เทพอสูรสยบโลกา – ตอนที่ 307-308

ตอนที่ 307 แผนการ

ลานกว้างภายในเมือง

เหล่าพลทหารที่พึ่งผ่านการสู้รบมาอย่างเหน็ดเหนื่อยกำลังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ พวกเขาต้องเติมเต็มกระเพาะที่ว่างเปล่าเพื่อทดแทนพละกำลังที่สูญเสียไปให้กลับมาใช้งานได้อย่างทันท่วงที

เวลาที่เหลืออยู่นับว่ากระชั้นชิดยิ่งนักมิสามารถพักผ่อนได้อย่างใจนึก แม้จะอ่อนเพลียมากเพียงใดแต่พวกเขาก็ต้องจับอาวุธขึ้นสู้กับมอนสเตอร์ที่มีเป้าหมายหลักในการเข่นฆ่าผู้อยู่อาศัยภายในเมืองของเขา

“พวกเราควรส่งคนออกไปดูไหมครับ?” จิ่นเหอกล่าวพลางกัดเนื้อย่างคำโต

“ไม่ มันอันตรายเกินไป” หลินหยางกล่าวปัด พวกเขากำลังปรึกษากันเพื่อหาทางรับมือกับมอนสเตอร์ฝูงใหม่ที่กำลังเข้าโจมตีเมืองนั่นเอง ด้วยจำนวนที่มีมากถึงหนึ่งพันตัว มันมากเกินไปที่พวกเขาจะต่อสู้พร้อมกับระวังหลังของตนไปด้วย

จากคำเตือนที่ได้ยินเจ้ามอนสเตอร์ตัวใหม่เป็นผึ้งแคระ หากมันคือผึ้งตามที่บอกจริงพวกมันสมควรเคลื่อนที่บนอากาศโบยบินไปบนท้องฟ้าและร่างกายของพวกมันต้องมีขนาดใหญ่กว่าผึ้งปกติที่เขารู้จักเป็นแน่

ดูได้จากขนาดตัวของสัตว์ประหลาดที่เคยพบเจอมิเคยมีตัวใดที่มีขนาดปกติเลยแม้แต่ตัวเดียว บางตัวก็มีขนาดใหญ่กว่าเล็กน้อย บางตัวก็มีขนาดใหญ่เกินกว่าสองถึงสามเท่า จึงอดสงสัยมิได้ว่าสัตว์พวกนี้ถูกเลี้ยงดูฟูมฟักมาอย่างใด

และตอนนี้เองก็เป็นช่วงเวลายามเย็นแล้ว เมื่อถึงเวลาตามนัดหมายของฝูงผึ้ง การต่อสู้ที่กำลังจะเกิดอีกสามชั่วโมงสภาพแวดล้อมจะสร้างอุปสรรคให้แก่พวกเขาเพราะแสงอาทิตย์ที่สอดส่องกำลังจะหายไป พวกเขาจะต้องต่อสู้ในช่วงเวลากลางคืนที่มืดมิดนั่นเอง

แม้จะเป็นสัตว์ที่มีระดับต่ำเพียงระดับสามแต่หากมีจำนวนมากเช่นนี้ มันช่างเป็นจำนวนที่สร้างความสิ้นหวังให้แก่ผู้ที่ตกเป็นเป้าหมายเสียจริง

แม้จะเป็นหลินหยางไม่ต้องกล่าวถึงหลักพัน แค่สัตว์ประหลาดร่วมร้อยตัวโจมตีเข้ามาพร้อมกันทุกทิศทางก็คงไม่พ้นต้องตกตายลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ของพวกนั้นเป็นยังไงบ้าง” หลินหยางกล่าวพลางชี้ไปตรงจุดหนึ่งไม่ไกล

ข้างลานกว้างนั้นมีกองสิ่งของทับถมกันอยู่ไม่มากมาย มีทั้งท่อนไม้ เศษผ้า รวมไปถึงตาข่ายที่ทำขึ้นจากเถาวัลย์และหญ้าแห้งที่นำมาม้วนเชื่อมต่อกันจนหนาทนทานแข็งแรง แม้แต่มนุษย์ก็มิสามารถดึงให้ขาดออกจากกันด้วยตัวคนเดียวได้

“ยังใช้งานได้อยู่ครับ” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าว

ตาข่ายเหล่านี้เดิมทีเขาคิดจะใช้จัดการค้างคาวปีกเหล็กในการบุกถ้ำของพวกมัน

แผนเดิมนั้นเมื่อเห็นว่าพลทหารเหน็ดเหนื่อยจนมิสามารถสู้ต่อไปได้เมื่อถึงเวลานั้นพวกเขาสมควรปลิดชีวิตค้างคาวปีกเหล็กไปได้หลายพันตัวแล้ว พวกเขาจะทำทีล่าถอยออกมาและรอคอยใช้ตาข่ายกางดักพวกมันไว้ตรงปากถ้ำเพื่อตัดกำลังและจัดการพวกที่ตามออกมา

แต่แผนการที่ตระเตรียมไว้กลับมิได้ใช้ออกแต่อย่างใด เนื่องจากถูกขัดขวางจากกลุ่มพันธมิตรสามเผ่าพันธุ์

ทั้งยังมีมอนสเตอร์ที่กำลังจะบุกเมืองของพวกเขานั่นเอง สิ่งของที่ได้เตรียมเอาไว้ใช้กับค้างคาวปีกเหล็กจึงเป็นอันต้องยกเลิกไปโดยปริยายถอยกลับปกป้องเมืองจากสัตว์ร้าย

ตอนที่ 308 ระดมพล

ตอนที่กำลังล่าถอยเพื่อกลับเมืองนั้นพวกเขาได้นำสิ่งของกลับมาได้เพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น เพราะตาข่ายที่พวกเขาสร้างขึ้นมานั้นใช้สำหรับจัดการกับค้างคาวปีกเหล็กโดยเฉพาะ

จึงมีน้ำหนักมากอยู่ไม่น้อยเพราะถูกสร้างขึ้นมาอย่างดีช่องว่างแต่ละช่องนั้นห่างกันมิถึงหนึ่งคืบด้วยซ้ำ

ความกว้างยาวของตาข่ายแต่ละผืนอยู่ราวสิบเมตร ทั้งเศษผ้าและหญ้าแห้งที่ได้ตระเตรียมนำไปด้วยทั้งหลายถูกทิ้งเอาไว้ที่ปากถ้ำค้างคาวแทบทั้งหมด มิทราบตอนนี้สิ่งของพวกนั้นยังอยู่ดีหรือไม่

“ระดมคนทั้งหมดมาสร้างตาข่ายเพิ่มอีก” หลินหยางกล่าว เขาตั้งใจจะใช้ตาข่ายดักรอเล่นงานกับศัตรูที่สามารถโบยบินอยู่บนท้องฟ้าได้เพื่อลดข้อได้เปรียบของพวกมัน เพราะกำลังพลส่วนใหญ่มิได้เชียวชาญการโจมตีในระยะไกลมากนัก

มีเพียงทีมระยะไกลที่ถนัดในการใช้ธนู และทีมก่อสร้างกับทีมจู่โจมสามารถขว้างปาหอกได้ จึงจำเป็นต้องสร้างความได้เปรียบให้แก่ตนเอง

สัตว์เดรัจฉานมอนสเตอร์ที่ดุร้ายพวกนี้แตกต่างจากมนุษย์มากนัก พวกเขาคือสิ่งมีชีวิตที่วิวัฒนาการสั่งสมสติปัญญาสร้างความรู้ให้แก่ตน ต่างกับมอนสเตอร์ส่วนใหญ่ที่มีเพียงสัญชาตญาณดิบ

หากินอาหารดำรงชีวิตไปวันๆแต่ทว่าสำหรับการต่อสู้ดิบเถื่อนนั้นพวกมันมีประสบการณ์มากกว่ามนุษย์แน่นอน พวกเขาจึงใช้สติปัญญาที่ถือครองลบข้อด้อยของตนให้สามารถต่อกรกับพวกมันได้

ไม่รอช้าเทียนหนิงเจี้ยนทำตามทันที

มันรวบรวมคนทั้งหมดพร้อมกับส่งมนุษย์หมาป่าที่มีความรวดเร็วในระดับสูงออกไปกว่ายี่สิบนายเพื่อรวบรวมเถาวัลย์ที่ยังใช้การได้จากเมืองเอลฟ์ในบริเวณโดยรอบในระยะยี่สิบกิโลเมตร และส่งไปยังหมู่บ้านเอลฟ์ลี่จูด้วยเช่นกัน พวกเขาต้องการวัตถุดิบให้มากที่สุด

ยกเว้นเหล่าเวรยาม พลเมืองแทบทั้งหมดของเมืองกว่าสามร้อยชีวิตกำลังวุ่นอยู่กับการสร้างตาข่ายขนาดใหญ่กันอย่างขมักเขม่น

การสร้างตาข่ายครั้งนี้พวกเขาสร้างให้มีขนาดกว้างและยาวมากขึ้นกว่าเดิมกว่าสองเท่าแต่ระยะห่างระหว่างช่องว่างของตาข่ายยังคงเท่าเดิม เพื่อเตรียมรับมือกับฝูงผึ้งที่มิทราบขนาดตัวแน่ชัด

หากฝูงผึ้งทั้งพันตัวนี้มีขนาดตัวเล็กมิใหญ่โตเท่าช่องว่างที่ตั้งใจเว้นเอาไว้ส่งผลให้พวกมันหลุดรอดออกมาได้ ตาข่ายที่สร้างขึ้นมาจากแรงกายแรงใจของพวกเขาคงใช้ประโยชน์อันใดมิได้

แม้แต่มนุษย์หมาป่าแปลกหน้าทั้งสามสิบตนที่เข้ามาหลบภัยในเมืองหลินหยางเองก็ร่วมแรงช่วยสร้างตาข่ายด้วยเช่นกัน

ตั้งแต่เข้าเมืองมาพวกมันถูกคุมเข้มจากมนุษย์หมาป่าตัวน้อยอยู่ตลอดเวลา แม้แต่ช่วงที่หลินหยางและพักพวกจัดการกับหนอนดินพวกมันแม้จะไม่เห็นสถานการณ์ภายนอกแต่เมื่อมองไปยังบนกำแพงเมืองก็สามารถบอกได้ว่าการต่อสู้ข้างนอกนั้นรุนแรงไม่น้อย

เมืองมนุษย์หมาป่าของพวกมันแม้จะพึ่งมาถึงก็ยังเคยพบเจอกับฝูงมอนสเตอร์บุกโจมตีเช่นกัน แต่ทว่ามอนสเตอร์ที่โจมตีเมืองของพวกมันนั้นมิได้มีระดับสูงหรือจำนวนที่มากมายอันใด คล้ายคลึงกับเมืองหลินหยางที่ถูกโจมตีด้วยมดไฟระดับสองในวันแรกเริ่มนั่นเอง