ตอนที่ 231 รอคอย
เมื่อสิ้นเสียงหลินหยาง พลโล่ชั้นที่สามคือชั้นบนสั้นที่ตั้งป้อมปราการป้องกันแนวหน้าอยู่นั้นพวกเขาลดตัวลงต่ำทันทีเปิดช่องว่างชั้นบนให้แก่ทีมโจมตีสนับสนุน
ค้างคาวปีกเหล็กที่มองเห็นช่องโหว่ที่พวกมันสามารถเล็ดรอดเข้าไปได้ พวกมันก็มิทำให้โอกาศนั้นเสียเปล่ามิรอช้าบินกรูกันเข้าไปเป็นแถว
แคว๊กก~
พวกมันส่งเสียงราวกับว่าชี้จุดให้เหล่าสหายระดมพลบุกเข้าไปยังที่แห่งเดียว เหล่าค้างคาวบินกรูกันเข้าไปไม่หยุดหย่อน ถึงกระนั้นช่องว่างด้านบนนั้นก็ยังมิได้ปิดตัวลง
ค้างคาวตัวหนึ่งตัวมันแอบอยู่ด้านหลังพักพวกตัวอื่น มันกำลังบินตามพวกของมันไปเป็นขบวนเพื่อมุ่งตรงเข้าไปยังช่องว่างของผู้บุกรุกเพื่อหมายจะโจมตีพวกมันจากภายใน
มันที่อยู่บริเวณกลางแถวนั้นกำลังรอคิวของตนอยู่ เนื่องจากผนังถ้ำที่แออัดทำให้เหล่าค้างคาวสามารถบินเข้าไปยังช่องโหว่นั้นได้เพียงระลอกละสิบห้าถึงยี่สิบตัวเท่านั้น แต่อีกไม่นานก็จะถึงแถวของมันแล้วทำให้ตัวมันอดตื่นเต้นไม่ได้
คืนที่ผ่านมานั้นพวกมันพึ่งบินออกไปหาอาหารและกลับเข้ารังเพียงไม่นาน จู่ๆก็มีผู้บุกรุกเข้ามาโจมตีรังของพวกมัน เมื่อถูกปลุกขึ้นมาจากการหลับไหลด้วยเสียงอึกทึกครึกโครมทำให้มันตกใจเล็กน้อย
แต่เมื่อเห็นผู้บุกรุกรังของพวกมันเป็นมีสิ่งมีชีวิตตัวใหญ่ที่มันมิเคยลิ้มลองรสชาติมาก่อน ความตื่นตกใจจึงมลายหายไปแทนที่ด้วยความหิวกระหายอยากลิ้มลองรสชาติแปลกใหม่
มันมองมนุษย์เหล่านี้ไม่ต่างจากอาหารที่เอาชีวิตของตนเองมาป้อนเข้าปาก ผู้บุกรุกเหล่านี้คืออาหารอันโอชะที่หาได้ยากยิ่งนัก
ตามปกติพวกมันจะกินเพียงสัตว์ชนิดอื่นที่อ่อนแอกว่าพวกมันเท่านั้นด้วยความที่พวกมันออกล่ากันเป็นกลุ่มฝูงหลายพันตัว เมื่อเจออาหารที่ใดพวกมันล้วนเข้าไปลุมทึ้งร่างจนเหลือเพียงกระดูก
แต่ด้วยจำนวนที่มากมายมหาศาลนี้ทำให้ส่วนแบ่งอาหารที่มันได้รับนั้นน้อยนิดยิ่งนักมิสามารถเติมเต็มความหิวโหยของร่างกายของมันได้
ใกล้ถึงคิวของตัวมันแล้ว
มันยิ้มย่องในใจมิได้เกรงกลัวผู้บุกรุกที่มีจำนวนน้อยนิดเลยแม้แต่น้อย เพราะตั้งแต่ช่องโหว่ด้านบนนี้เปิดว่างขึ้นมา พวกพ้องค้างคาวปีกเหล็กของพวกมันเข้าไปไม่ต่ำกว่าสองสามร้อยตัวแล้ว
ยังมิมีเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดหรือขอความช่วยเหลืออันใดส่งออกมาแม้แต่น้อย ดูท่ากองกำลังผู้บุกรุกคงพ่ายแพ้และถูกพวกพ้องค้างคาวของมันกัดกินเสียแล้ว มันแทบรอถึงคิวของมันไม่ไหวกลัวว่าเหล่ามนุษย์ผู้บุกรุกจะมิเหลือให้มันกัดกิน
แคว๊กก~
ทันใดนั้นก็ถึงแถวของมันเสียที เวลาที่ใช้ในการรอคอยของมันหมดลงแล้วมันมิรีรออันใดบินนำแถวของตนไปอย่างรวดเร็วพุ่งเข้าไปยังช่องโหว่ของแนวป้องกันผู้บุกรุก
ฟิ้ว~
มันบินเข้ามาอย่างรวดเร็วข้ามผ่านช่องว่างด้านบน กำลังจะสอดส่องเพื่อมองหาร่างกายของมนุษย์ที่หลงเหลือให้มันกลืนกินลงเติมเติบความหิวโหย
ฉึก!
แต่ทว่ายังมิทันได้เห็นตัวผู้บุกรุกให้ชัดเจน
กลับมีลูกศรดอกหนึ่งพุ่งแทงทะลุร่างกายของมันจน มันพยายามของหาต้นตอของผู้โจมตีมันนี้ แต่น่าเสียดายมันกลับเจ็บปวดบาดแผลยิ่งนักร่างกายของมันชักกระตุกล่วงตกลงบนพื้นที่มีร่างกายของพวกพ้องมันนอนกองสุมกันอยู่!
ตอนที่ 232 ทรมาน
ค้างคาวปีกเหล็กผู้หิวโหยที่โชคร้ายมันยังมิได้ตายสนิทลงแต่อย่างใด แต่มันก็มิสามารถคงสติต่อไปได้มิสามารถส่งเสียงร้องเตือนพักพวกของตนเอง หรือแม้กระทั่งขยับเขยื้อนตัวตามใจนึกได้ ร่างกายของมันชักกระตุก พร้อมกับความเจ็บปวดแสนสาหัสกัดกินบาดแผลของมัน
เมื่อมองจากบาดแผลบนร่างแล้วมันมิควรเจ็บปวดถึงเพียงนี้ ตอนนี้มันเพียงต้องการตกตายลงไปเสียมิต้องการทรมานอีกต่อไปแต่ทว่ามันก็มิสามารถตายได้อย่างที่หวัง ร่างกายของมันค่อยๆส่งกลิ่นเหม็นไหม้ขึ้นมา
มันเจ็บปวดทรมานอยู่เช่นนั้นกว่าหนึ่งนาทีในที่สุดก็ดับชีวิตอย่างสิ้นหวังเหลือเพียงร่างไร้วิญญาณ
ภาพสุดท้ายที่มันเห็นคือพักพวกค้างคาวปีกเหล็กแถวเดียวกันกับมันที่รอคอยบินเข้ามาตามกันนั้นถูกลูกศรพุ่งปักเข้าใส่ร่างกายและตกลงพื้นไม่ห่างจากตัวของมันมากนัก
มันหันไปมองไปยังตามแนวลูกศรหาต้นตอผู้ที่โจมตีปลิดชีวิตมันนั้นก็เจอเข้ากลับหลินหยางและพวกที่กำลังเตรียมศรลูกใหม่ง้างเข้าเตรียมใส่ในหน้าไม้ในมือ การมองเห็นของมันค่อยๆมืดและดับลงไปในที่สุด..
ฟิ้วว~
ฉึก!
ทีมโจมตีสนับสนุนพวกเขาเหนี่ยวหน้าไม้โจมตีเข้าใส่เหล่าค้างคาวผู้มิรู้ความโบยบินเข้ามาความตายอย่างมิหยุดหย่อน แต่มิใช่การโจมตีดาดธรรมดาอันใด พวกเขาล้วนใช้ทักษะ!
นั่นคือทักษะหลอมไฟ
นี่คือเหตุผลที่ทำให้เหล่าค้างคาวปีกเหล็กพวกนี้เมื่อถูกโจมตีทำให้ลูกศรเหล่านี้เจาะทะลุปีกเหล็กและปักคาร่างกายของพวกมัน
เมื่อมีบาดแผลใหญ่หลวงเช่นนี้เกิดขึ้นบนร่างกายของพวกมันแน่นอนย่อมไม่สามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้
เมื่อรวมเข้ากับความร้อนของทักษะหลอมไฟที่เผาไหม่บาดแผลนั้น พวกมันจึงมิสามารถดิ้นรนส่งเสียงร้องอันใดได้อีกต่อไปจำต้องตกตายลงอย่างเจ็บปวดทรมานอย่างช่วยไม่ได้
แต่กระนั้นการโจมตีด้วยหน้าไม้ของพวกเขาก็มิสามารถคร่าชีวิตเหล่าค้างคาวพวกนี้ได้หมด
เนื่องจากหน้าไม้และธนูนั้นเมื่อยิงศรออกไปแต่ละคราพวกเขาต้องเสียเวลาขึ้นลูกศรดอกใหม่
แต่สำหรับพวกค้างคาวเมื่อเข้ามาภายในแนวป้องกันแล้วก็มิสามารถมีชีวิตรอดกลับไปได้อีกเพราะข้างหน้าแถวทีมหน้าไม้นั้นมีเหล่ามนุษย์หมาป่ามือดีใช้ดาบสั้นในมือของตนตัดขาดร่างกายของเหล่าค้างคาวปีกเหล็กจนขาดสองท่อนทำให้พวกมันมิสามารถส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือร้องเตือนพวกพ้องอันใดได้อีกต่อไป
เหล่าค้างคาวที่มีสติปัญญาต่ำต้อยมิรู้ความเคลื่อนไหวของผู้บุกรุกนี้ พวกมันคิดเพียงว่าเร่งรีบเข้าไปภายในแนวป้องกันเพื่อกัดกินร่างกายของผู้บุกรุกเติมเต็มกระเพาะของตนเอง
พวกมันจึงเร่งรีบมิสนใจสิ่งใดเพราะเกรงว่าอาหารตรงหน้าจะหมดลง เนื่องจากพักพวกของมันบินกรูกันเข้าไปก็หลายร้อยตัวแล้วด้วยความนี้สติปัญญาที่น้อยนิดของพวกมันจึงมิสามารถคิดไตร่ตรองได้อย่างรอบคอบเนื่องจากถูกความหิวโหยบดบัง
“ป้องกัน” หลินหยางตะโกนเสียงดังเพื่อหยุดเว้นช่วงการโจมตี
เมื่อได้รับคำสั่งเช่นนั้น พลโล่ชั้นสามที่พึ่งหลบหมอบปล่อยให้ชั้นบนมี ‘ช่องโหว่’ พวกเขาเติมเต็มช่องโหว่นั้นทันทีปิดกันเส้นทางทำให้เหล่าค้างคาวมิสามารถบินฝ่าเข้ามาได้อีกต่อไป!
