ตอนที่ 1345: อัครสูงสุดอนัตตา
เจี้ยนเฉินหรี่ตาเมื่อเขาเห็นภาพของรอยฟันที่อยู่บนหอคอยโบราณ เขาสามารถสัมผัสได้ถึงความทรงพลังของกระบี่ที่มาจากมัน มันลึกซึ้งอย่างมากเกินกว่าสิ่งใดที่เขารู้ เจี้ยนเฉินรับรู้โลกที่ไร้ขอบเขตที่แตกต่างกันจากมัน รอยฟันพวกนี้ทรงพลังอย่างน่าเหลือเชื่อ
เจี้ยนเฉินจ้องค้างไปที่รอยฟันพวกนั้น เขาค่อย ๆ หลับตาลงและพยายามเข้าใจวิถีของกระบี่ที่ทิ้งไว้บนหอคอยนี้ แต่เขาเพียงเข้าใจมันได้เพียงผิวเผินเท่านั้น การเข้าใจวิถีของกระบี่ที่อยู่ภายในรอยฟันเป็นสิ่งที่แรงกล้ามาก ๆ ถ้าเจี้ยนเฉินสามารถเข้าใจมันได้เพียงน้อยนิด เขาก็จะรู้สึกเหมือนกับความเข้าใจของวิถีของกระบี่จะสูงขึ้นอย่างเฉียบพลับและความแข็งแกร่งของเขาจะเพิ่มขึ้น
เจี้ยนเฉินค่อย ๆ เพ่งความสนใจของเขาไปที่รอยฟัน แต่ทันทีที่ใจของเขาติดต่อกับพวกมัน ร่างกายของเขาก็กระตุกอย่างร้ายแรง เขาหน้าซีดทันทีขณะที่เลือดถูกพ่นออกมากลางอากาศจากปากของเขาราวกับว่าเขาได้รับบาดเจ็บอย่างร้ายแรง เขาเซถอยหลังไป
การเข้าใจวิถีของกระบี่ที่ถูกซ่อนภายในรอบฟันพวกนี้ทรงพลังอย่างมาก เกินกว่าทุกสิ่งที่เจี้ยนเฉินจะสามารถเข้าใจมันได้ ไม่เพียงแต่เขาล้มเหลวในการเข้าใจบางอย่างเหมือนที่เขาต้องการ แต่เขายังได้รับบาดเจ็บจากรอยฟันพวกนั้นอีกด้วย
“นี่มันหอคอยอนัตตา นายท่าน ท่านต้องไม่พยายามเข้าใจรอยฟันพวกนั้นที่อยู่บนหอคอยนั่น รอยฟันที่ถูกทิ้งไว้มันมาจากผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลังของโลกอมตะ นิพพานอมตะเที่ยงแท้ พวกมันถูกเติมเต็มไปด้วยพลังความอาฆาตที่หนาแน่นและแม้แต่อมตะกระบี่ก็สามารถได้รับบาดเจ็บจากพวกมันได้” เสียงของจือหยิงดังออกมาจากหัวของเขา
“อะไรนะ ? รอยดาบพวกนี้ถูกทิ้งโดยนิพพานอมตะเที่ยงแท้งั้นเหรอ ? ” เจี้ยนเฉินตะลึงเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น เขารู้แน่ชัดอยู่แล้วว่านิพพานอมตะเที่ยงแท้เป็นใคร เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกอมตะ แม้ว่าเขาจะอยู่ในฐานะอมตเที่ยงแท้ แต่ความแข็งแกร่งของเขาได้เกินกว่าอมตะเที่ยงแท้ไปแล้ว เขาทรงพลังยิ่งกว่าผู้เชี่ยวชาญคนก่อนของจิตวิญญาณกระบี่เสียอีก เจี้ยนเฉินรู้สึกประหลาดใจเมื่อเขารู้ว่ารอยฟันพวกนั้นที่มาจากนิพพานอมตะเที่ยงแท้อยู่ในทะเลแห่งความสิ้นหวังนี้
จือหยิงนึกถึงความทรงจำและพึมพำออกมา “หอคอยโบราณเป็นที่รู้จักกันในนามหอคอยอนัตตา มันเป็นวัตถุชะตาเทพเจ้าของอัครสูงสุดอนัตตาผู้ที่ยืนอยู่จุดสูงสุดของโลกเซียน อัครสูงสุดอนัตตาทรงพลังพอที่จะถูกจัดอันดับเป็น 3 ในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกเซียน ซึ่งอัครสูงสุดของเทพเจ้าสงครามมีความสามารถในการเอาชนะนางได้ จากสงครามจนถึงทุกวันนี้ นิพพานอมตะเที่ยงแท้ของโลกอมตะเป็นส่วนหนึ่งในการต่อสู้ทำลายล้างกับอัครสูงสุดอนัตตาในความว่างเปล่าแห่งมิติ ท้ายที่สุดแล้ว อัครสูงสุดอนัตตาหนีไปด้วยการบาดเจ็บที่หนักสาหัสและสถานที่ซึ่งนางอยู่ก็ไม่มีใครรู้ ข้าไม่เคยคิดว่าอัครสูงสุดอนัตตาจะจบลงเช่นนั้น และวัตถุชะตาของเขาก็ได้มาจบลงที่นี่ ”
เจี้ยนเฉินถามอีกครั้งหลังจากคิดไปชั่วครู่ ” มันหมายความว่าชิ้นส่วนเกราะที่ได้รับความเสียหายที่ข้าได้มาจากคลังสมบัติของตระกูลเต๋าเป็นของอัครสูงสุดอนัตตางั้นเหรอ ? ”
“นายท่าน ข้าก็ไม่มั่นใจเรื่องนั้นเหมือนกัน วัตถุที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของอัครสูงสุดอนัตตาคือหอคอยอนัตตา หอคอยทรงพลังอย่างมาก มันสามารถทำลายเขตของจักรวาลได้ทั้งหมด ชะล้างเกือบทุกสิ่งในโลก แม้แต่ในโลกอมตะ วัตถุนี้ก็มีชื่อเสียง พวกเราไม่เคยสนใจเลยว่าเกราะอะไรที่อัครเสนาสูงสุดอนัตตาสวมใส่” จือหยิง ตอบ
“นายท่าน ท่านยังจำของที่หลงเหลืออยู่ของผู้เชี่ยวชาญสูงสุดที่ท่านไปเจอมาก่อนหน้านี้ได้ไหม ส่วนที่เหลืออยู่น่าจะเป็นของผู้เชี่ยวชาญในระดับอมตะจักรพรรดิ เกราะที่ได้รับความเสียหายอาจจะมาจากเขา อย่างไรก็ตาม อัครสูงสุดได้แพ้และหอคอยอนัตตาก็ได้รับความเสียหายอย่างหนักจากนิพพานอมตะเที่ยงแท้ หอคอยน่าจะมีความล้ำค่าที่อัครสูงสุดได้สะสมมาทั้งหมดชีวิตของเขา อาจารย์ เราลองเข้าไปในนั่นก็เถอะ” ฉิงโซวพูดด้วยน้ำเสียงแจ่มชัด
หัวใจของเจี้ยนเฉินเริ่มเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น เขาคิดว่าของชิ้นนี้จากของสะสมของอัครสูงสุดเพียงพอที่จะทำให้ทุกอย่างที่เขาได้มาจากโลกจิ๋วหยานหวงสำคัญน้อยลงไปทันที
เจี้ยนเฉิน เริ่มเดินไปที่หอคอยอนัตตาทันที เขาไม่ได้เคลื่อนที่ไปอย่างรวดเร็ว เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะมีบางอย่างอาจเกิดขึ้น
” เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ? เจ้าสามารถบอกได้ด้วยการมองมันเพียงครั้งเดียวว่ามันไม่ใช่หอคอยธรรมดางั้นเหรอ มันอาจจะอันตรายกว่าส่วนอื่น ๆ ที่เจ้าไปเจอก็ได้นะ” ยาดริมอดไม่ได้ที่จะเตือนเมื่อนางเห็นเจี้ยนเฉินกำลังเข้าไปในนั้น นี่เป็นเพราะว่ามันเป็นเขตที่ใหญ่ที่ไม่มีหมอก ซึ่งหมายความว่าอันตรายที่อยู่ที่นี่มันมากกว่าครั้งก่อน ๆ
“ท่านเจ้าศาลา พักลงที่นี่ก่อน ข้าจะไปที่นั่นเพื่อดูสักหน่อย” เจี้ยนเฉินพูดกับยาดริมเพราะว่าเขาเชื่อจิตวิญญาณกระบี่
ยาดริมมองเจี้ยนเฉินเดินเข้าไปจากที่ไกล ๆ นางกัดฟันและตามหลังไป แต่นางก็ระวังตัวเช่นกัน นางได้ตัดสินใจว่าจะใช้อาวุธเทพเจ้าแห่งท้องทะเลในทุกช่วงเวลา
ทันใดนั้นหอคอยอนัตตาก็เปล่งแสงออกมาเมื่อเจี้ยนเฉินอยู่ในระยะ 10 กว่ากิโลเมตร การสั่นสะเทือนที่น่ากลัวเริ่มขยายออกมาจากหอคอยนั้น ทำให้รอบ ๆสั่นสะเทือน
เจี้ยนเฉินและยาดริมต่างแสดงท่าทีที่แตกต่างกัน พวกเขารู้สึกกลัวจากการสั่นสะเทือนจนวิญญาณของเขาสั่นไปด้วย
“โอ้ ไม่นะ จิตวิญญาณวัตถุของหอคอยอนัตตายังไม่ได้กระจายหายไป ท่านอาจารย์ ถอยด่วนเลย ” เสียงของจิตวิญญาณกระบี่ดังออกมาจากหัวของเจี้ยนเฉินด้วยความกระวนกระวาย หลังจากนั้นจิตวิญญาณกระบี่ได้เงียบลงและซ่อนตัวเองเช่นกัน พวกมันได้รับบาดเจ็บสาหัสในตอนนี้และไม่มีพลังเหมือนก่อนหน้านี้ พวกมันไม่ได้เป็นศัตรูของจิตวิญญาณวัตถุในหอคอยนั้น
” ถอย ! ” เจี้ยนเฉินร้องออกมาก่อนที่จะถอยไปพร้อมกับยาดริมอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาจะทำได้
หอคอยอนัตตาสั่นเบา ๆ ในขณะที่แสงนั้นได้สว่างขึ้นเรื่อย ๆ แรงสั่นสะเทีอนกระทบไปรอบ ๆ ทำให้มิติที่อยู่รอบ ๆ บิดเบือนอย่างร้ายแรงและหมอกในอากาศก็เริ่มปั่นป่วน
ในเวลาเดียวกัน รอยฟันที่อยู่ในหอคอยก็เริ่มเปล่งแสง ในตอนนั้น รอยฟันทั้งหมดดูเหมือนจะถูกกระตุ้น ทุก ๆ รอยฟันดูเหมือนจะแปลเปลี่ยนแสดงเป็นกระบี่โปร่งใสที่ทรงพลังที่หมุนรอบ ๆ หอคอย มันเริ่มยับยั้งโครงสร้าง
หอคอยอนัตตาไม่สามารถเอาชนะรอยฟันพวกนั้นได้ ดังนั้นแสงของมันจึงค่อย ๆ สลัวลง ท้ายที่สุดมันเงียบลงอีกครั้ง มันเงียบลงเหมือนกับหอคอยชำรุดธรรมดาทั่วไป
นิพพานอมตะเที่ยงแท้และผู้เชี่ยวชาญคนก่อนหน้าเป็นเทพกระบี่ที่ยิ่งใหญ่ทั้งสองของโลกอมตะ แต่ความสำเร็จของอมตะกระบี่นิพพานในวิถีของกระบี่ได้เกินไปกว่าผู้เชี่ยวชาญเก่าเรียบร้อยแล้ว รอยฟันพวกนั้นที่เขาทิ้งไว้บนหอคอยอนัตตาที่จริงแล้วเป็นผนึกและทุก ๆ รอยฟันก็ได้มาจากวิญญาณของมันเอง ” จือหยิง พูดขณะที่เขาสังเกตรอยฟันจากที่ไกล ๆ
“จิตวิญญาณวัตถุในหอคอยอนัตตายังไม่หายไป แต่มันได้รับบาดเจ็บสาหัสเหมือนกับเรา ในขณะเดียวกัน มันถูกยับยั้งโดยการผนึกของนิพพานอมตะเที่ยงแท้ ซึ่งป้องกันมันจากการฟื้นฟูของมัน นายท่าน ทันทีที่ท่านไปถึงขั้นที่ 7 ของร่างบรรพกาล ท่านถึงจะสามารถเข้าไปในหอคอยอนัตตานั้นได้ ” ฉิงโซวพูด
“ขั้นที่ 7 งั้นเหรอ ? ” เจี้ยนเฉินรู้สึกขมขื่นเล็กน้อยในใจ เขาเพิ่งจะมาถึงขั้นที่ 4 ของร่างบรรพกาล และการก้าวผ่านไปอีกขั้นก็ยากยิ่งกว่า มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะไปถึงขั้นที่ 7
เจี้ยนเฉินและยาดริมเริ่มเดินทางออกจากหอคอยอนัตตา พวกเขาเดิมข้ามหลายร้อยกิโลเมตรด้วยเท้าก่อนที่ในที่สุดจะออกจากเขตหวงห้ามนี้
หลังจากนั้น ยาดริม ได้อัญเชิญนกอเวจีและเริ่มเดินทางต่อหลังจากได้อ้อมเขตที่หอคอยอนัตตาตั้งอยู่
ส่วนของการเดินทางนี้เงียบสงบอย่างมาก เจี้ยนเฉินและยาดริมไปเจอกับเขตหวงห้ามน้อยมากและวิญญาณชั่วร้ายที่โจมตีเขาก็ค่อย ๆ หายไป ปัญหาเดียวคือการบิดเบือนของมิติที่พวกเขาไปเจอหลายครั้งซึ่งมันส่งให้พวกเขาไปสถานที่สุ่มในทะเลแห่งความสิ้นหวังและบังคับให้พวกเขาเดินทางเกินความจำเป็น
ในที่สุดแสงสีฟ้าก็ปรากฏต่อหน้าพวกเขา มันอยู่ห่างน้อยกว่า 100 เมตรในหมอกหลังจากที่พวกเขาเดินทางมาไกล
โถงศักดิ์สิทธิ์สูงส่งขนาดใหญ่ปรากฏต่อหน้าพวกเขา โครงสร้างทั้งหมดเปล่งแสงสีฟ้าซึ่งเหมือนกับผลึก โถงศักดิ์สิทธิ์ค่อย ๆ ร่อนลงผ่านทะเลแห่งความสิ้นหวัง
โถงศักดิ์สิทธิ์ถูกสร้างมาจากผลึกอเวจี ผลึกอเวจีเป็นสิ่งที่กำเนิดจากทะเลแห่งความสิ้นหวัง ดังนั้นโถงศักดิ์สิทธิ์ที่สร้างมาจากมันทั้งหมด สามารถหลีกเลี่ยงความอันตรายมากมายที่อยู่ในทะเลแห่งความสิ้นหวังได้
” นี่เป็นโถงศักดิ์สิทธิ์ของฝ่าบาท ในที่สุดเราก็เจอมันแล้ว ! ” ยาดริมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นในขณะที่นางมองไปที่โถงศักดิ์สิทธิ์ด้วยความตื่นเต้น
” ในที่สุด ! ” เจี้ยนเฉินยิ้มออกมา
