เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – ตอนที่ 437 สินสอดที่หรูหรา

ส่งโม่หานไปที่ประตู มู่เฉียวกระซิบบอก “ขับรถระวังด้วยนะ”

โม่หานชี้นิ้วไปที่ประตูข้างหลังเขา และยกกรามของเขาไปที่มู่เฉียว

มู่เฉียวกัดริมฝีปากล่างขวาของเขาห่อไว้ และกะพริบตา

ประตูปิดลงและเธอก็กลับมาสู่สภาพปกติของเธอ

“คุณแม่ค่ะ หนูขอรื้อได้ไหมค่ะ”

“ลองถามคุณตาดู สิ่งของเหล่านี้พ่อมอบให้คุณตาและคุณยาย”

มู่เสี่ยวโยวขมวดคิ้ว “ทำไม?”

“เพราะ……”

ก่อนที่มู่เฉียวจะพูดจบ มู่เสี่ยวโยวรีบวิ่งไปที่อ้อมแขนของตา “คุณตาค่ะ พ่อของหนูทำผิดและซื้อของมาให้เพื่อให้มีความสุขหรือเปล่า?”

สำหรับมู่เสี่ยวโยว พ่อมู่ได้ทำอย่างเต็มที่กับคำสามคำที่ว่า “การเอาใจใส่จากรุ่นสู่รุ่น” และใบหน้าที่จริงจังของเขาก็ยิ้มขึ้นทันที

เขาแสร้งทำเป็นโกรธและพูดว่า “ไปรื้อมันซะ”

หลังจากเปิดกล่องของขวัญแล้ว พ่อมู่ ก็หัวเราะไม่ออก

เพราะมันแพงเกินไป

เธอหายใจเข้า “พ่อ แม่ ทุกคนยอมรับไว้เถอะ โม่หาน ขาดทุกอย่าง แต่เขาไม่ขาดเงิน” ความตั้งใจดั้งเดิมของ มู่เฉียว คือการให้พ่อแม่ของเธอยอมรับมันโดยรับไว้พิจารณา

เธอจะไปรู้อะไร พ่อโยนหนังสือในมือลงบนโต๊ะกาแฟ หน้าเขาทรุดลง “ฟังที่เธอพูด นี้เรียกว่าอะไร เขากำลังแต่งงานกับลูกสาวของเรา ไม่ได้ขายลูกสาวของเรา นอกจากนี้หากเรารับสิ่งเหล่านี้ไว้ , เราจะใช้อะไรเป็นขวัญถุงแต่งงานให้เธอละ? ในอนาคตเมื่อเธออยู่ในตระกูลมู่ เธอจะสามารถเงยหน้าขึ้นมองผู้คนได้หรือเปล่า?

คำพูดของพ่อทำให้ดวงตาของมู่เฉียวร้อนผ่าวทันที

บางทีความคิดของคนหนุ่มสาวอาจยังง่ายเกินไปที่จะคิดซับซ้อน แต่พ่อแม่ที่ผ่านโลกมาแล้วไม่เหมือนกัน การพิจารณาครั้งแรกของพวกเขาไม่ใช่เงินจำนวนมาก แต่คิดถึงลูกสาวของพวกเขา ว่าคนอื่นจะปฏิบัติต่ออย่างไรในอนาคตกับลูกสาวของพวกเขา

นอกจากนี้เสี่ยวโยวก็หาเจอของขวัญที่โม่หานซื้อให้เป็นของเล่นชุดเจ้าหญิงที่ละเอียดอ่อน มงกุฎประดับด้วยเพชร และเครื่องประดับต่างๆ มู่เฉียวรู้ว่าเพชรบนเครื่องประดับเหล่านั้นเป็นของจริงทั้งหมด ก่อนหน้านี้มู่เฉียวได้อธิบายเรื่องนี้ให้มู่เสี่ยวโยวแล้วเธอก็ให้ความร่วมมืออย่างดีโดยเอาของทั้งหมดที่อยู่ในมือยื่นให้มู่เฉียว

เธอช่วยพ่อแม่รวบรวมทั้งหมดให้อยู่ด้วยกัน ส่วนกล่องบรรจุภัณฑ์สีแดงพวกเขาเก็บไว้

ส่วน”ของกิน” ที่พ่อแม่ของเขาคิดว่าไม่มีค่ามู่เฉียวทำเป็นเงียบและเก็บไว้

ส่วนอื่นๆ เธอเก็บมันไว้ในถุงผ้าใบใหญ่ ทั้งเล่มหนังสือบ้าน และอื่นๆ

“พ่อแม่ ส่วนของพวกนี้ เราก็คืนให้เขาเถอะ”

มู่เฉียวมองพ่อของเขาด้วยความโล่งอก

“ส่งกลับไปเถอะ ราคาแพงเกินไป เอาไว้ที่บ้านแล้วหายใจไม่ออก” พ่อลุกขึ้นเดินไปที่ครัว “ตอนเที่ยงให้เขามากินด้วยกันซิ”

เมื่อมองดูด้านหลังพ่อของเธอ หากเธอไม่รู้ว่าพ่อของเธอปฏิเสธสิ่งเหล่านี้ เธอคงสงสัยว่าพ่อของเธอเป็นคนประเภทที่เห็นแก่เงิน

แต่เธอรู้ดีว่าพ่อของเธอแค่ต้องการให้เธอไม่ต้องอายและอยากให้เธอมีความสุข

“รีบส่งกลับไปเถอะ” แม่ก็เร่งเร้า แล้วเดินไปที่ครัวด้วยกัน “เสี่ยวโยว มาช่วยยายเก็บผักเร็ว”

จู่ ๆ มู่เฉียวก็รู้สึกว่าเธอได้รับการปกป้องอย่างมากเมื่อเห็น แต่เมื่อเธอหันหลังกลับไป เธอกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ