ตอนที่ 1171: ความขัดแย้งภายในตระกูลเจียงหยาง (1)
ผู้อาวุโสสูงสุดทุกคนนั่งเรียงกันบนม้าหินในศาลา หลายคนมีรอยยิ้มน้อย ๆ อย่างมีความสุขที่พวกเขาไม่อาจซ่อนมันได้ มีเพียงเจี้ยนเฉินเท่านั้นที่อารมณ์ไม่ดีอย่างมาก เพราะเขารู้ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังพูดถึงต่อไปนี้จะเกี่ยวข้องกับผลไม้เซียนอย่างแน่นอน
เจียงหยางชิงหยุนมองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะกระแอมคอของเขา เขากล่าวว่า เนื่องจากทุกคนอยู่ที่นี่ งั้นก็เลิกพูดไร้สาระ ข้าเชื่อว่าทุกคนรู้อยู่แล้วว่าเราจะพูดถึงเรื่องอะไรกันดีกว่า พวกเจ้าคิดว่าจะแบ่งผลไม้เซียนอย่างไร?
โดยพื้นฐานแล้วผู้เชี่ยวชาญทุกคนในทวีปนี้รู้ว่าตระกูลเจียงหยางของเราได้รับผลไม้เซียน เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้เชี่ยวชาญสองสามกลุ่มโจมตีตระกูลเราเพื่อทดสอบพวกเรา มันจะดีอย่างมากหากว่าเราใช้ผลไม้ให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นเราจะเกิดการสูญเสียอย่างมากหากเราถูกคนอื่นเอาไป ? เจียงหยางชิงหยุนเฟิงพูดอย่างชอบธรรม
ถูกต้องและด้วยปารกฏตัวของผลไม้เซียนในครั้งนี้ได้ทำให้พวกเราต้องรับมือกับมารราคะและเซียนจักรพรรดิจากทวีปสัตว์เทวะถึง 3 คน ถ้าหากพวกเขาทั้งสี่โจมตีตระกูลของเราโดยไม่สนใจผลที่จะตามมาภายหลังเพื่อที่จะเอาผลไม้เซียนไป เราจะต้องเจอกับปัญหาอย่างรุนแรง เจียงหยางหยวนวูจิพูดด้วยท่าทีน่ากลัว
แต่พวกเรามีเจ็ดคนและผลไม้มีเพียงผลเดียว เราจะแบ่งมันกันอย่างไร ? เจียงหยางหยวนเจิ้งหัวถามในขณะที่คิดอย่างลึกซึ้งขณะที่แสงภายในดวงตาของเขาวาววับ
เราจะมอบมันให้ใครอีก ? มีเซียนราชาที่อยู่ในขั้นสูงสุดคนไหนอีกในตระกูลของเรานอกจากชิงหยุน ? ในความคิดของข้าผลไม้เซียนควรจะมอบให้กับชิงหยุนแน่นอน การมอบให้เขาจะทำให้เกิดประสิทธิภาพอย่างเต็มที่ เจียงหยางชิงหยุนเฟิงพูดอย่างชัดเจน
ชิงหยุนไปถึงขั้นสูงสุดแล้วเมื่อหลายปีก่อนและเขาก็ห่างแค่เพียงขั้นเดียวก่อนที่จะกลายเป็นเซียนจักรพรรดิ การให้เขาใช้ผลไม้เซียนมันจะมีแต่เสียของ เจียงหยางหยุนเจิ้งหัวตอบอย่างเฉยชา
ใบหน้าของเจียงหยางชิงหยุนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพูดอะไร เจียงหยางชิงหยุนเฟิงก็ยืนขึ้นและกระแทกโต๊ะหินด้านหน้าของเขา ถึงแม้ว่ามันจะยากมาที่จะทำลายแต่โต๊ะหินก็กลายเป็นฝุ่น เขาพูดขึ้นด้วยความโกรธ เจิ้งหัว เจ้าพยายามจะพูดอะไร ? เจ้ากำลังบอกว่าชิงหยุนไร้ความสามารถหรือ ?
เจียงหยางหยวนเจิ้งหัวยิ้มเล็กน้อย โปรดระงับโทสะพี่หยุนเฟิง ชิงหยุนเป็นเซียนราชาคนเดียวที่อยู่ในขั้นสูงสุดในหมู่พวกเราและเป็นคนที่ทรงพลังที่สุดในตระกูลของเรา ข้าแค่รู้สึกว่าถ้าเราให้ผลไม้กับเขา เราจะไม่ทำให้มันเกิดผลประโยชน์ได้สูงสุด
เจ้ามีความคิดที่ดีกว่านี้หรือ ? เจียงหยางชิงหยุนเฟิงถามขณะที่ใบหน้าหม่น
แน่นอน ! เจียงหยางหยวนเจิ้งหัวยิ้มอย่างมั่นใจและพูดว่า พี่ชิงหยุนยังขาดแค่เพียงการเผชิญหน้าโดยบังเอิญก่อนที่จะเป็นเซียนจักรพรรดิ หากเรามอบผลไม้ให้กับคนอื่นและเกิดเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงกับบุคคลนั้นเมื่อเขากลายเป็นเซียนจักรพรรดิ ความเข้าใจของพี่ชิงหยุนก็รู้แจ้งและทำให้เขากลายเป็นเซียนจักรพรรดิได้อย่างไม่มีปัญหา ด้วยวิธีนี้จะไม่ใช่ว่ามีเซียนจักรพรรดิ 2 คนโดยผลไม้เพียงผลเดียวหรอกหรือ ?
เจ้าพูดง่าย ถ้าทะลวงไปถึงเซียนจักรพรรดิได้ง่ายจริง ๆ ตระกูลผู้พิทักษ์ทั้ง 10 คงไม่ขาดแคลนเซียนจักรพรรดิ เจิ้งหัว ข้ารู้สึกว่าเจ้าต้องการแย่งผลไม้ให้ตัวเอง เจียงหยางชิงจูริพูดอย่างเย็นชา ขณะที่เขาตำหนิเจียงหยางหยวนเจิ้งหัว
ผู้อาวุโสสูงสุดแย้งกันอย่างหนักว่าพวกเขาทั้งหมดควรจะได้รับ สิ่งที่ขาดหายไปก็คือการต่อสู้ ไม่มีใครสังเกตเห็นใบหน้าที่ซีดขาวของเจี้ยนเฉิน
ทุกคน ! ในที่สุดเจียงหยางซูหยวนเซียวก็ตะโกน เขาพูดอย่างใจเย็น สิ่งที่เจ้าคิดถือการแบ่งผลไม้เซียน เจ้ายังไม่ได้คิดว่าใครควรจะได้รับผลไม้เลย ผลไม้ไม่ได้เป็นของเรา มันเป็นของเซียงเทียน
ถูกต้อง ด้วยการช่วยเหลือของเซียงเทียนเพื่อได้รับผลไม้นั้นมีความสำคัญ มันเป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ อย่างไรก็ตามหากเราไม่ได้เข้ามาแทรกแซงในท้ายที่สุด เขาจะหลุดจากวงล้อมได้อย่างไร ? และด้วยพรสวรรค์ที่ไม่เคยมีมาก่อนของเซียงเทียนที่ประสบความสำเร็จมาไม่ถึง 100 ปี ในอนาคตของเขาจะไม่มีขีดจำกัด หากเขาใช้สมบัติสวรรค์เขาก็สามารถเป็นเซียนจักรพรรดิได้ พรสวรรค์ของเขาไม่จำเป็นต้องใช้ของดีเช่นนี้ เป็นไปได้อย่างมากว่าเซียงเทียนจะไม่ก้าวไปถึงเซียนจักรพรรดิด้วยวิธีเหล่านี้ เจียงหยางชิงจูริพูด
จากพวกเราทุกคน คนที่มีอำนาจมากที่สุดในการมอบผลไม้เซียนคือเซียงเทียน ทำไมเจ้าไม่พูดสิ่งที่เจ้าวางแผนจะทำ ? เจียงหยางซูเซียวแนะนำ เขาน้ำลายไหลเมื่อมองไปที่ผลไม้เซียนเช่นกัน ท้ายที่สุดมันจะสามารถให้กำเนิดเซียนจักรพรรดิ
เจี้ยนเฉินเหลือบมองทั้งเจ็ดและพูดว่า ผู้อาวุโสสูงสุด การโต้แย้งในวันนี้รุนแรงเหลือเกิน ค่อยมาพูดถึงผลไม้เซียนวันหลังเถอะ เผื่อเราจะหาทางออกร่วมกันได้
ไม่ เราไม่อาจปล่อยให้ผลไม้เซียนไว้ได้ เราต้องจัดการกับมันให้โดยไวที่สุด ข้ากังวลเรื่องผู้บุกรุก ผู้อาวุโสสูงสุดตอบพร้อมด้วยเหตุผลที่หนักแน่น
เจี้ยนเฉินใจสั่น เขารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะลากสิ่งเหล่านี้ต่อไป ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจ ข้าจะบอกตรง ๆ เมื่อข้าได้รับผลไม้เซียนมาแล้ว ข้ามีคนที่จะมอบให้แล้วและไม่ใช่ข้าหรือพวกเจ้าที่นี่
มันเป็นสัตว์อสูรทั้งสาม ? ผลไม้เซียนเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของมนุษย์ สัตว์วิเศษไม่อาจทานได้ เจียงหยางชิงหยุนตอบโต้อย่างรุนแรง ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นมองเจี้ยนเฉิน
ไม่ มันไม่ใช่พวกเรา แต่เป็นผู้อาวุโสของเมืองทหารรับจ้าง ผู้อาวุโสเทียนเจี้ยน ข้าได้ต่อสู้เพื่อนำผลไม้มาให้อาวุโสเทียนเจี้ยนโดยเฉพาะ เจี้ยนเฉินตอบ ตอนนี้เขาไม่มีที่ว่างให้เสียใจอีกแล้ว
ทั้งสวนเงียบลง ทุกคนตะลึงกับสิ่งที่เจี้ยนเฉินพูด ไม่มีใครคิดเลยว่าเจี้ยนเฉินจะมอบผลไม้เซียนให้กับผู้อาวุโสสูงสุดของเมืองทหารรับจ้าง
ไม่ ทำเช่นนั้นไม่ได้ ไม่นานหลังจากนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นอย่างฉับพลัน เจียงหยางชิงหยุนจ้องมองมาที่เจี้ยนเฉิน เขาโมโหอย่างมากขณะพูด ผลไม้เซียนจะปรากฏเพียงครั้งเดียวทุก ๆ สี่หมื่นปี เจ้าจะให้ของมีค่ากับคนนอกได้อย่างไร ? เจี้ยนเฉินเจ้าต้องคิดนะว่าเจ้าเป็นคนของตระกูล ผลไม้เซียนมีผลต่อตระกูลอย่างมาก
เมื่อข้าต่อสู้กับวิญญาณแค้นนับไม่ถ้วน ท่านทำอะไร ท่านทำอะไรอีกเมื่อรุยจิน, หงเหลียน,เฮยยู่และข้าต่อสู้กับคนมากมาย ? ข้าต้องทุ่มเทเลือดเนื้อกับผลไม้เซียนและถึงขั้นเสี่ยงชีวิต ดังนั้นมันจึงเป็นของข้า ที่ข้าตัดสินใจที่จะให้ผลไม้กับใคร มันเกี่ยวข้องอะไรกับท่าน เจี้ยนเฉินกลายเป็นคนตรงไปตรงมาและทรงพลัง เขาจะไม่มอบผลไม้เซียนให้เป็นแน่
ใบหน้าของผู้อาวุโสสูงสุดต่างก็มืดหม่นอย่างมาก แม้แต่เจียงหยางซูเซียวและเจียงหยางซูหยวนเซียวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย พวกเขาจะยอมรับได้อย่างไรหากว่าไม่ใช่คนในตระกูลใช้ผลไม้เซียน แต่ถ้าเจี้ยนเฉินจะมอบให้กับคนนอก จริง ๆ แล้วมันก็ไปไกลเกินไป
เจี้ยนเฉินหันไปหาเจียงหยางซูหยวนเซียวและพูดว่า ปู่ทวด โปรดส่งข้าออกไป ดูเหมือนว่ามันจะไม่เหมาะสำหรับข้าที่จะอยู่ที่ในตระกูลผู้พิทักษ์อีกต่อไป
เจียงหยางซูหยวนเซียวลังเลก่อนที่จะพยักหน้ารับ เซียงเทียน เจ้าเป็นคนของสาขาซูและเจ้าก็เป็นความภาคภูมิใจของสาขาของเรา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะยืนหยัดอยู่ข้างเจ้าเสมอ ตราบใดที่เจ้าไม่ทำลายศีลธรรมและทำอะไรกับคนในตระกูล พร้อมกันนั้นเจียงหยางซูหยุนเซียวเริ่มใช้ทักษะลับและต้องการเปิดประตูให้เจี้ยนเฉินออกไป
ช้าก่อน ! เจียงหยางชิงหยุนก้าวออกมาพร้อมกับฝ่ามือทำให้พื้นที่โดยรอบสั่นไหวอย่างรุนแรง เขาขัดจังหวะเจียงหยางซูหยวนเซียวที่กำลังใช้พลัง ขณะที่จ้องเจี้ยนเฉินอย่างเย็นชาและพูดอย่างหนักแน่นว่า เจ้าสามารถไปได้ แต่เจ้าต้องทิ้งผลไม้เซียนไว้ ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะได้รับผลไม้มาได้อย่างไร แต่ในฐานะของสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลผู้พิทักษ์ เจ้าต้องคิดถึงความสำคัญสูงสุด
ข้าจะไม่ทิ้งผลไม้เซียนไว้ เสียงของเจี้ยนเฉินกลายเป็นเย็นชาเช่นกัน ความโกรธเริ่มปะทุในตัวของเขา
เมื่อเจ้าไม่ต้องการส่งมอบข้าจะเอามันมาด้วยตัวเอง มีแสงประกายวาบในดวงตาของเจียงหยางชิงหยุนและเขาก็มาถึงด้านหน้าเจี้ยนเฉินในพริบตา เขาคว้าแหวนมิติที่นิ้วของเจี้ยนเฉินและต้องการเก็บมันไว้
เจี้ยนเฉินเตรียมพร้อมมานานแล้ว ช่วงเวลาที่เจียงหยางชิงหยุนเคลื่อนไหน ยุทธภัณฑ์จักรพรรดิก็ปรากฏขึ้นในมือขวาของเขา เขาใช้พลังบรรพกาลเพิ่มพลังเข้าในอาวุธขณะที่เขาเหวี่ยงไปที่มือของเจียงหยางชิงหยุนด้วยความเร็วปานสายฟ้า
การฟันนี้เป็นไปอย่างรวดเร็วและแม่นยำ มันมีพลังทั้งหมดที่เจี้ยนเฉินถ่ายทอดเอาไว้อย่างลับ ๆ
เจียงหยางชิงหยุนรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง เขาไม่คิดว่าเจี้ยนเฉินจะตอบสนองอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็เป็นนักสู้ที่มีประสบการณ์ด้วยเช่นกัน พลังเซียนจำนวนมากพุ่งออกมาจากมือของเขาทันทีและเขาก็เคลื่อนไหวกระแทกไปที่กระบี่
ปัง ! พร้อมกับเสียงอื้ออึง ยุทธภัณฑ์จักรพรรดิส่งเสียงดังกังวานเบา ๆ การโจมตีของเจี้ยนเฉินต้องหยุดชะงักเพราะเจียงหยางชิงหยุน
อย่างไรก็ตามเจี้ยนเฉินไม่ได้หยุดการโจมตีแค่นี้ เพียงบิดข้อมือของเขา ยุทธภัณฑ์จักรพรรดิก็พลิกพริ้วเปลี่ยนทิศทางก่อนที่จะปล่อยลำแสง มันแทงไปที่เจียงหยางชิงหยุนด้วยความเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
เจียงหยางชิงหยุนยังคงสงบ เขารวบรวมพลังโลกไว้ที่ปลายนิ้วก่อนที่จะปล่อยมันออกมาปะทะกับกระบี่
พร้อมกับเสียงระเบิด ศาลาในสวนก็ถูกแยกออกเป็นสองฝั่ง คลื่นพลังงานกระจายออกไปทุกทิศทุกทางทำให้สวนไม่เป็นระเบียบ
เจี้ยนเฉินเซถอยหลังไป 3 ก้าวพร้อมกับเหลือรอยเท้าลึก ๆ เอาไว้ เจียงหยางชิงหยุนยังคงยืนตระหง่านมั่นคงราวกับภูเขา
ความแข็งแกร่งของเจ้าช่างน่าตื่นตาจริง ๆ แต่มันยังไม่พอที่จะสู้กับข้า เจียงหยางชิงหยุนพูดอย่างเย็นชา
เจี้ยนเฉินกำยุทธภัณฑ์จักรพรรดิแน่น ความต้องการของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าความแตกต่างด้านพละกำลังของพวกเขานั้นจะยอดเยี่ยมมาก แต่เขาก็ไม่กลัว
ทิ้งผลไม้เซียนไว้และข้าจะปล่อยเจ้าไป เจียงหยางชิงหยุนสั่งอย่างเย็นชา เขาต้องได้รับผลไม้เซียน
ในเวลานี้หลายคนบินมาจากระยะไกล ๆ ความปั่นป่วนของพวกเขามากยิ่งขึ้น
