ตอนที่ 177 นอบน้อม
หลินหยางและพวกเดินทางกันอย่างราบรื่นผ่านโพรงกระรอกและซากศพมนุษย์ เมื่อทีมก่อสร้างเห็นร่างไร้วิญญาณกว่าร้อยร่างเหล่านี้บางคนถึงกับอาเจียนเลยทีเดียว
ณ เมืองฉางเปา
หลินหยางเห็นเมืองฉางเปาอยู่ห่างๆพวกเขาอยู่ห่างกว่าห้าร้อยเมตร เหล่าเวรยามเมื่อมันเห็นหลินหยางและขบวนมันวิ่งกลับเข้าไปภายในเมืองไม่นานคนกว่าเก้าสิบคนรวมถึงฉางเปาและพวกออกมายืนรวมกันอยู่หน้าเมือง
“สวัสดีครับพี่หยาง” ฉางเปากล่าว
หลินหยางยืนงง เมื่อวันก่อนมันยังอวดเบ่งคุยโม้โอ้อวดระดับของตนแต่ตอนนี้กลับกล่าวทักทายเขาอย่างนอบน้อมให้ความเคารพจะมิให้เขาสับสนได้เยี่ยงไร
นั้นเป็นเพราะเหล่าทหารของอดีตผู้นำฉือเทียนเหล่านี้ได้เล่ารายละเอียดเกี่ยวกับการศึกเมื่อวานให้ฉางเปาฟังอย่างระเอียดยิบ แม้พวกเขาจะไม่ทราบระดับที่แท้จริงของหลินหยาง แต่แน่นอนย่อมต้องสูงกว่าฉางเปาที่มีระดับสิบเอ็ดเป็นแน่ เรื่องราวต่างๆที่เกิดทั่วบริเวณแห่งนี้ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ล้วนไม่สามารถรอดพ้นสายตาเมืองรอบข้าง
เมื่อฉางเปาได้ยินคำบอกเล่ามันอายแทบมุดแผ่นดินหนี เพราะวันก่อนมันพึ่งคุยโม้โอ้อวดระดับของตนต่อหน้าหลินหยาง ทั้งยังเบ่งอำนาจเพราะเห็นเป็นเมืองใหม่ เมื่อเจอหลินหยางมันจึงกล่าวอย่างนอบน้อมให้ความเคารพเพียงหวังว่าหลินหยางจะมิเก็บเรื่องเล็กน้อยมาใส่ใจเอาความ
รวมถึงเรื่องที่หลินหยางและพวกปราบออร์ค บุกถ้ำมด และวีรกรรมต่างๆล้วนถูกบอกเล่าต่อๆกันไป เมืองอื่นๆก็มีการแลกเปลี่ยนข่าวสารกันอยู่ตลอดเวลา
สำหรับโลกนี้หากมีเพียงพละกำลังอย่างเดียวไม่สามารถอยู่รอดปลอดภัยไปได้ สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าพละกำลังของบุคคลนั้นก็คือข่าวสาร กำลังคน ความสามัคคี และปัจจัยอื่นๆ มิใช่เพียงพลังของคนเพียงคนเดียว แม้หลินหยางจะมีระดับมากกว่าตอนนี้ ตัวเขาเพียงคนเดียวก็ไม่สามารถบุกโจมตีเมืองรบราคร่าฟันกับคนกว่าห้าสิบได้
“เอาผมเอาอาหารมาให้” หลินหยางกล่าวพลางให้ทีมก่อสร้างลากเกวียนแบกอาหารมาให้พวกมัน
“ขอบคุณครับ” ฉางเปากล่าวอย่างตื่นเต้น เมื่อมองไปยังอาหารบนเกวียนใหญ่กว่าห้าลำที่แบกอาหารจนเต็ม อาหารมากเพียงนี้สามารถเลี้ยงปากท้องคนกว่าเก้าสิบชีวิตในเมืองของมันได้มากกว่าสิบวันเลยทีเดียว แต่น่าเสียดายอาหารพวกนี้มิใช่อาหารสดใหม่พวกมันคือเนื้อตากแห้งมิได้มีรสชาติดีเลิศอันใดแม้แต่น้อย อาศัยกินเพื่อประทังชีวิตเท่านั้น
สำหรับเนื้อสดปลาสดแสนอร่อยนั้นล้วนอยู่ในกระเพาะประชาชนพลเมืองหลินหยางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว..
เมื่อมอบอาหารให้แก่ฉางเปาและชาวเมืองของมันเป็นที่เรียบร้อยหลินหยางจึงนำขบวนเดินทางต่อไปยังอดีตเมืองพันธมิตรของฉือเทียนเพื่อให้ทีมก่อสร้างทำงานให้เสร็จโดยไวจะได้กลับเมืองไปพักผ่อนกันเสียที การอยู่นอกเมืองไร้ที่กำบังเป็นเวลานานนั้นมิใช่เรื่องดี
โดยเฉพาะทีมก่อสร้างที่มิได้มีประสบการณ์สู้รบโชกโชนอย่างทีมระยะใกล้และทีมจู่โจม หากเจอกับศัตรูที่เก่งกาจคงต้องหนีถอยเพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ หลินหยางจึงเร่งรีบให้พวกเขาทำงานอย่างโดยไว
ตอนที่ 178 ช่วยเหลือ
ทีมก่อสร้างทำงานกันอย่างขมักเขม่น หลินหยางเดินดูบริเวณรอบๆตลอดเวลาคอยใช้ทักษะตาเหยี่ยวทำให้สามารถมองพื้นที่โดยรอบในระยะไกลกว่าปกติได้ หากหลินหยางพบเจอสิ่งผิดปกติอันใดที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าทีมก่อสร้างเขาจะให้คำสั่งถอยหนีทันที สิ่งที่สามารถจัดการกับทีมก่อสร้างทั้งเก้าสิบชีวิตได้นั้นมีไม่มากนัก
หากเป็นมนุษย์หากมีกำลังพลมากถึงหนึ่งร้อยคนหลินหยางก็คงต้องหลีกทาง แม้จะสามารถสู้ชนะแต่ทีมก่อสร้างที่ขาดประสบการณ์ย่อมต้องมีสูญเสีย
หากเป็นสัตว์ประหลาดหากมีระดับต่ำกว่ายี่สิบคงเป็นตัวเพิ่มระดับอย่างดีเลยทีเดียว แต่หากระดับสูงหรือมีจำนวนมาก แม้จะเป็นตัวเขาเองก็คงไม่ไหว
ทีมก่อสร้างตัดต้นไม้กันอย่างรวดเร็วไม่นานก็ขนขึ้นลำเกวียนจนเต็มทั้งห้าลำ แต่ต้นไม้รอบๆเมืองยังเหลืออีกส่วนหนึ่ง เห็นดังนั้นหลินหยางจึงให้ทีมก่อสร้างตัดแบ่งต้นมันกันต่อไป และส่งคนไปยังเมืองของฉางเปาเพื่อขอกำลังคนเพื่อมาช่วยงานส่วนหนึ่ง
เนื่องจากเมืองที่อยู่ไม่ไกลห่างกันนัก ไม่นานก็เห็นกลุ่มคนกว่าแปดสิบเก้าสิบคนเดินตรงเข้ามา
เห็นดังนั้นหลินหยางจึงขมวดคิ้ว เขาเพียงขอคนส่วนหนึ่งเพื่อหวังจะให้พวกมันลากเกวียนขนไม้กลับไปเท่านั้นเพื่อจะให้ทีมก่อสร้างทำงานได้อย่างต่อเนื่อง ไม่คิดว่าฉางเปามันจะนำคนมาจนหมดเมืองเช่นนี้จึงรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อย
‘ช่างเถอะ’ หลินหยางคิดพลางส่ายหัว เขากะจะอบรมพวกมันเสียหน่อยที่นำคนออกจากเมืองจนหมดเช่นนี้ หากถูกศัตรูยึดเมืองของพวกมัน
ฉางเปาและพวกคงจะเร่ร่อนพเนจรไม่มีเมืองให้กลับเป็นแน่ แต่ตอนนี้คงไม่ต้องห่วงเรื่องเหล่านั้นเพราะคงไม่มีเมืองใดที่มีกำลังรบมากพอที่จะเปิดศึกกับฉางเปาและพวก และยิ่งมีคนช่วยเยอะเท่าใดงานจะได้เสร็จไว้ขึ้นเท่านั้น
เมื่อได้คนจากฉางเปามาช่วย งานจึงเดินเร็วขึ้นกว่าเดิมถึงสองเท่าไม่นานเมืองแรกก็ไม่เหลือต้นไม้ล้อมรอบอีกต่อไป เหลือเพียงแต่ตอไม้และเมืองที่ไร้กำแพงป้องกัน
เที่ยงวัน
และแล้วทีมก่อสร้างก็ทำงานเสร็จสิ้น เร็วกว่าคาดไว้หลายชั่วโมงเลยทีเดียว พวกเขาจึงเดินทางกลับเมืองกันอย่างสบายใจโดยมีคนของฉางเปาช่วยแบกหามเข็นเกวียนที่แบกไม้เต็มลำ วันนี้พวกเขานำท่อนไม้ที่ทีมก่อสร้างตัดมากลับไปยังเมืองของหลินหยางกว่าหลายเที่ยวเลยทีเดียว
ณ เมืองหลินหยาง
ฮึบบ~
กลุ่มคนส่งเสียงออกแรงเรียกกำลังพวกเขากำลังแบกถังกันอยู่ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสตื่นเต้นยินดี คนเหล่านี้คือฉางเปาและพวกนั่นเอง ส่วนถังนั้นคือสุรานั่นแล
หลินหยางนำสุราให้พวกเขากว่าสิบถังเพื่อตอบแทนที่คนเหล่านี้ช่วยงานแบกหามอย่างหนัก หากมิได้พวกเขากว่างานจะเสร็จคงตกดึกเป็นแน่
เมื่อพวกมันทราบว่าภายในถังมีสุราที่มิได้คิดฝันจะได้พบเจออีก จึงรู้สึกตื่นเต้นยินดีไม่น้อยเพราะหลินหยางให้พวกมันกว่าสิบถังนับว่าไม่น้อยเลยทีเดียว
หลินหยางนั่งพูดคุยกับฉางเปา เขาให้มันส่งคนมาที่เมืองของเขาเพื่อเรียนรู้การฝึกสอนใช้อาวุธกับซิ่นก้งทุกวัน เพื่อนำกลับไปฝึกซ้อมด้วยตนเอง
ไม่นานฉางเปาและพวกก็เดินทางกลับไป
ตอนเย็น
หลินหยางกำลังฝึกอยู่กับทีมระยะใกล้ ใช้หอกแทงลมอยู่
“พี่หยางงง” เสียงคนตะโกนเรียกชื่อ
“มีอะไรหรอ” หลินหยางปาดเหงื่อบนใบหน้าหันไปถามชายคนนั้น เขาคือยามผู้เฝ้าประตูวันในวันนี้
“มีคนมาหาครับพวกเขาไม่ใช่คนแถวนี้” ยามกล่าว
“…”
