ตอนที่ 285 เชิญชวน
“ศัตรูหนะ” เจียวซิ่นกล่าว พลางปาดเหงื่อเม็ดโตบนหน้าผากของตน เขาพยุงร่างผู้บาดเจ็บพร้อมกับวิ่งมาตลอดทางจึงทำให้ร่างกายได้รับภาระเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย
“อะไรนะ? ให้พวกผมจัดการพวกมันเลยไหม” หลิวเจี่ยตะโกนเสียงดัง
จ้องมองมนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้ที่ลุกโชน เหล่าเวรยามก็มิต่างกัน ด้วยการที่พวกเขาต้องเฝ้าเมืองอยู่ในเขตปลอดภัยตลอดเวลาจึงทำให้รู้สึกเบื่อหน่ายอยู่ไม่น้อย
ตอนนี้มีศัตรูสามสิบชีวิตมายืนเกาะกลุ่มกันอยู่ไม่ห่างไกลจากเมืองของพวกเขา เพียงแค่คำสั่งคำเดียวของหลินหยางพวกเขาก็สามารถปลิดชีวิตพวกมันได้อย่างง่ายดาย ด้วยรถยิงธนูและอาวุธระยะไกล
“ไม่ต้อง พวกมันไม่มีพิษสงค์อันใด เปิดให้พวกมันเข้ามา” หลินหยางกล่าว
“จะดีหรอพี่หยาง?” หลิวไห่กล่าวปราม เกรงว่ามนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบนายนี้จะเข้ามาสร้างความวุ่นวายภายในเมือง
หลินหยางยิ้ม
สำหรับพันธมิตรสามเผ่าพันธุ์ที่ประจัญหน้ากับเขา มีเพียงเผ่ามนุษย์เท่านั้นที่ตกลงปลงใจเป็นศัตรูคู่อาฆาตของเขา
ส่วนมนุษย์กิ้งก่าและมนุษย์หมาป่านั้นล้วนถูกกล่อมด้วยลมปากของผู้นำมนุษย์นั่นเอง
ครืนนน~
ประตูเมืองขนาดใหญ่แข็งแรงทนทานเปิดอ้าออกช้าๆพร้อมส่งเสียงดังจากการเสียดสี
มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนยืนหวาดกลัวอยู่นอกเมืองพวกมันยังคงสอดส่องสายตาจ้องมองไปยังบนท้องฟ้าสีครามที่ไม่มีค้างคาวปีกเหล็กแม้แต่ตัวเดียว
“เห้ย” มีเสียงตะโกนขึ้นมาจากกำแพงเมือง
มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนที่อยู่ไม่ไกลมองหาต้นเสียงก็พบเข้ากับเจียวซิ่นมนุษย์หมาป่าหนุ่มผู้องอาจ
“พวกแกนั่นแหละ เข้ามาข้างใน” เจียวซิ่นกล่าวด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
สำหรับเขาแล้วมนุษย์หมาป่าพวกนี้ไม่ต่างจากเด็กที่ไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ฝีมือยังห่างชั้นกันอยู่หลายขุม
สำหรับโลกเดิมนั้นมนุษย์หมาป่าต่างฝูงกันมักมีการทะเลาะเบาะแว้งกันอยู่ตลอดเวลา เมื่อพบเจอกันโดยบังเอิญพวกเขามักต่อสู้ฆ่าฟันกันอย่างเลือดเย็นและมีการต่อสู้กันระหว่างฝูงหมาป่าด้วยกันเองอยู่ตลอดเพื่อแก่งแย่งอาณาเขตและอาหารกันนั่นเอง
มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนสับสนเล็กน้อย พวกมันจับกลุ่มสนทนากันชั่วครู่ก็เดินตามกันเป็นกลุ่มเข้าไปภายในเมือง..
นี่คือเมืองที่แตกต่างจากเมืองที่พวกมันเคยเห็นอยู่ลิบลับ
นั่นเพราะเมืองแห่งนี้ได้รับการก่อสร้างต่อเสริมเติมแต่งให้ใหญ่โตพอที่จะสามารถรองรับจำนวนคนที่มีมากมาย แม้จะมีประชากรในเมืองกว่าสามร้อยชีวิตแต่ก็ยังมีที่ว่างเหลือเฟือ พวกเขาสามารถต้อนรับคนที่มาเยือนด้วยที่พักที่สามารถกันลมฝนได้
มองไปยังกำแพงเมืองที่สร้างขึ้นมาจากช่างฝีมือที่ดูแล้วแข็งแรงทนทานกว่าเดิมยิ่งนัก มองย้อนกลับไปดูเมืองของตนเองมีเพียงก้อนหินโง่ๆไม่กี่ก้อนที่ล้อมรอบเมืองเอาไว้ พร้อมกับพื้นหญ้าที่โล่งไร้สิ่งปลููกสร้างอันใด…
“ส่งอาวุธมา” เมื่อมนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนเดินข้ามผ่านประตูเมืองมาก็พบเข้ากับเจียวซิ่นมนุษย์หมาป่าหนุ่ม คำกล่าวแรกที่พวกมันได้ยินคือต้องการริบอาวุธติดตัวของพวกมันทั้งหมด!
ตอนที่ 286 ต้อนรับ
“…” มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนมองดูกลุ่มคนตรงหน้าที่ยืนล้อมรอบมันอยู่ด้วยท่าทีหวาดระแวง
พวกเขาคือสมาชิกของทีมจู่โจมและมนุษย์หมาป่าจากทีมระยะใกล้นั่นเอง เหล่ามนุษย์หมาป่าแทบทั้งหมดภายในเมืองหลินหยางกำลังยืนล้อมมนุษย์หมาป่ากลุ่มใหม่อยู่ สายตาพวกเขาที่จ้องมองมานั้นมิค่อยเป็นมิตรมากเท่าใด
มนุษย์หมาป่าที่สังกัดเป็นพลเมืองหลินหยางนั้นมีอยู่เกือบเจ็ดสิบคน ทั้งหนุ่ม ชรา และมนุษย์หมาป่าตัวน้อยพวกเขาทั้งหมดยืนล้อมรอบมนุษย์หมาป่าแปลกหน้าทั้งสามสิบชีวิตจ้องมองไม่ลดละ
“เอาอาวุธมา” มนุษย์หมาป่าตนหนึ่งกล่าวขึ้น
เขาคืออดีตผู้นำเมืองมนุษย์หมาป่าหลังจากข้ามผ่านประตูมา จนกระทั่งพบเจอกับเจียวซิ่นและเข้าร่วมกับเมืองหลินหยางในที่สุด ถูกแต่งตั้งให้รับหน้าที่ผู้นำทีมจู่โจมที่หนึ่ง เจียวฮั่นนั่นเอง
เขาเองก็ได้ร่วมรบในถ้ำค้างคาวเช่นกัน ยามที่ถอยหนีกลับเมืองนั้นกดดันมากยิ่งขึ้นเนื่องจากฝ่ายศัตรูที่คอยโจมตีสกัดแข้งขา ทำให้อารมณ์เขามิค่อยดีเท่าไหร่
เขาเดินเข้าไปหากลุ่มมนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนพลางยื่นมือออกไป
“..” มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบพวกมันทั้งหวาดกลัวร่างกายสั่นเทาคล้ายลูกหมาตกน้ำ
พวกมันพึ่งหนีเตลิดมาจากฝูงค้างคาวนับพันตัวได้อย่างปลอดภัย เนื่องจากพึ่งมาถึงจึงมิทราบเส้นทางโดยรอบ เมื่อเห็นกองทัพที่พวกมันไล่ล่าก็กำลังถอยและอยู่ไม่ไกลมากนัก จึงติดตามหลินหยางและพวกมาอย่างไม่รู้ความ
ยิ่งมายิ่งห่างไกลจากบ้านเมืองของตน
มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบได้ยินเสียงร้องโหยหวยมาจากพันธมิตรที่พลาดพลั้งตกเป็นเป้าของค้างคาวปีกเหล็กยิ่งส่งผลต่อจิตใจพวกมันมากขึ้น
วิ่งตามกองทัพศัตรูไม่หันหลังกลับจนกระทั่งถึงเมืองหลินหยางนั่นเอง
แม้ท้องฟ้าปลอดโปร่งมิมีเมฆครึ้มที่เกิดจากการเกาะกลุ่มกันของค้างคาวนับพันแล้วมีเพียงเล็กน้อยที่บินแตกฝูงออกมา
แต่พวกมันก็ยังคงกระสับกระส่ายอยู่มิหาย เมื่อสงบสติลงได้ก็พบว่าตนเองยืนอยู่หน้าเมืองของศัตรูที่มันพึ่งไล่ล่ามา และแล้วก็ได้ยินเสียงเรียกร้องให้เข้าไปภายใน
ด้วยความมิรู้เส้นทางพวกมันเองก็มิทราบว่าวิ่งไกลห่างจากถ้ำค้างคาวมาเท่าใด บวกกับการอยู่ในพื้นที่โล่งยิ่งทำให้หวาดระแวงมากขึ้น
บนกำแพงเมืองมีทั้งอาวุธที่สามารถปลิดชีวิตมันได้อย่างไม่ยากเย็นเล็งเข้าใส่มันอยู่ บนท้องฟ้าไกลห่างยังมีค้างคาวปีกเหล็กบางส่วนที่บินไปมา จึงจำใจตบเท้าเดินเข้าเมืองตามคำเชิญ
“ส่งมา” เจียวฮั่นกล่าวย้ำเมื่อเห็นพวกมันลังเล
มนุษย์หมาป่าหนึ่งในสามสิบตนยืนอยู่ใกล้เคียงกับเจียวฮั่น มันส่งดาบสั้นในมือให้อย่างกังวลและส่งโล่เหล็กจากมืออีกข้างให้แก่เจียวฮั่นอย่างจำนน
ตอนนี้พวกมันทั้งหมดอยู่ในเมืองของศัตรูแถมยังมีอาวุธจ่อพวกมันอยู่ล้อมรอบตัว
บนกำแพงเมืองก็มีมนุษย์หลากหลายชีวิตที่ในมือมีทั้งธนู หน้าไม้ พร้อมกับจ้องมองพวกมันเป็นสายตาเดียวกัน
ด้านหลังคือประตูเมืองขนาดใหญ่โตแข็งแรง หากจะคิดต่อสู้ก็คงมีแต่ความตายเท่านั้นที่รอพวกมันอยู่ ตอนนี้พวกมันขอเพียงแค่หลบภัยจากค้างคาวปีกเหล็กก็เพียงพอ
