เทพอสูรสยบโลกา – ตอนที่ 25-26

ตอนที่ 25 ตกหลุมพราง

การต่อสู้ดำเนินต่อไปเหล่าเอลฟ์เริ่มร้อนลนขึ้นเรื่อยๆเพราะการโจมตีของพวกเขาแทบจะไม่สามารถทำอันตรายให้กับมนุษย์หมาป่าได้เลย

ตอนนี้พวกมันร่วมยี่สิบตัวกำลังใกล้จะประชิดเมืองของพวกเขาเต็มทีอีกเพียงยี่สิบเมตรเท่านั้น

“โจมตี!!” ทันใดนั้นเองมีเสียงตะโกนขึ้นมา

ไม่นานก็มีคนเกือบยี่สิบคนพร้อมอาวุธครบมือค่อยๆล้อมเหล่ามนุษย์หมาป่ามาจากด้านหลังของพวกมัน

นั่นก็คือทีมระยะใกล้และทีมก่อสร้างนั่นเองเนื่องจากหลินหยางเห็นกองกำลังของเหล่ามนุษย์หมาป่าที่มีมากถึงสามสิบตนเขาจึงได้เอาคนจากทีมก่อสร้างมาร่วมด้วย

“นั่นท่านหลินหยาง เขามาแล้ว”เหล่าเอลฟ์โห่ร้องยินดีราวกับได้ชัยชนะจากศึกครั้งนี้แล้ว

“วางอาวุธและยอมแพ้ซะ พวกเราจะไม่ฆ่าผู้ที่ปราศจากอาวุธ”หลินหยางตะโกนไปทางเจียวจ้าน

เหล่ามนุษย์หมาป่าอยู่ในความโกลาหลมองไปรอบๆ ทางหนีที่ถูกปิดจะบุกโจมตีต่อก็ไม่สามารถทำได้

มนุษย์หมาป่าบางตนเห็นท่าไม่ดีโยนอาวุธในมือทิ้ง

“ข้ายอมแพ้ อย่าฆ่าข้า”มนุษย์หมาป่าตนนั้นกล่าวไม่นานก็มีมนุษย์หมาป่าราวสามถึงสี่ตนทำตาม ส่วนที่เหลือตกอยู่ในความลังเลและสับสน

ฉึบบ!!

จู่ๆหัวของมนุษย์หมาป่าที่กล่าวยอมแพ้ก็หลุดออกจากบ่า เป็นเจียวจ้านผู้สังหารเขา!

“หากใครยอมแพ้ ต้องตายสถานเดียว”เจียวจ้านกล่าว

เขาโกรธจนใบหน้าแดงก่ำเหล่ามนุษย์หมาป่าหลังจากได้เห็นเช่นนั้น พวกเขาจำใจต้องต่อสู้ทั้งที่โอกาศชนะนั้นแทบจะเป็นศูนย์

“เอลฟ์โจมตีต่อไป”หลินหยางตะโกน

มนุษย์หมาป่าด้านหน้าถูกห่าลูกศรกระหน่ำ ด้านหลังก็มีทีมระยะใกล้ค่อยๆร่นระยะเข้ามา ไร้ซึ่งหนทางหนีนับว่าจนตรอกยิ่งนัก

หลินหยางเมื่อเห็นว่าเหล่ามนุษย์หมาป่าพะวงการโจมตีจากเอลฟ์ พวกมันจึงไม่สามารถป้องกันการโจมตีสองทางได้

เขาถือหอกไว้ในมือและปาออกไปสุดแรง พร้อมทักษะหลอมไฟระดับหนึ่งขั้นที่ห้า

ฉึก!!

อ้ากก!!

การโจมตีของเขาโดนมนุษย์หมาป่าผู้โชคร้ายตนนึง หอกทะลุจากด้านหน้าออกมาด้านหลังและปักคาหน้าท้องของเขา ความร้อนที่หล่อหลอมอยู่บนหอกเหล็กเผาพลาญอัวยวะภายในของมันจนส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดจนสิ้นลมไปในที่สุด

ช่างเป็นภาพที่สยดสยองจริงๆ

เจียวจ้านที่ได้ยินเสียงร้องของพวกผ้องมองหาต้นตอผู้โจมตีเมื่อมันเจอหลินหยางดวงตามันจ้องมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อหลินหยางแต่มันก็มิสามารถออกจากสถานะการณ์ตอนนี้ไปได้

‘หึ’ หลินหยางยิ้มอย่างพอใจในผลลัพธุ์แม้เขาจะเล็งอีกคนก็เถอะ !!

“เมื่อกี้พี่หยางเล็งไอเจียวจ้านใช่ปะทำไมมันไปโดนลูกกระจ๊อกอีกคน”

“เจ้าบ้าพี่หยางเขาเล็งไอนั่นแต่แรกแล้วต่างหาก” คนด้านหลังหลินหยางกระซิบกัน

“อะแฮ่ม.. เครื่องยิงธนูเตรียมยิง”หลินหยางกระแอมหน้าเขาแดงด้วยความเขินและออกคำสั่ง

ตอนนั้นทีมก่อสร้างก็ลากเกวียนที่แบกเครื่องยิงธนูขนาดใหญ่กว่าสามเมตรไว้ด้วยใบหน้าภาคภูมิใจ

“ยิงได้!!”หลังจากสิ้นสัญญาณของหลินหยางเครื่องยิงธนูก็ทำงาน

ฉึกก!!

อั่ก!

เครื่องยิงธนูที่ใช้หอกเป็นลูกศรยิงเข้าไปกลางฝูงมนุษย์หมาป่าคร่าชีวิตพวกมันไปหนึ่งตน

“ยิง” หลินหยางตะโกนพวกเขายิงต่อไปอีกกว่าสิบดอกจนไม่มีหอกให้ยิงอีกต่อไป

คร่าเหล่ามนุษย์หมาป่าไปได้ถึงเจ็ดตนตอนนี้พวกมันเหลือเพียงสิบเอ็ดตนเท่านั้น

บัดนี้พวกมันตกอยู่ในวงล้อม ไม่สามารถตอบโต้ได้ ทำได้แค่ป้องกัน เมื่อพบกับชะตากรรมเช่นนี้ส่งผลให้ใบหน้าพวกมันตกอยู่ในความหวาดกลัว

“พลหอก บุกได้!!”

หลังสิ้นเสียงหลินหยางมีกำลังพลถือหอกยาวแหลมซึ่งทำจากไม้กว่าสิบคนโดยฝีมือของทีมก่อสร้าง

พวกเขาเดินเรียงเถียงหน้ากระดานเข้าไปใกล้กลุ่มมนุษย์หมาป่าช้าๆ

“ทีมระยะใกล้เดินหน้า!!”หลินหยางตะโกน พลางเดินร่วมกับทีมระยะใกล้ พวกเขาถือดาบยาวที่ได้หลังจากผ่านประตูและโล่ไม้ที่ทำขึ้นมาเอง

เดินเคียงคู่พลหอกเพื่อป้องกันการโจมตีเพลางเข้าประชิดตัวมนุษย์หมาป่า

ตอนที่ 26 ปราณี

มนุษย์หมาป่าเห็นดังนั้นจึงเกิดความหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปอีก

“เจียวจ้าน พวกเราจะทำยังไงกันดี”มนุษย์หมาป่าด้านข้างถามจ่าฝูง

“เราจะรอให้ไอพวกมนุษย์ด้านหลังเข้ามาใกล้แล้วเราจะโจมตีฝ่าออกไป”เจียวจ้านตอบ ใบหน้าเคร่งเครียด

“ไม่ไหวหรอกพวกเรายอมแพ้กันเถอะ”มนุษย์หมาป่าอีกตนออกความเห็นเนื่องจากหากพวกเขาต้องตีฝ่าออกไปพวกเขาต้องถูกเอลฟ์ฆ่าด้วยธนูเป็นแน่

“นั่นสิพวกเรายอมแพ้เถอะ” มนุษย์หมาป่าตนอื่นกล่าวเสริม

“ฮึ่ม ใครที่ยอมแพ้มันต้องตาย” เจียวจ้านตะโกนเสียงดัง

มนุษย์หมาป่าตนอื่นเงียบ พวกเขาเกรงว่าจะเป็นแบบคนก่อนหน้าที่ทิ้งอาวุธและถูกเจียวจ้านตัดหัว

โลกที่พวกเขาจากมาเจียวจ้านเป็นจ่าฝูงนำฝูงในการสู้รบกับฝูงอื่น เขาทั้งโหดเหี้ยม เด็ดขาด เผด็จการ กดขี่

พวกเขาจึงไม่กล้าต่อต้านเมื่อมาถึงโลกแห่งนี้ความบ้าอำนาจของเขาเพิ่มยิ่งขึ้นกว่าเก่าก่อน

เมื่อหลินหยางและพักพวกเข้ามาใกล้เกือบจะประชิดตัวมนุษย์หมาป่า

“โจมตี!!” หลังจากสิ้นเสียงคำสั่งของหลินหยาง

ฉึก!!

อ้าก

พลหอกที่หลบอยู่หลังโล่ของทีมระยะใกล้แทงหอกออกไปสุ่มๆฆ่ามนุษย์หมาป่าไปทั้งสิ้นสองตน

เมื่อเห็นดังนั้นมนุษย์หมาป่าที่หมดใจจะสู้จึงทิ้งอาวุธ พวกมันทั้งหมดคุกเข่าลงกับพื้น

เหลือแต่เพียงเจียวจ้านเท่านั้นที่มิได้ยอมแพ้

‘เจ้าพวกสวะ’ เจียวจ้านคิดพลางเงื้อดาบในมือกำลังจะฟันหัวของพวกพ้อง

เคล้ง!!

ทันใดนั้นเองมีดาบยาวเล่มหนึ่ง มาปัดป้องการฟันของมัน

หลินหยางนั่นเอง

เขาพุ่งเข้าไปจู่โจมเจียวจ้านต่อมันเห็นดังนั้นจึงโกรธเป็นฟืนไฟถือดาบในมือมั่นฟันดาบใส่หลินหยาง หวังจะตัดให้ขาดเป็นสองซีก

หลินหยางเบี่ยงตัวหลบออกด้านข้างอย่างง่ายดาย ราวกับภาพดาบที่กำลังฟันลงมา ถูกมิติเวลาบิดเบือนมันฟันลงมาอย่างช้าๆ

ฉั่ว!!

อ้ากกก!

หลินหยางตัดมือข้างที่ถือดาบของเจียวจ้านขาดลงในดาบเดียว

เมื่อมือของมันถูกตัดก็ร้องด้วยความเจ็บปวดและกุมแขนที่ไร้มือคุกเข่าเลือดไหลนองเต็มพื้น

หลินหยางเอาดาบพาดคอของมัน

“จะอยู่หรือตาย” หลินหยางกล่าวด้วยเสียงเย็นเหยียบ

“ฮึ่ม” มันมิตอบเค่นเสียงในลำคอและเอามือที่เหลืออีกข้างจับดาบหวังจะฆ่าหลินหยาง

เมื่อไม่มีมือแม้นจะอยู่ต่อก็ไม่สามารถต่อสู้ได้ ตัวมันที่ชื่นชอบการฆ่าฟันหากให้อยู่อย่างอดสู มันเลือกจะสู้ตายเสียยังดีกว่า  มันเพียงหวังจะลากไอ้มนุษย์ผู้นี้ที่ทำให้มันต้องอับอายในวาระสุดท้ายตกตายตามมันไป

ฉัวะ!

ภาพสุดท้ายที่มันเห็น คือภาพมนุษย์ที่มันกำลังจะโจมตีค่อยๆกลับหัว โลกค่อยๆหมุนและมืดดับลง

หัวของมันถูกหลินหยางตัดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!

“จับพวกมันมัดไว้” หลินหยางพูดกับคนของเขาพลางสะบัดเลือดที่ติดกับดาบลงพื้น

ช่างเป็นภาพที่สยดสยองจริงๆ

“รับทราบ” หลังจากเห็นภาพหลินหยางตัดหัวหัวหน้าฝ่ายตรงข้ามอย่างโหดเหี้ยม พวกเขาก็รู้สึกขนลุกขึ้นทันทีและทำตามอย่างรวดเร็ว

ณ หมู่บ้านเอลฟ์

ผ่านไปสองชั่วโมงหลังจากการต่อสู้เสร็จสิ้น

ตรงกลางหมู่บ้านมีมนุษย์หมาป่าถูกมัดมือไว้ข้างหลัง ใบหน้าซีดขาวคุกเข่ารวมกันอยู่โดยมีสายตาของเหล่าเอลฟ์และมนุษย์กล่าวหกสิบคู่จ้องมองพวกมัน

“ท่านหลินหยาง ท่านจะทำยังไงกับคนพวกนี้” หัวหน้าหมู่บ้านเอลฟ์กล่าวถาม ภาพที่หลินหยางตัดหัวผู้นำของศัตรูยังติดตาของเขาอยู่

“อย่าฆ่าพวกเราเลย พวกเราถูกเจียวจ้านบังคับพวกเราไม่ได้อยากสู้” มนุษย์หมาป่าเมื่อได้ยิน จึงรีบกล่าวด้วยใบหน้าหวาดกลัว

“อืม..” หลินหยางนั่งครุ่นคิดหากจะให้ปล่อยไปคงไม่ได้ หากจะฆ่าก็ยิ่งไม่ได้เช่นกัน

“พวกคุณยินดีจะเข้าร่วมกับเมืองผมไหม พวกคุณจะสามารถหาปลาและน้ำในแม่น้ำได้ พวกคุณจะอยู่ภายใต้อำนาจผม เข้าร่วมการฝึกทุกวันและร่วมต่อสู้ไปกับผม พวกคุณจะได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียม” หลินหยางถามเสียงหนักแน่น

“ขอบคุณนายท่าน พวกเรายินดีติดตามท่าน” เหล่ามนุษย์หมาป่าตอบเป็นเสียงเดียว

ตอนแรกพวกเขาคิดว่าตนคงจะถูกฆ่า หรือตกเป็นเชลยสงครามและต้องใช้ชีวิตเยี่ยงทาส

แต่ที่หลินหยางกล่าวมา มิเพียงพวกเขาจะไม่ตายแต่พวกเขายังมีชีวิตที่ดีกว่าเดิมเสียอีก

“ดี” หลินหยางยิ้ม