ตอนที่ 345 ชราภาพ
เมื่อหลินหยางและพวกเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น
“หยุด! อย่าเข้ามาใกล้” มนุษย์หมาป่าชราทั้งสองตนตะโกนเสียงแหบแห้งเมื่อเห็นว่ามีกองกำลังขนาดใหญ่กำลังมุ่งหน้าเข้ามาสู่เมืองของตน
“นี่ข้าเอง” มนุษย์หมาป่าตนหนึ่งจากทั้งสามสิบ ตะโกนโบกมือแสดงตัวตน
“เอ ข้าว่าเจ้านั่นคนของเรามิใช่รึ” หมาป่าเฒ่าตนหนึ่งกล่าว
“เจ้าโง่ตาเจ้าทำจากถั่วรึไง นั่นมิใช่พวกเราซักหน่อย” หมาป่าชราอีกตนกล่าวแย้ง
“ท่านลุงนี่พวกเราเอง” มนุษย์หมาป่าที่เหลือส่งเสียงกล่าวเสริมพร้อมกับตบเท้าเดินเข้าไปอย่างต่อเนื่อง
“หยุด! หากเข้ามาอีกข้าจะโจมตี” มนุษย์หมาป่าชราทั้งสองตะโกนหยุดขบวนทัพ
“!?” มนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนหยุดฝีเท้าทันที พลางมองหน้ากันอย่างสงสัย
“ศัตรู ศัตรูบุกกก” หมาป่าชราทั้งสองตะโกนโหวกเหวกทันทีเพื่อเตือนพลเมืองที่อยู่ภายใน
เสียงตะโกนของหมาป่าชราทั้งสองปลุกระดมคนภายในเมือง มนุษย์หมาป่าทั้งหมดภายในเมืองกรูกันออกมา บ้างก็ปีนขึ้นไปบนหิน บ้างก็แอบอยู่หลังที่ปลอดภัย
พวกเขามีกันอยู่ราวสิบสองถึงสิบสามตนเท่านั้น เป็นดังคำกล่าวพวกมันล้วนแต่เป็นเด็กและคนชรา ทั้งชายและหญิง แต่พวกเขามิได้ขลาดเขลาหมาป่าทั้งหมดนั้นมาพร้อมกับอาวุธภายในมือเตรียมต่อสู้ปกป้องเมืองแห่งนี้
“ท่านตาเกิดอะไร” มนุษย์หมาป่าตัวน้อยตนหนึ่งวิ่งหน้าตื่นปีนขึ้นไปบนหินก้อนยักษ์กล่าวถามมนุษย์หมาป่าชรา
“พวกศัตรูบุกเมืองของเรา เจ้าดูสิ” มนุษย์หมาป่าชรากล่าวขึ้น มนุษย์หมาป่าตัวน้อยมองตามและพบเจอเข้ากับมนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนรวมถึงหลินหยางและทีมจู่โจม
“ท่านตานั่นพวกเขาเป็นพวกเดียวกับเรานี่ พวกเขาออกจากเมืองไปเมื่อวาน” มนุษย์หมาป่าตัวน้อยกล่าวออกอย่างตื่นเต้นดีใจ
“หือ เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ?” หมาป่าชราทั้งสองกล่าวด้วยท่าทีไร้เดียงสาใสซื่อ
“ข้าบอกเจ้าแล้วใช่ไหม พวกเขาเป็นพวกเดียวกับเรา” หมาป่าชราอีกตนกล่าวขึ้นมา มันคือมนุษย์หมาป่าที่ยืนเฝ้าเป็นเวรยามจับคู่กันนั่นเอง
“เจ้าไม่ใช่หรอที่บอกว่าพวกเขาเป็นศัตรู” หมาป่าชราทั้งสองถกเถียงกันไม่หยุด ดูท่าสายตาพวกเขาจะฝ้าฟางพร่ามัวเสื่อมโทรมไปตามกาลเวลา…
“เจ้าแก่โง่ พวกเจ้าทั้งสองแยกมิตรกับศัตรูมิออกเลยหรือ?” หมาป่าหญิงชราตนหนึ่งกล่าวตำหนิ ดูจากความเหี่ยวย่นของผิวหนังอายุของนางคงไม่น้อยไปกว่าหมาป่าชราทั้งสอง นางเดินออกจากเมืองมาด้วยไม้เท้าที่คอยพยุงร่างกายเอาไว้
หมาป่าภายในเมืองลดความระมัดระวังลงพลางตะโกนเป็นสัญญาณเปิดทาง
“ไปกันเถอะ” หมาป่าตนนึงกล่าวพลางเดินนำมุ่งเข้าเมืองด้วยใบหน้าเบิกบาน
“ลดอาวุธ ตามพวกเขาไป ทำใบหน้าให้เป็นมิตรเข้าไว้” หลินหยางกล่าวกำชับแก่หวงฮั่นหมาป่าหนุ่มผู้เลือดร้อน
เนื่องจากมนุษย์หมาป่าที่มิคุ้นเคยต่างฝูงกันนั้นมักเป็นปฏิปักษ์กันโดยธรรมชาติ เขาเกรงว่าหวงฮั่นจะแสดงท่าทีก้าวร้าวทำให้เกิดเหตุการณ์บานปลาย
“ครับ” หวงฮั่นตอบกลับอย่างรู้ความ มันเองก็มิได้โง่เง่า
พวกเขาเดินตามกลุ่มมนุษย์หมาป่าเข้าเมืองทันที
ตอนที่ 346 นาม
ภายในเมืองมนุษย์หมาป่า
“พวกเขาเป็นใครหรอ?” หมาป่าตัวน้อยตนหนึ่งกล่าวถาม มันจ้องมองมาที่หลินหยางอย่างสงสัย เนื่องจากหลินหยางเป็นมนุษย์คนเดียวภายในกลุ่มนี้
“นี่คือท่านหลินหยาง และหมาป่ากลุ่มนั้นเป็นคนของเขา พวกเขาไม่ได้มาเพื่อโจมตีพวกเรา” มนุษย์หมาหนุ่มกล่าวตอบใบหน้ายิ้มแย้ม
หลินหยางยิ้มทักทายหมาป่าตัวน้อยอย่างเป็นมิตร
“ผมชื่อหลินหยาง เมืองของพวกผมห่างออกไปทางนั้นราวยี่สิบกิโล เมื่อวานผู้นำของพวกคุณได้โจมตีพวกผมขณะที่กำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์และตอนนั้นเองมอนสเตอร์ฝูงนั้นได้กรูกันออกมาจากรังของมันโจมตีพวกเขาเช่นกัน พวกผมจึงถอยกลับเมืองของตนเองพร้อมกับมนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนที่ติดตามไปด้วย” หลินหยางยิ้มกล่าวแนะนำตนเอง
เขามิได้บอกเกี่ยวกับมอนสเตอร์ที่โจมตีเมืองของตน ราวกับว่าโยนความผิดทั้งหมดให้แก่ผู้นำมนุษย์หมาป่าไปจนสิ้น
จากคำกล่าวของหลินหยางทำให้มนุษย์หมาป่าที่ถูกทิ้งไว้ภายในเมืองแห่งนี้มีใบหน้าเศร้าหมองลงไม่น้อย
หลังจากรู้ว่าคนของตนเองออกไปเปิดฉากรุกรานกองกำลังอื่น เนื่องจากตามเดิมพวกเขามีเป้าหมายเพื่อออกไปสำรวจบริเวณโดยรอบและหาอาหารเท่านั้น
หลินหยางมองรอบๆภายในเมือง เมืองนี้มิต่างจากเมืองของพวกเขาที่พึ่งมาใหม่เท่าไหร่
หมาป่าหญิงชราสอบถามเรื่องราวเพิ่มเติมจากมนุษย์หมาป่าหนุ่มที่พึ่งกลับเข้าเมือง หลังจากได้รับคำยืนยันเธอก็มีความรู้สึกไม่ต่างจากหมาป่าตนอื่น
“ผู้นำของพวกคุณยังไม่กลับมาหรอ?” หลินหยางกล่าวถามแก่มนุษย์หมาป่าหญิงชรา ดูแล้วเธอคงจะได้รับความเคารพจากหมาป่าตนอื่นๆอยู่พอสมควร
“เจ้านั่นออกไปจากเมืองโดยนำคนอื่นๆติดตามไปด้วยตั้งแต่เมื่อวาน แต่ตอนนี้คนส่วนใหญ่กลับมาหมดแล้ว ตัวมันยังไม่กลับมาไม่ส่งข่าวคราวใดๆมาเลย บางทีอาจจะเป็น..” หญิงชรากล่าวและหยุดไป
ความหมายของเธอคือผู้นำฝูงของตนอาจจะตกตายลงไปแล้วก็เป็นได้จากคำแจ้งเตือนที่ได้รับมาหลังจากมีพลเมืองเสียชีวิตลงนั่นเอง
หลินหยางพยักหน้า
ดูท่ามนุษย์หมาป่าภายในเมืองเองก็ไม่ทราบชะตากรรมผู้นำของตน เดิมทีความตั้งใจของเขาคือผูกมิตรกับหมาป่าฝูงนี้เอาไว้ผ่านทางผู้นำของพวกมัน แต่เมื่อหมาป่าทั้งฝูงไร้ผู้นำจึงไม่มีใครที่จะตัดสินใจแทนได้
“นายชื่ออะไร” หลินหยางกล่าวถามมนุษย์หมาป่าหนุ่มตนหนึ่ง ในกลุ่มมนุษย์หมาป่าทั้งสามสิบตนนี้ หมาป่าตนนี้ดูเหมือนจะเป็นผู้นำทีมเข้าต่อสู้กับพวกเขาเมื่อวาน
“ผ-ผมชื่อ เจียวเป่า” มนุษย์หมาป่าหนุ่มตอบกลับน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย
“…” หลินหยางยืนเงียบ
‘นี่ไม่ใช่ว่าหมาป่าพวกนี้มีแซ่เดียวกันหมด?” เขาสับสน
มนุษย์หมาป่าในเมืองของเขาจากทีมระยะใกล้และทีมจู่โจม รวมถึงเด็กและคนชรานั้นล้วนมาจากหมู่บ้านโดยรวมกันเป็นฝูงเดียว
เพราะเหตุนั้นพวกเขาที่มีแซ่สกุลเจียวอยู่ในชื่อนั้นจึงมิแปลกเขาเลยมิได้สนใจอันใดมากนัก เพราะพวกเขาคงจะมีบรรพบุรุษมาจากกิ่งก้านสาขาเดียวกัน
แต่มนุษย์หมาป่าตรงหน้าเขาที่มิได้มีความเกี่ยวข้องใดๆกับมนุษย์หมาป่าภายในเมืองของตน กลับมีชื่อเรียกคล้ายคลึงกันยิ่งนัก
มองไปยังเจียวฮั่นและมนุษย์หมาป่าจากทีมจู่โจมที่ได้ยินบทสนทนาระหว่างเขาและหมาป่าหนุ่ม พวกเขามิได้มีความเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าอันใดเลยราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติธรรมดาสามัญ..
