ตอนที่ 291 เสียดาย
เวลาผ่านไปร่วมสองชั่วโมงนับตั้งแต่ได้รับการแจ้งเตือน ใกล้จะถึงเวลาที่ศัตรูของพวกเขาจะบุกมาถึงเข้าทุกที
เหล่าชายชาติทหารทั้งหลายตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา
ตอนนี้เรี่ยวแรงพวกเขากลับมาเต็มร้อยพร้อมสู้รบเต็มที่
คนเจ็บทั้งหมดได้รับการรักษาจนหายเป็นปลิดทิ้งสามารถลุกวิ่งได้อย่างใจนึก พวกเขาเพียงแค่รอคอยเวลาให้เจ้าหนอนปีศาจโผล่หัวออกมาให้เห็นเท่านั้น พร้อมจะตอบโต้กวัดแกว่งอาวุธปลิดชีวิตพวกมันให้สิ้นซาก
ถึงจะใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่ที่ป่าเถื่อนโหดร้ายนี้มาร่วมเก้าเดือน แต่เมื่อได้รับคำเตือนเรื่องสัตว์ประหลาดที่กำลังมุ่งหน้าบุกเข้าโจมตีเมืองของพวกเขานั้น ก็ยังทำให้จิตใจสั่นไหวหวั่นเกรงอยู่ดี
พวกเขามิใช่ต้นไม้หรือก้อนหินที่จิตใจตายด้าน แต่ก็มิได้เกรงกลัวเจ้าหนอนดินที่มิเคยพบเจอตัวตนเหล่านี้พวกเขามั่นใจว่าตนเองย่อมไม่พ่ายแพ้ให้กับมอนสเตอร์ที่มีสติปัญญาต่ำแน่นอน
แต่ทว่านี้คือการต่อสู้ การต่อสู้ที่ทุกสิ่งอย่างสามารถเกิดขึ้นได้ ย่อมมีอันตรายรวมถึงเหตุการณ์ไม่คาดคิด พวกเขาไม่สามารถควบคุมทั้งหมดให้เป็นไปตามเกมส์ของตนเองได้
ตอนนี้อาวุธทุกสิ่งอย่างพร้อมกับการรับมือสิ่งมีชีวิตปริศนาแล้ว หลินหยางนั่งอยู่บนกำแพงเมืองมองไปยังผืนหญ้าโดยรอบ ข้างกายมีเทียนหนิงเจี้ยนและเหมยเหมยสาวน้อยนั่งติดกับเขาอยู่
มองไปยังบนท้องฟ้าห่างไกลมิพบเจอฝูงค้างคาวปีกเหล็กอีกต่อไป มันหายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่มีใครทราบ เนื่องจากพวกเขาวุ่นอยู่กับการเตรียมตัวรับมือกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่
นึกคิดย้อนไปเขาอดเสียใจมิได้ เขาต้องถอยทัพกลับมาเมืองอย่างมิเต็มใจ ปล่อยให้ถ้ำค้างคาวแหล่งเพิ่มพูนระดับที่หาได้ยากยิ่งหลุดมือตกไปเป็นของผู้อื่นเสียแล้ว
มิทราบพวกมันจะปลิดชีวิตค้างคาวปีกเหล็กไปกี่ร้อยพันตัว หรือ พวกพันธมิตรสามเผ่าพันธุ์จะตกตายลงไปเท่าใดแล้ว หากเป็นฝ่ายพันธมิตรสามเผ่าพันธุ์ที่พ่ายแพ้ถอยกลับไปเสียก็ดี แต่กระนั้นย่อมมีค้างคาวปีกเหล็กหลายตัวที่ตกตายไปอยู่เช่นกัน
หากไม่มีการแจ้งเตือนมาขัดจังหวะตอนนี้พวกเขาสมควรกวาดล้างค้างคาวปีกเหล็กไปจนสิ้นแล้วเป็นแน่ ยิ่งคิดมากเท่าใดยิ่งเสียดายมากเท่านั้น
‘เฮ้อ’ เขาถอนหายใจออกมา
สถานการณ์มันช่างบีบรัดเสียจริง เพียงแค่ค้างคาวปีกเหล็กก็ตึงมือพวกเขาไม่น้อย ยังต้องมาเจอกับศัตรูที่หมายจะแย่งชิง และยังมีฝูงมอนสเตอร์ที่กำลังมุ่งหน้าเข้าโจมตียึดครองเมืองของพวกเขาอีก หากจะโทษคงต้องโทษโชคชะตาที่มีอยู่น้อยนิดมันช่างเล่นตลกกับพวกเขาเสียจริง
“เหมยน้อยการฝึกเป็นยังไงบ้าง” หลินหยางกล่าวถามกับเหมยเหมยที่นั่งอยู่ข้างกาย
“ดีค่ะ แต่ว่า..” เหมยเหมยกล่าวพลางมองไปยังมนุษย์หมาป่าสาวสองตนที่ยืนจับธนูอยู่บนกำแพงเมือง มนุษย์หมาป่าสาวทั้งสองคือสมาชิกทีมระยะไกลนั่นเอง
ทว่าการที่มนุษย์หมาป่าทั้งสองตนลุกยืนขึ้นมาจับธนูที่ตนเองมิถนัดนั้นมันยิ่งกว่าเลวร้ายเสียอีก พวกเธอทั้งสองไร้พรสวรรค์อย่างสิ้นเชิงแม้จะผ่านการฝึกฝนมาเนิ่นนาน ยังแทบยิงมิโดนเป้าหมายในระยะร้อยเมตรเลย..
ตอนที่ 292 ขาดหาย
“ค่อยเป็นค่อยไป” หลินหยางยิ้มกล่าวพลางรูปหัวเธอบางเบา
“อะแฮ่ม” เทียนหนิงเจี้ยนกระแอมขัดจังหวะ
“พี่หยาง แล้วเราจะจัดการยังไงกับมนุษย์หมาป่าสามสิบตนนั้นครับ” มันกล่าวถาม
“อืมห์” หลินหยางครุ่นคิด
หากพวกมันมิใช่ศัตรูเขาก็อยากนำพวกมันมาเข้าร่วมกับเมืองของเขาอยู่เช่นกัน ทว่าพวกมันนั้นได้ตกลงปลงใจร่วมพันธมิตรกับอีกสองกองกำลังไปเป็นที่เรียบร้อย แถมผู้นำของพวกมันยังไม่ได้อยู่ที่นี่อีกด้วย หากจะให้พวกมันเข้าร่วมกับเขาดูท่าจะยุ่งยากมากขึ้นอีกหลายขุม
ยิ่งมีกำลังทหารมากเพียงใด เมืองของเขายิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น แม้มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนจะมีเพียงระดับหนึ่งและสองก็ไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด
พวกมันแค่ขาดโอกาศเท่านั้น หากฝึกฝนจนชำนาญหลากหลายอาวุธและออกไปสู้รบเพิ่มพูนระดับไม่นานก็สามารถตามพวกเขาได้ทันแน่นอน
“ไว้คิดทีหลังเถอะ” หลินหยางกล่าว
“ทีมก่อสร้างเป็นยังไงบ้าง” เขากล่าวถามรายละเอียดต่างๆ
ตอนนี้ที่พักชั่วคราวเสร็จสิ้นเพียงพอกับจำนวนคนทั้งหมดแล้ว เพียงแต่สร้างเพิ่มเติมขึ้นมาเล็กน้อย เพื่อเผื่อเอาไว้ดังเช่นสถานการณ์ในตอนนี้ที่มีคนมาพักพิงหลบภัยในเมืองของเขาเพิ่มอีกสามสิบชีวิต เพื่อมีที่พักที่เพียงพอสามารถต้อนรับแขกได้
“ตอนนี้พวกเขาต่อเติมที่พักเดิมให้แข็งแรงมากขึ้น และกำลังจะสร้าง…” เทียนหนิงเจี้ยนรายงานให้หลินหยางฟังอย่างละเอียดยิบ
ทีมก่อสร้างตั้งใจจะสร้างรางน้ำเพื่อการใช้น้ำที่สะดวกมากกว่าเดิม พร้อมกับกรองน้ำให้สะอาดสามารถนำมาทำอาหารได้อย่างปลอดภัย
หลินหยางพยักหน้าเป็นผู้ฟังที่ดี
เขามิขัดข้องอันใดสำหรับเป้าหมายของทีมก่อสร้าง ยิ่งพลเมืองของเขามีความสุขสะดวกสบายมากเท่าใด การทำงานด้านอื่นๆย่อมมีประสิทธิภาพสูงขึ้นตามไปด้วย
มองไปยังเบื้องล่างผู้คนภายในเมืองที่ไร้ฝีมือการสู้รบยังคงเดินผ่านไปมาพลุกพล่าน พวกเขาไม่ได้กังวลกับปัญหาที่กำลังพบเจอเลยแม้แต่น้อย เพราะมั่นใจในฝีมือกองกำลังรบของเมืองตนเองอย่างเต็มเปี่ยม และวางใจสามารถฝากชีวิตของตนเองให้พวกเขาปกป้องได้อย่างไร้ข้อกังวล
เหล่าสตรีกำลังนั่งปิ้งย่างเนื้อกระรอก เนื้อวัว และปลาสดเอาไว้ พร้อมกับต้มน้ำสะอาดและอุ่นสุราตระเตรียมเอาไว้ให้แก่เหล่าชายชาติทหารที่สู้รบเพื่อพวกเขาได้พักผ่อนหย่อนใจกินดื่มหลังสงครามนั่นเอง
ยี่สิบ สามสิบนาที เวลาเดินผ่านไปอย่างที่ควรเป็น
‘หนอนดินระดับ 7 จำนวน 77 ตัวจะมาถึงเมืองของท่านในอีก 10 นาที’
และแล้วก็มีเสียงหวานใสดังก้องขึ้นมาโสทประสาทตามกำหนดเวลาที่ได้รับการจากเตือนไม่ผิดเพี้ยน แต่ทว่า..
‘!?’ หลินหยางตกใจเพราะสิ่งที่เขาได้ยินนั้นมันผิดปกติต่างจากเดิม เพราะก่อนหน้าที่เสียงหวานใสได้แจ้งว่าจะมีหนอนดินมอนสเตอร์ปริศนาเข้าโจมตีเมืองของพวกเขาจำนวนหนึ่งร้อยตัวถ้วนไม่ขาดเกิน
แต่เมื่อครู่เขากลับได้ยินว่ามันเหลือเพียงเจ็ดสิบเจ็ดตัว แล้วส่วนที่ขาดหายไปอีกยี่สิบสามตัวมันหายไปไหน?
“จำนวนมัน..” เทียนหนิงเจี้ยนที่อยู่ข้างกายเองก็สับสนเช่นกัน
“ใช่ ตามเดิมมันมีหนึ่งร้อยตัวไม่ใช่หรอ” เหมยเหมยกล่าว
