ฮั่นยิ่งเฮาตกตะลึง เดิมทีอยากจะหยอกล้อหลิวซูสักสองสามประโยค แต่ได้ยินความจริงจังในคำพูดของเขา ก็เลยไม่ได้แซว หวนคิดเรื่องที่ผ่านมา “อืม ดูเหมือนว่าจะทำได้เป็นเรื่องเป็นราวจริงๆ……”
“ตอนที่คุณรับโทรศัพท์ฉัน คุณอยู่กับใคร ทำอะไรอยู่?”
ถึงอย่างไรเรื่องราวสองสามก่อน ฮั่นยิ่งเฮาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง จึงพูดว่า “อ๋อ ฉันอยู่กับสาวของฉัน คืนนั้น คุณไม่รู้เรื่องหรอก เธอดื่มไปเยอะ ฉันจำได้ว่าเราสนุกกันมาก……เอ่อ……”
“ฮั่นยิ่งเฮา คุณแม่งสนุกอยู่ คุณรู้ไหมว่าคุณเกือบจะฆ่าฉันตาย” พูดจบ ไม่รอให้ฮั่นยิ่งเฮาตอบสนองกลับ ก็วางสายไป หันกลับไป มองหนิงเชี่ยน บีบๆหัวคิ้ว ด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก “ตอนนี้ เข้าใจแล้วใช่ไหม? คุณจากไปสองสามปี ฉันแทบจะกลายเป็นพระ คุณไม่สนใจฉันด้วยเหตุผลนี้มาหลายปีแล้ว หนิงเชี่ยน ก่อนที่คุณจะตัดสินประหารชีวิตคน คุณจะไม่ไต่สวนสักหน่อยเลยหรอ?” เขาตบพวงมาลัยด้วยความโกรธสองสามที รถสปอร์ตก็ส่งเสียงแตรดังแสบแก้วหู
แต่สำหรับความหยาบคายของเขา หนิงเชี่ยนไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ เธอสูดหายใจเข้า ไม่รู้ว่าน้ำตาไหลตั้งแต่เมื่อไหร่
สองสามปีนี้ ทุกๆครั้งที่นึกถึงปมนี้ เธอก็เจ็บเจียนตาย
จนกระทั่ง เธอหมดศรัทธาในตัวผู้ชายคนนี้ด้วยซ้ำ
แต่ ในท้ายที่สุด นึกไม่ถึงว่าจะเป็นความเข้าใจผิด
เธอโอบกอดหลิวซู จูบลงไป บนหน้าของเขา เสียงดัง”จุ๊บ”
“คุณดีกว่าที่ไหนกัน? คุณรู้ไหม? เวลานั้น ที่ฉันจูงไปโรงพยาบาล เป็นน้องชายลูกพี่ลูกน้องของฉัน ชูหยูจี้ คุณก็รู้จัก ฉันอยากจะให้ทุกคนเชื่อว่าฉันมีแฟนแล้ว ไม่อยากถูกลวนลามทุกวันๆ ฉันตั้งใจทำแบบนั้น แต่ไม่คิดว่า จะบังเอิญถูกคุณเห็นเข้า เพียงแค่เห็นข้างหลัง” เธอสูดหายใจเข้า “คุณบอกว่าฉันไม่ให้โอกาสคุณ คุณก็ไม่เคยให้ฉันไม่ใช่หรอ?”
เวลานี้ หลิวซูกลายเป็นหินไปแล้ว……
เขามองหนิงเชี่ยน การแสดงออกบนใบหน้า นั้นเรียกว่างดงามอย่างยิ่ง……
เป็นเวลานาน ที่ทั้งสองคนทะเลาะเบาะแว้งจนติดต่อกัน จริงๆแล้วเป็นเพราะความเข้าใจผิดของทั้งสองคน นึกถึงตรงนี้ ชั่วขณะเขาก็หลับตาลง สีหน้าไม่แคร์สิ่งใด ได้พบเจอช่วงเวลาที่ดีที่ไม่ได้เจอมาหลายปี เพียงเพราะสิ่งนี้ จะเสียเวลาเปล่าหรอ?
หนิงเชี่ยนเม้มๆปาก ต่อมา ก็ลุกขึ้น คุกเข่าข้างหนึ่งระหว่างคอนโซลกลาง ประคองหน้าของหลิวซู แล้วก็จูบลงไป
ท้ายที่สุด เดิมทีทั้งสองคนควรจะไปทานอาหารกลางวันที่ตระกูลหนิง ก็กินเวลาไป จนต้องไปทานอาหารเย็นเลย
เมื่อตระกูลหนิง เดิมทีหลิวซูไม่อยากเข้าไป ถึงอบ่างไร หลายปีขนาดนี้ ทั้งสองทะเลาะกันจนไม่ได้ติดต่อกัน เป็นเพียงเพราะความเข้าใจผิดของทั้งสองคน รู้สึกได้ว่า ไอคิวต่ำไปหน่อย
แต่ ถูกหนิงเชี่ยนดึงไว้ไม่ยอมปล่อย
เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินจูงมือกันมา คนในห้อง ยกเว้นหนิงเสี่ยวซียังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจแล้ว คนอื่นๆก็ตาโต สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
วันก่อน พูดถึงชื่อของทั้งสอง แต่ละคนเป็นเหมือนศัตรูกัน หนิงเชี่ยนถึงขั้นกับว่าเป็นเพราะหลิวซู หลายปีมานี้ ก็ไม่เคยกลับประเทศเลย แต่ถึงตอนนี้ เพิ่งจะผ่านไปสิบกว่าชั่วโมง ดูเหมือนว่า สนิทสนมจนยากที่จะแยกจากกันได้
“เสี่ยวเชี่ยน คุณกับเสี่ยวซุ นี่……ดีกันแล้วหรอ?” แม่หนิงลุกขึ้นมา เดินไปด้านหน้าสองสามก้าว แล้วถามหนิงเชี่ยน
หนิงเชี่ยนชำเลืองมองสีหน้าทุกคน แล้วหอมแก้มหลิวซู “แม่ ฉันเข้าใจเขาผิดไป วันนั้น เขาดื่มเหล้าจนเมาอยู่บ้านเพื่อน เพื่อนเขาเป็นคนรับโทรศัพท์ ชายและหญิงในโทรศัพท์ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา เขา……เพื่อฉัน สองสามปีมานี้ แม้แต่ผู้หญิงก็ไม่เคยแตะต้องเลยเชื่อไหม?
หนิงเส่าเฉินกำลังดื่มน้ำ ได้ยินหนิงเชี่ยนพูดแบบนี้ ก็ลืมตัวพ่นน้ำออกมา หลิวซูไม่ได้ล่วงเกินผู้หญิง?
นี่เขาเห็นว่าฉันเป็นคนตาบอด หูหนวกหรอ?
เขายืดตัว ไปหยิบทิชชู่เดน้ำชาบนปาก ลุกขึ้นยืน ด้วยสีหน้าที่เย็นชา
“หลิวซู คุณตามฉันมาที่ห้องหนังสือ”
รู้ว่าเขาต้องการจะถามอะไร ดังนั้น ไม่รอให้หนิงเส่าเฉินต้องเอ่ยปาก หลิวซูก็เอ่ยปากพูดออกมาด้วยตัวเองก่อนเลย
“สองสามปีนี้ ฉันโกหกคุณ ฉันไม่ได้มีผู้หญิงที่ไหน แล้วก็ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรกับผู้หญิงเหล่านั้น ฉันแค่คิดว่าน้องสาวของคุณกำลังนอกใจ ไม่อยากเสียหน้า จึงจงใจพูดกับคุณไปแบบนั้น” เขาพูดจบ ก็ลูบๆหัวของตัวเองอย่างเขินอายเล็กน้อย
หนิงเส่าเฉินตะลึงงัน ทันทีก็เลื่อนสายตาลง มองไปที่เอวกางเกงของหลิวซู “งั้น สิ่งเหล่านั้นในมือถือล่ะ?”
“ทำไมล่ะ? จินตนาการเพื่อดับกระหาย ทำด้วยตัวเอง ก็ไม่ได้หรอ?” หลิวซูตอบกลับอย่างสะท้อนใจ
หนิงเส่าเฉินพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับความคิด เดินเข้าไปก้าวหนึ่ง ตบเบาๆที่บ่าของหลิวซู “ไม่เลว น้องชาย สามารถร่วมทุกข์ร่วมสุขได้”
หลังจากพูดจบ ก็เดินไปยังหน้าประตู เปิดประตูห้อง เงาของคนคนหนึ่งก็เข้ามา
ยื่นมือไปประคองคนคนนั้น หนิงเส่าเฉินถอนหายใจเบาๆ ดีดๆที่หน้าผากของเธอ “ทีนี้ เรียกฉันว่าพี่ชายได้แล้วใช่ไหม?”
หนิงเชี่ยนจะไม่เข้าใจที่หนิงเส่าเฉินพูดได้ยังไง ปีนั้น เธอคิดว่าหลิวซูทรยศเธอ ดังนั้น เข้าใจเรื่องเหล่านี้ผิด ทั้งหมดจึงต้องโทษที่หนิงเส่าเฉิน บอกว่าเพราะเขาทำให้หลิวซูต้องกลับประเทศ เรื่องราวจึงเป็นแบบนี้
จนกระทั่ง หลายปีมานี้ เธอไม่สนใจหนิงเส้าเฉิน แล้วก็ไม่เรียกเขาว่าพี่ชาย
ถึงจะกลับประเทศมาครั้งนี้ เธอก็ไม่กลับคฤหาสน์ตระกูลหนิงเลยสักครั้ง
เมื่อคนทั้งสามออกมา พ่อหนิงแม่หนิงและหนิงเสี่ยวซีก็นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารแล้ว เห็นพวกเขาลงมา แม่หนิงก็รีบทักทายว่า: “เสี่ยวซู รีบมานั่งเร็วเข้า”
“แม่ ยังไม่ใช่ลูกเขยของคุณนะ? ลืมลูกสาวไปแล้วหรอ?”
“ยัยเด็กบ้า พูดจาไร้สาระอะไร? ฉันเห็นเสี่ยวซูมาเป็นแขก เลยชวนพูดคุยเรื่อยเปื่อย”
หลิวซูพยักหน้ากับแม่หนิง “ขอบคุณครับคุณป้า คุณก็นั่งเถอะ”
มองออกว่า แม่หนิงประทับใจหลิวซูอย่างมาก หลังจากเห็นคนทั้งสองเข้ากันได้ดี เธอก็ไม่ได้ปิดปาก
ระหว่างมื้ออาหาร ก็ดูแลคีบอาหารให้หลิวซู
แม่กระทั่งหนิงเสี่ยวซีที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจในสองสามวันมานี้ก็ยังถูกปฏิบัติอย่างเย็นชา
“คุณย่า คุณอาหลิวสำคัญกว่าหนูแล้วใช่ไหม?” ถึงอย่างไรหนิงเสี่ยวซีก็ยังเป็นเด็ก จึงหวงแหน เห็นแม่หนิงกระตือรือร้นต่อหลิวซู จึงเอ่ยปาก
แม่หนิงปิดปากหัวเราะขึ้นมา รีบยืดตัวไป ทั้งคีบอาหาร ทั้งตักซุปให้เสี่ยว “เจ้าหลานโง่ สำหรับย่าคนนี้ คุณคือ ของที่ล้ำค่าที่สุด”
ชัดเจนว่าหนิงเสี่ยวซัได้ประโยชน์อย่างมากกับคำพูดนี้ ใบหน้าเมื่อกี้ที่ยังบึ้งตึง ครู่หนึ่งก็ยิ้มเบิกบาน
หนิงเชี่ยนที่เดิมทีอยากจะคีบอาหาร หลังจากสายตาเห็นรอยยิ้มของหนิงเสี่ยวซี ตะเกียบในมือของเธอก็ตกลงโต๊ะหินอ่อนดัง”แกร๊ก” มีเสียงริงโทนดังขึ้น
