ตอนที่ 119 ถ้ำมด(ตอนสิบห้า)
เมื่อปัญหาเรื่องความร้อนได้รับการแก้ไข แต่แผนนี้ไม่สามารถต่อสู้ยืดเยื้อได้เนื่องจากหากปล่อยเป็นเวลานานความเย็นของน้ำที่ราดลงบนร่างกายพวกเขาเมื่อถูกอุณหภูมิความร้อนในอากาศเช่นนี้ อีกไม่นานร่างกายพวกเขาต้องกลับมาร้อนลุ่มอีกคราเป็นแน่
“บุก” หลินหยางทราบดี จึงให้คำสั่งเร่งฝีเท้าบุกจู่โจมเป้าหมายคือมดไฟระดับสี่ที่เป็นผู้ปลดปล่อยความร้อนออกมาตรงหน้า!
บัดนี้เปลี่ยนผู้ถือโล่คนใหม่ พวกเขาทั้งสามเป็นผู้ที่มีพละกำลังสูงที่สุดในขบวนทัพแห่งนี้ หลินหยางจึงถนอมตัวของพวกเขามิได้แรงงานมากนัก เพื่อการนี้โดยเฉพาะ ทั้งสามได้แก่ จิ่นเหอ หลิวไห่ และเจียวซิน นั่นเอง
ย้ากกก!
ฮึบบ!
ว้ากก!
พวกเขาทั้งสามส่งเสียงร้องตะโกนเสียงดังรีดเล้นกำลังเพราะพวกเขาใช้แรงมหาศาลดันโล่สู้กำลังกับมดไฟระดับสองมุ่งตรงไปข้างหน้าไม่หยุดพัก เส้นเลือดบนร่างกายปูดโปนคล้ายจะแตกออก เป้าหมายคือเข้าไปใกล้มดไฟระดับสี่!
ขบวนทัพเมื่อได้ทั้งสามเปิดทางพวกเขาเดินเร่งติดตามไปทันที
ย้ากก~
ตู้มม!
หลินหยางใช้ทักษะสบั้นพสุธาโจมตีมดเป็นกลุ่มตรงหน้าที แม้จะฆ่าพวกมันได้ไม่ถึงยี่สิบตัวเนื่องจากกลุ่มมดมิได้ทับถมรวมกันเป็นกลุ่มก้อนดังคราก่อน แต่หลินหยางมิได้สนใจเขาคอยคร่าฟันเหล่ามดตรงหน้าช่วยพวกเขาทั้งสามอีกแรง หากพวกมดมันตายตกกองอยู่บนพื้นแรงที่พวกมันต้านทานย่อมลดลงไป ตอนนี้เขาต้องการเข้าไปคร่ามดไฟระดับสี่ให้เร็วที่สุด
พลโล่ทั้งสามใช้แรงดันเบิกทางอย่างมหาศาลพวกเขาแทบไร้เรี่ยวแรงจะยืดหยัด
“พวกนายทำได้ดีมาก” หลินหยางกล่าวชื่นชมในความเสียสละของพวกเขา เพราะบัดนี้พวกเขาห่างจากกลุ่มมดไฟระดับสี่ไม่ถึงสองเมตร!
นับว่าแรงกายที่จิ่นเหอ เจียวซิ่นและหลิวไห่ใช้ไปไม่เสียเปล่า หลินหยางเปลี่ยนตัวพวกเขาไปพักผ่อนแนวหลังพร้อมกับให้คนมาสลับสับเปลี่ยนกันถือโล่ดังเดิม
“โจมตี” หลินหยางตะโกนพร้อมกับทิ่มแทงหอกในมือพุ่งโจมตีใส่มดไฟที่แออัดตรงหน้าทันที การแทงครั้งเดียวของเขาคร่ามดไฟไปได้กว่าสี่ตัว ซึ่งมีมดไฟระดับสอง สามตัว และระดับสี่หนึ่งตัว เนื่องจากมดไฟระดับสองที่ปิดกั้นเส้นทางเขาจึงแทงออกไปสุดแรงเจาะทะลุร่างที่ไร้การป้องกันของมันเพื่อปลิดชีวิตเป้าหมายนั่นคือมดไฟระดับสี่
ย้ากก~
ตู้มม!
หลินหยางมิสนใจความเหน็ดเหนื่อยที่ร่างกายตนเองได้รับ เขาใช้ทักษะสบั้นพสุธาโจมตีเป้าหมายตรงหน้า หมายมั่นฆ่ามดไฟระดับสี่ให้ได้
‘คุณฆ่ามดไฟ ระดับ 2 สี่ร้อยแปดสิบตัว’
‘คุณฆ่ามดไฟ ระดับ 4 หกสิบแปดตัว’
‘คุณฆ่ามดไฟ ระดับ 1 เจ็ดสิบสี่ตัว’
‘ยินดีด้วยคุณได้เลื่อนระดับ เป็นระดับ 18 แล้ว โปรดให้ค่าสถานะที่เพิ่มขึ้น’
เมื่อใช้ทักษะสบั้นพสุธา ระดับของเขาก็ได้รับการเลื่อนขั้น แต่ยิ่งระดับสูง การจะเพิ่มแต่ละระดับจำนวนที่เขาต้องฆ่ายิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ
“แฮ่กๆ” หลินหยางหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย การใช้ทักษะอย่างต่อเนื่องรวมถึงต้องออกแรงทิ่มแทงฆ่าฟันมดไฟที่ขวางทางตลอดเวลา นับว่าสร้างภาระให้แก่ร่างกายของเขายิ่งนัก แต่ผลลัพธ์นับว่าคุ้มค่าเกินกว่าที่เขาคาดคิด เพราะการโจมตีเมื่อครู่เขาฆ่ามดไฟระดับสี่ไปได้กว่ายี่สิบตัว ทำให้อุณหภูมิที่ร้อนอบอ้าวลดลงไม่น้อยนี่คือเหตุผลที่เขาต้องรีบฆ่าพวกมันเสีย
ตอนนี้เส้นทางข้างหน้าจำนวนของมดไฟลดลงไปมากโขจากการต่อสู้ของพวกเขากวาดล้างพวกมดไฟจนบัดนี้พวกมันใกล้พ่ายแพ้แล้ว!
ตอนที่ 120 ถ้ำมด(ตอนสิบหก)
‘ท่านได้เพิ่มค่าสถานะป้องกัน 0.1 เสร็จสิ้น’
‘ทักษะราชสีห์คำรามระดับ 3 ได้รับการเลื่อนขั้น 10/10 เรียบร้อยแล้ว การใช้งานครั้งต่อไปจะทำให้ความรุนแรงเพิ่มขึ้น’
เหล่ามดไฟบัดนี้เหลือไม่ถึงสองร้อยตัว โดยมีมดไฟระดับสองมากกว่าครึ่ง และมดไฟระดับสี่กว่าหกสิบตัว พวกมันอัดแน่นกันอยู่ตรงหน้า มิมีได้มีกองกำลังเสริมอีกแล้วดูท่าจำนวนตรงหน้าคือกลุ่มสุดท้ายที่เหลือรอดภายในถ้ำแห่งนี้
“ฆ่า” หลินหยางตะโกนเสียงดัง
ฉึบบ!
หลินหยางและพวกเข่นฆ่าพวกมันอย่างต่อเนื่อง พวกเขาเร่งมือกันอย่างแข็งขันหากกำจัดมดตรงหน้าจนสิ้นพวกเขาจะได้พักเสียที
เมื่อพวกเขาคร่ามดไฟระดับสองที่อยู่กระบวนแถวหน้าเกือบหมด มดไฟระดับสี่ที่อยู่แถวหลังพวกมันจึงขยับขึ้นมาแทนที่เข้าใกล้โล่กำบังขึ้น
ไม่นานพวกมันก็เข้าประชิด ความร้อนที่แผ่ออกมาจากมันราวกับพวกเขากำลังนั่งปะชิดติดกับกองไฟที่โหมกระหน่ำ
หลินหยางหยากจะจับมันซักตัวเพื่อนำมาใช้ประโยชน์เสียจริง หากเขาเอามันไปขังไว้ในกรงแล้วให้พลเมืองมายืนรุมล้อมคงคล้ายกับการผิงไฟให้ร่างกายอบอุ่นก็มิปาน แต่พวกมันที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนความร้อนจึงรุนแรงยิ่งนัก
พวกมันแม้จะสามารถประชิดติดโล่กำบังได้แต่ก็มิสามารถโจมตีผ่านโล่ไม้ที่แข็งแรงหนากว่าสองนิ้วมาได้ จึงตกเป็นฝ่ายถูกโจมตีปลิดชีวิตอยู่ฝ่ายเดียว
กี๊สส~
บรึม~
ทันใดนั้นเองอยู่ๆมดไฟระดับสี่ที่ตัวมันอัดแน่นถูกมดไฟตัวอื่นอัดเบียดจนติดกับโล่ไม้ ร่างกายของมันระเบิดออกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ส่งผลให้พลโล่ถูกแรงกระแทกถอยกลับเกือบหนึ่งเมตร
ขบวนทัพเมื่อถูกดันกระแทกอย่างมิได้ตั้งตัวเป็นเหตุให้พวกเขาล้มระเนระนาด แต่โชคดีที่พลโล่ผู้ที่เกร็งกำลังแขนยื้อกำลังกับเหล่ามดมิได้ลดพับตามลงไป มิเช่นนั้นพวกมันคงฝ่าเข้ามาได้เป็นแน่ หลินหยางซึ่งอยู่แถวสองเมื่อถูกพลโล่ตรงหน้าถลาเข้าใส่อย่างไม่ทันตั้งตัวเขาก็ล้มลงเช่นกัน เร่งรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วตรวจสอบความเสียหายและบาดแผลคนรอบข้าง
ดูแล้วมิมีผู้ได้รับบาดเจ็บ แต่โล่ไม้แม้สามารถป้องกันการกระแทกไว้ได้แต่ก็มีส่วนแตกหักบ้างประปรายรวมถึงพลโล่ที่รับการปะทะพวกเขาล้วนเจ็บปวดยกแขนแทบมิขึ้น หลินหยางเร่งรีบตั้งขบวนใหม่ทันที
“นี่มันอะไร ทักษะหรอ?” หลินหยางขมวดคิ้ว เขามิเคยสู้กับมดไฟระดับสี่ในระยะใกล้เพียงแค่โจมตีมันจากทักษะระยะไกลเท่านั้น เขาเคยใช้ทักษะตาเหยี่ยวตรวจสอบพวกมันไปแล้ว คำเตือนมีเพียงให้ระวังการกัดและกรงเล็บเท่านั้น มิได้มีข้อความใดๆที่บอกกล่าวการระเบิดพลีชีพเช่นนี้เลย
เมื่อมันเข้าประชิดโล่ร่างกายกับระเบิดเหลกเหลว สร้างความเสียภายให้บริเวณรอบๆตัวมันกว่าหนึ่งเมตร ไม่เว้นแม้แต่พักพวกของมันที่เป็นมดไฟเช่นเดียวกัน
มดไฟระดับสองที่อยู่เคียงค้างหัวของมันขาดวิ่นหายออกไปจากลำตัวเนื่องมาจากแรงระเบิด ส่วนมดไฟระดับสี่ที่ตัวติดกับมันร่างกายยังอยู่ครบเพียงแต่สีผิวที่เคยแดงสาดส่องคล้ายดวงอาทิตย์ บัดนี้ดำเป็นตอตะโกมันล้มลงสิ้นชีวีทันที
หลินหยางเมื่อเห็นแบบนี้เขาขมวดคิ้วเคร่งเครียดทันที แม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของมัน หากเมื่อครู่พลโล่มิสามารถต้านทานแรงกระแทกได้การป้องกันต้องตกลงและพวกมดคงฝ่าและเข้ามาโจมตีขบวนด้านหลังได้เป็นแน่
ส่วนอีกเหตุผลนั่นคือมดไฟที่ตกตายไป เนื่องจากคนของเขามิได้เป็นผู้ปลิดชีวิตมันพวกเขาจึงมิได้ระดับจากการที่มันตายไปเองเช่นนี้ เขาจึงอดเสียดายไม่ได้…
