ในห้องของมู่เฉียว เธอทรุดตัวลงที่ข้างเตียง และโคมไฟบนโต๊ะข้างเตียงก็ถูกโยนลงกับพื้น
“เสี่ยวเฉียว…” ซูหย่าวิ่งเข้ามา พยายามช่วยเธอ
แต่มู่เฉียวส่ายหัว น้ำเสียงแหบ “พวกคุณออกไปให้หมด!” ขณะที่เขาพูด เขาก็โยนรองเท้าแตะ
เซียวอู๋จับซูหย่าและกอดไว้ในอ้อมแขนของเขา “คุณมู่ ในเมื่อคุณรู้เกี่ยวกับการตั้งครรภ์แล้ว เราจะไม่ปิดบังอีกต่อไป เราอยากรู้ว่าใครคือพ่อของเด็กในท้องของคุณ”
ดวงตาของมู่เฉียวมัวหมอง และเธอก็ยิ้มแบบแห้งเมื่อได้ยินคำถามของเซียวอู๋ “ผู้บัญชาการเซียว เป็นของใคร คุณไม่ใช่รู้เป็นอย่างดี เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายของพวกคุณถึงขั้นยอดทำทุกวิถีทางเพื่อได้มันมา”
ซูหย่าหันไปมองที่เสี่ยวหวู่ และพูดด้วยความประหลาดใจ: “เป็นคุณ…”
เซียวอู๋ส่ายหัว “คุณมู่ คุณอาจเข้าใจผิด ผมไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เซียวอู๋หยุดชั่วคราว “พ่อและแม่ของคุณเป็นครูมัธยมต้นทั้งคู่ พวกเขาซื่อสัตย์ และคุณเป็นความภาคภูมิใจของพวกเขามาโดยตลอด…”
มู่เฉียวเงยหน้าขึ้น กระโดดขึ้นจากพื้น แล้วมาอยู่ต่อหน้าเซียวอู๋ “ถ้าคุณกล้าที่จะขยับมัน ฉันจะตายให้คุณดู ฉันคิดว่าฉันตายแล้ว โม่หานจะมีใครช่วยมันได้” ดวงตาของเธอเป็น สีแดงซูหย่าดึงตัวเซียวอู๋
เซียวอู๋ถอนหายใจแล้วเอามือออกจากปลอกคอ “คุณมู่ ผมหมายความว่าถ้าคนแบบพ่อแม่ของคุณรู้ว่าคุณท้อง พวกเขาจะรับไม่ได้อย่างแน่นอน .. .”
“ไม่ว่ายังไรก็ตาม พวกคุณต้องการ ให้เอาเด็กออกไหม” หลังจากพูดแบบนี้ เธอหยุดและมองที่เซียวอู๋ “ตั้งแต่เด็กพ่อกับแม่บอกว่าฉันควรจะซื่อสัตย์และใจดี ตั้งแต่ชั้นประถมถึงมหาวิทยาลัยแล้ว พอไปถึงที่ทำงานก็อยู่ตรงสายกลางมาโดยตลอด เดิมที แฟนเก่าเราวางแผนแต่งงานกันในปีหน้า แต่ทำไมตั้งแต่ฉันสัญญาว่าจะบริจาคไขกระดูกให้โม่หาน งานของฉันก็หายไป แฟนก็ไม่มีแล้วไป ร่างกายของฉันถูกทรมานจนมันเป็นแบบนี้ และตอนนี้อยู่ดีๆก็มีลูก ผู้บัญชากาเซียวคุณไม่ได้บอกว่าคนดีได้ดีไม่ใช่เหรอ?”
“โม่ฮานเขามีเงิน แต่เขาไม่ใช่ที่รักของฉัน ทำไมฉันต้องแต่งงานกับเขาด้วย เขาต้องการปลูกถ่ายไขกระดูก ฉันไม่ได้บอกว่าฉันไม่เห็นด้วย มันยังไม่พอเหรอ ทำไมฉันต้องท้องลูกของเขาด้วย?” มู่เฉียวพูดและเริ่มร้องไห้อย่างหนัก
ซูหย่าก้าวไปข้างหน้าและกอดเธอ “มู่เฉียว อย่าตื่นเต้น ฉันเชื่อว่าเซียวอู๋ไม่ทราบเรื่องนี้อย่างแน่นอน เซียวอู๋ไม่ใช่คนแบบนั้น”
มู่เฉียวเยาะเย้ย: “เขาไม่ใช่คนแบบนั้น เขาจะหย่ากับคุณหลังจากที่คุณให้กำเนิดลูกเพื่อเขาหรือ”
ซูหย่าขมวดคิ้ว เขินอาย แต่พูดไม่ออก
สีหน้าของเซียวอู๋ดูมืดมน “พ่อของมู่กับพ่อของโม่หานเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนั้นพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดี พวกเขาเคยบอกว่าถ้ามีลูกชายและลูกสาวในอนาคต พวกเขาจะพิจารณาให้มีการแต่งงานกัน มู่ซือแก่กว่าโม่หานและเป็นไปไม่ได้ที่จะแต่งงาน ดังนั้น หลังจากที่มู่หยิงเกิด พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายจึงจงใจนำทั้งสองมารวมกัน ความสัมพันธ์ระหว่าง ทั้งสองคนดีเสมอมา โม่หานมีความประทับใจที่ดีต่อมู่หยิงเดิมทีวางแผนจะแต่งงานกันในช่วง2ปีที่ผ่านมา และอยู่ดีดีโม่หาน ก็หมดสติและพบว่าเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวเมื่อปีก่อน พวกเขาหากรุ๊ปเลือดพิเศษไปทั่วทั้งในและต่างประเทศ แต่มีแต่คุณเพียงคนเดียว คุณมู่ ที่มีไขกระดูกกลุ่มเดียวและกรุ๊ปเลือดที่ตรงกับเขา ”
มู่เฉียวไม่ได้พูด เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังฟังอยู่ และซูหย่าพยุงเธอไว้ “เสี่ยวเฉียว เรามานั่งลงและจัดการเรื่องต่างๆ อย่างช้าๆ ตกลงไหม?”
เซียวอู๋กล่าวต่อ “อย่างไรก็ตาม เท่าที่ฉันรู้ มู่หยิงและโม่หานยังคงมีความสัมพันธ์ที่ดี คุณบอกว่ามู่หยิงบังคับให้คุณแต่งงานกับโมหาน คุณตั้งท้องเด็กได้อย่างไร”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ มู่เฉียวก็ร้องไห้อย่างขมขื่นหลังจากปิดหน้า หลังจากร้องไห้เป็นเวลานาน เธอส่ายหัว แต่ไม่พูดอะไร
คิดถึงอีเมล์ที่มู่หยิงส่งมาให้
“มู่เฉียว ฉันบอกคุณแล้ว คุณควรกลับมาอย่างเชื่อฟังและหาวิธีให้โมหานแต่งงานกับคุณ ไม่เช่นนั้นพ่อแม่และน้องชายของคุณก็จะมีชีวิตที่ไม่สมบูรณ์ นอกจากนี้ยังมีบางสิ่งที่พระเจ้ารู้และโลกรู้ คุณรู้ฉันรู้ ฉันหวังว่าคุณคงมีสติสัมปชัญญะในการพูด โอ้ ใช่ แฟนของคุณ ฉันคิดว่าคุณน่าจะรู้ว่าตอนนี้เขากลับประเทศจีนแล้ว ใช่ไหม ภรรยาของเขา เป็นผู้หญิงที่สวยและเก่งมาก มีเงิน คุณก็แต่งงานได้อย่างสบายใจ”
เธอเงียบไม่พูด มือของเธอกำแน่น และเล็บที่แหลมคมของเธอก็จมลงไปในเนื้อเพื่อทำให้เธอสงบลง
ผ่านไปนาน เธอก็ลุกขึ้น หยิบโคมไฟตั้งโต๊ะขึ้นที่พื้น วางกลับกลับคืนที่โต๊ะข้างเตียง เช็ดน้ำตา และมองไปที่เสี่ยวหวู่ “พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้านกับคุณ และฉันต้องการพบโม่หาน”
ซูหย่าและเซียวอู๋สับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของเธอ แต่พวกเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ถ้าเธอไม่พูด
“ดี.”
ตอนกลางคืน
“ซูหย่า เธอแค่ให้ความสําคัญแฟนมากกว่าเพื่อน ผมเพิ่งทำงานเสร็จ ไม่อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนจะรีบกลับทำไม” ปี๋ไคเอาหัวซบไหล่ซูหย่า
เซียวอู๋ก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างเย็นชา: “ปี๋ไคโปรดอยู่ห่างจากภรรยาของผม”
ปี๋ไคพ่นลมอย่างเย็นชา จับใบหน้าซูหย่าและจูบเธอที่แก้มขวาของเธอ ซูหย่าไม่เพียงไม่ปฏิเสธ แต่กลับยิ้มเบิกบาน จับมือ ปี๋ไค ไว้ “รอให้คุณกลับไป ฉันอยู่กับคุณนานๆเลย.”
“คุณอยากแต่งงานกับเขาใหม่จริงๆหรือ เขาทั้งโยนทิ้งคุณคุณต้องทรมานเขา”
ซูหย่าหันศีรษะของเธอและมองไปที่ชายหน้าดำ เลิกคิ้วและมองเขาขึ้นและลง “ลืมไป เขาแก่แล้ว ฉันจะช่วยรับเขาอย่างไม่เต็มใจ!”
หลังจากพูดจบ เขาก็หยิกใบหน้าของปี๋ไค “ต่างจากคุณ พ่อหนุ่มน้อย ไม่ต้องกังวลเรื่องการแต่งงาน”
สิ่งที่เธอพูดคืออย่ากังวลเรื่องการแต่งงาน…
เซียวอู๋ขมวดคิ้วและสีหน้าของเขาดูน่าเกลียด และเธอก็ได้ยินเขาบีบนิ้วของเขา
“ผมบอกแล้ว ผมไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่ใช่ฝ่ายรับ ไม่!” ปี๋ไคอารมณ์เสียมาก
“ไม่เป็นไร ต่างกันยังไง ฝ่ายรุกหรือฝ่ายรับ”
เซียวอู๋ตกใจในตอนแรก และทันใดนั้น เมื่อรู้ เขาอารมณ์ดีขึ้นมาในทันที “พวกคุณคุยกันไปก่อน ผมจะไปทำอาหาร”
ปี๋ไคจ้องไปที่ซูหย่า”คุณทำมันโดยเจตนา?”
ซูหย่าดึงคางของเธอ มองกลับมาที่เซียวอู๋ ด้วยท่าทางสงบ “อายุก็ 30 แล้วนะ ยังไม่หาคนเคียงข้างอีก”
ปี๋ไคจะไม่เข้าใจคำพูดของเธอได้อย่างไร ลูบหัวของเธอและมองไปที่เซียวอู๋ในห้องครัว “เสี่ยวหย่า เขาทำอย่างนั้นจริงๆหรือ”
“หมายความว่าไง” ซูหย่านั่งตัวตรง
ปี๋ไคเหล่ตามองไปมา หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงของเขา หันไปทางอินเทอร์เฟสวิดีโอ แล้วยื่นให้ซูหย่า”อันที่จริง ต้องการส่งให้เธอนานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับเธอเลยไม่กล้าส่ง. .”
ในห้องของมู่เฉียว เธอทรุดตัวลงที่ข้างเตียง และโคมไฟบนโต๊ะข้างเตียงก็ถูกโยนลงกับพื้น
“เสี่ยวเฉียว…” ซูหย่าวิ่งเข้ามา พยายามช่วยเธอ
แต่มู่เฉียวส่ายหัว น้ำเสียงแหบ “พวกคุณออกไปให้หมด!” ขณะที่เขาพูด เขาก็โยนรองเท้าแตะ
เซียวอู๋จับซูหย่าและกอดไว้ในอ้อมแขนของเขา “คุณมู่ ในเมื่อคุณรู้เกี่ยวกับการตั้งครรภ์แล้ว เราจะไม่ปิดบังอีกต่อไป เราอยากรู้ว่าใครคือพ่อของเด็กในท้องของคุณ”
ดวงตาของมู่เฉียวมัวหมอง และเธอก็ยิ้มแบบแห้งเมื่อได้ยินคำถามของเซียวอู๋ “ผู้บัญชาการเซียว เป็นของใคร คุณไม่ใช่รู้เป็นอย่างดี เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายของพวกคุณถึงขั้นยอดทำทุกวิถีทางเพื่อได้มันมา”
ซูหย่าหันไปมองที่เสี่ยวหวู่ และพูดด้วยความประหลาดใจ: “เป็นคุณ…”
เซียวอู๋ส่ายหัว “คุณมู่ คุณอาจเข้าใจผิด ผมไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เซียวอู๋หยุดชั่วคราว “พ่อและแม่ของคุณเป็นครูมัธยมต้นทั้งคู่ พวกเขาซื่อสัตย์ และคุณเป็นความภาคภูมิใจของพวกเขามาโดยตลอด…”
มู่เฉียวเงยหน้าขึ้น กระโดดขึ้นจากพื้น แล้วมาอยู่ต่อหน้าเซียวอู๋ “ถ้าคุณกล้าที่จะขยับมัน ฉันจะตายให้คุณดู ฉันคิดว่าฉันตายแล้ว โม่หานจะมีใครช่วยมันได้” ดวงตาของเธอเป็น สีแดงซูหย่าดึงตัวเซียวอู๋
เซียวอู๋ถอนหายใจแล้วเอามือออกจากปลอกคอ “คุณมู่ ผมหมายความว่าถ้าคนแบบพ่อแม่ของคุณรู้ว่าคุณท้อง พวกเขาจะรับไม่ได้อย่างแน่นอน .. .”
“ไม่ว่ายังไรก็ตาม พวกคุณต้องการ ให้เอาเด็กออกไหม” หลังจากพูดแบบนี้ เธอหยุดและมองที่เซียวอู๋ “ตั้งแต่เด็กพ่อกับแม่บอกว่าฉันควรจะซื่อสัตย์และใจดี ตั้งแต่ชั้นประถมถึงมหาวิทยาลัยแล้ว พอไปถึงที่ทำงานก็อยู่ตรงสายกลางมาโดยตลอด เดิมที แฟนเก่าเราวางแผนแต่งงานกันในปีหน้า แต่ทำไมตั้งแต่ฉันสัญญาว่าจะบริจาคไขกระดูกให้โม่หาน งานของฉันก็หายไป แฟนก็ไม่มีแล้วไป ร่างกายของฉันถูกทรมานจนมันเป็นแบบนี้ และตอนนี้อยู่ดีๆก็มีลูก ผู้บัญชากาเซียวคุณไม่ได้บอกว่าคนดีได้ดีไม่ใช่เหรอ?”
“โม่ฮานเขามีเงิน แต่เขาไม่ใช่ที่รักของฉัน ทำไมฉันต้องแต่งงานกับเขาด้วย เขาต้องการปลูกถ่ายไขกระดูก ฉันไม่ได้บอกว่าฉันไม่เห็นด้วย มันยังไม่พอเหรอ ทำไมฉันต้องท้องลูกของเขาด้วย?” มู่เฉียวพูดและเริ่มร้องไห้อย่างหนัก
ซูหย่าก้าวไปข้างหน้าและกอดเธอ “มู่เฉียว อย่าตื่นเต้น ฉันเชื่อว่าเซียวอู๋ไม่ทราบเรื่องนี้อย่างแน่นอน เซียวอู๋ไม่ใช่คนแบบนั้น”
มู่เฉียวเยาะเย้ย: “เขาไม่ใช่คนแบบนั้น เขาจะหย่ากับคุณหลังจากที่คุณให้กำเนิดลูกเพื่อเขาหรือ”
ซูหย่าขมวดคิ้ว เขินอาย แต่พูดไม่ออก
สีหน้าของเซียวอู๋ดูมืดมน “พ่อของมู่กับพ่อของโม่หานเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนั้นพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดี พวกเขาเคยบอกว่าถ้ามีลูกชายและลูกสาวในอนาคต พวกเขาจะพิจารณาให้มีการแต่งงานกัน มู่ซือแก่กว่าโม่หานและเป็นไปไม่ได้ที่จะแต่งงาน ดังนั้น หลังจากที่มู่หยิงเกิด พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายจึงจงใจนำทั้งสองมารวมกัน ความสัมพันธ์ระหว่าง ทั้งสองคนดีเสมอมา โม่หานมีความประทับใจที่ดีต่อมู่หยิงเดิมทีวางแผนจะแต่งงานกันในช่วง2ปีที่ผ่านมา และอยู่ดีดีโม่หาน ก็หมดสติและพบว่าเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวเมื่อปีก่อน พวกเขาหากรุ๊ปเลือดพิเศษไปทั่วทั้งในและต่างประเทศ แต่มีแต่คุณเพียงคนเดียว คุณมู่ ที่มีไขกระดูกกลุ่มเดียวและกรุ๊ปเลือดที่ตรงกับเขา ”
มู่เฉียวไม่ได้พูด เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังฟังอยู่ และซูหย่าพยุงเธอไว้ “เสี่ยวเฉียว เรามานั่งลงและจัดการเรื่องต่างๆ อย่างช้าๆ ตกลงไหม?”
เซียวอู๋กล่าวต่อ “อย่างไรก็ตาม เท่าที่ฉันรู้ มู่หยิงและโม่หานยังคงมีความสัมพันธ์ที่ดี คุณบอกว่ามู่หยิงบังคับให้คุณแต่งงานกับโมหาน คุณตั้งท้องเด็กได้อย่างไร”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ มู่เฉียวก็ร้องไห้อย่างขมขื่นหลังจากปิดหน้า หลังจากร้องไห้เป็นเวลานาน เธอส่ายหัว แต่ไม่พูดอะไร
คิดถึงอีเมล์ที่มู่หยิงส่งมาให้
“มู่เฉียว ฉันบอกคุณแล้ว คุณควรกลับมาอย่างเชื่อฟังและหาวิธีให้โมหานแต่งงานกับคุณ ไม่เช่นนั้นพ่อแม่และน้องชายของคุณก็จะมีชีวิตที่ไม่สมบูรณ์ นอกจากนี้ยังมีบางสิ่งที่พระเจ้ารู้และโลกรู้ คุณรู้ฉันรู้ ฉันหวังว่าคุณคงมีสติสัมปชัญญะในการพูด โอ้ ใช่ แฟนของคุณ ฉันคิดว่าคุณน่าจะรู้ว่าตอนนี้เขากลับประเทศจีนแล้ว ใช่ไหม ภรรยาของเขา เป็นผู้หญิงที่สวยและเก่งมาก มีเงิน คุณก็แต่งงานได้อย่างสบายใจ”
เธอเงียบไม่พูด มือของเธอกำแน่น และเล็บที่แหลมคมของเธอก็จมลงไปในเนื้อเพื่อทำให้เธอสงบลง
ผ่านไปนาน เธอก็ลุกขึ้น หยิบโคมไฟตั้งโต๊ะขึ้นที่พื้น วางกลับกลับคืนที่โต๊ะข้างเตียง เช็ดน้ำตา และมองไปที่เสี่ยวหวู่ “พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้านกับคุณ และฉันต้องการพบโม่หาน”
ซูหย่าและเซียวอู๋สับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของเธอ แต่พวกเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ถ้าเธอไม่พูด
“ดี.”
ตอนกลางคืน
“ซูหย่า เธอแค่ให้ความสําคัญแฟนมากกว่าเพื่อน ผมเพิ่งทำงานเสร็จ ไม่อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนจะรีบกลับทำไม” ปี๋ไคเอาหัวซบไหล่ซูหย่า
เซียวอู๋ก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างเย็นชา: “ปี๋ไคโปรดอยู่ห่างจากภรรยาของผม”
ปี๋ไคพ่นลมอย่างเย็นชา จับใบหน้าซูหย่าและจูบเธอที่แก้มขวาของเธอ ซูหย่าไม่เพียงไม่ปฏิเสธ แต่กลับยิ้มเบิกบาน จับมือ ปี๋ไค ไว้ “รอให้คุณกลับไป ฉันอยู่กับคุณนานๆเลย.”
“คุณอยากแต่งงานกับเขาใหม่จริงๆหรือ เขาทั้งโยนทิ้งคุณคุณต้องทรมานเขา”
ซูหย่าหันศีรษะของเธอและมองไปที่ชายหน้าดำ เลิกคิ้วและมองเขาขึ้นและลง “ลืมไป เขาแก่แล้ว ฉันจะช่วยรับเขาอย่างไม่เต็มใจ!”
หลังจากพูดจบ เขาก็หยิกใบหน้าของปี๋ไค “ต่างจากคุณ พ่อหนุ่มน้อย ไม่ต้องกังวลเรื่องการแต่งงาน”
สิ่งที่เธอพูดคืออย่ากังวลเรื่องการแต่งงาน…
เซียวอู๋ขมวดคิ้วและสีหน้าของเขาดูน่าเกลียด และเธอก็ได้ยินเขาบีบนิ้วของเขา
“ผมบอกแล้ว ผมไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่ใช่ฝ่ายรับ ไม่!” ปี๋ไคอารมณ์เสียมาก
“ไม่เป็นไร ต่างกันยังไง ฝ่ายรุกหรือฝ่ายรับ”
เซียวอู๋ตกใจในตอนแรก และทันใดนั้น เมื่อรู้ เขาอารมณ์ดีขึ้นมาในทันที “พวกคุณคุยกันไปก่อน ผมจะไปทำอาหาร”
ปี๋ไคจ้องไปที่ซูหย่า”คุณทำมันโดยเจตนา?”
ซูหย่าดึงคางของเธอ มองกลับมาที่เซียวอู๋ ด้วยท่าทางสงบ “อายุก็ 30 แล้วนะ ยังไม่หาคนเคียงข้างอีก”
ปี๋ไคจะไม่เข้าใจคำพูดของเธอได้อย่างไร ลูบหัวของเธอและมองไปที่เซียวอู๋ในห้องครัว “เสี่ยวหย่า เขาทำอย่างนั้นจริงๆหรือ”
“หมายความว่าไง” ซูหย่านั่งตัวตรง
ปี๋ไคเหล่ตามองไปมา หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงของเขา หันไปทางอินเทอร์เฟสวิดีโอ แล้วยื่นให้ซูหย่า”อันที่จริง ต้องการส่งให้เธอนานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับเธอเลยไม่กล้าส่ง. .”
