ตอนที่ 1223: การพบกันอีกครั้งของแม่ลูก (1)
เจี้ยนเฉิน รุยจิน หงเหลียน เฮยยู่ตั้งกระโจมอยู่สักพักด้านนอกหมอกขมุกขมัว พวกเขาทั้งหมดขมวดคิ้ว แต่ไม่มีใครทำอะไรหมอกที่น่ากลัวนี้ได้ รวมถึงรุยจินด้วย
รุยจิน หงเหลียน ใช้ทักษะลับนับไม่ถ้วนของตระกูลพวกเขา แต่มันก็ไร้ประโยชน์ทั้งหมด แม้แต่พลังแห่งการรับรู้ของเจี้ยนเฉินก็ไม่สามารถทะลุผ่านหมอกไปได้ ทันทีที่พลังแห่งการรับรู้ของเขาเข้าไปในนั้น ความหนาวยะเยือกก็โจมตีจิตใจของเขาโดยการตามหลังแห่งการรับรู้ของเขาและทำให้เขานิ่งไปจนถึงจุดที่เขาไม่กล้าที่จะเข้าไปต่อ
“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาได้ไกลที่สุดเท่านี้แหละ” เจี้ยนเฉินพูดเสียงหนักแน่น เขาผิดหวังมาก เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าเขาจะพลาดที่จะแม้แต่ได้เห็นเศษเสี้ยวของศาลาเทพธิดาน้ำแข็ง แม้ว่าเขาจะพากลุ่มที่ทรงพลังขนาดนี้มา
ในตอนนี้เอง หมอกก็เริ่มปั่นป่วนอย่างรุนแรงและเปิดทางออกช้าช้า ในไม่ช้า ทางกว้าง 3 เมตรก็ปรากฎขึ้นตรงหน้าพวกเขาทั้งสี่คน และที่สุดทางนั้นก็มีโลกที่สดใสและขาวโพลนอยู่ ไม่ใช่หมอกขมุกขมัว
พวกเขาทั้งหมดมองหน้ากันและกันกลังจากที่จู่ ๆทางก็เปิดออก พวกเขาไม่คิดว่าหมอกที่หยุดไม่ให้พวกเขาเข้าไปจะเปิดทางออกแบบนี้ พวกเขาเหลือเชื่อ
ทันใดนั้นเอง เจี้ยนเฉินก็เหมือนจะคิดบางอย่างออก ตาของเขาเบิกขึ้นทันทีแล้วเขาก็พูดออกมา “ข้าเข้าใจล่ะ ชั้นหมอกนี้ถูกบางคนควบคุมเอาไว้ และคนควบคุมอาจจะรู้การมาถึงของพวกเรา ซึ่งเป็นเหตุผลที่พวกเขาสร้างทางให้พวกเราเข้าไปได้” อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินก็อดคิดไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่น้องสาวของเขาได้กลายเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ของศาลาเทพธิดาน้ำแข็ง เขาเดาว่าเจียงหยาง หมิงเยว่นั้นค่อนข้างสำคัญในศาลาเทพธิดาน้ำแข็ง แต่เขาไม่มั่นใจว่าทางที่ถูกเปิดออกมานั้นเป็นเพราะนางหรือไม่
หลังจากที่ทางเปิดออก ทั้งสี่คนก็ล้มเลิกความคิดที่จะถอยกลับ พวกเขาเดินผ่านไปอย่างระมัดระวัง
ทางในหมอกนั้นยาวพันเมตร ทั้งสี่ผ่านออกไปได้ในไม่ช้าและมาถึงเขตด้านหลังหมอก สิ่งแวดล้อมที่อยู่หลังจากหมอกนั้นเหมือนสวรรค์เมื่อเทียบกับสภาพอากาศด้านนอก แม้ว่ามันจะยังเป็นโลกของน้ำแข็งและหิมะ แต่พื้นผิวก็สวยงามเหมือนภาพวาด ก้อนน้ำแข็งรอบรอบนั้นใสเหมือนผลึก เหมือนภูเขาผลึก
ถ้าเขตด้านนอกหมอกเหมือนทะเลที่ปั่นป่วน นี่ก็คงเป็นส่วนที่ราบเรียบและสงบของทะเล ไม่มีลมหรืออุณหภูมิที่น่ากลัวที่สามารถแช่ให้เซียนราชาตายได้ ด้านนอก แม้แต่เซียนราชาธรรมดาธรรมดาก็ยากที่จะมีชีวิตอยู่ได้ แต่ในที่นี้ แม้แต่เซียนปฐพีธรรมดายังสามารถเดินไปมาได้
แม้ว่าทั้งสองสถานที่นี้จะแยกห่างจากกันพันเมตรของหมอกเท่านั้น แต่พวกมันก็เหมือนโลกสองใบที่ต่างกัน
“นี่คือศาลาเทพธิดาน้ำแข็งอย่างนั้นหรือ ? ” เฮยยู่ชี้ไปที่ด้านหน้าและถาม
พวกเขามองไปยังที่ที่เฮยยู่ชี้ และห่างออกไป 20 กิโลเมตรออกไป วังผลึกดูเหมือนว่าจะสลักมาจากน้ำแข็งก็ตั้งอยู่อย่างสงบบนผืนน้ำแข็ง มันดูน่าเคารพ เหมือนว่ามันผ่านลมผ่านฝนมาหลายปี แม้ว่ามันจะวิจิตและสวยงาม แต่ทั้งสี่คนก็สามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงความโบราณของมัน
วังผลึกแลดูเหมือนจะตั้งตระหง่านอยู่มานับไม่ถ้วนปีแล้ว ในขณะที่ความรู้สึกเก่าแก่ของมันก็เกินกว่าสิ่งของใดที่พวกเขาเคยเห็นที่อยู่มาได้จนถึงยุคนี้
“นี่ต้องเป็นศาลาเทพธิดาน้ำแข็งแน่ ในที่สุดพวกเราก็มาถึง” เจี้ยนเฉินพึมพำ ในขณะที่เขาจ้องไปที่โถงศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ด้านหน้า เสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น และเขาก็เดินไปอย่างเร็วตามสัญชาติญาณ
ทั้งสี่มาหยุดที่ด้านหน้าของศาลาเทพธิดาน้ำแข็งในไม่ช้า แค่การยืนอยู่ข้างหน้าสิ่งก่อสร้างนี้ก็ทำให้รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่แล้ว พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ต่อหน้าช้าง
ความรู้สึกไม่แผ่ออกมาจากรอบ ๆ วัง แต่มันเป็นพลังแห่งการมีอยู่ที่มหาศาลของวัง
แปลกที่พวกเขารู้สึกได้ถึงความประทับใจที่แตกต่าง เหมือนว่าพวกเขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้าศาลาเทพธิดาน้ำแข็งที่สวยงาม แต่เป็นห้วงจักรวาลที่ไม่มีที่สิ้นสุด
คนที่อยู่ในชุดเกราะสีขาวยืนอยู่นิ่งนิ่งบนยอดของวัง เกราะของนางปกคลุมทุกส่วนของนางรวมถึงใบหน้าของนาง มีเพียงสายตาที่เย็นชาสองดวงเท่านั้นที่เปิดเผยออกมา แต่มันนก็ยังเป็นไปไม่ที่จะบอกว่านางคือหญิงหรือชายจากรูปร่างของนาง
นางยืนไม่ไหวติงเหมือนรูปปั้นน้ำแข็ง และไม่ปล่อยพลังแห่งการมีอยู่ใด ๆ ออกมาเลย นางดูเหมือนจะหลอมรวมเข้ากับรอบ ๆ โดยสิ้นเชิงและเป็นส่วนหนึ่งของโลก
ผู้พิทักษ์ซุยมองไปที่คนทั้งสี่ด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์ แต่สำหรับพวกเขาแล้ว นางดูเหมือนไม่มีตัวตน ไม่มีใครที่รับรู้ถึงการมีอยู่ของนางได้เลย
