ตอนที่ 17 รวมเป็นหนึ่ง
‘ท่านได้เพิ่มค่าสถานะความเร็ว 0.1 เสร็จสิ้น’
‘ทักษะ หลอมไฟ ระดับ 1 ได้รับการเลื่อนขั้น 4/10 เรียบร้อยแล้ว การใช้งานครั้งต่อไป จะทำให้การโจมตีรุนแรงมากขึ้น’
หลินหยางได้เพิ่มสถานะและทักษะที่ได้มาทันทีเขาล้มตัวนั่งอย่างเหน็ดเหนื่อย
เนื่องเพราะเขาต้องวิ่งล่อเหยี่ยวมรกตทั้งสามตัวด้วยความกดดัน หากเขาพลาดท่ามีแต่ความตายเท่านั้นที่รอเขาอยู่
หลังจากที่ฆ่าเหยี่ยวมรกตไปทั้งสองตัว พวกเขากลับไม่เจอหนังสือทักษะมีเพียงแต่เหรียญเงินสี่สิบเหรียญเท่านั้นพวกเขาจึงแบ่งกันอย่างเท่าเทียมทั้งสองฝ่าย ซึ่งยังเหลือเศษอีกห้าถึงหกเหรียญหลินหยางจึงได้เก็บไว้
“ขอบคุณท่านหลินหยางจริงๆ” เอลฟ์เข้ามากล่าวขอบคุณหลินหยางด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว จากการที่โดนเหยี่ยวมรกตไล่ล่า วิ่งหนีไปคนละทิศด้วยความแตกตื่น
“ไม่เป็นไร ยังไงพวกเราก็เป็นเหมือนพันธมิตรกัน” หลินหยางยิ้มกล่าว
“ท่านหลินหยาง” เอลฟ์ด้านหลังมองเขาด้วยใบหน้าชื่นชม ราวกับหญิงสาวมองวีรบุรุษแต่เอลฟ์ที่มาต่อสู้ร่วมกับหลินหยางครานี้พวกเขาเป็น ผู้ชาย!!
“พวกเราจะแบ่งเหยี่ยวกันคนละตัว ส่วนอีกตัวพวกเราจะแบ่งครึ่งพวกท่านมีความเห็นว่ายังไง” หลินหยางกล่าวถาม
“เอาตามที่ท่านว่าเลย”เนื่องจากที่ออกมาคราวนี้ภารกิจหลักคือมาหาอาหาร มองไปที่เหยื่อตัวยักษ์ทั้งสามตัวก็อดภูมิใจไม่ได้
“วันนี้ใกล้มืดแล้วพวกเราควรจะกลับกันก่อน พรุ้งนี้เราค่อยไปที่แม่น้ำกัน” หลินหยางกล่าว
จากนั้นทีมหลินหยางและเหล่าเอลฟ์ ก็แบกร่างเหยี่ยวยักษ์หนึ่งตัวและอีกซักนึงแยกกันไป
“พี่หยาง พี่หยางกลับมาแล้ว” พอหลินหยางและทีมเดินมาถึงระยะสายตาของยามเฝ้าประตูเมือง พวกมันก็ตะโกนบอกผู้คนภายในภายในเมือง
หลินหยางและพวกวางซากเหยี่ยวลง
“โห นั้นมันนกยักษ์ที่พวกเราเห็นวันแรกนี่ พวกเขาไปสู้กับมันมาหรอ” มีเสียงคนซุบซิบ
“พวกเราจะแบ่งเนื้อของเจ้านี่ให้ทุกคนที่ลงชื่อคนละครึ่งกิโลกรัมต่อหนึ่งมื้อจนกว่าจะหมด ส่วนอีกครึ่งที่แบกมาเราจะทำเนื้อตากแห้งไว้เผื่อกรณีฉุกเฉิน” หลินหยางกล่าวกับผู้คน
“เดี๋ยว! นี้หลินหยางทำไมพวกเราถึงไม่ได้ละ พวกเราก็ต้องกินอาหารเหมือนกันนะ” เทียนหนิงเจี้ยนตะคอก
“คุณไม่ทำงาน คุณก็ต้องการจะได้รับส่วนแบ่งอย่างนั้นหรือ” เขาจ้อง
“ผมบอกไปแล้ว ผมจะให้อาหารกับคนของผมเท่านั้นหากคุณไม่ต้องการ คุณสามารถออกไปหาเองได้เลย” หลินหยางพูดพลางมองไปที่คนรอบๆตัวเทียนหนิงเจี้ยน หลังจากถูกหลินหยางจ้องแบบนั้นพวกเขาก็ทำตัวไม่ถูก
“เอ่อ…หลินหยาง ผมขอเข้าทีมคุณได้ไหมผมสามารถทำอะไรก็ได้ แต่อย่าให้ผมออกไปสู้เลย” ชายคนนึงกล่าวด้วยใบหน้าหวาดกลัว
“ได้สิ คุณสามารถเข้าทีมก่อสร้างได้และคุณจะได้ส่วนแบ่งอย่างเท่าเทียม” หลินหยางยิ้มตอบ
“ขอบคุณ”
หลังจากนั้นคนอื่นๆก็วิ่งเข้าไปต่อแถวเอาเนื้อเหยี่ยวยักษ์ ที่ซิ่นก้งยืนหั่นอยู่พวกเขากลัวการต่อสู้กลัวสัตว์ประหลาด แต่กลัวว่าจะหิวตายมากกว่า
ตอนนี้เหลือเพียงเทียนหนิงเจี้ยน อยู่คนเดียว ที่ไม่ได้เข้าทีมของหลินหยาง เขามองผู้คน
เฮ้อ~
‘จากโลกเก่ามาก็ยังมิได้เป็นใหญ่ ต้องมาอยู่ใต้อาณัติผู้อื่นอีกแล้วหรือ ชาตินี้ข้าคงหลีกหนีชะตากรรมเช่นนี้ไม่พ้น’ เขาคิดพลางถอนหายใจและค่อยๆเดินไปหาหลินหยาง
“หลินหยางผมขอโทษที่เคยเป็นปฏิปักษ์กับคุณ ผมจะทำงานตามที่คุณสั่งทุกอย่าง” เขากล่าวด้วยใบหน้าสลด
“เรื่องที่ผ่านมาผมไม่ถือ หากคุณทำงานคุณจะได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมผมสัญญา” หลินหยางยิ้มตอบ
“ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ” เทียนหนิงเจี้ยนยิ้มรื่น
เพราะกลัวว่าหากหลินหยางโกรธแค้น เขาคงต้องอดตายเป็นแน่
มันเดินไปเข้าแถวเพื่อรอรับเนื้อจากซิ่นก้ง ด้วยใบหน้าผ่อนคลาย ทั้งนี้ใบหน้าของมันเองก็หนาไม่น้อย มันไม่สนเสียงนกเสียงกาที่ซุบซิบนินทามันอยู่เลย
หลังจากจัดการปัญหาภายในเรียบร้อยตอนนี้หลินหยางก็เป็นเสมือนผู้นำของพวกเขาไปโดยปริยายไม่มีใครคัดค้าน ไม่มีการแบ่งฝักฝ่าย
ตอนที่ 18 ความฝัน
หลินหยางกำลังนั่งย่างเนื้อเหยี่ยวที่เขาได้มาอยู่โดยมีเหมยเหมยนั่งอยู่เคียงข้างมิห่างกาย ทุกคนกำลังนั่งล้อมกองไฟ พวกทีมระยะใกล้ที่ได้ติดตามหลินหยางไปสู้กับเหยี่ยวมรกตกำลังพูดคุยกันอย่างออกรส
“เมื่อไหร่หนูจะได้ออกไปนอกเมืองเสียที” เหมยเหมยถามด้วยใบหน้าออดอ้อน
“ไม่ได้มันอันตรายเกินไป” หลินหยางตอบเสียงขรึม
“ทำไมล่ะหนูยิงธนูได้นะ หนูก็สู้ได้เหมือนกัน” เธอตอบด้วยเสียงที่ซึมลงราวกับจะร้องไห้
“ถ้าเหมยน้อยโตกว่านี้ พี่จะพาออกไปด้วยพี่สัญญา” หลินหยางตอบด้วยใบหน้าจนใจ
“จริงๆนะ พี่สัญญาแล้วนะ” เหมยเหมยหัวเราะด้วยความร่าเริง ช่างเป็นภาพที่น่าดูจริงๆ
มองดูผู้คนกว่าสี่บสิบเก้าคนนั่งกินเนื้อเหยี่ยวด้วยกัน พูดคุยกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มช่างเป็นภาพที่อบอุ่นจริงๆ
“พรุ้งนี้พวกเราจะไปยึดแหล่งน้ำ ภายในน้ำมีกบยักษ์อยู่ด้วยหากว่าเราสามารถยึดได้เราจะไม่ต้องห่วงเรื่องน้ำอีกต่อไป ถึงมันจะอันตรายแต่มันก็คุ้มค่าพวกคุณยินดีจะไปกับผมไหม” หลินหยางถามทีมระยะใกล้ที่ตามเขาวันนี้
หากมีพวกนี้อยู่ด้วยเขาก็สบายใจ เพราะตอนนี้ทั้งทีมอยู่ที่ระดับสองกันทุกคน
“พี่หยางไปไหน พวกผมไปด้วย” พวกเขาตอบอย่างหนักแน่น
“ดี วันนี้พอแค่นี้ไปพักผ่อนเก็บแรงเอาไว้ ทำร่างกายให้ผ่อนคลายพรุ้งนี้เรายังมีศึกที่ต้องสู้” หลินหยางกล่าวพลางลุกและเดินจากไป
กลางดึกวันนั้น
เหมยเหมยยังคงนอนกอดเขาเช่นเคย เขานอนไม่หลับกำลังมองดูดาวบนท้องฟ้า กำลังคิดเรื่องราวต่างๆนาๆ
น้ำที่เหลืออยู่หากใช้อย่างประหยัดคงอยู่ได้อีกเพียงสามวัน อีกนัยนึงก็คือหากพวกเขาไม่สามารถพิชิตแหล่งน้ำหรือหาน้ำไม่ได้พวกเขาก็ตายนั้นเอง
“พ่อ-แม่ หนูไม่อยากไปหนูกลัว” จู่ๆเหมยเหมยก็พูดพึมพำ น้ำตาไหลอาบสองแก้มเธอละเมอนั้นเอง
จากที่ฟังคาดว่าเธอคงจะถูกพ่อ-แม่บังคับให้เข้ามา”ประตูสู่สวรรค์”เป็นแน่
หลินหยางมองดูด้วยความสงสารพลางลูบหัวปลอบเธอจนสงบ
‘พ่อ-แม่ประสาอะไร หมาแมวมันยังไม่ทิ้งลูกฮึ่ม’ หลินหยางคิดในใจด้วยอารมณ์เดือดพล่าน
เหมยเหมยอายุเพียงสิบสี่ปีกลับต้องถูกพ่อและแม่หักหลัง ให้มาเผชิญโลกที่โหดร้ายหลังประตู
เขาดึงเธอเข้ามากอดปลอบประโลมจนทั้งคู่หลับไหลไปในที่สุด
ช่วงเช้า
หลินหยางและทีมระยะใกล้ออกเดินทางมาถึงหมู่บ้านเอลฟ์
“สวัสดีท่านหลินหยาง” เอลฟ์ยามกล่าวทักทาย
“เมื่อวานท่านลี่จูได้บอกเล่าวีรกรรมของท่านให้พวกเราฟังหมดแล้ว ท่านช่างเป็นมนุษย์ที่กล้าหาญเสียจริง ไม่เหมือนมนุษย์ จากโลกที่เราจากมา” ขณะที่เอลฟ์ยามพูดดวงตาของเขาเป็นประกาย
ลี่จูที่มันพูดถึงคือหัวหน้ากลุ่มเอลฟ์ที่ร่วมสู้รบกับหลินหยางเมื่อวานนี้นั่นเอง
ทีมของหลินหยางหลังจากเห็นเอลฟ์ยามกล่าวพร้อมกับจ้องมองเขาด้วยดวงตาระยิบระยับ พวกเขาต่างขนลุกอย่างมิได้นัดหมาย
“ท่านหลินหยาง ท่านมาพอดีข้ากำลังพูดถึงท่านอยู่เลย ฮ่าๆ” เอลฟ์ลี่จูกล่าว
“แหะๆ” หลินหยางยิ้มแห้งๆ
“พวกเราไปกันเถอะ เราควรไปเตรียมตัวก่อน” เขากล่าว
“ได้เลย” หลังจากนั้นเหล่าเอลฟ์กว่ายี่สิบคนถือคันธนูพร้อมรบและตามหลินหยางไป
บริเวณ ริมแม่น้ำ
หลินหยางถือหอกยืนอยู่ลำพังเขากำลังจ้องไปที่น้ำ เขาอยากจะตรวจสอบเจ้ากบนี้โดยใช้ทักษะตาเหยี่ยว แต่รอตั้งนานกลับยังไม่พบแม้แต่หาง
หลังจากทนรอต่อไปไม่ไหว เขาตัดสินใจที่จะดำลงไปในแม่น้ำ
เพียงแต่พอกำลังจะเดินเข้าใกล้เท่านั้นเขาสังเกตุเห็นสิ่งผิดปกติ ผิวน้ำเริ่มสั่นไหวเขาจึงรีบหันตัวกลับ ทิ้งระยะออกมาหันกลับไปมองเป็นกบยักษ์ตัวที่เห็นเมื่อวันก่อนโผล่พ้นน้ำอวดรูปร่างของมัน
แต่ที่ต่างออกไปคือขนาดตัวของมัน จากที่ใหญ่ราวกับรถยนต์ตอนนี้กับใหญ่ขึ้น เหมือนกับรถบรรทุกขนาดย่อมๆก็มิปาน
หลินหยางรีบใช้ทักษะตาเหยี่ยวทันที
กบพิษ
ระดับ 10
พลังโจมตี 15
ป้องกัน 8
ความเร็ว 1
คำอธิบาย : ????
คำเตือน : ????
‘เนื่องจากระดับของเป้าหมาย สูงกว่าท่านจึงไม่สามารถตรวจสอบได้’
หลินหยางมิได้มองผิด มันตัวใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเพราะมันพึ่งเลื่อนระดับ เมื่อวานตอนที่พวกเขากำลังสู้กับเหยี่ยวมรกตนั่นเอง
