ตอนที่ 19 กบพิษ(ตอนต้น)
‘พลังโจมตี 15 พลังป้องกัน 8 เยอะกว่าเจ้าเหยี่ยวนั้นสองเท่าเลย’ หลินหยางขมวดคิ้ว
“ทุกคนระวังตัวด้วย” เขาตะโกนบอกพลางถือหอกเดินเข้าไปใกล้มันมากขึ้น
‘ความเร็วหนึ่งนี่ มันคงช้าเหมือนมดไฟระดับ 2’ หลินหยางคิด
เขาที่เพิ่มระดับความเร็วไป 1.5 เขาจึงคล่องตัวกว่าคนปกติครึ่งนึง เขาจึงมิเกรงกลัวเจ้ากบยักษ์ที่เชื่องช้านี่เลยเพียงแต่ สถานที่ต่อสู้นั้นอยู่ในน้ำซึ่งทำให้เขาเสียเปรียบ
เมื่อเขาเห็นกบยักษ์มิได้โจมตีมันมองตามเขา ราวกับมองแมลงอันโอชะไม่ลดสายตา
หลินหยางจึงยืนประจัญหน้ากับมันเกร็งแขน ถือหอกแน่นพร้อมกับใช้ทักษะหลอมไฟระดับ 1 ที่พึ่งเลื่อนขั้น 4 ปาหอกออกไปด้วยความเร็ว
ฟุ่บบ~~
ฉึก!!
หอกพุ่งอย่างรวดเร็ว เร็วกว่าธนูเสียอีก
เขาส่งหอกเล่มนั้นไปปักอยู่ตรงบริเวณหน้าท้องของกบยักษ์
กบยักษ์ร้องอย่างเจ็บปวดและจ้องมองหลินหยางอย่างอาฆาต
หลินหยางผู้ปาหอกยังคงตกใจในผลลัพธ์นี่เขาโจมตีแรงขนาดนี้เลยหรือ? ดังก่อนหน้าที่ฟันหัวเหยี่ยวขาดในดาบเดียว
‘หรือเพราะค่าสถานะความเร็วของเรา’หลินหยางคิด
มิผิด การที่เขาตัดหัวเหยี่ยวนั้นเพราะตัวเขาฟันด้วยความรวดเร็ว ความเฉียบคมของตัวดาบจึงส่งผลให้การโจมตีของเขา สามารถตัดหัวเหยี่ยวลงได้ หากดูจากแผลจะเป็นรอยเรียบเนียนซึ่งมาจากการฟันที่รวดเร็ว
กรณีการปาหอกก็เช่นเดียวกัน เขาปาหอกด้วยความเร็วสูงสุด แม้ความแรงจะไม่มากแต่มีความเร็วเสริมเข้าไป ทำให้หอกพุ่งไปถึงจุดหมายเร็วกว่าเดิมและเจาะทะลุผิวหนังของกบยักษ์ไปได้
หากเขาเพิ่มสถาณะไปที่พลังเขาจะมีพละกำลังปาหอกได้ไกลกว่าเดิม แต่หากเขาเพิ่มความเร็วในระยะไม่ไกลพลังโจมตีของเขาจะรุนแรงขึ้นนั้นเอง แต่กรณีในการยิงธนูนั้นแตกต่างออกไปเพราะต้องใช้กำลังในการง้างมิใช่ความเร็ว
กบยักษ์เมื่อถูกโจมตีโดยสิ่งที่มันคิดว่าเป็นเพียงแมลง มันโกรธจนแทบคลั่งส่งลิ้นยาวแหลมพุ่งโจมตีใส่มนุษย์ตัวจ้อย
หลินหยางที่อยู่ไม่ไกลนักเห็นลิ้นพุ่งมา เขาตกใจเบียงหลบไปด้านข้างทำให้ลิ้นกบยักษ์เฉียดร่างเขาไปอย่างหวุดหวิด
‘เร็วมาก’ เขาขมวดคิ้วและทิ้งระยะห่างออกมา
“เอลฟ์โจมตี” เขาตะโกนออกคำสั่ง
เหล่าเอลฟ์ระดมยิงธนูใส่มันไม่ขาดสาย
“หยุดก่อน” หลินหยางขมวดคิ้ว
เนื่องจากธนูไม่สามารถสร้างความเสียหายมันได้เลย มันมีเพียงหัวลูกศรเท่านั้นที่ปักอยู่บนผิวหนังกบยักษ์ ไม่สามารถเจาะทะลวงเข้าไปได้อีก
“เอาหอกทั้งหมดมา” เขากล่าวกับซิ่นก้ง
“ครับพี่หยาง” ซิ่นก้งรับคำและไปรวบรวมหอกจากทั้งทีมได้มาเพียงสี่เล่มเท่านั้น
หลินหยางหยิบหอกจากซิ่นก้ง วิ่งเข้าไปหากบยักด้วยความเร็วและหยุดกระทันหันตรงริมน้ำปาหอกในมือออกไปไปสุดแรง
ฉึก!!
ก๊าซซซ~~
กบยักษ์ร้องด้วยความเจ็บปวด
การโจมตีครั้งนี้รุนแรงมากกว่าคราแรกเพราะเขาใช้ความเร็วจากการวิ่งเป็นตัวส่งเสริมให้หอกเหล็กมีแรงพุ่งทะลวงมากขึ้น หอกเล่มดังกล่าวเสียบอยู่บริเวณหน้าอกของมันมีเลือดไหลออกมา แต่หากเทียบกับขนาดตัว มิสามารถเรียกได้ว่าบาดเจ็บสาหัสอะไรมาก
หลังจากถูกหอกแหลมทิ่งแทงปักใส่บนร่างกาย กบยักษ์ไม่รอช้าโจมตีสวนกลับทันที
หลินหยางรีบหลบพลางถอยกลับ ไม่นานเขาก็วิ่งเข้ามาปาหอกใส่เจ้ากบยักษ์อีกครา เขาทำซ้ำๆจนมิมีหอกให้ปาอีก
“พี่หยางเอายังไงดี”
“ส่งคนกลับไปที่เมืองเอลฟ์และเมืองของเรา บอกให้เขารวบรวมลูกธนูและเศษผ้า หญ้าแห้งและเถาวัลย์มาให้ได้เยอะที่สุด และบอกทีมก่อสร้าง บอกให้เขาสร้าง’เครื่องยิงธนู’ที่ใหญ่พอจะใช้หอกเป็นลูกศร พวกเราจะไม่กลับจนกว่าจะฆ่ามันได้ ไปได้” หลินหยางตะโกนด้วยใบหน้าตึงเครียด
ตอนนี้เวลาพลบค่ำ
หลินหยางและทีมของเขากำลังวางแผนกันอยู่ หันมองไปยังแม่น้ำเจ้ากบยักษ์ก็ยังมิได้ไปไหน ตอนนี้ตัวของมันจมอยู่ในน้ำ โผล่ขึ้นมาแค่เพียงหัว เนื่องจากได้รับบทเรียนจากหลินหยางมันจึงระมัดระวังตนเอง
ไม่นานก็มีเหล่าเอลฟ์เดินทางมา
“ท่านหลินหยาง พวกเราเอาลูกธนูและเศษผ้ามาแล้ว” หลินหยางมองไปที่ด้านหลังเขาเห็นมีคนแบกของตามมา
มองจากสายตาน่าจะมีไม่ต่ำกว่าร้อยดอก
“ดี! เอลฟ์ทำตามแผนได้” หลินหยางออกค่ำสั่ง
ตอนที่ 20 กบพิษ(ตอนกลาง)
ขณะนี้หลินหยางและเหล่าเอลฟ์กำลังนำเศษผ้า หญ้าแห้ง ที่ได้มามัดติดกับปลายศรทุกดอก การระดมช่วยกันทำงานกันอย่างขมักเขม่นนี้แสดงออกถึงความสามัคคีของทั้งสองเผ่าพันธุ์ที่จับมือร่วมใจกันต่อสู้กับสัตว์ประหลาด
ทั้งนี้พวกเขาเตรียมจะล่อให้มันขึ้นมาบนบกเสียก่อนที่จะเริ่ม
หากมันอยู่ในน้ำพวกเขาไม่สามารถโจมตีมันได้เต็มที่
หลินหยางแยกตัวออกมาจากกลุ่มเดินไปริมแม่น้ำด้วยตัวคนเดียว
เมื่อกบยักษ์เห็นดังนั้น มันจึงใช้ลิ้นที่ยาวของมันพุ่งโจมตีหวังปลิดชีวิตหลินหยาง เขายืนหลบลิ้นของมันอย่างหวุดหวิด กบยักษ์ก็มิได้ลดละความพยายาม มันโจมตีต่อไปหลินหยางก็หลบได้เช่นเคย
หากโดนโจมตีเข้าเพียงซักครั้งเขาคงสิ้นชีวี
เมื่อกบยักษ์มันเห็นว่าการโจมตีของมันไม่สามารถถูกตัวเป้าหมายได้ ส่งผลให้ความโกรธเริ่มปะทุขึ้นทีละเล็กละน้อยเมื่อสะสมกับสติปัญญาอันน้อยนิด มันจึงโผล่ตัวขึ้นมาพ้นน้ำโชว์ร่างกายมหึมาของมัน
พอร่างกายขึ้นมาอยู่บนน้ำแล้ว ความเร็วในการโจมตีของมันก็เพิ่มขึ้น
ฟุ่บบ!!
ลิ้นของมันพุ่งมาผ่านหน้าของหลินหยาง ห่างจากเขาเพียงไม่กี่คืบเท่านั้น!
หลินหยางขมวดคิ้ว รีบถอยออกมาสร้างระยะห่างระหว่างมันทันที หากยังยืนต่อเขาคงต้องพลาดท่าเป็นแน่
“ทุกคนเตรียมโจมตี” หลินหยางตะโกน
เหล่าเอลฟ์ถือธนูกับลูกศรที่มัดเศษผ้าและหญ้าแห้งไว้ตรงปลาย พร้อมกับจุดไฟและเล็งไปที่กบยักษ์จากระยะไกล
“โจมตี!!!” เขาตะโกนออกคำสั่ง
หลังจากสิ้นเสียงหลินหยางมีธนูไฟพุ่งไปใส่กบยักษ์ราวกับห่าฝนเนื่องจากตัวมันที่เชื้องช้า แม้จะเห็นลูกศรพุ่งมามันก็มิสามารถหลบได้
เพียงได้แต่มองลูกศรไฟเหล่านั้นปักเข้าที่ตัวมัน แม้ธนูจะไม่สามารถทำให้มันบาดเจ็บได้แต่ไฟที่อยู่ตรงปลายศรก็ปักลงไปในผิวหนัง เผาผลาญเนื้อของมัน
ก๊าซซซ~~
กบยักษ์ร้องด้วยความทรมาน
‘เข้าทุกดอก สมกับเป็นเอลฟ์’ หลินหยางคิด
แม้จะมีระยะห่างกว่าสองร้อยเมตรและมีเศษผ้าถึงรวมหญ้าแห้งที่ติดไฟถ่วงคันศร พวกเขากลับยิงได้อย่างแม่นยำหลินหยางอดชื่นชมในฝีมือของพวกมันไม่ได้
เพียงไม่นาน กบยักษ์ก็ดำผลุบลงไปใต้น้ำและขึ้นมาอวดโชว์รูปร่างใหญ่โตอีกครา
ไฟบนตัวมันดับหมดแล้วมันจ้องพวกเอลฟ์ด้วยความโกรธ มันที่มองพวกเขาเยี่ยงแมลง กลับทำให้ตัวมันบาดเจ็บอยู่หลายครั้ง
ตอนนั้นเองซิ่นก้งก็กลับมาพร้อมลากเกวียน ที่แบกสิ่งที่เหมือนกับหน้าไม้ขนาดยักษ์กว้างเกือบสามเมตร
หลินหยางเห็นดังนั้นจึงยิ้มด้วยความพึงพอใจ
“พี่หยางนี่หอก ที่พี่ต้องการ” ซิ่นก้งถือหอกมาสิบกว่าเล่ม
หลังจากที่เขาได้หอกแล้ว เขาก็เอาเถาวัลย์ยาวมามัดต่อๆกันตรงปลายด้ามจนครบทุกเล่มและเอาหอกไปใส่ไว้ที่หน้าไม้ยักษ์
“ยิงหอกพวกนี้ใส่เจ้ากบยักษ์” เขาบอกเหล่าเอลฟ์พร้อมกับเอาหอกที่ผูกเชือกไว้ตรงด้ามให้ห้าถึงหกอันเล่ม
เขาต้องการให้เอลฟ์เป็นผู้ใช้งานหน้าไม้ยักษ์อันนี้โจมตีใส่เป้าหมาย
“ส่วนที่เหลือผมจัดการเอง” เขาถือหอกไปกับตัว 4 อัน เข้าไปใกล้ริมน้ำ
“ยิงได้!!!”
ฟิ้ว~~
ฉึกกก!!
มีหอกแหลมพุ่งมาด้วยความเร็ว เสียบเข้าไปที่ลำตัวของกบยักษ์มันมาจากหน้าไม้ยักษ์นั่นเอง
‘เยี่ยม’ หลินหยางคิดพลางวิ่งและปาหอกในมือใส่มัน
ฉึกก!!
ก๊าซซซ!!
กบยักษ์ร้องอย่างเจ็บปวดแต่มันก็ยังโจมตีหลินหยางต่อไป เนื่องจากคนอื่นอยู่นอกระยะมันจึงไม่สามารถโจมตีได้ มีเพียงหลินหยางคนเดียวเท่านั้นที่มันโจมตีถึงเขาจึงตกเป็นเป้าหมายของกบยักษ์
“ยิงต่อไปเรื่อยๆ” หลินหยางตะโกนพลางหลบการโจมตีและปาหอกต่อไปเรื่อยๆจนหมด
“ทีมระยะใกล้เริ่มได้” หลังจากที่เขาออกคำสั่ง
ทีมระยะใกล้ทุกคนวิ่งเข้ามาจับเชือกที่ผูกไว้กับด้ามหอกและออกแรงดึง หลินหยางก็ไม่เว้น
“ฮึ่ม ดึงง” เขาเค้นเสียงในลำคอและตะโกน
เหล่าเอลฟ์ก็เข้ามาช่วยด้วย
ก๊าซซ!!
กบยักษ์ร้องอย่างตื่นตระหนก
เนื่องจากถูกจู่โจมมิทันตั้งตัวมันร้อนลนและสะบัดตัวหวังจะให้หอกที่ปักบนผิวหนังหลุดออกไปแต่ก็ไม่เป็นผล มีหอกหลุดออกไปสองถึงสามเล่มเท่านั้น หอกด้ามที่เหลือยังดึงและลากมันขึ้นมาจากคลองน้ำ
ไม่นานมันก็ไม่สามารถสู้กับแรงคนกว่าสามสิบคนได้ ทำให้ตัวมันถูกลากขึ้นมาเกยอยู่ริมฝั่ง
กบยักษ์มองดูผู้คนอย่างโกรธแค้นและตอนนั้นเองความโกรธของมันก็ถึงขีดสูงสุด
มันกระโดดขึ้นไปบนอากาศสูงเกือบสามสิบเมตร พุ่งไปทางด้านหลังหลินหยางข้ามหัวของเขาไปและลงสู่พื้นกลางวงล้อม ของเหล่าเอลฟ์และมนุษย์ที่กำลังยืนอ้าปากเหวอตื่นตกใจกับสิ่งที่มันกำลังเห็น
