มู่เฉียวมองดูติ่มซำในมือของเขา และหลังจากคิดดูแล้ว เธอก็ยกมันไปที่บ้านของโม่หาน
เมื่อเปิดประตูเข้าไป โม่หานนั่งอยู่บนโซฟาที่ยังสวมชุดนอนอยู่ “คุณไม่ใช่ออกไปดูงานนอกสถานทีหรือ”
โม่หานปิดทีวี ก้าวไปข้างหน้า จดจ่ออยู่กับติ่มซำในมือของเธอ “มีติ่มซำด้วย คุณไปกินข้าวที่ไหน คนเดียว?”
หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ มู่เฉียวก็สารภาพเกี่ยวกับการนัดพบเจอของเธอกับคุณนายโม่ เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ควรให้เข้าใจผิด
“แม่ของคุณไม่เห็นด้วยกับการที่เราอยู่ด้วยกัน” เธอนั่งอยู่ในอ้อมแขนของโม่หาน
โม่หานตอบหลังจากคิดครู่หนึ่ง “ฉันจะเกลี้ยกล่อมเธอ แม้ว่าจะไม่เห็นด้วยจริงๆ มันเป็นเรื่องของเราที่จะแต่งงานกัน”
“โม่หาน คุณบอกว่าคนอื่นแต่งงาน และมีลูกง่ายมาก แต่พอเป็นเรากลับเหมือนดังในละครทีวีที่พลิกผันตลอดเวลา” เธอต้องการมีชีวิตที่ธรรมดาจริงๆ แต่งงาน มีลูก แต่ดูแล้วทำไมมันเละเทะจัง
เขาจ้องมองมาที่มู่เฉียวใกล้ ๆผิวหน้าที่เรียบเนียนใบหน้าของเธอก็ดูงดงามและมีมิติ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้กลับไม่มีร่องรอยใด ๆ บนใบหน้าของเธอ
เมื่อคิดถึงความเขินอายเมื่อเจอเธอครั้งแรก ความขุ่นเคืองในระยะต่อมา โม่หานรู้สึกขอบคุณเล็กน้อย แต่โชคดีที่เขาไม่ได้เสียเธอไป
“เธอมองไม่เห็นความงามของคุณ” นิ้วของผู้ชายเลื่อนไปมาระหว่างผมเรียบของเธอ
มู่เฉียวไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “คุณหมายถึง แม่ของคุณคิดว่าฉันน่าเกลียดเหรอ?”
โม่หานจูบเธอที่ใบหน้าเธอ “ฉันหมายถึง เธอไม่เห็นความงามในหัวใจของคุณ”
มู่เฉียวไม่พูด เพราะความงามภายในนี้จริง ๆ แล้วที่ผู้มีเมตตาเห็นความเมตตา ปราชญ์เห็นปัญญา คุณชอบเธอ สิ่งที่เธอทำนั้นดี แม้ว่าเธอจะด่าคนอื่น อย่างน้อยเธอก็แสดงอารมณ์ที่แท้จริงออกมาให้เห็น
อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่ชอบเธอ เธอใจดี คุณจะคิดว่าเธอแกล้งทำ เธอใจดีกับคุณ คุณจะคิดว่าเธอพอใจคุณ เธอแค่เป็นคนที่มีมโนธรรม
นั่นเป็นวิธีที่มนุษย์เป็น สายพันธุ์ที่แปลกประหลาด
“ลืมมันไปเถอะ มันจะใช้เวลานานกว่าจะได้เห็นหัวใจของผู้คน ฉันไม่รีบในเวลานี้” ที่จริงแล้วมู่เฉียวรู้สึกผิดหวัง
ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ผัวกับลูกสะใภ้มันแย่มาก บอกตรงๆ รู้สึกปวดหัว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งนี่ไม่ใช่แม่ผัวธรรมดา
“รอก่อน.”
โม่หานไปที่ห้องหนังสือ และหลังจากนั้นไม่นาน เขาหยิบหนังสือสีแดงอีกสองเล่มในมือออกมา
“ไม่ว่าแม่จะมีความคิดเห็นแบบไหน อย่างไรเราก็เป็นสามีภรรยากันเสมอและไม่เคยเปลี่ยน”
มู่เฉียวหยิบขึ้นมาหนึ่งเล่ม ในขณะนั้น เธอได้ยินโม่หานบอกว่าทั้งสองไม่เคยคิดจะหย่ากัน และคิดว่าเขาแค่ให้กำลังใจเธอ เธอรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นทะเบียนสมรส
ในภาพ ใบหน้าผอมลงอย่างน่าสมเพช มีดวงตาที่ไร้พลัง และโม่หานที่อยู่ข้างๆ เขามีใบหน้าที่เย็นชาและไม่เต็มใจนัก
“ตอนนั้นคุณไม่เต็มใจเหรอ?”
เธอถามเขา
ชายคนนั้นเดินไปรอบๆ และนั่งลงข้างเธอ “เราไปขอถ่ายรูปใหม่อีกสักรูปดีไหม”
“ไม่ ดูมีความหมายดี ใช่ไหม ”
เขาหยิกใบหน้าของเธอ “เชื่อฟังคุณ”
“ช่วงนี้ดูคุณเชื่อฟังดีจัง”
“เพราะผมต้องการรางวัล”
“อะไร?”
“ผมควรไปเยี่ยมครอบครัวคุณอย่างเป็นทางการดีไหม” เขากระซิบที่ข้างหูเธอ
มู่เฉียวนอนอยู่ในอ้อมแขนของโม่หานหลังจากออกกำลังกายมาอย่างหนัก เธอหายใจหอบเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่มีใบหน้าปกติ แล้วปิดหัวข้อว่า “ทำไมทุกครั้งเหมือนคุณทำงานหนักแต่สุดท้ายคนที่ รู้สึกเหนื่อยกว่ากลับเป็นฉัน?”
เขาหัวเราะเบาๆ “ผมไม่อยากตื่นตอนเช้า พอไปนั่งทำงานก็คือทั้งวัน คุณต้องออกกำลังกายให้มากกว่านี้”
เธอส่ายหัวเร็ว ๆ จากวัยเด็กจนถึงวัยผู้ใหญ่เธอภูมิใจในความสำเร็จของเธอ แต่กีฬาทำให้เธอคิดหนัก
ชายคนนั้นลูบหัวเธออย่างผ่อนคลาย “ตกลง ครั้งหน้าจะทำให้มันง่าย”
ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้ว “คุณพูดแบบนั้นเสมอ”
เธอคิดว่าการมาเยี่ยมครอบครัวของเขาน่าจะถูกเขาหลอกมาแบบนี้
เนื่องจาก มู่เฉียว ไม่ได้เตรียมตัวไว้ เธอยังไม่รู้ว่าจะให้โม่หาน ไปพบพ่อแม่ของเธอได้อย่างไร
แต่ในวันเสาร์ที่สองในช่วงเช้าตรู่ กริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้นขณะทานอาหารที่บ้าน
มู่เสี่ยวโยวเปิดประตู
“คุณพ่อ?”
หลายคนตกใจ มู่เฉียววางตะเกียบลงและยืนขึ้น เมื่อเธอมองไปที่โม่หานที่สวมเสื้อผ้าเป็นทางการนอกประตู เธอหัวเราะสองครั้ง “คุณ… ทำไมคุณมาเช้าจัง”
พูดแล้วรู้สึกไม่สมควรพูด
โม่หานเดินเข้ามา จากนั้นกลุ่มคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องของขวัญต่างๆ จากข้างหลังเขา
ตอนแรกพ่อแม่ก็สงบ แต่เมื่อมองดูห้องนั่งเล่นที่ใกล้จะเต็มแล้ว ก็นั่งนิ่งๆ ไม่ได้
แม่ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู “นี่มัน…”
“คุณแม่ครับ นี่เป็นของขวัญหมั้นที่เตรียมตามมารยาทและประเพณีของเมือง A ครับ” โม่หานพูด กลุ่มคนก็พยักหน้าให้เขาและเดินออกไป
ด้วยคำว่า “แม่” มู่เฉียวรู้สึกว่าแขนของแม่สั่นเล็กน้อย
เธอหันไปมองพ่อด้วยความเป็นห่วง
โชคดีที่อารมณ์ของเขาค่อนข้างคงที่
ผู้เป็นแม่ยังงงอยู่เล็กน้อย เธอหันไปมองดูพ่อของเธอ
พ่อค่อยๆ ลุกขึ้น เดินไปข้างหน้าโม่หานแล้วหยุด จากนั้นยกมือขึ้นตบโม่หานอย่างรุนแรง
ความเร็วนั้นเร็วเกินไปและกะทันหันเกินไป มู่เฉียวดูตกตะลึงเป็นอย่างมาก
แค่ฟังเสียงตบหน้าก็รู้ว่าพ่อออกแรงมาก
“พ่อมู่ ทำอะไร” แม่เอ่ยเสียงขึ้น
มู่เฉียวดึงสติกลับเธอขมวดคิ้วและมองดูโม่หานด้วยความกังวล แต่เธอรู้ดีว่าพ่อของเธอตบหน้าหมายความว่าอย่างไร?
พ่อแค่รู้สึกเสียใจและเพราะรักเธอมาก เป็นเวลาหลายปีเพราะการเสียสละทั้งหมดของเธอ ผู้ชายคนนี้ทำให้เกินความคับข้องใจ
อย่างไรก็ตาม เธอกังวลว่าเขาจะเข้าใจหัวใจของพ่อเธอได้หรือไม่
ถ้าเขาหันหลังแล้วจากไป เธอควรทำอย่างไร?
โม่หานเหลือบมองที่มู่เฉียวและแสดงปฏิกิริยาของเธอในดวงตาของเขา เขายกริมฝีปากขึ้นและพยักหน้าให้เธอ “มู่เฉียว ถูกแล้วที่พ่อตบเขา”
เขาพูด น้ำเสียงของเขาดัง ตรงไปตรงมา และไม่มีร่องรอยของความคับข้องใจ
มู่เฉียว ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอรู้ว่าโม่หาน เข้าใจ
พ่อมู่สูดหายใจอย่างเย็นชา เดินไปที่โซฟาและนั่งลง มองดูของขวัญหมั้นสีแดงทั่วห้อง ความโค้งของปากของเขาชัดเจนขึ้นมาก
เมื่อเห็นเช่นนั้น มารดาก็รีบกล่าวทักทายว่า “ไปนั่งเร็วเข้า ยืนอยู่ทำไม”
น้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก แต่อย่างน้อยมันก็พิสูจน์ได้ว่ายอมปล่อยให้โม่หานเข้ามาในบ้าน
มู่เฉียวรีบไปข้างหน้า พยายามเอื้อมมือไปแตะแก้มที่โดนตบของโม่หาน แต่โม่หานก็จับแขนที่ยกขึ้นและส่ายหัวให้เธอ
เอนตัวไปมองไปที่โม่เสี่ยวโยวที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังมู่เฉียว บางทีการตบหน้าของพ่อมู่อาจทำให้เธอกลัว
“เสี่ยวโยว มา มาให้พ่อกอดเร็ว”
มู่เฉียวพยักหน้าให้มู่เสี่ยวโยว เด็กก็คือเด็ก และเธอก็รีบวิ่งไปหาโม่หาน
หลังจากที่พวกเขานั่งลงบนโซฟา แม่ก็พูดขึ้นก่อน
“โม่หาน ครอบครัวของคุณ คุณจะทำอย่างไรถ้าพวกเขาไม่ยอมรับมู่เฉียว”
