ไม่ว่าจะถูกกระทืบเอ๋อไปแล้วหรือเปล่า คนคนนี้ก็ถือว่าเป็นลูกค้าประจำ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ก็จะต้องสั่งสอนคนที่ก่อเรื่องเสียหน่อย ไม่อย่างนั้นต้าอาเฉียงคงจะเสียหน้าไม่น้อย
“ทุกท่าน ว่าไง?”
ต้าอาเฉียงก็ควักดาบออกมา เป็นแสงสะท้อน เห็นได้ชัดว่าได้ลับคมมาแล้ว น่ากลัวมาก จากนั้นก็พูดว่า “มาทำร้ายคนของกู ก็ต้องชดใช้ คนละล้าน พวกมึง3คนก็3ล้าน ถ้าไม่มี วันนี้กูก็จะส่งพวกมึงไปหายมบาล ไปเอามา”
“3ล้านงั้นหรือ? ？”
ฉีหยุนถึงกับหัวเราะออกมา “มึงรู้ไหมว่าชีวิตกูมีค่าเท่าไร? 2.5ล้านล้านเว้ย！แล้วมึงรู้ไหม เจ้านายกูมีค่าเท่าไร? ไม่มีใครจ่ายไหวหรอกเว้ย”
“2.5ล้านล้านเว้ย！”
ต้าอาเฉียงถูกเล่นงานจนมึน เขาโตมาขนาดนี้ เพิ่งเคยได้จับเงินหลายล้านเอง คราวนี้มาพูดถึงเงิน2.5ล้านล้าน เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมากแค่ไหน
“อย่ามาพูดไปเรื่อย รีบเอาเงินมา ถ้าไม่มี พวกมึงก็ตายเสีย” ต้าอาเฉียงก็กวัดแกว่งดาบในมือ
ฉินเฟิงก็ไม่อยากจะสนใจคนนี้
แต่ในตอนนั้นเอง หวางเสียนจิ้งคนนั้นก็รับรู้ได้ว่าท่าไม่ดี 3คนนี้เผชิญหน้ากับต้าอาเฉียงก็ยังนิ่งขนาดนี้ ดูแล้วคงจะไม่ได้มาดี ก็เลยเตรียมจะแอบหนีไป
แต่ว่าตอนที่จะก้าวออกประตูไปนั้น ฉินเฟิงก็พูดขึ้นมา
“กูให้มึงกลับได้แล้วหรือไง？”
หวางเสียนจิ้งก็ตัวแข็งทื่อ
“เห้ย มึงหมายถึงใคร ใครไปไหน? กูไม่ได้ไปไหนเสียหน่อย กูก็อยู่ที่นี่ไง”
ต้าอาเฉียงอึ้ง แล้วก็ด่าออกมา
แต่ว่า ฉินเฟิงไม่ได้สนใจคนนี้
หวางเสียนจิ้งรับรู้ได้แล้ว มีต้าอาเฉียงคอยรับหน้าให้ แล้วก็จะขยับตัวอีกครั้ง เตรียมจะออกไปจากที่อันตรายตรงนี้
แต่ว่า ในตอนนี้ ฉินเฟิงก็พูดขึ้นมาอีก
“ถ้าเดินออกไป มึงต้องเสียใจภายหลังแน่นอน”
พูดออกมาแบบนี้ ทำให้หวางเสียนจิ้งตัวแข็งไปอีกครั้ง
แต่ว่า ต้าอาเฉียงก็งงอีก เขาคิดว่ากำลังพูดกับเขา ก็เลยด่าออกมาว่า “กูบอกแล้วไง กูก็อยู่นี่ไง กูไม่ไปไหนหรอก วันนี้ ถ้าพวกมึงไม่เอาเงินมา ก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
หวางเสียนจิ้งคิดจะหนี！
แต่ก็ไม่กล้าหนี และยิ่งไม่กล้าหันหลังกลับไป
“ฉีหยุน ไปลากคนนั้นมา” ฉินเฟิงสั่ง
“ครับ”
ฉีหยุนก็รีบไป
“เห้ย มึงยังจะจับตัวกูไปอีกหรือวะ โอหังไม่เบา”
ต้าอาเฉียงก็โมโหทันที ไม่เอาเงินมาไม่ว่า แถมยังจะพูดอะไรบ้าๆ ตั้งหลายรอบ ตัวเขาก็อยู่ที่นี่ ยังจะบอกว่าไม่ให้ไปไหนอีก ตอนนี้ยังจะเอาตัวเขาไปอีก
คิดว่าเขาเป็นก้อนดินที่จะบี้เล่นได้ตามสบายหรือไง?
แต่ว่า วินาทีต่อจากนั้น เขาก็อึ้ง
เพราะว่า เขาพบว่าฉีหยุนที่เดินเข้ามาอย่างโมโห เดินอ้อมเขาไป แล้วพุ่งไปยังตัวของหวางเสียนจิ้งที่ปากประตู
“มึงหมายความว่าไง？”
ต้าอาเฉียงยกดาบขึ้น แล้วมาขวางไว้ตรงหน้าฉีหยุน
“อย่ามาขวางกู จุดประสงค์ของกูไม่ใช่มึง”
พอฉีหยุนพูด เหมือนจะไม่ได้ตั้งใจพูดอะไร แต่ก็เหมือนได้ทำร้ายต้าอาเฉียงไปแล้ว อย่างน้อยเขาก็เป็นคนมีอิทธิพลในแถบหนึ่ง แต่วันนี้เขากลับถูกเมินเฉย
ใช่
ถูกเมินเฉย
ที่แท้ตั้งแต่เริ่ม ที่พูดว่าไม่ให้ไป และเอาตัวมา เป็นการพูดกับหวางเสียนจิ้ง ไม่มีใครสนใจเขาเลย ถูกเมินเฉยใส่อย่างชัดเจน
“นี่พวกมึง！จะมากเกินแล้ว อย่างน้อยกูก็เป็นใหญ่ในแถบนี้ กล้าไม่สนใจกูหรือวะ เดี๋ยวกูจะทำให้พวกมึงได้เห็นความร้ายกาจของกู！”
ต้าอาเฉียงก็ฟึดฟัด แล้วก็ยกดาบในมือขึ้นมา
แต่ว่า
ฉีหยุนก็เตะกวาดลาน
ตุบ
ต้าอาเฉียงร่วงลงพื้น ท่าทางดูไม่ได้ แถมดาบใหญ่ที่มีน้ำหนักมากเล่มนั้น ก็ยังร่วงมาฟาดใส่หน้าของเขา จนฟันหลุดไป2ซี่
แต่ว่า ที่สำคัญนั้นมันไม่ใช่อาการบาดเจ็บ ที่สำคัญคือในใจของเขา
มันเจ็บปวด
มันเจ็บใจมากจริงๆ
มาอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นก็ไม่มีใครสนใจ ตอนนี้ฟันก็ถูกซัดจนร่วงอีก2ซี่ ท่าทางดูไม่จืด เขาเข้าใจแล้ว ที่แท้คนพวกนี้ไม่สนใจเขา ก็มีเหตุผลอยู่
เขาไม่ได้เรื่อง
เขารู้ว่าสู้ไม่ได้ แม้แต่เมื่อครู่นี้โดนเตะขาตอนไหนยังไม่รู้เลย ก็สิ้นท่าเสียแล้ว
แต่จากนั้น ฉีหยุนก็เอ่ยขึ้นมา4คำ ทำร้ายจิตใจเขาอย่างสุดขีด
“รกหูรกตา”
น่ารำคาญเหมือนยุงมาบินตอม ฉีหยุนไม่ได้สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ ตบทีเดียวก็ตายแล้ว
“เฮือก”
ต้าอาเฉียงกระอักเลือดออกมา ไม่ใช่เพราะบาดเจ็บ แต่มันโกรธจนกระอักออกมา
น่าโมโหมาก
น่าโมโหมาก
จากนั้นฉีหยุนก็ไม่ได้สนใจคนนี้อีก แล้วก็เดินมาตรงหน้าหวางเสียนจิ้ง เคาะกำปั้นของตนเอง เป็นเสียงดังออกมา ถึงขนาดเหมือนจะมีประกายไฟออกมาด้วย
“มึงจะเดินไปเอง หรือจะให้กูลงมือ？”
ฉีหยุนยิ้มโชว์ฟันขาวตนเอง
ดูเหมือนจะดูดี แต่เหมือนกับเผชิญกับสัตว์เสียอย่างนั้น บ้าคลั่งมาก！
“เดี๋ยวฉันไปเอง………..เดี๋ยวฉันไปเอง”
หวางเสียนจิ้งมองฉีหยุน แล้วก็กลัว เลยรีบพูดว่า เดี๋ยวจะกลับไปเอง
ทันใดนั้น ก็รีบมายืนตรงหน้าฉินเฟิงอย่างรวดเร็ว พูดตัวสั่นๆ ว่า “ท่านคะ เอ่อ…..เอ่อคือว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนะคะ………เข้าใจผิด…….ฉันดูแลเสี่ยวเมิ่งเหมือนเป็นลูกสาวฉันเลยนะคะ…….”
ช่วงเวลาคับขัน เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ก็เลยแต่งเรื่องขึ้นมา
แต่ฉินเฟิง กลับใช้สายตาเย็นชามองใส่ “รอยฝ่ามือบนใบหน้าของเสี่ยวเมิ่ง ใครเป็นคนตบ?”
“เอ่อ…..”
หวางเสียนจิ้งกล้าไม่กล้าพูด
เพราะว่า รอบฝ่ามือนั้น เธอตบลงไปเอง ก่อนหน้านี้โจวเสี่ยวเมิ่งไม่ฟังคำสั่ง ก็เลยตบสั่งสอนไป แต่ไม่คิดเลยว่า เบื้องหลังของโจวเสี่ยวเมิ่งจะมีคนอื่นอีก
แถมยังร้ายกาจขนาดนี้！
“มึงตบใช่ไหม？”
ฉินเฟิงเดินเข้าไปหนึ่งก้าว ดวงตาสองข้างดำสนิท
“เอ่อ คือฉัน…….ฉัน………ฉัน……..เอ่อคือ…….”
หวางเสียนจิ้งร้อนรนขึ้นมา
ฉินเฟิงก็ไม่ได้มองเธออีก เพราะว่าเขาได้คำตอบแล้ว เขาเดินไปหาต้าอาเฉียง แล้วก็คุกเข่าลง แล้วก็มองต้าอาเฉียงที่กำลังเก็บกดว่า “ถ้าไม่อยากตาย ก็ลุกขึ้นมา”
“ตายงั้นหรือ？มึงกล้าหรือวะ！”
ต้าอาเฉียงยังคงเหลือความกล้า
แต่ว่า วินาทีต่อจากนั้น หวังเถ่ก็ถีบไปที่ตัวเขา เสียงดังโครม กระเด็นลอยไปกระแทกกับผนัง จนปูนหลุดกระเด็นออกมา แล้วก็กระอักเลือดออกมาอีก
“กล้าไม่เคารพเจ้านายกู”
หวังเถ่เดินขากะเผลกพูดไป สีหน้าก็ไม่เป็นมิตร
สำหรับที่อีสเตอร์แลนด์แล้วนั้น
ฉินเฟิงเป็นดั่งเทพ
เป็นความเชื่อมั่น
ในกองทัพ เป็นใหญ่ด้วยความสามารถ และฉินเฟิงก็เป็นเทพสงครามที่สยบได้ทุกสิ่ง
“เฮือก……”
ต้าอาเฉียงรู้สึกคาวในลำคอ แล้วก็กระอักเลือดออกมาหลายรอบ ทั้งเนื้อทั้งตัวรู้สึกเจ็บปวดไปหมด ไม่ใช่ความเจ็บปวดธรรมดา ทำให้เขาอดร้องโอดโอยออกมาไม่ได้
และจากนั้น ฉินเฟิงก็พูดขึ้นมาอีกว่า
“เป็นไง ลุกไหวไหม？”
คำพูดของฉินเฟิง จะให้ต้าอาเฉียงที่เดิมทีอวัยวะในตัวที่เจ็บปวดอยู่แล้วนั้น พร้อมกับกระอักเลือดออกมาหลายรอบ ลุกขึ้นมาอีก เพราะว่าเขาไม่อยากจะโดนถีบอีกแล้ว
เจ็บปวด！
“มานี่ ตบหน้าผู้หญิงคนนี้ไป รู้สึกว่าควรหยุดตอนไหนก็หยุดตอนนั้น” ฉินเฟิงสั่ง
จากนั้น ก็ออกไปพร้อมกับโจวเสี่ยวเมิ่ง เหลือเพียงต้าอาเฉียงกับหวางเสียนจิ้ง สองคนนี้ก็ตาโตใส่กัน
“พี่เฉียง….”
หวางเสียนจิ้งพยายามยิ้มออกมา
แต่ว่า วินาทีหลังจากนั้น ก็ได้รับฝ่ามือตบเข้ามาที่ใบหน้า
ผัวะ
เป็นเสียงตบหน้าที่แรงมาก
ตบไปเสียจนหวางเสียนจิ้งมึนหัว หูอื้อไปหมด！
