ตอนที่ 123 นางพญามด(ตอนแรก)
หลินหยางดึงตัวกลับทันที มิได้จ้องมองต่อเพราะเกรงว่าเจ้าตัวนั้นมันจะรับรู้ถึงตัวตนของเขา
เขายืนเงียบแอบอยู่ตรงผนัง มิได้ขยับเขยื้อน
ตัดสินใจชะโงกหัวออกไปดูอีกครา ปฏิกิริยาของเขายังคงตกตะลึงเช่นคราแรก พลางรีบรั้งตัวกลับอย่างรวดเร็วเพราะที่เขามองเห็นมันคือมด มดไฟ
แต่มันแตกต่างจากมดไฟที่เคยฆ่าฟันกว่าเจ็ดร้อยตัวมากนัก เพราะมดไฟปกติร่างกายของมันสูงไม่ถึงหนึ่งเมตรตัวเล็กกระทัดรัด ส่วนมดไฟลาดตระเวนนั้นลำตัวยิ่งเล็กผอมลีบลงไปอีก
แต่เจ้าตัวที่เขาเห็นตอนนี้ตัวมันสูงกว่าหกเมตร ร่างกายอ้วนใหญ่กว้างกว่าสามเมตร ราวกับเขาแหงนมองดูตึกก็มิปาน! ที่อยู่อาศัยของมันใหญ่โตมโหราฬเพียงพอที่จะให้มันอาศัยอยู่ได้ ดูท่าจุดนี้คือจุดสิ้นสุดของเส้นทางภายในถ้ำเพราะมันเป็นทางตันไร้หนทางเดินต่อ บริเวณผนังถ้ำรอบๆตัวมันมีก้อนสีขาวอันใหญ่เท่าฝ่ามือ ฝังอยู่เต็มทั่วผนังดูท่าจะเป็นไข่มดไฟที่ยังมิได้ฟักออกมาเป็นตัว
เขาใช้ทักษะตาเหยี่ยวตรวจสอบทันที
นางพญามดไฟ ระดับ 30
พลังโจมตี 10
พลังป้องกัน 30
ความเร็ว 2
คำอธิบาย : ???
คำเตือน : ???
‘เนื่องจากระดับของเป้าหมายสูงกว่าท่านจึงไม่สามารถตรวจสอบได้’
‘เอิ่ม’ หลินหยางทำตัวมิถูก มิทราบต้องทำเช่นไรต่อไป มดไฟระดับสามสิบรวมถึงพลังป้องกันสามสิบ! นี่มันมากกว่าออร์คเสียอีก
แต่เมื่อดูพลังโจมตีและความเร็วของมันที่ไม่สมดุลกับร่างกายที่ใหญ่และพลังป้องกันที่มหาศาลเอาเสียเลย
ความเร็วมันเทียบเท่ามดไฟระดับสี่เท่านั้น ซึ่งพวกมันล้วนตายภายใต้คมหอกของเขามานับไม่ถ้วน แต่พลังป้องกันนับว่าเป็นปัญหายิ่งนัก แม้แต่ออร์คที่มีพลังป้องกันสิบแปด การโจมตีของเขาแทบไม่สามารถจะทะลุผิวหนังของมันไปได้
รวมถึงระดับที่สูงเกินกว่าตัวเขาจึงมิสามารถอ่านคำอธิบายและคำเตือนได้ จึงเป็นอุปสรรค์ยิ่งนัก
หลินหยางยืนครุ่นคิดแนบชิดผนังถ้ำมิขยับเขยื้อน ระดับที่สูงส่งของมันหากสามารถฆ่ามันได้สิ่งตอบแทนย่อมมากตามไปด้วย แต่เขามิได้มั่นอกมั่นใจเลยแม้แต่น้อย เกรงว่ามันจะเป็นฝ่ายฆ่าเขาเองเสียมากกว่า
สำหรับโลกนี้แล้วพลังคือทุกสิ่ง หากจะปล่อยทิ้งไปเฉยๆมันช่างน่าเสียดายยิ่งนัก กว่าจะฝ่าฟันเข้ามาจนถึงจุดนี้ได้พวกเขาต้องเข่นฆ่ามดไฟไปกว่าสองพันตัว
บนร่างกายของเขาตอนนี้มีท่อนไม้สำหรับจุดคบเพลิง หอกเหล็กภายในมือ และดาบที่คาดอยู่ที่เอว เขาไม่คิดว่าอาวุธที่มีจะสามารถปลิดชีวิตเจ้ามดยักษ์ตัวโตเท่าตึกตัวนี้ได้
‘เฮ้อ’ หลินหยางคิดพลางถอนหายใจนั่งพิงพักตรงผนังเหม่อมองเพดานถ้ำ
‘หืม’ ทันใดนั้นคล้ายมีความคิดโลดแล่นเข้ามาให้หัวของเขา หลินหยางลุกขึ้นอย่างรวดเร็วใบหน้าตื่นเต้นยินดี
เกร็งหอกภายในมือแน่นพลางชะโงกหัวออกไปดูเจ้ามดไฟตัวใหญ่มันนั่งนิ่งมิได้ขยับตัว
เห็นดังนั้นหลินหยางยิ้มย่อง เอียงตัวออกจากที่หลบซ่อนพร้อมปาหอกภายในมือสุดแรงพุ่งเข้าใส่บริเวณลำตัวของมัน!
ฉึก!
กี๊สส~
นางพญามดร้องอย่างตื่นตกใจเมื่อถูกโจมตีอย่างมิทันตั้งตัว มันมองหาผู้โจมตีทันทีและก็เจอเข้ากับหลินหยางที่ยืนยิ้มอย่างชั่วร้าย มันจึงโน้มตัวพุ่งเข้าใส่มนุษย์ตรงหน้า พร้อมกับขาที่ใหญ่โตพุ่งมาทางหลินหยาง
หลินหยางเมื่อเห็นมันพุ่งเข้า เขาหลบออกมาทันทีพลางวิ่งถอยห่างจากทางเข้าโพรงของมัน อยู่ห่างไกลกว่าสิบเมตร
ตึงงงง!
ผนังถ้ำสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง คล้ายกับแผ่นดินไหวก็มิปาน
นางพญามดตัวยักษ์พุ่งเข้าชนกับโพรงถ้ำที่บัดนี้ หลินหยางมิได้อยู่ตรงนั้นแล้ว
“ฮ่าๆๆ” หลินหยางหัวเราะร่า นั่นเพราะเขามองเห็นเพดานถ้ำที่สูงเพียงสองเมตร ผนังถ้ำที่กว้างสี่เมตร ตัวของนางพญามดไฟที่ใหญ่โตกว่าหกเมตร อวบอ้วน มันย่อมไม่สามารถมุดรอดออกมาได้!
ตอนที่ 124 นางพญามด(ตอนสอง)
กี๊~
นางพญามดไฟเมื่อพุ่งโจมตีเข้าใส่หลินหยางด้วยความโกรธ ตัวมันติดอยู่ บริเวนทางโค้งคล้ายคอขวด รังที่อยู่ของมันแม้จะใหญ่โตแต่ไม่สามารถออกไปจากถ้ำแห่งนี้ได้นั่นไม่ต่างจากคุกที่กักขังนางพญามดเอาไว้ภายใน
หอกที่หลินหยางปาเข้าใส่มันด้วยความรุนแรง กลับปักเข้าไม่ถึงหนึ่งคืบเทียบกับขนาดตัวที่ใหญ่ตัวราวกับตึกเช่นนี้ ไม่อาจนับว่าเป็นบาดแผลได้คล้ายกับเข็มที่ปักอยู่บนตัวมันก็มิปาน
มันมุดออกมาได้เพียงส่วนหัวเท่านั้น มันมองเห็นมนุษย์คนนึงยืนหัวเราะร่าอยู่ห่างจากมันไม่ถึงสิบเมตรแต่ก็มิสามารถโจมตีมนุษย์คนนั้นได้ มันถดหัวกลับและเอาขาแหลมยาวข้างนึงพุ่งออกมาควานหามนุษย์เมื่อครู่ แต่ก็มิสามารถจับต้องถูกตัวได้เนื่องจากขามันเอื้อมมิถึง
หลินหยางยืนดูมันขวนขวายหาตัวเขาใบหน้ายิ้มแย้ม แต่เขาก็มิสามารถโจมตีมันได้เช่นกันเพราะมิได้ตระเตรียมอาวุธมา เขาคงต้องใช้วิธีเดิมนั่นคือปาหอกใส่มัน เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงหันตัวกลับมุ่งตรงไปสู่ทางออกปากถ้ำ
ณ ปากถ้ำ
หลินหยางเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับนางพญามดไฟให้แก่ทุกคน ส่งคนกลับเมืองเพื่อไปรวบรวมหอกเหล็กกลับมา รวมถึงส่งผู้บาดเจ็บกลับไปรักษาเขาเหลือคนไว้เพียงยี่สิบคนเท่านั้นเพื่อป้องกันปากถ้ำมิให้เมืองอื่นยื่นมือเข้ามาแทรกแซง
ตอนนี้หลินหยางกำลังนั่งพักผ่อนดื่มกินฟื้นฟูพละกำลัง เขาต้องเตรียมพร้อมร่างกายให้สมบูรณ์ที่สุด ด้านข้างมีหอกวางกองอยู่กว่าสามสิบด้าม
“พี่หยางเราจะเริ่มเมื่อไหร่ครับ” จิ่นเหอกล่าวถาม
“อีกหนึ่งชั่วโมง” หลินหยางกล่าวพลางยิ้ม เขาตัดสินใจนำคนติดตามเข้าไปด้วยเพียงสองคนเท่านั้น นั่นคือจิ่นเหอและหลิวไห่ เพราะทั้งสองเน้นเพิ่มสถานะไปที่พละกำลัง การโจมตีของทั้งคู่จึงรุนแรงเสียยิ่งกว่าตัวเขา ส่วนเจียวซิ่น หลินหยางให้เขาเป็นผู้นำเหล่าเวรยามปกป้องปากถ้ำ
จิ่นเหอและหลิวไห่พวกมันทั้งคู่กำลังฝึกปาหอกกันอยู่ ดูท่าพวกมันจะตื่นเต้นไม่น้อย
เมื่อครบกำหนดเวลาหลินหยางเดินนำเข้าไปภายในถ้ำทันที โดยมีจิ่นเหอและหลิวไห่ติดตามไม่ห่างกาย บนแผ่นหลังกว้างของพวกเขาทั้งสามล้วนแบกหอกเหล็กติดตัว
พวกเขาเดินลึกมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทาง หากพวกเขาไม่รู้เส้นทางย่อมต้องหวาดกลัวตื่นตระหนกเพราะมิทราบจะต้องพบเจอกับสิ่งใด
ครานี้ความกดดันลดต่ำลงมากเพราะหลินหยางเคยเดินทางผ่านมาแล้วจึงมิต้องหวาดระแวงกับสิ่งรอบข้าง การเดินทางจึงเป็นไปอย่างสบายๆทั้งสามพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนานคล้ายกับมาท่องเที่ยวก็มิปาน
ณ รังนางพญามดไฟ
หลินหยางและพวกกำลังยืนจ้องมองบางอย่าง มันยาวแหลม คล้ายกับท่อนเหล็กอันยาว กำลังตะเกียกตะกายไปทั่วผนังถ้ำ นั่นคือขาของนางพญามดนั่นเอง มันควานหารอบๆผนังถ้ำมิเว้นแม้แต่เพดานถ้ำ
“ฮ่าๆ” จิ่นเหอและหลิวไห่เมื่อเห็นเช่นนั้นพวกเขาก็หัวเราะเสียงดัง หลินหยางเองแทบกลั้นหัวเราะมิอยู่
ดูท่านางพญามดมันคงยังควานหาตัวเขาอยู่ตลอดเวลาแม้เขาจะกลับออกไปกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว เนื่องจากหัวของมันออกมาไม่ได้มันจึงส่งขาออกมาหวังโจมตีหลินหยางด้วยเหตุนี้มันจึงมองมิเห็นเขา..
