ตอนที่ 305 ต่อเนื่อง(ตอนต้น)
“เก็บกวาดพื้นที่” หลินหยางกล่าว
หนอนดินตัวอ้วนทั้งหมดนี้พวกมันแข็งแกร่งอยู่ไม่น้อย หากเมืองของเขามีประชากรเพียงห้าสิบชีวิต การต่อสู้กับพวกมันคงไม่ง่ายดายเหมือนตอนนี้
เพียงแค่ทีมระยะใกล้ทีมเดียวก็เกินจำนวนคนดั้งเดิมที่มีมาแต่เก่าก่อนแล้ว รวมถึงระดับของพวกเขาล้วนสูงมากกว่าหนอนดินระดับเจ็ดกันทั้งสิ้น
หากทีมหลักในการต่อสู้กับหนอนดินครั้งนี้เป็นทีมระยะใกล้พวกเขาย่อมปิดบัญชีคร่าชีวิตพวกมันได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
ฟู่วว~
เหล่าชายชายชาติทหารถอนหายใจพ่นลมอย่างเหน็ดเหนื่อยดึงโล่โลหะออกจากพื้นดินสร้างรอยเส้นลึกราวหนึ่งคึบทิ้งเอาไว้ พร้อมกับทำงานที่ได้รับมอบหมายทันที
ตุบบ~
“ฮ่าๆๆ” ชายคนหนึ่งหัวเราะลั่นเมื่อมันเห็น สมาชิกทีมระยะใกล้คนหนึ่งกำลังจะก้าวย่างเดินเพื่อเก็บกวาดซากหนอนดินตามที่ได้รับมอบหมาย
แต่ทว่าเมื่อขาหนึ่งข้างที่ยกสูงกำลังจะเหยียบลงบนพื้นนั้น ตัวมันกลับทรุดจมลงตกลงไป กระแทกพื้นดินลึกกว่าครึ่งตัว นั่นคือหลุมที่เกิดจากการเคลื่อนที่ใต้พื้นผิวของเหล่าหนอนดินนั่นเอง
“ก๊ากกก” เหล่าชายฉกรรจ์หัวเราะร่ากับภาพตรงหน้า ส่งผลให้ชายผู้โชคร้ายอายม้วนหน้าแดงรีบปีนขึ้นทันที
“ฮ่าๆ” หลิวไห่ปลดปล่อยเสียงหัวเราะดังสนั่น พลางยื่นเท้าข้างหนึ่งค่อยๆแตะลงบนพื้นดินเพราะเกรงว่าพื้นจะทรุดตัวลงสร้างความอับอายให้กับตนเองดังนายทหารคนนั้น
เมื่อเห็นว่าปลอดภัยเขาจึงก้าวเท้าเดินย่ำด้วยท่าทีองอาจราวกับว่าไม่กลัวเกรงสิ่งใด เมื่อก้าวเท้าออกมาจากแนวป้องกันได้สำเร็จ เขาหันหน้ากลับไปมองเหล่าสมาชิกทีมระยะใกล้ที่ยังคงเกาะกลุ่มกันอยู่ พลางแสยะยิ้มเยาะเย้ยคล้ายกับว่าตนเป็นผู้ชนะ
ซวบบ~
ทันใดนั้นเองมนุษย์ผู้องอาจร่างกายกำยำแข็งแรงหลิวไห่กลับหายไปต่อหน้าต่อตาพวกเขา
มองต่ำลงไปก็พบเข้ากับศรีษะของหลิวไห่ที่โผล่พ้นพื้นดินขึ้นมาเพียงเล็กน้อยแสดงออกด้วยใบหน้าตื่นตกใจ
“กร๊าก” เหล่าพลทหารพ่นเสียงหัวเราะดังสนั่น ไม่เว้นแม้แต่ผู้คนที่ประจำการอยู่บนกำแพงเมือง
“…” หลินหยางส่ายหัว พลางตรวจสอบผืนดินโดยรอบ พบว่าล้วนแล้วแต่มีโพรงดินขนาดใหญ่อยู่ข้างใต้เนื่องมาจากการเคลื่อนที่ของหนอนดิน
“เอาล่ะ เก็บกวาดซากพวกมันให้หมด” หลินหยางกล่าวเพื่อยุติการหยอกล้อกันของเหล่าพลทหาร หากปล่อยเอาไว้นานกว่านี้หลิวไห่อาจจะอายจนมุดแผ่นดินหนีไปก็เป็นได้..
ทีมระยะใกล้ทั้งหมดเดินก้าวออกจากจุดเดิมเดินย่ำไปบนผิวดินที่ไม่มั่นคงและทรุดตัวลงไป พวกเขาทั้งหมดทลายผิวดินที่เสียหายเกิดโพรงจากการเคลื่อนที่ของหนอนดิน
เก็บรวบรวมซากศพของมอนสเตอร์ตัวยักษ์ที่ตกตายไปเรียบร้อยนำมากองรวมกันและจุดไฟเผาไม่เหลือทิ้งไว้ให้เกิดการเน่าเสียส่งกลิ่นเหม็น
นำดินที่ถูกดันขึ้นมาตามเส้นทางการเคลื่อนที่ของพวกมันถมกลับกลบช่องว่างในพื้นดินเป็นดังเดิม
หลินหยางกำลังนำดินไปทับถมจุดดังกล่าวอยู่ จู่ๆเขาก็เห็นบางอย่างในสายตาพร้อมกับเพ่งสมาธิจ้องมองมันจึงสามารถระบุเป้าหมายได้ นั่นคือกลุ่มคนปริศนาที่เขาพบเจอในคราแรกตอนที่กำลังจะรับการปะทะกับหนอนดินนั่นเอง
คนกลุ่มนั้นยังคงวนเวียนมองพวกเขาอยู่จากที่ห่างไกลเช่นกัน เขาเองก็จ้องไปทางพวกมันไม่วางตา แต่ด้วยระยะที่ห่างไกลเกินไปจึงมิเห็นรายละเอียดได้ชัดเจนมากนัก
‘ขณะนี้ผึ้งแคระระดับ 3 กำลังมุ่งหน้ามาที่เมืองของท่าน ผึ้งแคระจำนวน 1000 ตัวจะมาถึงในอีก 3 ชั่วโมง เตรียมตัวป้องกันเมืองไว้ให้ดี’
ตอนที่ 306 ต่อเนื่อง(ตอนปลาย)
ตอนนั้นเองกลับมีเสียงหวานใสดังขึ้นกลบความครื่นเครงที่เคยมีให้เงียบสงัดราวกับป่าช้า
“นี่มันบ้าอะไรเนี้ย” หลินหยางสบถใบหน้ามืดมน
พวกเขาพึ่งผ่านการถูกโจมตีจากหนอนดินระดับเจ็ดอยู่หยกๆ ซากของพวกมันยังนอนกองเกลื่อนกลาดมิทันได้เก็บกวาดจนสิ้นเสียด้วยซ้ำ
บี้นนี้กลับมีมอนสเตอร์ฝูงใหม่กำลังจะเข้าโจมตียึดครองเมืองของพวกเขาอีกครา ยิ่งกว่านั้นจำนวนของพวกมันที่มากมายมหาศาลกว่าเดิมถึงสิบเท่า จนหนอนดินทั้งกลุ่มเทียบไม่ติด
“ผึ้งหนึ่งพันตัว?”
“นี่มันวันอะไรเนี้ย?” ชายคนหนึ่งกล่าว
“ทำไมมันซวยแบบนี้ว่ะ” เหล่าชายฉกรรจ์หน้าถอดสีพ่นคำสบถต่างๆนาๆ
“ผมพึ่งได้รับเสียงแจ้งเตือนเมื่อครู่นี้ อีกสามชั่วโมงจะมีผึ้งแคระระดับสาม จำนวนหนึ่งพันตัวเข้าโจมตีเมืองของพวกเรา” หลินหยางป่าวประกาศเสียงดัง
เนื่องจากมีเพียงแต่ประชากรดั้งเดิมของเมืองเขาเท่านั้นที่จะได้ยินเสียงแจ้งเตือน เขาจึงแจ้งให้พลเมืองทั้งหมดที่มิได้เป็นพลเมืองดั้งเดิมทราบ
“…” เหล่ามนุษย์หมาป่าทั้งหลายยืนนิ่งเงียบ แต่เดิมพวกเขาก็สงสัยอยู่เช่นกันว่าเหล่าชายฉกรรจ์เผ่ามนุษย์กล่าวสบถถึงสิ่งใด ตอนนี้พวกเขาทราบจากปากของหลินหยางแล้ว
“ก่อนอื่น พวกเรามาเก็บกวาดพวกมันให้หมดเสียก่อน” หลินหยางตะโกนเร่งคำสั่งทันที
พวกเขาต้องรีบเคลียพื้นที่ให้พร้อมรับกับสถาการณ์ที่กำลังจะพบเจอ เป็นดังที่เหล่าทหารของเขากล่าว วันนี้มันช่างเป็นวันที่ซวยสุดกู่จริงๆ
“พี่หยางเหรียญเงินและหนังสือทักษะพวกนี้จะทำยังไงครับ” จิ่นเหอกล่าวถามหลังจากที่รวบรวมสิ่งของที่ตกมาจากซากของหนอนดินจนสิ้น
“รวบรวมเอาไว้ก่อน ค่อยแจกจ่ายหลังจากจัดการกับมอนสเตอร์ที่กำลังจะมา” หลินหยางกล่าวปัด ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่ดีที่พวกเขาจะสามารถผ่อนคลายและแบ่งปันสิ่งของได้
ฟู้มม~
หลินหยางจุดไฟเผาซากหนอนดินที่นำมากองรวมกันด้วยเศษหญ้าแห้งและเศษไม้ชิ้นเล็กจากทีมก่อสร้าง
“เข้าเมือง” เขากล่าวหลังจากเก็บกวาดพื้นที่สนามรบให้กลับมาเรียบโล่งดังเดิม
ครืนน~
ประตูเมืองขนาดใหญ่ค่อยๆเปิดอ้าออกต้อนรับพลทหารตบเท้ากลับเข้าเมืองทันที
ทีมระยะใกล้ทั้งหมดกลับเข้าเมืองกันจนสิ้น เหลือหลินหยางที่ตามเข้าไปเป็นคนสุดท้าย มองไปยังสุดแสนไกลยังเจอกลุ่มคนปริศนาที่ยังคงวนเวียนไม่ไปไหน
การต่อสู้กับหนอนดินของเขานั้นดึงดูดความสนใจแก่เมืองรอบข้างอยู่เช่นกันเมื่อรับรู้ถึงการต่อสู้พวกมันล้วนส่งตัวแทนมาสอดแนมอยู่เรื่อยเป็นปกติ แต่เมื่อการต่อสู้จบไปเหล่าคนที่มาสอดส่องการต่อสู้เหล่านั้นก็กลับไปกันจนสิ้น
แม้แต่เมืองของเขาก็ทำเช่นเดียวกันหากมีเมืองใกล้เคียงกำลังปะทะกันมอนสเตอร์หรือสู้รบกันเองโดยส่วนใหญ่จะเป็นเทียนหนิงเจี้ยนที่ออกคำสั่งควบคุมการสอดแนมหาข่าวสาร
เหลือไว้เพียงแต่กลุ่มคนปริศนา เขาเห็นพวกมันก่อนที่จะเจอกับหนอนดินเสียอีก และตอนนี้การต่อสู้จบลงไปแล้วพวกมันรอกระทั่งพวกเขาเก็บกวาดพื้นที่จบราบเรียบก็ยังมิกลับไปแต่อย่างใด จึงทำให้หลินหยางอดสงสัยมิได้
