ตอนที่ 1224: การพบกันอีกครั้งของแม่ลูก (2)
เจี้ยนเฉิน รุยจิน หงเหลียน และเฮยยู่ทุกคนสังเกตไปที่โถงศักดิ์สิทธิ์ใหญ่ด้านหน้าของพวกเขาอย่างตาไม่กระพริบ พลังแห่งการมีอยู่ที่มหาศาลและโบราณโจมตีวิญญาณของพวกเขา และทำให้พวกเขาตกตะลึง
รุยจินและหงเหลียนเป็นสองคนแรกที่สงบลง พวกเขาจ้องอย่างเคร่งเครียดไปที่โถงศักดิ์สิทธิ์และมีความคิดเหมือนกันก็เกิดขึ้นในจิตใจของพวกเขา โถงศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้มาจากโลกนี้เลย
เสียงอื้ออึงดังขึ้น ประตูผลึกเปิดออก หญิงงามที่ขาวเหมือนหิมะทั้งตัวก็ยืนเท้าเปล่าอยู่ ในขณะที่ความเย็นก็พุ่งออกมาทันที
“น้องเล็ก ! ” หญิงสาวพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่เจี้ยนเฉิน เหมือนว่า รุยจิน หงเหลียน และเฮยยู่นั้นไม่มีตัวตน ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความยินดีและตื่นเต้นในขณะที่เสียงของนางนั้นสั่นไหวเล็กน้อย
สายตาของเจี้ยนเฉินก็มองไปที่นาง แม้ว่าพวกเขาจะไม่พบกันมาเป็นทศวรรษแล้ว แต่เขาก็ยังจำใบหน้าของนางได้เพียงแค่มองปราดเดียว นางเป็นคนที่เขากำลังตามหา พี่สาวของเขา เจียงหยาง หมิงเยว่
“พี่รอง ! ” เจี้ยนเฉินตะโกนออกมา ในขณะที่หัวใจของเขาก็เริ่มปั่นป่วนเช่นกัน พี่สาวของเขาที่เป็นห่วงเขามากที่สุดในตอนที่เขายังเด็ก ในตอนที่พี่สามของเขาเจียงหยางเค่อรังแกเขาหลายครั้งหลายครา และทุกครั้งที่เจียงหยาง หมิงเยว่เห็นเข้า นางก็จะมาอยู่เคียงข้างเขาอย่างไม่ลังเล ดังนั้นเจี้ยนเฉินจึงเห็นความเป็นพี่น้องกับนางเป็นเหมือนแสงสว่างที่สำคัญ สำคัญเกินกว่าความเป็นพี่น้องของเขากับเจียงหยางหู่เสียอีก
น่าเสียดายหลังจากเรื่องที่เกิดที่สำนักหัวหยุนในตอนนั้น เจี้ยนเฉินก็ถูกบีบบังคับให้ต้องออกจากเมืองลอร์ไป เขาไม่เคยเห็นพี่สาวของเขาอีกเลยและยังไม่ได้ยินข่าวที่เกี่ยวกับนางอีกด้วย ทั้งเขาและหยูเฟิงหยานก็เชื่อหลายครั้งว่าเจียงหยาง หมิงเยว่นั้นประสบอุบัติเหตุและถึงแก่กรรมไปแล้ว ซึ่งทำให้พวกเขาทั้งคู่เต็มไปด้วยความเสียใจ
เจียงหยาง หมิงเยว่ก้าวออกมาจากธรณีประตูใหญ่และวิ่งไปทางเจี้ยนเฉิน เจี้ยนเฉินก็วิ่งไปทางนางอย่างตื้นตัน ในขณะที่พวกเขาเข้าใกล้กันเรื่อย ๆ เจี้ยนเฉินก็สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิรอบ ๆ เขาที่ลดลงอย่างรวดเร็ว ในตอนที่พวกเขาอยู่ห่างกัน 10 เมตร เจี้ยนเฉินก็ถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็ง
เจี้ยนเฉินสงบลงอย่างรวดเร็ว เขาสามารถสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิรอบ ๆ ที่จู่ ๆ ก็ลดลง และเขาอดไม่ได้ที่รู้สึกตกใจในใจ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขายิ่งตกใจกว่าก็คือความเย็นทั้งหมดนั้นมาจากเจียงหยาง หมิงเยว่
ใบหน้าของเจียงหยาง หมิงเยว่เปลี่ยนไปทันทีในตอนที่นางเห็นชั้นน้ำแข็งบนตัวเจี้ยนเฉิน นางหยุดทันทีและถอยกลับไปอย่างรวดเร็วให้ห่างจากเจี้ยนเฉิน ในเวลาเดียวกัน นางก็รีบตะโกนออกไป “อย่าเข้ามา ! ”
เจี้ยนเฉินหยุดและมองไปที่นางที่อยู่ห่าง 30 เมตรออกไป เขาถาม “พี่สาม เกิดอะไรขึ้น ? ทำไมท่านถึงเปล่งรัศมีความหนาวเย็นออกมาแบบนี้ ? ”
เจียงหยาง หมิงเยว่เปล่งรัศมีความหนาวเย็นมากออกมา ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาอยู่ในโลกที่เป็นหิมะและน้ำแข็ง ชั้นน้ำแข็งก็คงเกิดขึ้นที่รัศมีหลายพันเมตรไปแล้ว แม้แต่ร่างที่เป็นน้ำยังแข็งได้เลย
เจียงหยาง หมิงเยว่เจ็บปวด “น้องเล็ก มันคือร่างน้ำแข็งที่ลึกซึ้งของข้า ร่างน้ำแข็งที่ลึกซึ้งของข้ายังไม่เติบโตอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถควบคุมปราณน้ำแข็งที่ลึกซึ้งที่ข้าเปล่งรัศมีออกมาได้อย่างสมบูรณ์”
“ท่านกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร พี่สาม ? เรื่องทั้งหมดนี้มันคืออะไรกัน ? ” เจี้ยนเฉินถามอย่างค่อนข้างเร่งรีบ ในความทรงจำของเขา พี่สาวของเขาไม่ได้เป็นแบบนี้มาก่อน
“เรื่องมันยาว ข้าจะบอกเจ้าอย่างละเอียดทีหลัง แต่ข้าได้ยินมาจากผู้พิทักษ์ซุยว่าเจ้าเจอเข้ากับปัญหาเมื่อหลายปีก่อน ตระกูลหรือนิกายใหญ่รังแกเจ้างั้นหรือ ? อย่ากังวลไปเลย ในตอนที่ร่างน้ำแข็งของข้าเติบโตเต็มที่ ข้าจะไปที่ทวีปเทียนหยวนและสั่งสอนบทเรียนให้กับพวกนั้นเอง” เจียงหยาง หมิงเยว่สัญญาอย่างเป็นหมั้นเป็นเหมาะ นางห่วงเจี้ยนเฉินมาก เหมือนว่าเขายังเป็นเด็กเสมอในสายตาของนาง
เจี้ยนเฉินรู้สึกอบอุ่นอย่างมากในใจ เมื่อคิดกลับไปตอนที่เขายังเด็ก ไม่ใช่พี่สาวของเขาหรือที่คอยดูแลเขาแบบนี้ ? นางไม่ต้องการให้เขาถูกรังแก และพี่ชายของเขา เจียงหยางเค่อก็แอบรังแกเขาอยู่หลายครั้ง
What she did not know was whenever Changyang Ke tried to bully him, he would not only fail, but end up getting the short end of the stick himself. He had never succeeded in benefiting at Jian Chen’s expense.
สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือ เมื่อไรก็ตามที่เจียงหยางเค่อนั้นพยายามที่จะแกล้งเขา เขาก็ไม่เพียงแต่ทำไม่ได้เท่านั้น เขายังยิ่งได้รับเรื่องที่แย่กว่ากลับไป เขาไม่เคยรังแกเจี้ยนเฉินได้สำเร็จเลย
“ท่านแม่สบายดีหรือเปล่า ? และท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้าง ? ป้าใหญ่ ป้าสาม และป้าสี่ล่ะเป็นอย่างไรบ้าง ? พี่ใหญ่และลุงเจียงล่ะ ? ข้าต้องการที่จะกลับบ้านจริง ๆ ข้าคิดถึงท่านแม่มาก แต่ข้ายังกลับไม่ได้ในตอนนี้ ผู้พิทักษ์ซุยไม่ยอมให้ข้าทำอย่างนั้น” เจียงหยาง หมิงเยว่พูดอย่างค่อนข้างรันทด ความยินดีที่ได้เห็นเจี้ยนเฉินของนางค่อย ๆ หายไป ในขณะที่ใบหน้าของนางก็แสดงความกังวลออกมา นางต้องการที่จะกลับบ้านมาก
เจี้ยนเฉินพึ่งนึกขึ้นมาได้ทันทีที่เขาได้ยินชื่อหยูเฟิงหยาน เขาถอยไปที่ข้าง ๆ หงเหลียนทันทีและให้หยูเฟิงหยานออกมาจากวัตถุเซียน ในตอนแรก เจี้ยนเฉินตั้งในที่จะให้หยูเฟิงหยานออกมาเพียงคนเดียว แต่สุดท้ายนูบิสก็ออกมาด้วยทันทีที่เขาได้ยินว่าพวกเขามาถึงที่ศาลาเทพธิดาน้ำแข็งแล้ว
แม้ว่าความหนาวเย็นจะน้อยกว่าด้านนอกมาก แต่มันก็ไม่ใช่อะไรที่หยูเฟิงหยานจะทนได้ในฐานะที่นางเป็นแค่เซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ โชคดีที่มีหงเหลียนคอยช่วยด้วย ไฟของนางทำให้อุณหภูมิสูงขึ้น
“ท่านแม่ ! ” เจียงหยาง หมิงเยว่ตื่นเต้นมากจนถึงขั้นที่นางแสดงอารมณ์ออกมาไม่ถูกเมื่อนางเห็นหยูเฟิงหยาน นางพุ่งออกไปอย่างไม่คิด แต่นางก็หยุดหลังจากก้าวไปได้สองก้าว น้ำตาไหลอาบใบหน้าของนาง ในขณะที่นางถอยกลับไปอย่างเจ็บปวด นางรู้ว่าปราณน้ำแข็งลึกซึ้งที่นางเปล่งรัศมีออกมานั้นทรงพลังแค่ไหน มันไม่ใช่อะไรที่หยูเฟิงหยานจะสามารถทนได้
หยูเฟิงหยานนิ่งอึ้งไปในตอนที่นางเห็นเจียงหยาง หมิงเยว่ น้ำตาไหลออกมาจากตาของนางอย่างควบคุมไม่ได้ ในขณะที่ความคิดนับไม่ถ้วนก็ผุดขึ้นมา นางกัดปากของนางในขณะที่จ้องไปที่เจียงหยาง หมิงเยว่ และอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทา
“หมิงเยว่ ! ” หยูเฟิงหยานตะโกนออกไปและวิ่งไปที่เจียงหยาง หมิงเยว่อย่างรวดเร็ว มีเพียงสิ่งเดียวที่นางต้องการในตอนนี้ และนั่นก็คือการกอดลูกสาวของนางที่นางคิดถึงทุกวันให้แน่น
เจี้ยนเฉินจะปล่อยให้หยูเฟิงหยานวิ่งไปได้อย่างไร ? ทันทีที่นางเริ่มเคลื่อนไหว เจี้ยนเฉินก็ขวางทางนางเอาไว้
“เซียงเทียน ปล่อยข้าไป อย่าขวางข้า เซียงเทียน ข้าขอร้องล่ะ ปล่อยข้า…” หยูเฟิงหยานตะเกียกตะกายจากมิติพันธนาการของเจี้ยนเฉิน ในขณะที่นางอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสะอื้น
เจี้ยนเฉินปวดหัว ถ้าเขาไม่จำเป็น เขาก็คงไม่หยุดหยูเฟิงหยานหรอก แต่เขาห่วงความปลอดภัยของนางในตอนนี้ ไม่ว่าเขาจะลำบากใจแค่ไหน เขาก็จำเป็นที่จะต้องหยุดนาง
“ท่านป้า ร่างน้ำแข็งที่ลึกซึ้งของพี่รองนั้นเปล่งรัศมีความเย็นที่น่ากลัวออกมา ท่านจะเข้าไปไม่ได้ ไม่งั้นท่านจะแข็งเป็นรูปปั้นน้ำแข็ง” เจี้ยนเฉินอธิบายอย่างขมขื่น
“ข้าไม่สน ถึงแม้ข้าจะต้องแข็งตาย ข้าก็ไม่สน เซียงเทียน ข้าขอร้อง อย่าหยุดข้า ปล่อยข้าไป ข้าต้องการที่จะเห็นหมิงเยว่ชัด ๆ ” หยูเฟิงหยานสะอื้น
