เทพอสูรสยบโลกา – ตอนที่ 173-174

ตอนที่ 173 ข้อเสนอ

“ไม่ต้องมากพิธี” หลินหยางกล่าว

“ครับ!” เหล่าทหารตอบอย่างพร้อมเพรียงหลังเหยียดตรงมือแนบลำตัวยืนตรง

“…” หลินหยางยืนสับสน มิทราบต้องทำตัวเช่นใด ตามปกติเหล่าทหารที่อยู่ใต้บัญชาของเขาให้ความเคารพเขาไม่น้อย แต่ตอนนี้มันกลับมากเกินไป..

มองไปยังหรงเถียนเหยาทีมรักษาเพียงคนเดียว เธอลุกขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นเหล่าผู้บาดเจ็บลุกพรวดพราด จึงรีบปรามอย่างร้อนลนเกรงว่าแผลจะปริแตก

มองดูอิสตรีร่างกายบอบบางตัวเล็กกำลังใช้เสียงที่หวานใสตะโกนดุเหล่าชายชาตรีร่างกายกำยำ ใบหน้าที่เธอแสดงออกด้วยความโกรธขมวดคิ้วเคร่งเครียดกลับมองดูน่าหลงไหลมีสเน่ห์ในแบบของเธอ

เพื่อมิเป็นการรบกวนการทำงานของเธอหลินหยางจึงกลับออกมาเสีย

“ไปเรียกฉางเปาและพวกมา” หลินหยางกล่าวกับเทียนหนิงเจี้ยนข้างกาย

เมื่อได้รับคำสั่งไม่นานเทียนหนิงเจี้ยนก็พาฉางเปาและพวกเดินเข้ามาอย่างสับสน

“ผมมีข้อเสนอให้กับพวกนาย” หลินหยางกล่าวอย่างไม่รอช้า

“ข้อเสนออะไร” ฉางเปาถามอย่างสงสัย ทั้งท่าทีของหลินหยางและข้อเสนอที่หลินหยางจะมอบให้

“มีคนอยู่กว่าแปดสิบคน พวกมันพ่ายแพ้ยอมจำนนให้แก่กองกำลังของผม ซึ่งมีเมืองที่ว่างเว้นอยู่สี่เมืองผมจะยกให้นายหนึ่งเมืองและคนทั้งทั้งแปดสิบคนเป็นกำลังพลภายใต้การบัญชาใช้สอยพวกเขาได้อย่างเต็มที่ แต่มีข้อแม้อยู่” หลินหยางกล่าวพลางมองสีหน้าพวกมัน

“ข้อแม้อะไร” ฉางเปาเร่งเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว

“หากพวกนายสามารถยึดครองแหล่งอาหาร เหมืองแร่ แหล่งน้ำ หรือทุกอย่างที่มีสิ่งของออกมาอย่างไม่สิ้นสุด ต้องแบ่งให้ผมสามในสิบส่วน แต่สำหรับตอนนี้ที่ยังไม่มีแหล่งอาหารแห่งใหม่มาเพิ่มเติมผมจะแบ่งอาหารให้พวกนาย ซึ่งเพียงพอที่จะปะทังชีวิตไปได้แต่ละวันจนกว่าพวกนายจะสามารถหาอาหารและยืนด้วยลำแข้งของตนเองได้ พวกนายยอมรับไหม?” หลินหยางกล่าว

ฉางเปาและพวกยืนตะลึงกันอยู่ สำหรับข้อแม้ของหลินหยางนับว่าไม่แตกต่างมากนักจากเมืองเดิมที่กดขี่ข่มเหงมัน แต่ทว่าส่วนแบ่งที่หลินหยางร้องขอกับเล็กน้อยกว่ายิ่งนักเขาต้องการเพียงสามส่วนจากสิบส่วนเท่านั้นนับว่าไม่ใช่ปัญหาแม้แต่น้อย

สำหรับคนสิบคนที่เร่ร่อนพเนจรอยู่ไม่เป็นหลักแหล่งเหล่านี้ การที่จะสามารถลุกขึ้นมายืนได้อีกครานับว่าริบหรี่ยิ่งนัก แม้จะสามารถเข้าโจมตีเมืองใหม่และยึดครองแต่พวกเขาอาจไม่เต็มใจที่จะอยู่ภายใต้การปกครองของพวกเขาก็เป็นได้แถมยังอาจสูญเสียพวกพ้องเพิ่มเติมอีก

จากสหายที่เหลืออยู่น้อยนิดเพียงสิบคน อาจตกตายไปจากการต่อสู้แย่งชิงพวกเขาจึงเพียงเดินทางไปเรื่อยๆหากินอยู่ใช้ชีวิตเพื่อรอดพ้นไปวันต่อวันเท่านั้นมิได้คิดถึงอนาคตเลยแม้แต่น้อย

“น-แน่นอน” ฉางเปาตั้งสติได้รีบเอ่ยปากตอบรับอย่างรวดเร็ว ตอนนี้มันเปลี่ยนท่าทีหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียวมิได้มีท่าทีอวดกร่างดังเก่าก่อนเพราะข้อเสนอที่ได้รับฟังนี้ราวกับตัวมันถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งก็มิปาน หลินหยางมิเพียงให้คนแก่มันกว่าแปดสิบคนพร้อมกับเมืองที่สามารถยึดถือเป็นที่ตั้งรวมถึงยังแบ่งปันอาหารให้พวกมันประทังชีวิตอีกด้วย

หลินหยางเมื่อได้รับคำตอบจึงยิ้มออกมา

ตอนที่ 174 หวาดกลัว

เมื่อฉางเปาและพวกตอบตกลงรับข้อเสนอที่มิสามารถปฏิเสธได้เป็นที่เรียบร้อย หลินหยางจึงรวมรวบทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมที่ได้รับการรักษาจนหายดีและร่างกายสมบูรณ์

“ไปกันเถอะ” เมื่อเห็นว่าทุกคนมากันอย่างพร้อมเพรียงแล้วหลินหยางจึงให้สัญญาณเพื่อออกเดินทางไปยังโพรงกระรอก โดยมีคนจากทีมระยะใกล้สิบคนและทีมจู่โจมอีกสิบคนเท่านั้นมิได้มากมายอันใดเพราะครานี้พวกเขามิได้ออกไปรบราคร่าฟันอันใด

หลินหยางและพวกเดินออกจากเมืองไปยังโพรงกระรอกอย่างราบรื่นมิกดดัน โดยมีฉางเปาและพวกเดินติดตามไปยังท้ายขบวนแถว

ณ โพรงกระรอก

หลินหยางและขบวนเดินทางมาถึงเป็นที่เรียบร้อย คนของฉือเทียนที่ยังเหลือรอดชีวิตเมื่อพวกมันเห็นหลินหยางเดินมาจากไกลๆเร่งรีบดีดตัวลุกยืนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยมิส่งเสียงรบกวนอันใดออกมาแม้เพียงนิด ทีมระยะใกล้ที่หลินหยางทิ้งไว้เพื่อควบคุมสถานการณ์ก็ทำเช่นเดียวกัน

เมื่อฉางเปาและพวกเดินมายังโพรงกระรอกมองเห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบมันถึงกลับหน้าซีดเซียว เพราะมันมองเห็นแท่นไม้ที่วางค้ำกันอยู่

ด้านบนนั้นมีซากร่างของมนุษย์ไร้ซึ่งลมหายใจถูกมัดติดอยู่กว่าหลายร่าง ส่วนด้านร่างก็มีร่างไร้วิญญาณกว่าร้อยร่างนอนทับถมกันอยู่เลือดไหลท่วมนองย้อมผืนหญ้าที่เขียวชอุ่มสวยงาม กลายเป็นหญ้าสีแดงเลือดที่น่ากลัวส่งกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอบอวลไปทั่วบริเวณ

โดยบนยอดแท่นหอกไม้ที่มองเห็นได้ชัดเจนเป็นจุดเด่น บนนั้นมีร่างกายที่ไม่ครบองค์ประกอบตัดแขนขา มัดไว้เป็นส่วนๆต่อรวมกันจนเป็นร่างกายมนุษย์หน้าท้องยังถูกคว้านเครื่องในไหลทะลักจนมองเห็นภายใน ส่งผลให้ผู้พบเห็นหวาดกลัวเสียขวัญขนลุก

แม้แต่หลินหยางเมื่อมาเห็นอีกคราตัวเขาก็ยังรู้สึกขนลุกเช่นกัน

ฉางเปาและพวกหน้าซีดเดินกันอย่างช้าๆ มองไปยังสถานที่ที่เคยเห็นสมรภูมิรบมีเลือดอยู่ทุกที่ พวกเขาเมื่อได้ฟังหลินหยางบอกกล่าวเกี่ยวกับคนกว่าแปดสิบคนที่พ่ายแพ้ให้แก่หลินหยาง

คราแรกเขาคิดว่าคงเป็นการต่อสู้ที่มิใหญ่โตอันใดเนื่องจากเมืองของหลินหยางหากนับจากระยะเวลาที่มาถึงยังสวรรค์แห่งนี้ยังเป็นเพียงมือใหม่สำหรับฉางเปาและพวก แต่เมื่อเห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบพวกเขาคิดไม่ออกจริงๆว่าการต่อสู้ครั้งนี้รุนแรงขนาดไหนถึงกับมีผู้เสียชีวิตไปมากกว่าร้อยคนเช่นนี้ หากนับจากจำนวนคนนี้มันเกือบจะถึงสามเมืองเสียด้วยซ้ำ

ฉางเปาและพวกเมื่อมองไปยังหลินหยางพวกมันจึงอดหวาดเกรงมิได้ เพราะพวกมันเห็นหลินหยางนำคนออกไปต่อสู้ในตอนเช้าของวันเพียงห้าสิบคนเท่านั้น พวกเขากลับสามารถฆ่าชีวิตคนไปมากกว่าเท่าตัวเสียอีกแถมยังจับเชลยได้อีกกว่าแปดสิบคน ซึ่งนับว่ามากกว่าประชากรในเมืองเก่าก่อนของฉางเปาและพวกยิ่งนัก

โพรงกระรอก

หลินหยางยืนอยู่หน้าแถวโดยข้างหน้าเขาเป็นคนของฉือเทียนที่ยอมจำนน และคนของเขาที่ขนาบซ้ายขวา ข้างกายเขามีฉางเปาและพักพวกยืนอยู่ใบหน้าพวกมันขาวซีด

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปชายคนนี้จะเป็นผู้นำคนใหม่ของพวกคุณ” หลินหยางกล่าว และบอกเล่ารายละเอียดยาวเหยียดของฉางเปาให้แก่คนเหล่านี้ฟัง เพราะยังไงพวกเขาก็ต้องรับรู้เรื่องราวของผู้นำคนใหม่ รวมถึงเรื่องส่วนแบ่งที่หลินหยางต้องการและอาหารที่หลินหยางจะให้พวกมันเช่นกัน

“มีใครคัดค้านไหม” หลินหยางตะโกน

“…” ไม่มีเสียงใดๆคัดค้าน

“ดี!”

เมื่อเห็นพวกเขาให้ความร่วมมืออย่างดีหลินหยางยิ้มรื่น