ตอนที่ 129 นางพญามด(ตอนเจ็ด)
หลินหยางสะลึมสะลือตื่นพลางขยี้ตาบิดขี้เกียจ มิทราบเขานอนหลับไปนานเท่าใด แต่ดูท่าจะกินเวลานานไม่ต่ำกว่าหกชั่วโมงเลยทีเดียว เพราะบัดนี้พละกำลังเขาฟื้นคืนจนเต็มเปี่ยมสมบูรณ์ความเมื่อยล้าถูกปัดเป่าไปเสียจนหมด หันไปมองจิ่นเหอและหลิวไห่ชายชาตรีทั้งสองที่ยังนอนกอดกันตัวกลม
ป๊าบบ!
โอ้ย~
หลินหยางเอาด้ามหอกฟาดไปที่บั้นท้ายของทั้งคู่
“ลุกได้แล้ว” หลินหยางกล่าวแก่พวกมันใบหน้ายิ้ม
พวกมันร้องอย่างตื่นตกใจพลางขยี้ตาและมองไปบริเวณรอบๆ รีบพละตัวออกจากกันยิ้มอย่างเอียงอาย พวกเขาทั้งสามใช้ผ้าเช็ดไปตามใบหน้าร่างกายและนั่งกินอาหารกัน คล้ายกับมาตั้งค่ายพักแรมก็มิปาน
ฉึก!
เมื่อเตรียมตัวเสร็จสิ้นพวกเขาก็เข้าไปโจมตีนางพญามดไฟอีกครา มันที่กำลังพักผ่อนอยู่เมื่อถูกโจมตีมันสะดุ้งอย่างตื่นตัว แต่ก็เป็นดังเดิมผู้ที่โจมตีมันพวกเขาหายไปแล้ว..
หลินหยางและพวกลอบโจมตีนางพญามดกันทั้งวันหอกที่นำมากว่าสามสิบเล่มบัดนี้ใกล้หมดลงแล้ว
แค่ก~
ตุ่บๆ~
พวกเขาทั้งสามที่นั่งคุยกันอยู่ได้ยินเสียงมาจากทางเดินด้านหลัง พวกเขาแอบชิดผนังถ้ำทันทีพร้อมกับถืออาวุธในมือมั่น ไม่นานก็เห็นต้นตอของเสียง
เป็นเทียนหนิงเจี้ยนนั่นเอง มันพาคนมากว่าสิบคนแบกหามสิ่งของเพื่อมาส่งให้แก่หลินหยางและพวก ทั้งหอกเหล็ก อาหาร น้ำ สุรา สิ่งของจำเป็นต่างๆ มันพึ่งนำกลับมาจากเมืองของเขาหลังจากได้รับมอบหมายจากหลินหยาง
เห็นดังนั้นหลินหยางและพวกผ่อนคลายลง เนื่องจากเส้นทางด้านหลังที่มืดมิดพวกเขาจึงมิทราบผู้มาเป็นมิตรหรือศัตรู จึงต้องระวังตัวเอาไว้ก่อน ส่วนทางโค้งด้านหน้านั้นสว่างไสวจากแสงที่ออกมาจากตัวของนางพญามดไฟรวมถึงมันมิสามารถโจมตีพวกเขาได้จึงมิต้องหวาดระแวงแก่มัน
“…” เทียนหนิงเจี้ยนเมื่อเห็นบางอย่างตรงทางโค้งเข้ารังนางพญามดไฟตรงหน้ามันยืนนิ่งเงียบกริบมิเดินต่อ เพราะตอนนี้หัวของนางพญามดมันจ้องมองมาที่มันด้วยดวงตาแดงกร่ำคล้ายกับจะร่ำไห้ตลอดเวลา เมื่อมาเห็นกับตามันแทบจะช็อคหมดสติเพราะนี่แค่ส่วนหัวของมันยังอุดตันจนเต็มปากทางเข้ารังที่กว้างใหญ่พอจะให้คนเดินเบียดกันได้กว่าสิบคนเสียอีก
หลินหยางเดินไปรับช่วงต่อนำอาวุธและอาหารวางกองไว้เป็นที่ เทียนหนิงเจี้ยนช่างมาได้ถูกเวลาเสียจริง หอกเหล็กอาวุธที่ใช้โจมตีนางพญามดไฟเหลืออีกเพียงสิบด้ามเท่านั้น เทียนหนิงเจี้ยนมันรวบรวมหอกมากว่าสองร้อยเล่มดูท่ามันจะนำหอกที่มีทั้งหมดภายในเมืองของเขามาให้ พวกเขากินเนื้อแห้งกันมาตั้งแต่เมื่อวานบัดนี้เทียนหนิงเจี้ยนมันเอาปลาสด และกระรอกตัวใหญ่อวบอ้วนมาให้แก่พวกเขาพร้อมกับสุราถังใหญ่
“ดีมาก” หลินหยางกล่าวพลางตบลงบนบ่าใบหน้ายิ้มแย้ม
เทียนหนิงเจี้ยนเมื่อได้รับคำชม ใบหน้าของมันปิติเต็มไปด้วยความสุข ตั้งแต่สู้กับฝูงมดไฟมันแทบมิได้พักผ่อนเลย เมื่อเสร็จสิ้นการต่อสู้มันเดินทางกลับไปที่เมืองและนำสิ่งของที่หลินหยางต้องการกลับมาอย่างทันท่วงที
เมื่อมันมิมีเหตุผลให้อยู่ต่อจึงนำคนที่มาส่งเสบียงอาหารและอาวุธเดินทางกลับไปยังปากถ้ำทันที
หลินหยางมองหอกเหล็กที่วางกองรวมกันกว่าสองร้อยด้าม พลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“เอาล่ะ วันนี้เรามาฆ่ามันกันเถอะ” หลินหยางกล่าว
“ครับ!” หลิวไห่และจิ่นเหอตอบกลับอย่างพร้อมเพรียง
ตอนที่ 130 นางพญามด(ตอนแปด)
หลินหยางและพวกถือหอกภายในมือแน่น พลางจ้องมองไปยังหัวของนางพญามดไฟที่ยังจ้องมองพวกเขาอยู่มิได้ถดถอยกลับไป
ว้ากกกก!
หลินหยางใช้ทักษะราชสีห์คำรามทันที เป้าหมายคือนางพญามดไฟ!
“ลุย” เขาตะโกนเมื่อใช้ทักษะราชสีห์คำรามเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของมันเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับวิ่งเข้าใส่มันอย่างรวดเร็วและทิ่มแทงหอกในมือเข้าใส่ศรีษะของนางพญามด เป้าหมายคือดวงตาของมัน!
นางพญามดไฟเมื่อมันได้ยินเสียงกลุ่มคนที่พูดคุยกันมันจึงชะโงกมุดหัวออกมาเพื่อตรวจดูและพบเข้ากับเทียนหนิงเจี้ยนและคนของมันที่นำสิ่งของมาส่งให้แก่หลินหยาง มันมองดูเหล่ามนุษย์ที่ยืนพูดคุยกันอย่างมิได้เกรงกลัวอันใดเลยแม้แต่น้อย จนกระทั้งเทียนหนิงเจี้ยนและพักพวกเดินทางกลับไป
ทันใดนั้นเองมนุษย์ที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำของคนกลุ่มนี้กลับตะโกนขึ้นมาเสียงดังจนผนังถ้ำสั่นสะเทือน นางพญามดไฟที่กำลังเหม่อมองพวกมันสะดุ้งตกใจตั้งใจจะดึงตัวกลับ แต่ทว่าร่างกายของมันกลับไม่อาจสั่งการได้ ชะงักแข็งค้างอยู่อย่างนั้น
เพราะว่ามันโดนโจมตีจากทักษะราชสีห์คำรามของหลินหยางนั่นเอง ด้วยพลังวิญญาณที่มีมากถึง 2.2 รวมกับทักษะระดับสามขั้นที่สิบ บัดนี้แม้แต่ราชสีห์ตาเดียวผู้เป็นเจ้าของทักษะราชสีห์คำรามเมื่อมันถูกทักษะนี้จากหลินหยางตัวมันก็ต้องชะงักค้างเช่นกัน
นางพญามดไฟที่ไม่มีแม้แต่พลังวิญญาณเพียงน้อยนิดจึงถูกทักษะราชสีห์คำรามโจมตีเข้าอย่างจัง ส่งผลให้มันมิอาจขยับเขยื้อนได้แม้แต่น้อยรวมถึงบาดแผลเก่าที่จากหอกที่ปาเข้าใส่ตัวมันที่เริ่มสมานกันบริแตกออกทำให้เลือดไหลทะลักออกมา
หลินหยางมิปล่อยเวลาให้เสียเปล่าขณะที่กำลังวิ่งเข้าประชิดศรีษะที่ใหญ่ของนางพญามดเขาปาหอกออกไปอย่างสุดแรงแทงเข้าใส่บริเวณใบหน้าของมัน พลางหยิบดาบคู่กายที่เหน็บอยู่ตรงเอวออกมาไว้ในมือวิ่งเข้าไปฟันใส่ดวงตาสีแดงเข้มของมันทันที
ฉึบบบ!
หลินหยางฟันใส่อย่างรุนแรงใส่ดวงตาของมันเป็นแนวเฉียง จิ่นเหอและหลิวไห่ที่พึ่งวิ่งมาถึงถือหอกในมือแทงเข้าใส่ดวงตาของมันอย่างแรงตามติดไปเช่นกัน เมื่อเสร็จสิ้นการจู่โจมพวกเขาทั้งสามถอยออกมานอกระยะอย่างรวดเร็ว
กี๊สสส~
ไม่นานนางพญามดไฟก็เริ่มขยับเขยื้อนร่างกายถอยกลับพร้อมกับร้องออกมาอย่างเจ็บปวดที่ดวงตาของมันถูกจู่โจมเสียหายสาหัสไปหนึ่งข้างส่งผลให้ดวงตาข้างนั้นมืดบอดสนิทมิสามารถใช้การได้อีกต่อไป เลือดค่อยๆไหลลงมาย้อมใบหน้าของมันราวกับน้ำตกคล้ายกับว่ามันร้องไห้เป็นสายเลือดก็มิปาน
หลินหยางผู้ใช้ทักษะราชสีห์คำรามเมื่อโจมตีเสร็จเรียบร้อยเขาถอยกลับนั่งพักอย่างเหนื่อยหอบมีเหงื่อเม็ดโตไหลอาบอยู่บนใบหน้าคล้ายกับวิ่งมาอย่างยาวนาน เนื่องจากทักษะราชสีห์คำรามแม้จะเป็นทักษะระดับสามที่ด้อยกว่าทักษะสบั้นพสุธาแต่มันกลับกินพละกำลังเขาอย่างมหาศาลจนคล้ายกับว่าเขาใช้ทักษะระดับสี่สบั้นพสุธาติดต่อกันถึงสามครั้งเลยทีเดียว
แม้จะเหน็ดเหนื่อยจากการใช้ทักษะแต่ใบหน้าของหลินหยางกลับยิ้มแย้มอย่างร่าเริง เพราะการโจมตีเป็นผลสำเร็จลุลวงไปด้วยดี นางพญามดไฟที่คาดไม่ถึงจึงตกเป็นเหยื่อสร้างบาดแผลและบทเรียนให้แก่มันอย่างแสนสาหัส!
