ตอนที่ 295 ตัวละครหลัก
ทีมระยะใกล้ที่ยืนหยัดอยู่บนภาคพื้นดินถือโล่ปกป้องชีวิตตนเองนั้นมิใช่ทีมหลักในการต่อสู้กับหนอนดินครั้งนี้ ทีมจู่โจมก็มิใช่เช่นกัน
สำหรับการต่อสู้ครั้งนี้ผู้ที่มีบทบาทสำคัญที่สุดคือ ทีมระยะไกลและทีมก่อสร้าง!
เหตุที่ให้ทีมระยะไกลและทีมก่อสร้างเป็นกำลังหลักนั่นก็เพราะว่าพวกเขาเหล่านี้มิได้มีโอกาศที่จะเพิ่มพูนระดับเท่าใดนัก
ส่วนใหญ่ยังไม่สามารถจับอาวุธตบเท้าออกไปสู้รบภายนอกเมืองได้ ทีมก่อสร้างที่มีสมาชิกทีมเยอะที่สุดนั้นพวกเขามิได้ถนัดการโจมตีในระยะใกล้หรือไกลมากเท่าใดนัก
ไม่สามารถเทียบเคียงฝีมือได้กับทีมจู่โจมหรือทีมระยะประชิด หากไร้เครื่องทุ่นแรงอย่างรถยิงธนูหรือเครื่องขว้างหินไปเสีย พวกเขาก็ไม่ต่างจากหมูในอวยที่รอให้ศัตรูเข้ามาปลิดชีวิต
ส่วนทีมระยะไกลที่มีสมาชิกเป็นสตรีทั้งหมดมีกำลังพลทั้งสิ้นยี่สิบสี่ชีวิต ทีมนี้มีจำนวนสมาชิกน้อยที่สุดในจำนวนทีมต่อสู้ รวมถึงประสิทธิภาพการโจมตีที่ด้อยค่านั้น หากปล่อยให้พวกเธอออกไปสู้รบนอกเมืองนับว่าอันตรายอย่างยิ่ง
ส่วนทีมจู่โจมและทีมระยะใกล้นั้นพวกเขาล้วนแต่เป็นชายชาติทหารที่พร้อมจับอาวุธสู้รบไม่หวั่นเกรง จึงไม่ใช่ปัญหาหากจะบุกตะลุยไปยังดินแดนที่ไม่รู้จัก
พวกเขาสามารถตามหาแหล่งเพิ่มพูนระดับของตนเองได้อย่างไม่ยากเย็นดังเช่นถ้ำมด ถ้ำค้างคาว หรือแม้กระทั่งแหล่งอาหารที่มีสัตว์ประหลาดคอยปกป้อง แม้กระทั่งมอนสเตอร์แปลกประหลาดพวกเขาก็ไม่ย่อถอยสามารถรับมือได้ทุกสถานการณ์
แตกต่างจากทีมก่อสร้างและทีมระยะไกลที่มีเพียงระดับต่ำโดยทีมระยะไกลนั้นสมาชิกทั้งหมดล้วนมีเพียงระดับสองเท่านั้นแทบมิต่างไปจากมนุษย์ธรรมดาสามัญเลยแม้แต่น้อย
โดยสถานะส่วนใหญ่จะเพิ่มไปที่พละกำลัง ส่วนคำแนะนำของหลินหยางนั้นเขาต้องการให้พวกเธอเพิ่มสถานะทั้งพลังและความเร็ว อย่างเท่าเทียมกันเพื่อในโอกาศภายภาคหน้าพวกเธอต้องได้ออกไปสู้นอกเมืองอย่างแน่นอน
ฉะนั้นเพื่อเพิ่มโอกาศในการมีชีวิตรอดพวกเธอสมควรลงสถานะไปที่ความเร็วด้วยเพื่อหลบหลีกการโจมตีและถอยหนีรักษาชีวิต
ส่วนทีมก่อสร้างนั้นพวกเขามีระดับสูงขึ้นมาจากทีมระยะไกลเล็กน้อย
ผู้ที่มีระดับสูงที่สุดในกลุ่มคือผู้นำของทีมก่อสร้างหลิวเจี่ยนั่นเอง ตอนนี้เขามีถึงระดับหกและสมาชิกกว่าสิบนายมีระดับห้า ส่วนที่เหลืออีกเกินครึ่งทีมล้วนมีระดับหนึ่งและสองเท่านั้น
ด้วยเหตุนี้ทีมก่อสร้างและทีมระยะไกลทั้งหมดมีเพียงโอกาศที่จะสามารถเพิ่มพูนระดับของตนเองได้อย่างปลอดภัยไร้กังวลก็เพียงตอนที่มอนสเตอร์บุกโจมตีเมืองของพวกเขาเท่านั้น ด้วยการประจำอยู่บนกำแพงเมืองและคอยโจมตีด้วยอาวุธระยะไกลเข้าใส่ศัตรู
ส่วนทีมจู่โจมที่ถือหอกอยู่บนกำแพงเมืองนั้นพวกเขาเป็นทีมสนับสนุนคอยจัดการมอนสเตอร์ที่หลุดรอดเงื้อมมือของทีมอื่นๆ
ปลิดชีวิตพวกมันก่อนที่จะเข้ามาประชิดกำแพงเมืองเพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายนั่นเอง
“…” หลินหยางยืนนิ่งสอดส่องสายตามองไปยังบริเวณรอบๆ มีเหงื่อเม็ดโตไหลอาบเส้นผมหยดย้อยลงบนใบหน้าของเขา เขากดดันไม่น้อย เนื่องจากยังไม่พบศัตรู
ตอนที่ 296 หนอนดิน(ตอนแรก)
เหล่าพลทหารทีมระยะประชิดก็มีอาการไม่ต่างจากหลินหยางมากนัก
ชึบ~
มีบางอย่างส่งเสียงออกมาบางเบา พวกเขาทั้งหมดมิมีใครได้ยินเสียงประหลาดนั้นเลย
“ตรงนั้น!” จิ่นเหอตะโกนเสียงดัง
แต่ทว่าเสียงนั้นก็มิสามารถเล็ดรอดผ่านโสทประสาทของนายพรานหนุ่มจิ่นเหอไปได้ เขาตะโกนชี้จุดเป้าหมายทันที
พรึ่บบ~
พลทหารถือโล่ตั้งแนวป้องกันเป็นวงรีนี้ทั้งหมดหันควับไปมองยังจุดเป้าหมายที่จิ่นเหอชี้เป็นตาเดียว
“มีอะไร?” หลิวไห่กล่าวถามด้วยความสับสน เนื่องจากจุดนั้นเป็นเพียงผืนหญ้ามิมีสิ่งใดอยู่เลยแม้แต่น้อย ทำให้มันงุนงงกับปฏิกิริยาของจิ่นเหอที่จู่ๆก็แหกปากชี้จุด
“เมื่อกี้ข้าได้ยินอะไรบางอย่างเคลื่อนไหว” จิ่นเหอกล่าวใบหน้าเคร่งเครียดจากความกดดันนี่เอง
“ทุกคนอย่าวอกแวก” หลินหยางกล่าวเพื่อให้พวกเขาเพิ่มการป้องกันถึงขีดสุด พลางจ้องมองไปยังจุดที่จิ่นเหอชี้อย่างไม่วางตา เขาเชื่อในความสามารถของจิ่นเหอพรานหนุ่มคนนี้ เพราะงานที่ได้รับมอบหมายมากมายล้วนสำเร็จในมือของเขา
คึดด~
ทันใดนั้นเองมีเสียงประหลาดส่งออกมาให้ได้ยินอีกครา แต่ครานี้พวกเขาทั้งหมดสามารถได้ยินเสียงนั้นกันทั้งสินด้วยจิตใจที่จดจ่อทำให้มันมิสามารถรอดพ้นไปได้
“ในดิน มันอยู่ในดิน!” หลินหยางตะโกน
ตอนนี้เขาเห็นชัดเจนแล้วในจุดที่เสียงส่งออกมานั้นหากมิเห็นกับตาตนเองเขาก็คงมิเชื่อ เพราะบนผืนหญ้าที่พริ้วไสวตามสายลมนั้นปกติเหมือนทุกคราที่พบเห็น
แต่เมื่อสังเกตุให้ดีพื้นดินข้างใต้นั้นมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อยส่งผลให้ผืนหญ้าด้านบนยกสูงขึ้นต่างจากบริเวณโดยรอบ มันยกสูงขึ้นราวหนึ่งถึงสองเซนต์เท่านั้น หากมิสังเกตุให้ดีก็คงมิเห็น
“โจมตีตรงจุดนั้น” หลินหยางออกคำสั่งทันทีพลางชี้จุดเป้าหมายทันที จุดนั้นอยู่เยื่องไปทางด้านขวาของขบวนรบ ห่างจากพวกเขาไม่ถึงยี่สิบเมตรนับว่ากระชั้นชิดยิ่งนัก!
ฟิ้วว~
ฟุ่บบ~
สิ้นเสียงของเขาทันใดนั้นเองมีลูกธนูราวยี่สิบดอกพุ่งออกไปอย่างพร้อมเพรียงตามคำบัญชา มันทิ่มปักลงบนพื้นที่หลินหยางชี้จุดไม่พลาดเป้า!
มีเพียงลูกธนูสองดอกเท่านั้นที่ปักอยู่ห่างจากจุดนั้นเล็กน้อย เพียงแค่เห็นก็ทราบว่าใดเป็นผู้ปลดปล่อยคันศรของลูกธนูทั้งสองดอกนั้น นั่นคือสมาชิกทีมมนุษย์หมาป่าสาวทั้งสองตนนั่นเอง..
ดูท่าพวกมนุษย์หมาป่าสาวทั้งสองตนยังคงต้องใช้เวลาฝึกฝนอีกนานเลยทีเดียว
แม้จะพลาดเป้าไปสองดอกแต่ถึงอย่างนั้นภาพรวมนับว่าการฝึกฝนได้ผลดีเกินคาด
พวกเธอทั้งหมดยิงแม่นราวกับจับวางด้วยระยะเป้าหมายที่ห่างราวห้าสิบเมตรมิทำให้เป้าหมายคลาดเคลื่อนไปแต่อย่างใดล้วนปักลงบนจุดที่ต้องการอย่างแม่นยำ!
อยู่ๆบนพื้นหญ้าที่เต็มไปด้วยลูกธนูกลับสั่นสะเทือน พื้นดินค่อยๆแตกออกสร้างรอยร้าวขึ้น พร้อมกับมีสิ่งมีชีวิตบางอย่างแทรกผืนดินโผล่ขึ้นมา
ค๊ากก~
สิ่งมีชีวิตตัวนั้นเมื่อโผล่พ้นพื้นดินแสดงตัวตนให้ฝูงชนได้พบเห็น มันส่งเสียงร้องทุ้มกังวาลดัง มันร้องอยู่นานราวกับว่าแสดงออกถึงความเจ็บปวด
