“แม่ แม่ต้องบอกฉัน ได้โปรด นี่คือลูกของตระกูลเซียว ทำไมพวกเขาไม่ต้องการมัน ทำไมพวกเขาถึงยอมแพ้เซียวอู๋โดยไม่ต่อสู้”
แม่ซูเดินไปที่ประตูและพูดกับคนสองคนที่ยืนอยู่ข้างประตูว่า “คุณทั้งสอง ไปที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างก่อน ตอนนี้ยังไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่” บ้านหลังนี้เป็นห้องแบบเพล็กซ์สวีทสองชั้น .
หลังจากที่ทั้งสองออกไป แม่ซูก็ปิดประตูแล้วพูดกับซูหย่า
“พ่อของเซียวอู๋มีลูกชายสองคนข้างนอก ส่วนแม่ของเขาก็มีลูกชายแหนึ่งลูกสาวหนึ่ง ดังนั้น การดำรงอยู่ของเซียวอู๋จึงเป็นเพียงการปกปิดความสัมพันธ์ของคนสองคนที่อยู่เบื้องหลังกันและกัน”
ซูหย่าตกใจ เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองแม่ของเธอ หลังจากนั้นไม่นาน เธอกล่าวว่า “เซียวอู๋รู้เรื่องนี้หรือไม่”
เธอไม่สามารถที่จะขยับร่างกายได้ ความเจ็บปวดและความไร้หนทางที่เขามีตัวตนเช่นนี้เป็นเช่นไร?
แม่ซูส่ายหัว “เรื่องนี้ฉันไม่รู้ แต่มีหลายคนที่รู้เรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความมั่งคั่งของตระกูลเซียว จึงไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้ ฉันเองก็เป็นพ่อของเธอที่บอกให้ฟัง.”
“แล้วทำไมพ่อรู้ทั้งรู้ว่าเซียวอู๋อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ยังตกลงที่จะให้ฉันแต่งงานกับเขา”
“พ่อของเธอทำงานกับเซียวอู๋มาก่อนที่เธอจะพบเขา ฉันได้ยินเขาพูดชมเซียวอู๋หลายครั้งสำหรับงานของเขา เขาเป็นคนชี้ขาดและมีกลยุทธ์ เขามีพรสวรรค์ทั่วไปจริงๆ พ่อของเธอต้องการให้เธอแต่งงานกับเขา ไม่ใช่เพื่อครอบครัวเซียว พวกเราตระกูลซูไม่ต้องการตระกูลเซียว แต่พ่อของเธอจริงใจและชอบเซียวอู๋”
ซูหย่าตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่แม่พูดเป็นครั้งแรก ปรากฏว่าพ่อของเธอถือว่าการแต่งงานของเธอเป็นการแต่งงานจริง พ่อของเธอรักเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ เขารู้สึกว่าเซียวเป็นผู้ชายที่สามารถเชื่อถือได้ตลอดชีวิต ดังนั้น เขาจึงตกลง เธอทำข้อเรียกร้องที่ไม่สมเหตุสมผลนั้น
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอดีมาก เธอก็ยิ่งทุกข์ใจกับเซียวอู๋คนที่พ่อและแม่ไม่รัก เขาใช้ชีวิตแบบไหนกัน? เธอไม่สามารถจินตนาการได้
“แล้วในเมื่อพ่อก็ยอมรับเซียวอู๋ แม่ทำไมไม่ช่วยเขาในสถานการณ์เช่นนี้ล่ะ ถ้าสถานการณ์ของเขาเป็นเพียงชั่วคราว ถ้าเราส่งเขาไปโรงพยาบาลจิตเวชก็เท่ากับการส่งเขาไปทางตัน” เมื่อถึงจุดนี้ ซูหย่าก็ร้องไห้ออกมา
แม่ของซูถอนหายใจหนักเมื่อได้ยินคำพูด หยิบทิชชู่ขึ้นมาแล้วปาดน้ำตาบนใบหน้าของซูหย่า “เสี่ยวหย่า เธอคิดว่าเรื่องมันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ เธอคิดไหมว่าทำไมตระกูลเซียวจึงตัดสินใจยอดแพ้กับเซียวอู๋แบบนั้น แม้ว่าพวกเขาจะอึดอัดใจ มีหรือที่พวกเขาจะไม่มีใจให้กับลูกชายคนนี้บ้างเลย” พูดถึงเรื่องนี้แม่ของซูหยุดและใบหน้าของเธอก็เคร่งขรึม
เธอจับมือของซูหย่าและถอนหายใจ “เซียวอู๋ ที่ถูกองค์กรก่อการร้ายที่ฆ่าครั้งนี้ มีอิทธิพลอย่างมากในต่างประเทศ ตอนนี้สำหรับเขายกเว้นภายในประเทศ ใครก็ตามที่รับช่วงมาก็เป็นเรื่องที่แก้ไขยาก รับมือยาก คนเหล่านั้น แน่นอนคือไม่กล้าที่จะต่อต้านกับประเทศโดยตรง แต่เป็นไปได้ที่จะต่อต้านกับบุคคล ถ้าเรายึดครองเซียวอู๋เราอาจทำให้ตระกูลซูถูกฆ่าได้ ”
ซูหย่าเปิดปากของเธอและไม่ได้ปิดเป็นเวลานาน บางทีชีวิตของเธออาจจะธรรมดาเกินไป เธอเติบโตขึ้นมาจากการที่พ่อแม่ของเธอปกป้องเธออย่างดี
สิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าความดีและความชั่วของเธอคือพวกอันธพาลที่เธอเห็นตอนที่เธอช่วยเล่อจยาที่แผงขายอาหาร นั่นคือด้านมืดที่สุดของสังคมที่เธอเคยเห็น
แต่ไม่เคยคิดเลยว่าได้ได้ยินคำนี้ ศัตรูของชาติความเกลียดชังของบ้าน จะถูกวางไว้ตรงหน้าเธอ
เธอรู้ความหมายที่แม่บอกเธอแล้ว เธอเข้าใจว่าแม่ของเธอต้องการจะบอกเธอว่าถ้าเธอยังไปยุ่งกับเซียวอู๋ก็เท่ากับนำ ครอบครัวตระกูลซูไปอยู่ในอันตรายด้วย
พ่อ แม่ พี่ชาย รักเธอมาตั้งแต่เด็ก ทำไมเธอถึงไร้ความรู้สึกเพียงเพื่อผู้ชายคนเดียวขนาดนี้?
อย่างไรก็ตามเซียวอู๋ก็เป็นพ่อของลูกของเธอ และเธอเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอรักในชีวิตของซูหย่า เธอยอมแพ้แล้วปล่อยมันไปได้อย่างไร?
เธอก้าวถอยหลัง นั่งบนโซฟา หยุดพูด แล้วเอามือปิดหน้าท้อง
ออกจากห้องไป เธอรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย และคนอื่นๆ ก็ไม่สามารถปลอบโยนเธอได้
ภายในเวลาไม่กี่วันมานี้อาการของเซียวอู๋ก็ยังเหมือนเดิม อาจเป็นเพราะโรงพยาบาลไม่มีประสบการณ์ในด้านนี้หลังจากปรึกษากับทุกคนแล้วเขาก็ถูกส่งไปยังเมือง H โรงพยาบาลจิตเวชที่ดีที่สุดและเครื่องอำนวยความสะดวกด้านฮาร์ดแวร์พร้อมแพทย์ที่ครบครันมากที่สุด
พ่อได้พยายามติดต่อเชื่อความสัมพันธ์มากมายเพื่อหาคนช่วยเหลือขอให้โรงพยาบาลรักษาเซียวอู๋ทางจิตใจให้ได้มากที่สุด
เมื่อซูหย่าได้ยินเรื่องนี้ เธอก็ยังไม่พูดอะไร
เธอดื้อรั้นไม่กลับไปที่เมือง C แต่เธอก็ไม่ไปหาเซียวอู๋เช่นกัน
การกระทำของเธอทำให้ตระกูลซูเข้าใจยาก
“วันนี้เขาได้ทำร้ายคนข้างใน ชายที่แข็งแกร่งหลายคนก็ยังเอาไม่อยู่ จนทำให้ต้องฉีดยาให้เขา””
“เขาไม่ได้ร่วมมือกับจิตบำบัด และยังทุบโต๊ะของคนอื่น”
“อาการของเขารุนแรงมากคืน และเขาก็เริ่มพูดเรื่องไร้สาระด้วย”
“จิตบำบัดได้ทำการหยุดรักษาแล้ว”
“หมอบอกว่าไม่มีทางรักษาให้หายได้”
…
ข้อความที่แม่ของเธอนำกลับมานั้นรุนแรงขึ้นทุกครั้ง แต่ซูหย่าก็ก้มหัวทุกครั้ง ลูบท้องด้วยมือทั้งสองข้าง ไม่เศร้าหรือเจ็บปวด ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่?
เล่อจยามาที่นี่สองครั้ง และซูหย่าก็ได้แต่ยิ้มกับเธอและไม่ได้พูดอะไร
สถานการณ์เช่นนี้ทำให้แม่ซูกังวลมาก
ในที่สุด เมื่อถึงกำหนด ซูหยาบอกว่าเธอกลัวความเจ็บปวดและเลือกที่จะผ่าท้อง
ในวันคลอดครอบครัวซูได้มากันทุกคน เล่อจยาและปี๋ไคต่างก็มา แต่ไม่มีครอบครัวเซียว ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์
ถ้าไม่ใช่เพราะวิดีโองานแต่งงานเธอยังเก็บมันไว้ เธอก็คงคิดว่าเธอไม่เคยแต่งงานกับครอบครัวเซียวมาก่อน
ผ่าคลอดต้องดมยาสลบ ฉีดยาชาไปเธอร้องไห้หนักมาก หมอตกใจ เลยถามเธอว่าเป็นอะไร? เจ็บมากไหม…
เธอส่ายหัว แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้ในขณะนั้น
ปรากฏว่าโดนฉีดยาแบบนี้มันก็เป็นความรู้สึกเช่นนี้ เสี่ยวหวู่ของเธอคงรู้สึกมากว่านั้นหลายเท่า
เด็กน้อยเกิด เขาเป็นเด็กชาย น้ำหนัก 3.9 กิโล เขาดูเหมือนเซียวอู่ ไม่เหมือนเธอ เมื่อเห็น เธอทั้งร้องไห้และหัวเราะด้วยความปิติยินดี
ในการอยู่เดือน เธอดูแลตัวเองและกินเป็นอย่างดี ทำให้น้ำหนักขึ้น 5 กิโล ภายใน หนึ่งเดือน
แม่ซูมองมาที่เธอและมีความสุขมาก โดยคิดว่าเธอได้ปล่อยเซียวอู๋ไปหมดแล้ว และค่อยๆ หยุดนำข้อมูลของเซียวอู่กลับมา
เมื่อครบวันอยู่เดือน ซูหย่าบอกว่าเธอต้องการกลับไปที่เมืองC
ตอนนั่งบนเครื่องบินกลับไปที่เมือง C ไม่มีใครพูดถึงเซียวอู๋
กลับไปที่ เมืองC
ในเมืองซูหย่าค่อนข้างยุ่ง ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังทำอะไร
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ปั่นป่วนของเธอ หัวใจของครอบครัวก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
พวกเขาคิดไม่ออก อย่างไรก็ตาม หลังจากการผ่อนคลายนี้ พวกเขาก็นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
