ฉึก!
เลือดสดๆ สาดกระเซ็น ใครก็ไม่คิดว่าในไม้เท้าที่โทมัสใช้จะมีอาวุธอยู่เล่มหนึ่ง สิ่งนี้ไม่ใช่ของจำพวกมีดดาบธรรมดาๆ เนื่องจากวัสดุที่ใช้สร้างอาวุธเล่มนี้ ไม่ใช่วัสดุโลหะธรรมดาๆ ที่มีอยู่บนโลก แต่เป็นวัสดุที่มาจากอวกาศ เกรงว่ามีเพียงยอดฝีมือระดับโทมัสเท่านั้นจึงจะสามารถครอบครองอาวุธที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้ได้
กล่าวได้ว่าอาวุธที่ซ่อนอยู่ในไม้เท้าของโทมัสเป็นดาบเล่มหนึ่ง และก็กล่าวได้ว่ามันเป็น “เข็ม” ที่ค่อนข้างใหญ่มากเล่มหนึ่งเช่นกัน มันก็เป็นอาวุธเช่นนี้เอง แต่กลับสามารถแทงทะลุสสารใดๆ ก็ตามบนโลกนี้ได้
โทมัสเป็นผู้มีพลังพิเศษสายวารี เขาใช้เคล็ดวิชาพลังพิเศษสายวารีที่แข็งแกร่งที่สุดที่ตนเองสามารถควบคุมได้กับเย่เทียนเฉินไปแล้ว นั่นก็คือพลังมังกรวารี เคล็ดวิชาอันทรงพลังนี้มีพลังทำลายล้างที่รุนแรงเป็นอย่างมาก เนื่องจากภายในน้ำทุกหยดล้วนแฝงไปด้วยพลังพิเศษที่แข็งแกร่ง พลังพิเศษเหล่านี้ก็เหมือนกับใบมีด สามารถเฉือนทำลายกล้ามเนื้อและผิวหนังของมนุษย์จนลึกเข้าไปถึงอวัยวะภายในและไขกระดูก เดิมทีน้ำก็เป็นสิ่งที่สามารถแทรกตัวเข้าไปในทุกสิ่งได้อยู่แล้ว ขอเพียงแค่มีรอยรั่วก็สามารถทะลวงเข้าไปได้ เคล็ดวิชานี้สามารถเปลี่ยนคนเป็นๆ ให้กลายเป็นฝนเลือดได้ เท่ากับว่าสามารถป่นมนุษย์ตั้งแต่หัวจรดเท้า ช่างน่าเกรงกลัวและทรงพลังเป็นอย่างยิ่ง
เดิมทีเมื่อเห็นว่ามังกรวารีระเบิดออกและโอบล้อมเย่เทียนเฉินเอาไว้ เย่เทียนเฉินย่อมต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย โทมัสเองก็นึกว่าเขาตายแน่แล้ว เพราะชั่วชีวิตนี้ เขาก็เพิ่งจะใช้พลังมังกรวารีไปเพียงสองครั้งเท่านั้น การใช้สองครั้งแรกล้วนเป็นเพราะเจอกับสุดยอดฝีมือ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็สามารถใช้พลังมังกรวารีกำจัดอีกฝ่ายไปได้
ตามที่โทมัสวิเคราะห์จากการต่อสู้กับเย่เทียนเฉินนั้นพบว่าอีกฝ่ายเก่งมาก แต่ดูเหมือนความสามารถจะพอๆ กับศัตรูตัวฉกาจที่เขาพบทั้งสองครั้งแรก ดังนั้นเมื่อเห็นว่าพลังมังกรวารีระเบิดออก กำแพงวารีแต่ละชั้นก็ปกคลุมเย่เทียนเฉินและบีบอัดเข้าไปไม่หยุด เขาจึงนึกว่าเย่เทียนเฉินตายแน่แล้ว
ไหนเลยจะรู้ว่า ในตอนที่เขาหันหลังเตรียมจะจากมา จู่ๆ ก็มีเสียงหยอกเย้าของเย่เทียนเฉินดังขึ้นมาท่ามกลางกำแพงวารี คนคนนี้ถึงกับไม่เป็นอะไรเลยงั้นหรือ? ความเป็นจริงทำให้โทมัสสั่นสะท้าน แต่โทมัสก็ไม่ใช่ผู้มีพลังพิเศษธรรมดาๆ ไม่ว่าจะเป็นความสามารถหรือประสบการณ์ หรือจะเป็นความเข้มแข็งของจิตใจ ล้วนแต่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่ายอดฝีมือทั่วไปมากนัก เพียงพริบตาเดียวก็ยิงอาวุธในไม้เท้าไปยังเย่เทียนเฉิน
ภายในน้ำปรากฏเลือดสดๆ พุ่งออกมา อาวุธที่ดูเหมือน “เข็ม” เล่มนั้นทะลุผ่านกำแพงวารีต่ละชั้น ปักเข้าไปยังรูปสลักทองแดงจนเกิดเสียงดังฉึก กระทั่งรูปสลักทองแดงที่หนาหลายเมตรก็ยังถูกปักจนทะลุ เห็นได้ชัดถึงอานุภาพของมัน
“ไอ้โง่ ไอ้หนุ่มตะวันออกแกว่งเท้าหาเสี้ยน มันต้องตายแน่นอน!” บีชเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม
“โทมัสไม่ทำให้ผมผิดหวังเลยจริงๆ…” ประธานาธิบดีโฮบาม่าพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ในตอนที่โฮบาม่าและบีชคิดว่าคราวนี้เย่เทียนเฉินจะต้องตายอย่างแน่นอนแล้วนั้น โทมัสกลับจ้องมองกำแพงวารีแต่ละชั้นอย่างไม่ละสายตา เขาขมวดคิ้วแน่น เหมือนจะมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เพราะเขาไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายแห่งความตายเลย แม้ว่าบนอาวุธที่ขว้างออกไปจะมีเลือดปรากฏอยู่ก็ตามที
“พสุธา…ทลาย…ดิน…แยก!”
เสียงของเย่เทียนเฉินแจ่มชัดยิ่ง ตัวอักษรก็อ่านออกมาอย่างเชื่องช้าและชัดเจน ทำให้โฮบาม่าและบีชตกใจจนชาวาบไปถึงหัว รู้สึกสิ้นหวังโดยสิ้นเชิง เพราะเย่เทียนเฉินเหมือนกับแมลงสาบที่ฆ่าไม่ตาย โทมัสลงมือเต็มที่แล้วก็ยังไม่อาจกำจัดคนคนนี้ได้ ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ
ตู้ม!
เสียงหนึ่งดังสนั่นหวั่นไหว กำแพงวารีที่ระเบิดออกมาจากพลังมังกรวารีของโทมัสถูกแรงสั่นสะเทือนจนแหวกออก สองตาของโทมัสต้องเขม็งไปยังบริเวณใจกลาง ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง
พบว่าเย่เทียนเฉินถูกสิ่งที่ดูคล้ายมนุษย์โคลนห่อหุ้มเอาไว้ อีกทั้งเขายังสามารถเคลื่อนไหวไปพร้อมกับมนุษย์โคลนที่ห่อหุ้มเขาอยู่ได้อีกด้วย เมื่อสักครู่นี้เย่เทียนเฉินกางแขนทั้งสองออก มนุษย์โคลนก็กางแขนทั้งสองออก และทำลายพลังมังกรวารีของโทมัสไป
“สายพสุธา คุณ…เมื่อกี้นี้ไม่ใช่ว่าคุณใช้พลังสายอัสนีเหรอ? หรือว่าคุณ…” โทมัสตกตะลึงไปครึ่งค่อนวันก็ยังพูดไม่ออก ราวกับว่าเขาคิดอะไรได้ แต่กลับไม่กล้ายืนยัน
ในหมู่ผู้มีพลังพิเศษ กล่าวได้ว่าสายพลังธาตุมีเยอะที่สุดจากทั้งหมด แบ่งเป็น วาโย(ลม) อัคคี(ไฟฉ อัสนี(สายฟ้า) วารี(น้ำ) พสุธา(ดิน) ไม้ แสง ทั้งหมดเจ็ดสายย่อย และสามารถพบเห็นได้มากที่สุดในหมู่ผู้มีพลังพิเศษ ผู้ที่พลังตื่นแล้วจำนวนมากต่างก็จัดอยู่ในสายนี้
อย่างไรก็ตามในเจ็ดสายย่อยนี้ ยังมีกฏเกณฑ์ในการควบคุมซึ่งกันและกันอยู่ แน่นอนว่าการควบคุมเช่นนี้จำกัดอยู่เพียงผู้มีพลังพิเศษที่มีขอบเขตพลังในระดับเดียวกัน เช่นไม้ควบคุมดิน ผู้มีพลังพิเศษสายไม้ขอบเขตพลังระดับราชันคนหนึ่ง สามารถควบคุมผู้มีพลังพิเศษสายดินที่อยู่ในระดับราชันได้ ถ้าหากต้องการควบคุมระดับจอมราชัน หรือกระทั่งระดับจักรพรรดิ นั่นดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้ ทั้งยังทำให้เกิดผลกระทบ เมื่ออยู่ต่อหน้าความสามารถอันเด็ดขาดก็ไม่สามารถใช้การอะไรได้เลย
“อาวุธลับของคุณร้ายกาจมาก เกือบเอาชีวิตผมได้เลย!”
ไหล่ซ้ายของเย่เทียนเฉินถูกอาวุธของโทมัสจนบาดเจ็บ แต่เป็นเพียงการแฉลบถูกผิวหนังไปนิดหน่อยเท่านั้น เมื่อสักครู่ภายใต้สถานการณ์ที่ถูกกำแพงวารีแต่ละชั้นห่อหุ้ม เย่เทียนเฉินต้องต้านทานการบีบอัดของกำแพงวารีแต่ละชั้นเหล่านี้ ทั้งยังต้องหลบอาวุธปลิดชีพที่มองไม่เห็นอีกด้วย ต้องเสี่ยงเป็นอย่างมากถึงจะหลบพ้น เกือบจะถูกอาวุธที่คล้ายกับ “เข็มยักษ์” นี้แทงทะลุสมองไปแล้ว
โทมัสมองเย่เทียนเฉิน ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ ทั้งยังไม่กล้ายืนยันการคาดเดาของตน เมื่อสักครู่นี้ตอนที่สู้กับเย่เทียนเฉิน เขารู้สึกได้ว่าภายในหมัดอันคมกริบของเย่เทียนเฉินคละเคล้าไปด้วยพลังพิเศษที่มีคุณสมบัติแห่งสายฟ้า ทำให้สามารถรู้ได้อย่างหนึ่ง นั่นก็คือเย่เทียนเฉินเป็นผู้มีพลังพิเศษในสายอัสสนี ดังนั้นโทมัสจึงมีความมั่นใจในพลังมังกรวารีของตนเองมากยิ่งขึ้น น้ำสามารถชักนำกระแสไฟฟ้าได้ เมื่อตนเองใช้พลังมังกรวารีโจมตีเย่เทียนเฉิน เช่นนั้นพลังพิเศษสายอัสนีของเย่เทียนเฉินก็ไม่อาจใช้ออกมาได้ และต้องตายอย่างแน่นอน
ไหนเลยจะรู้ว่าจะใช้ดินควบคุมน้ำ ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดเย่เทียนเฉินใช้เคล็ดวิชาสายพสุธาออกมา ทำลายพลังมังกรวารีของโทมัสไปได้อย่างสิ้นเชิง นี่ทำให้เขามองไม่ออกว่าตกลงแล้วเย่เทียนเฉินเป็นผู้มีพลังพิเศษที่มีคุณสมบัติใดกันแน่ ในใจเขามีความคิดที่บ้าบิ่นมากอยู่อย่างหนึ่ง แต่ไม่กล้าที่จะมั่นใจ เนื่องจากผู้มีพลังพิเศษประเภทนี้มีอยู่เพียงในตำนานเท่านั้น
“ผมบอกไปแล้ว ถ้าคุณรับพลังมังกรวารีของผมได้ ผมจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้อีก แล้วก็ยุ่งไม่ได้ด้วย…” โทมัสมองเย่เทียนเฉินพลางกล่าว
“ช่างเถอะ คุณไม่เล่นแล้วก็ไม่สนุกเอาซะเลย ผมไปหาที่กินข้าวดีกว่า!” เย่เทียนเฉินพูดแล้วหาวออกมาครั้งหนึ่ง
ความจริงแล้ว การที่เย่เทียนเฉินมาประเทศM ก็เพราะอยากจะมาเปิดหูเปิดตาดูความแข็งแกร่งของหน่วยสืบราชการลับพลังพิเศษแห่งประเทศสักหน่อย อยากจะเห็นว่าตกลงแล้วภายในหน่วยมียอดฝีมือสายไหนอยู่บ้าง ตอนที่ได้พบกับซิลลี่ที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นราชาแห่งความโหดเหี้ยม เย่เทียนเฉินก็รู้สึกว่า ความสามารถของหน่วยสืบราชการลับพลังพิเศษแห่งประเทศMไม่ได้โอ้อวดเกินจริงเลย พอมีฝีมืออยู่บ้างจริงๆ อย่างน้อยทหารธรรมดาๆ ที่แข็งแกร่งของประเทศจีนก็ไม่อาจต่อกรได้จริงๆ
อย่างไรก็หลังจากที่ได้ประมือกับโทมัส ในที่สุดเย่เทียนเฉินก็สามารถปลุกอารมณ์เลือดร้อนให้พลุ่งพล่านขึ้นมาได้ นานแล้วที่ไม่ได้ใช้พลังพิเศษสองสายร่วมกัน คราวนี้เผชิญกับพลังมังกรวารีอันร้ายกาจของโทมัสจึงจำเป็นต้องใช้พลังสายพสุธา มิฉะนั้นก็จะมีอันตรายถึงชีวิต
ท้องหิวมากแล้วจริงๆ อย่างไรก็ตามโทมัสยังขวางอยู่ข้างหน้า หากตนเองต้องการบุกเข้าไปให้โฮบาม่าเลี้ยงข้าวจริงๆ เกรงว่าชายชราคนนี้คงตามล่าตนเองอย่างสุดกำลัง ตัวเย่เทียนเฉินนั้นมาก็เพื่อซ้อมมือ เขาไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วก็ไม่ได้มีบุญคุณความแค้นอะไรกับโฮบาม่า อย่างมากที่สุดการที่บุกมายังทำเนียบขาวก็เพื่อให้คนคนนี้รู้ว่า อย่าได้หยิ่งผยองจนเกินไป อย่าคิดว่าการทหารของตนแข็งแกร่งแล้วจะสามารถรังแกคนอื่นได้ ประเทศจีนของเราไม่ได้รังแกกันง่ายๆ ให้รู้จักพอประมาณ มากเกินไปมันก็ไม่ค่อยดี
“ฝันดี บายบาย!”
เย่เทียนเฉินยิ้มพลางกล่าวกับโทมัส จากนั้นจึงหันตัวเดินจากไป ตอนที่เขาจากไปไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่กล้าขัดขวางเขา ทั้งหมดล้วนแต่ถอยหลังเปิดทาง มองเย่เทียนเฉินราวกับเห็นสัตว์ประหลาดอย่างไรอย่างนั้น ชายคนนี้ที่แม้แต่โทมัสซึ่งเป็นหัวหน้าหน่วยสืบราชการลับพลังพิเศษแห่งประเทศMก็ยังจนปัญญา ทหารธรรมดาๆ อย่างพวกเขาไหนเลยจะกล้าขวาง ต่อให้มือปืนอยู่ในมือก็ตามที
โทมัสยืนอยู่บริเวณสวนดอกไม้ที่มุ่งไปยังทำเนียบขาว มองดูเย่เทียนเฉินจากไป ในสายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาอยู่มาหลายสิบปี สามารถเป็นหัวหน้าหน่วยสืบราชการลับพลังพิเศษแห่งประเทศMได้ สามารถพัฒนาฝีมือจนถึงระดับนี้ได้ นั่นก็เป็นส้นทางแห่งการฆ่าฟัน แต่การต่อสู้กับเย่เทียนเฉินชายชาวตะวันออกคนนี้ ทำให้เขาประหลาดใจมากจริงๆ อายุไม่ถึงยี่สิบปีก็มีความสามารถเช่นนี้แล้ว ช่างทำให้ผู้คนตกตะลึงเหลือเกิน
“คุณโทมัส ทำไมคุณไม่ฆ่าไอ้ระยำนั่น?” โฮบาม่าเดินมายังเบื้องหน้าของโทมัส เอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ
“นั่นสิครับ ความสามารถของคุณไม่ด้อยกว่าไอ้เด็กนั่น ถ้าสู้สุดตัว จะต้องฆ่ามันได้แน่” บีชเองก็กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์
โทมัสมองบีชอย่างหยามหยัน ต่อให้บีชมีฐานะเป็นนายพลแห่งกองกำลังเขตสิบห้าที่คอยอารักขาวอชิงตัน เขาก็ไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตา จึงกล่าวไปอย่างเย็นชาว่า “นายพลบีช ดูเหมือนเรื่องของผมจะยังไม่ถึงคราวที่คุณจะมาวุ่นวายได้นะครับ? ถ้าหากคุณอยากจะฆ่าเด็กคนนั้น ผมก็ไม่ใส่ใจถ้าคุณจะลงมือด้วยตัวเอง ผมเชื่อว่าถ้านายพลบีชลงมือ จะต้องกำจัดเขาได้แน่!”
เวลานี้ เดิมทีในใจของโทมัสก็ไม่พอใจอยู่บ้างแล้ว กำลังคิดว่าเย่เทียนเฉินเป็นผู้มีพลังพิเศษประเภทอะไร แต่กลับถูกโฮบาม่ากับบีชมาขัด แม้ว่าโทมัสจะโอหังและถือดี แต่โฮบาม่าเป็นประธานาธิบดี อย่างไรก็ต้องไว้หน้าสักหลายส่วน ส่วนบีชน่ะหรือ เขาไม่แยแสถ้าจะทำให้ต้องอับอาย
“คุณ…” บีชโกรธจนทนไม่ไหว อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกโฮบาม่าปรามเอาไว้ด้วยสายตา
โฮบาม่าเป็นคนที่ฉลาดมากคนหนึ่ง มิฉะนั้นจะได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีแห่งประเทศMติดต่อกันได้อย่างไร แม้ว่าเขาจะโกรธโทมัสที่ปล่อยเย่เทียนเฉินไป แต่ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะโทมัส ก็ไม่แน่ว่าเย่เทียนเฉินจะบุกเข้ามาหาเขาต่อหน้า แล้วสถานการ์จะเป็นอย่างไร ไม่แน่ว่าตนเองอาจจะขายหน้าไปตั้งนานแล้วก็เป็นได้
อีกทั้งหากพูดถึงวอชิงตันในตอนนี้ คนที่สามารถต่อกรกับเย่เทียนเฉินได้ก็มีเพียงโทมัส เย่เทียนเฉินไปจากทำเนียบขาวแล้ว แต่ก็ไม่แน่ว่าจะไปจากวอชิงตัน สถานการณ์ยังคงไม่คลี่คลาย ยังจำเป็นต้องใช้โทมัสอยู่
“คุณโทมัส เรื่องนี้ยังจำเป็นต้องให้คุณลงมือนะครับ!”
“ท่านประธานาธิบดีครับ เรื่องนี้ผมเองก็จนปัญญา เจ้าหนุ่มชาวตะวันออกคนนี้เก่งมาก ผมฆ่าเขาไม่ได้ อีกอย่างในประเทศMของพวกเรา ผมก็ไม่ได้แข็งแกร่งที่สุด คุณสามารถออกคำสั่งไปยังพวกเขาได้ แล้วผมมีบางเรื่องที่อยากจะเตือนคุณไว้ซะก่อน ปล่อยให้เจ้าหนุ่มตะวันออกคนนี้ไปจากวอชิงตันซะเถอะ อย่าไปหาเรื่องเขาอีกเลย…” หลังจากที่โทมัสกล่าวประโยคนี้จบ ก็เดินจากไปเองโดยไม่สนใจโฮบาม่าและบีชอีก
……………………………………………………….
