ตอนที่ 23 บรรณาการ
ผ่านไปหนึ่งเดือนหลังจากการต่อสู้กับกบยักษ์
ตอนนี้หลินหยางกำลังฝึกยิงธนูอยู่ ในระยะหนึ่งร้อยเมตรเขายิงมิพลาดเป้าความแม่นยำอยู่ในระดับสูงเป็นกิจวัตรประจำวัน
“ท่านหลินหยาง ” ตอนนั้นเองมีเสียงตะโกนโหวกเหวก ณ ทางเข้าเมืองของเขา
“ลี่จู มีอะไรหรอ” หลินหยางถาม ผู้ที่มาหาเขานั้นคือลี่จูหัวหน้ากลุ่มเอลฟ์ เอลฟ์หนุ่มรูปงามนั่นเอง
“ก-เกิดเรื่องใหญ่แล้ว” ลี่จูกล่าวด้วยความร้อนลน
“มีเรื่องอะไร” หลินหยางถามด้วยใบหน้าจริงจัง
หลังจากเหตุการณ์ต่อสู้กับกบยักษ์ พวกเขามักจะแวะเวียนไป-มาหากันเสมอ ซึ่งทุกอย่างก็ปกติดีแต่ตอนนี้หัวหน้ากลุ่มเอลฟ์ผู้กล้าหาญ กลับร้อนลนเร่งรีบ
“ยามสายมีคนกลุ่มนึงมาหาพวกเรา พวกมันเรียกร้องให้พวกเราส่งน้ำและอาหารมิเช่นนั้นพวกมันจะโจมตีเมืองของเรา” ลี่จูกล่าว
“ไป” สิ้นเสียงของลี่จูหลินหยางมิฟังต่อให้มากความมันเร่งออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านเอลฟ์ในทันทีพร้อมซิ่นก้งและจิ่นเหอเมื่อมาถึงหมู่บ้านเอลฟ์ก็มองเห็นสถานการณ์ที่ตรึงเครียด
ทางเข้าหมู่บ้านของพวกเขาวางเวรยามไว้แน่นหนา ราวกับพร้อมต่อสู้ทุกเมื่อ ภายในหมู่บ้านหัวหน้าหมู่บ้านเอลฟ์นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดกลัดกลุ้ม
“เรื่องเป็นมายังไง” หลินหยางถาม
เอลฟ์ชราหัวหน้าหมู่บ้านเล่าความเป็นมาอธิบายตามสถานการณ์จริงพรางถอดถอนหายใจด้วยความวิตกกังวล หลินหยางพอจะเข้าใจเรื่องราวว่าช่วงเช้าของวันนี้มีคนแปลกหน้าราวห้าถึงหกรายย่ำกรายมายังหมู่บ้านเอลฟ์พร้อมประกาศกร้าวเรียกร้องสิ่งที่ตนต้องการนั่นก็คือปลาจำนวนร่วมร้อยตัวและน้ำสะอาดอีกมหาศาลส่งมอบให้แก่พวกมันทุกเดือนโดยมิขาดและหากพวกเอลฟ์ปฏิเสธพวกมันก็จักใช้กำลังเข้ากำหราบ
‘ฮึ่ม ช่างอวดเบ่งเสียจริง’ หลินหยางเค้นเสียงในใจ
“ไม่ต้องกังวล เดวผมจะจัดการเอง” หลินหยางกล่าวหลินหยางให้คนส่งข่าวกลับไปที่เมืองของเขา เพื่อเตรียมกำลังสนับสนุน
“ก่อนอื่นพวกเราควรเจรจากับพวกมันก่อนพวกเราจะสู้หากไม่มีทางเลือกจริงๆเท่านั้น” หลินหยางพูดพลางมองปฏิกิริยา ของเหล่าเอลฟ์ สีหน้าพวกเขาแสดงออกว่ามิต้องการสู้เนื่องจากพวกเขารักความสงบ
“หากพวกมันยืนยันว่าต้องการของตามที่มันเอ่ย เมืองของผมจะช่วยพวกคุณเอง” หลินหยางจึงกล่าวต่อ
“จริงเหรอ ท่านจะช่วยพวกเราสู้กับมันจริงๆใช่ไหม” หัวหน้าหมู่บ้านเอลฟ์ถามด้วยใบหน้าตื่นเต้น
“แน่นอน ยังไงพวกเราก็คือพันธมิตรกัน” หลินหยางกล่าวเสียงหนักแน่น
“ท่านช่างเป็นมนุษย์ที่ดีจริงๆ” เหล่าเอลฟ์เอ่ยปากชม และมองเขาด้วยดวงตาเปร่งประกาย
“ฮ่ะๆ”หลินหยางยิ้มแห้ง
และแล้วช่วงเย็นก็มาถึง
มองจากไกลๆเห็นคนกลุ่มนึงเดินต้วมเตี้ยมมาอย่างช้าๆไกลโพ้นมุ่งหน้าตรงปรี่มายังหมู่บ้านเอลฟ์
เอลฟ์จำนวนหนึ่งถูกส่งออกไปต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร
หลินหยาง ซิ่นก้งและจิ่นเหอ ตอนนี้กำลังสวมชุดคลุมใบหน้าและลำตัวยืนอยู่ด้านหลังของเหล่าเอลฟ์
“พวกเจ้าตัดสินใจได้รึยังว่าจะอยู่หรือตาย” ชายคนนึงในกลุ่มกล่าวเสียงแหบ
“เอ่อ.. ท่านผู้มาเยือน ทำไมพวกเราไม่แบ่งแม่น้ำกันล่ะ” หัวหน้าหมู่บ้านเอลฟ์ กล่าวตามที่หลินหยางบอก
“ไม่!! ปลาหนึ่งร้อยห้าสิบตัวรวมถึงน้ำสะอาดสิบห้าถังทุกหนึ่งเดือนและทุกๆปีเจ้าจะต้องส่งเอลฟ์เพศหญิงมาให้พวกข้า เกินได้แต่ห้ามขาด”มันกล่าวเสียงดัง
เหล่าเอลฟ์ได้ยินเช่นนั้นใบหน้าถอดสีกันเป็นแถว ข้อบังคับแรกของพวกมันที่ให้มาก็นับว่ามากอยู่แล้วแต่ตอนนี้พวกมันยังเรียกร้องเพิ่มขึ้นอีกครึ่งทั้งยังต้องการสตรีอีกหนึ่งรายต่อปี
“พวกเราจะไม่ส่งบรรณาการให้พวกเจ้า หากต้องการก็มาชิงเอาไป” หลินหยางที่คลุมตัวปะปนกับเหล่าเอลฟ์เดินออกมาข้างหน้า
ตอนที่ 24 สอดแนม
เมื่อหลินหยางเงยหน้ามองไปยังผู้มาเยือนกลุ่มนั้นเขาก็ต้องตกใจ
‘นี่มันตัวอะไรวะเนี่ย’ นั่นคือสิ่งแรกที่หลินหยางคิดหลังเห็นรูปร่างของผู้มาเยือน ร่างกายของพวกมันคล้ายคลึงกับมนุษย์แทบจะทุกส่วนยกเว้นก็เพียงแต่ขนยาวที่ขึ้นปกคลุมทั่วร่างตั้งแต่หัวจรดเท้า
ไม่ว่าจะมองยังไงพวกมันก็ไม่ใช่’คน’อย่างที่เหล่าเอลฟ์กล่าวอ้างแน่ๆ ไม่รอช้าหลินหยางใช้ทักษะดวงตาเหยี่ยวตรวจสอบเป้าหมายทันที
ชื่อ เจียวจ้าน เผ่า มนุษย์หมาป่า
ระดับ 3
สถานะ
พลัง 1.1
ป้องกัน 1
ความเร็ว 1.1
วิญญาณ 1
ทักษะ —
คำอธิบาย : ความคล่องตัวสูง
เป้าหมายแรกจากผู้มาเยือนทั้งห้ามีระดับสาม ส่วนอีกสี่รายที่เหลือมีระดับสอง
“ฮึ่ม เจ้าเอลฟ์อวดดีคิดหรือว่าพวกเจ้าจะสู้พวกข้าได้” มนุษย์หมาป่าเจียวจ้านกล่าว
ดูเหมือนเขาจะเป็นหัวหน้าฝูง จากการที่มันมาเบ่งอำนาจคิดว่าพวกมันก็คงไม่ทราบว่าหมู่บ้านเอลฟ์แห่งนี้จะเป็นพันธมิตรกับเมืองมนุษย์ หลินหยางตั้งใจปกปิดตัวตน หากจำเป็นต้องต่อสู้จริงพวกเขาจะคงความได้เปรียบ
“ข้าให้โอกาศพวกเจ้าแล้วแต่พวกเจ้ากลับปฏิเสธ ฉะนั้นจงระวังตัวไว้ให้ดี” เจียวจ้านกล่าวและถอยกลับไปเพราะมันพามนุษย์หมาป่าติดตามมาด้วยเพียงห้าตนหากต้องต่อสู้กับเอลฟ์ร่วมห้าสิบคน พวกมันย่อมพ่ายแพ้
“ซิ่นก้ง จิ่นเหอพวกนายกลับไปนำทีมระยะประชิดมาซุ่มอยู่รอบๆหมู่บ้านเอลฟ์ เดี๋ยวผมจะตามพวกมันไป” หลินหยางกล่าว ตอนแรกมันก็อยากนำเผ่าเอลฟ์รุมตึ๊บมนุษย์หมาป่าทั้งห้าตนนี้ไม่ปล่อยให้พวกมันกลับไปโดยสวัสดิภาพอยู่หรอก แต่คิดไปคิดมาหากมันทำเช่นนั้นรังแต่จะเติมเชื้อเพลิงแห่งความแค้นให้แก่พลเมืองมนุษย์หมาป่าที่เหลืออยู่ในเมืองของพวกมัน
“ครับพี่หยาง” ซิ่นก้งและจิ่นเหอตอบรับและทำตามทันที
เนื่องจากทีมระยะไกลยังใช้ธนูไม่คล่องพอแถมพวกเธอเป็นผู้หญิงทั้งหมด การฝึกจึงดำเนินไปอย่างช้าๆค่อยเป็นค่อยไป หลินหยางจึงไม่ต้องการให้พวกเธอเข้าร่วมต่อสู้เพราะอาจเกิดการสูญเสียได้และตอนนี้ก็มีการโจมตีระยะไกลที่มีประสิทธิภาพมากกว่า นั่นคือเอลฟ์นั่นเอง
หลินหยางแอบตามกลุ่มมนุษย์หมาป่ารักษาระยะห่างเล็กน้อย
หลังจากแอบตามมาไม่นานหลินหยางก็เจอเมืองของพวกมัน ห่างออกไปทางตะวันออกของเมืองเอลฟ์ราวสิบกิโลและห่างจากเมืองของเขาราวสามสิบกิโลเมตร
เขาแอบมองอยู่ห่างๆ เมืองนี้ล้อมด้วยหินสูงใหญ่ราวกับเป็นกำแพงเมืองก็มิปาน
หน้าทางเข้าเมืองของมัน มีทหารยามติดอาวุธครบมือรักษาความปลอดภัยเป็นอย่างดี เมื่อพวกมันเห็นกลุ่มของเจียวจ้านกลับมาพวกมันก็ก้มหัวทำความเคารพ
หลังจากซุ่มรออยู่นาน ก็มีมนุษย์หมาป่ากลุ่มใหญ่เดินออกมา จากการสังเกตุคงมีไม่ต่ำกว่าสามสิบคน อาวุธส่วนใหญ่ที่พวกมันใช้จะเป็นดาบสั้นดาบยาวและโล่
เห็นดังนั้นหลินหยางรีบกลับทันทีเพราะพวกมนุษย์หมาป่ากลุ่มนี้คงจะมุ่งหน้าไปเมืองเอลฟ์เป็นแน่
ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมา
นอกหมู่บ้าเอลฟ์มีมนุษย์หมาป่ายืนเรียงแถวกันตั้งขบวนรบสร้างระยะห่างจากหมู่บ้านเอลฟ์ราวสองร้อยเมตร
เหล่าเอลฟ์ ซุ่มอยู่ตามกิ้งก้านสาขาของต้นไม้ยักษ์ที่ซึ่งเป็นหมู่บ้านแหล่งอยู่อาศัยของพวกเขา
“ฆ่ามัน” หัวหน้าฝูงหมาป่าเจียวจ้าน ตะโกนเสียงดัง
เฮฮฮ~~
มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตัวส่งเสียงโห่ร้องวิ่งเข้าใส่หมู่บ้านเอลฟ์
“ยิง” หัวหน้าทหารเอลฟ์ลี่จูให้สัญญาณยิงธนู
การโจมตีจากธนูของเอลฟ์ปลิดชีพมนุษย์หมาป่าไปได้เพียงห้าตน เนื่องจากประสาทรับรู้ของมันสูงเมื่อรู้สึกถึงอันตราย ถึงแม้จะเป็นการโจมตีด้วยธนูของเอลฟ์ พวกมันก็ยังสามารถหลบและใช้โล่ป้องกันลูกศรที่พุ่งมาราวกับห่าฝนได้และตอนนี้พวกมันก็รุดหน้าเข้ามาใกล้หมู่บ้านเอลฟ์ในระยะห้าสิบเมตรเป็นที่เรียบร้อย
การต่อสู้เป็นไปอย่างทุลักทุเล กลุ่มหมาป่าเดินต่อไปอย่างช้าๆโดยใช้โล่ป้องกันการโจมตีหากมันเข้าประชิดได้ เหล่าเอลฟ์คงสิ้นชีวี
