ตอนที่ 1502: ผู้สืบทอด (2)
ภาพลวงตาของพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิงมีแสงสีทองที่ส่องประกายระยิบระยับบนชั้นเก้าของหอคอยอนัตตา ส่องสว่างไปยังส่วนใหญ่ของชั้น แม้จากที่ไกลแสนไกล พระราชวังก็ยังดูแพรวพราว
พระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิงเคยเป็นที่พำนักของอัครสูงสุดอนัตตา มันเป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงแม้ในโลกเซียน ไม่มีโถงศักดิ์สิทธิ์แห่งใดในทวีปเทียนหยวนที่สามารถเปรียบเทียบกับความยิ่งใหญ่ของมันได้ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามันเป็นครั้งแรกจะตกตะลึงอย่างมากกับความยิ่งใหญ่ของมัน
หมิงตงและเซียวเทียนหยูยืนอยู่หน้าพระราชวังที่เป็นภาพลวงตา พวกเขาจ้องมองด้วยความตกใจ
ดูเหมือนว่าโครงสร้างจะไม่ง่ายเหมือนพระราชวังในสายตาของพวกเขา มันกลับกลายเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่เทียบเท่ากับท้องฟ้าและสวรรค์ที่ปรากฏขึ้นเหนือพวกเขา
“เจี้ยนเฉิน โถงศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้เป็นของจริงหรือปลอม ? จริง ๆ แล้วข้ารู้สึกเหมือนเป็นมดที่ต่ำต้อยต่อหน้าโถงศักดิ์สิทธิ์นี้ด้วยความแข็งแกร่งของข้าในฐานะเซียนจักรพรรดิ ความกดดันของโครงสร้างนั้นมีพลังมากเกินไปจนเกือบถึงจุดที่ทำให้หายใจไม่ออก” หมิงตงรู้สึกตัวเป็นครั้งแรกหลังจากนั้นไม่นาน
ความแข็งแกร่งของหมิงตงเพิ่มขึ้นเป็นเซียนราชาเพราะผลท้อเมฆม่วงของเจี้ยนเฉินก่อนหน้านี้ และหลังจากนั้นอีกสิบกว่าปี หมิงตงก็ตัดผ่านอีกครั้งโดยการใช้สมบัติสวรรค์มากมายจากโลกจิ๋วหยานหวงที่เจี้ยนเฉินทิ้งไว้ให้ ตอนนี้เขากลายเป็นเซียนจักรพรรดิ
“จริงและปลอม ไปกันเถอะ ตามข้ามา มีมรดกของผู้อาวุโสที่ไม่มีใครเทียบได้อยู่ข้างใน มาลองดูว่าเจ้ามีวาสนาที่จะได้รับมันหรือไม่ อย่าถามเกี่ยวกับสถานที่นี้มากเกินไป” เจี้ยนเฉินเข้าสู่โครงสร้างมายาเป็นคนแรก
แสงแปลก ๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของหมิงตงและเซียวเทียนหยู เมื่อพวกเขาเห็นเจี้ยนเฉินยืนอยู่บนบันไดลวงตา ในไม่ช้าพวกเขาก็ตามเขาเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็นอย่างมาก พวกเขาก็เริ่มเดินไปตามบันได
เจี้ยนเฉินนำทั้งสองมาสู่แท่นหยกชะตาที่คุ้นเคย หลังจากได้รับคำเตือนบางอย่าง เขาก็พาพวกเขาสองคนไปนั่งบนแท่น
“ตอนนี้ข้ากลายเป็นเซียนจักรพรรดิไปแล้วในขณะที่เจ้ายังเป็นเซียนราชาอยู่ เป็นการดีกว่าสำหรับเจ้าที่จะลองรับมรดก” หมิงตงกล่าวกับเซียวเทียนหยู
เซียวเทียนหยูลังเล แต่เขาก็ไม่ทำให้หมิงตงผิดหวังในตอนท้าย เขาเดินไปและนั่งลงบนแท่นหินหยกชะตา
เจี้ยนเฉินจ้องมองเซียวเทียนหยูตาไม่กระพริบ เขารู้ว่าตัวเขาเองไม่ได้ถูกลิขิตให้ได้รับมรดกของอัครสูงสุดอนัตตา ดังนั้นเขาจึงหวังว่าคนในหมู่สหายของเขาจะมีโชค เขารู้สึกค่อนข้างเห็นแก่ตัวอยู่เสมอเพราะเขาไม่ยอมปล่อยให้มรดกตกอยู่ในมือของคนอื่น
หลายวินาทีต่อมา,เจี้ยนเฉินรู้สึกได้ถึงแรงที่คุ้นเคยและทรงพลังจากแท่นผลักเซียวเทียนหยูให้ออกมา.
เจี้ยนเฉินถอนหายใจอย่างเบา ๆ ความสามารถของเซียวเทียนหยูถือได้ว่ายอดเยี่ยม หากเขาไม่สามารถได้รับมรดกของอัครสูงสุดอนัตตา เจี้ยนเฉินก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าต้องมีข้อกำหนดอะไรบ้างเพื่อให้ได้รับการยอมรับ บางทีคนของโลกเซียนเท่านั้นที่สามารถรับมันไปได้ แต่พวกเขาจะไม่ปรากฏในโลกที่ต่ำกว่า
ถึงตาของหมิงตง นอกจากนี้เขายังนั่งลงบนแท่นและหลับตาเหมือนเซียวเทียนหยู ใช้ความคิดของเขาในการสัมผัสความลึกลับของแท่น
เจี้ยนเฉินหมดความหวังไปแล้วในตอนนี้ เขารู้ว่าอาจไม่มีใครในโลกที่ต่ำกว่าที่จะได้รับมรดกของอัครสูงสุดอนัตตา มีเพียงอัจฉริยะของโลกเซียนเท่านั้นที่สามารถทำตามเงื่อนไขที่กำหนดไว้ได้ เขาเชื่อว่าเขาจะล้มเหลวในการหาคนใกล้ตัวให้ได้รับมรดก
อย่างที่เขาคาดไว้ พลังที่คุ้นเคยอย่างมากก็ปรากฏตัวขึ้นจากแท่นหินหยกชะตาอีกครั้ง เจี้ยนเฉินคาดหวังผลลัพธ์นี้ไว้แล้วและไม่รู้สึกแปลกใจเลย เขารู้ว่าหมิงตงจะถูกพลังผลักออกจากแท่น
อย่างไรก็ตามดวงตาของเจี้ยนเฉินก็หรี่แคบลง เขาจ้องหมิงตงด้วยความประหลาดใจ การแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
พลังที่ทรงพลังและอ่อนโยนจากแท่นไม่ได้ทำตัวเหมือนที่เจี้ยนเฉินจินตนาการไว้ มันไม่ได้ผลักหมิงตงให้ตกลงมา มันกลับห่อหุ้มเขาไว้และสร้างสิ่งที่คล้ายกับรังไหม
ในขณะเดียวกัน พระราชวังก็เริ่มสั่นเทาอย่างอ่อนโยน โครงสร้างลวงตาพร่ามัวในขณะนั้น แต่มันก็เริ่มส่องแสงยิ่งขึ้น แสงนั้นส่องสว่างจ้าทำให้แสบตาราวกับดวงอาทิตย์ ทำให้สีทั้งเก้าชั้นเป็นสีทอง เจี้ยนเฉินเองก็ยังทนไม่ได้ เขาถึงกับต้องหลับตาลง
แสงสีทองปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วและหายไปเร็วกว่านั้น เมื่อเจี้ยนเฉินรู้สึกถึงแสงสีทองที่หายไป เขาก็รู้สึกว่าพื้นดินกำลังถล่มลงมาจากข้างใต้เขา ก่อนที่เขาจะตอบสนอง เขาก็อยู่กลางอากาศ เขากำลังจะตกลงไป
เจี้ยนเฉินทำให้ตัวเองมีเสถียรภาพทันทีในอากาศ เมื่อเขาลืมตาขึ้นเขาก็ตกตะลึงทันทีเพราะไม่มีร่องรอยของพระราชวังสวรรค์แห่งบิเชิงหลงเหลืออยู่เลย มีเพียงแท่นหินที่แสดงว่าเขาหลอมไปได้กี่ชั้นแล้ว
ทั้งพระราชวังเพิ่งหายไปในอากาศ
ใบหน้าของเจี้ยนเฉินบูดเบี้ยวมากเพราะโครงสร้างไม่ใช่สิ่งเดียวที่หายไป หมิงตงก็หายไปเช่นกัน หมิงตงได้หายไปจากชั้นเก้าด้วยการฉายภาพลวงตาของพระราชวัง
“หมิงตงอยู่ที่ไหน ? เจี้ยนเฉิน หมิงตงหายไปได้อย่างไร ? ” เซียวเทียนหยูร้องออกมาขณะที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เจี้ยนเฉิน เขามองไปรอบ ๆ และเริ่มสับสนและเป็นกังวลมาก
ใบหน้าของเจี้ยนเฉินย่ำแย่ วิญญาณของเขาหลอมรวมกับหอคอยอนัตตาทันทีขณะที่เขาตรวจสอบชั้นเก้าอย่างละเอียดทุกตารางนิ้ว เขาพยายามค้นหาร่องรอยของหมิงตง แต่ความผิดหวังนั้นเป็นผลลัพธ์อย่างเดียว ดูเหมือนว่าหมิงตงจะออกจากหอคอยอนัตตาไปแล้ว เขาไม่ได้อยู่ที่นี่
เจี้ยนเฉินพูดช้า ๆ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง “ดูเหมือนว่าหมิงตงจะมีวาสนาต้องกันกับผู้อาวุโสคนนี้ เขาได้รับการยอมรับจากผู้อาวุโสและจากไป”
เซียวเทียนหยูปล่อยลมหายใจอย่างโล่งอก เขาพูดว่า “เจี้ยนเฉิน เจ้ารู้หรือไม่ว่าหมิงตงไปไหน ? ข้าต้องการตามหาเขา”
เจี้ยนเฉินถอนหายใจและส่ายหน้าเบา ๆ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น เขาได้ตระหนักแล้วว่าเป็นไปได้อย่างยิ่งที่หมิงตงถูกอำนาจในแท่นหยกชะตานำตัวไป เขาไม่ได้อยู่ในโลกนี้อีกต่อไป เขาไม่รู้ว่าจะต้องฉลองหรือเสียใจดี
เขาจะเฉลิมฉลองความน่าจะเป็นไปได้สูงที่หมิงตงได้รับมรดกของอัครสูงสุดอนัตตาและถูกกำหนดให้เป็นผู้เชี่ยวชาญที่ทรงพลังของโลกเซียน เขาจะเสียใจกับความจริงที่ว่าพวกเขาสองคนอยู่ในสองโลกที่แตกต่างกันในขณะนี้ เขาไม่รู้ว่าพวกเขาจะพบกันอีกครั้งในช่วงชีวิตของเขาหรือไม่
