป ก้มหน้า แล้วตอบ”อืม”คำหนึ่ง
เพราะเซียวอู๋อยู่บ้าน ซูหย่าก็ไม่มีเหตุผลที่จะไปอยู่กับเล่อจยา
ทานข้าวแล้ว ก็นั่งเป็นเพื่อนกับผู้อาวุโสเล็กน้อย แล้วจึงขึ้นชั้นบนไป
ซูหย่าอาบน้ำเสร็จออกมา ก็เห็นเซียวอู๋ที่สวมชุดนอน เอนตัวเล่นมือถืออยู่บนเตียง ใบหน้าของซูหย่าก็ร้อนผ่าวเล็กน้อย
เธอกระแอมเล็กน้อย “เอ่อ อย่างนั้นฉันไปนอนห้องพักแขกนะ?”
ชายหนุ่มนำมือถือวางบนหัวเตียง เงยหน้าขึ้น สายตามองมาอย่างลึกซึ้ง เขาตบเบาๆตรงที่ว่างด้านข้าง ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวว่า “มานี่สิ”
ซูหย่าส่ายหน้า อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าว
เซียวอู๋รวบรวมความหวาดกลัวของเธอไว้ในสายตา ทันทีก็ก้มหน้าเล็กน้อย หลังจากนั้นก็พลิกตัวลงจากเตียง แล้วเดินเข้าไปหาซูหย่า
ออกแรงดึงแขนของเธอ แล้วโยนเธอลงบนเตียงโดยตรง จากนั้น คนก็กดลงไปบนร่างของซูหย่า “คุณหิวกระหายขนาดนั้น ฉันไม่ทำให้คุณอิ่มอกอิ่มใจ มันก็คงจะเป็นความผิดฉันใช่ไหมล่ะ?”
พูดพลาง นำมือใหญ่ๆคว้าไปที่ชุดนอนของซูหย่า ออกแรงฉีก “แคว่ก” เสียงผ้าฉีกขาด หน้าอกเย็นวาบอย่างคาดไม่ถึง
ถ้าจะบอกว่าก่อนหน้านี้ซูหย่าหวาดกลัวแล้ว ก็ยังเป็นเพียงความหวาดกลัว เวลานี้ เธอก็ขวัญผวาไปหมดแล้ว
เธอส่ายหน้า “ไม่….ไม่เอา”
“ไม่เอา?อย่างนั้นจะเอาใคร?เอาไอ้หน้าละอ่อนคนนั้นเหรอ?คุณซู คุณคิดว่าฉันตายไปแล้วใช่ไหม?” ในสายตาเขาแดงก่ำ พูดอย่างกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน ซูหย่ารู้ว่านี่คือหน้าตาของเขาจริงๆ
มือใหญ่ๆที่กุมลงบนผิวที่เย็นเยือกของซูหย่า ทันทีก็ร้อนผ่าวขึ้นมา
แต่ซูหย่าก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเล็กน้อย เอียงหน้าไปยังด้านข้าง หลับตา เธอรู้ว่าด้วยกำลังของร่างกาย ที่เธอปฏิบัติต่อเซียวอู๋ ก็เหมือนกับเอาไข่ไปกระทบหิน ดังนั้น เพื่อไม่ทำให้เขาโกรธ และก็เพื่อลูกที่อยู่ในท้อง เธอจึงตัดสินใจละทิ้งการต่อสู้ดิ้นรน ถึงอย่างไร ก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว เรื่องแบบนี้ เธอก็ยอมรับได้ ถึงแม้ว่า ภายในใจจะเป็นทุกข์กับการกระทำของเซียวอู๋ก็ตาม
นี่ไม่ใช่ชีวิตของสามีภรรยาที่เธอต้องการ
เซียวอู๋ที่เดิมทีอยากจะลงโทษผู้หญิงคนนี้ แต่เมื่อฝ่ามือสัมผัสโดนผิวที่นุ่มลื่นของเธอ คาดไม่ถึงว่ามันจะกระตุ้นให้เขามีความปรารถนาและความลึกซึ้งต่อไปขนาดนี้
