ตอนที่ 353 เสียสละ
หลินหยางยิ้มมิได้ตอบปากรับคำอันใด
“เล่าตั้งแต่ค้างคาวปีกเหล็กออกมา” หลินหยางกล่าววกกลับไปเรื่องเดิม
“เมื่อค้างคาวปีกเหล็กออกมาพวกข้าทั้งหมดก็ถอยทัพเช่นกัน แม้จะถอยอย่างทันทีแต่ทว่าพันธมิตรของข้านั้นอยู่ใกล้เกินไปจึงตกเป็นเป้าหมายโจมตีของพวกมันทั้งหมด พวกข้าจึงได้แต่ปัดป้องการโจมตีพร้อมกับถอยหนีไปด้วยเมื่อเป็นเช่นนั้นพวกเขาก็มิสามารถป้องกันได้อย่างเต็มที่จึงมีบางส่วนพลาดพลั้งถูกโจมตีเข้า เมื่อขบวนทัพเกิดช่องโหว่ขึ้นค้างคาวพวกนี้ก็มุ่งโจมตีเข้ามาไม่หยุด เป็นเหตุให้หลายสิบชีวิตตกตายลงไร้ดินกลบหน้า” กล่าวถึงจุดนี้ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ามีใบหน้าเศร้าหมองลง เนื่องจากผู้ที่ตกตายลงไปนั้นมีคนของมันรวมอยู่ด้วย
“ทำไมคุณไม่หลบไปยังเมืองมนุษย์หมาป่าล่ะ? มันอยู่ใกล้กว่าไม่ใช่หรอ” หลินหยางกล่าวถามสิ่งที่ค้างคาใจ
เนื่องจากเส้นทางไปยังเมืองมนุษย์นั้นห่างไกลจากถ้ำค้างคาวยิ่งนัก ผิดกับเมืองมนุษย์หมาป่าที่ใกล้กว่าทั้งสองเมืองที่เหลือ
“ข้าคิดว่ากำแพงเมืองมนุษย์หมาป่าคงมิสามารถป้องกันจากฝูงค้างคาวหลายพันตัวได้ พวกเราจึงตัดสินใจไปยังเมืองมนุษย์ที่มีต้นไม้สูงเพื่อให้มันเป็นเกาะป้องกันตามธรรมชาติ และได้แต่หวังว่าค้างคาวฝูงนี้จะเลิกติดตาม แต่ทว่า…”
“อย่างที่ท่านกล่าว เมืองมนุษย์นั้นอยู่ไกลยิ่งนัก ยิ่งระยะห่างไกลเท่าใดพละกำลังของพวกข้านั้นก็ด้อยลงไปเรื่อยๆ เพราะต้องป้องกันสลับกับถอยหนี ยิ่งกว่านั้นค้างคาวเหล่านี่ยังตามรังควานไม่เลิก เมื่อถึงเมืองมนุษย์แล้วนั้นพวกข้าเตรียมตัวจะตั้งหลักต่อสู้กับพวกมัน แต่ต้นไม้สูงที่คอยล้อมรอบเมืองอยู่นั้นเดิมทีตั้งใจจะให้มันเป็นเกราะป้องกันตามธรรมชาติ แต่มันกลับตาลปัตรกลายเป็นดาบสองคม ค้างคาวทั้งฝูงบินโฉบเฉี่ยวไปมาบนท้องฟ้า ต้นไม้เหล่านั้นกลับบดบังทัศนวิสัย เอื้อประโยชน์กับศัตรูร่างเล็กฝูงนี้ยิ่งนัก” ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ากล่าวต่อ
“ผู้นำเมืองมนุษย์เสนอให้ถอยทัพไปยังเมืองของข้า ในที่สุดพวกเราก็รอดพ้นจากค้างคาวทั้งฝูงมาได้อย่างปลอดภัย” มันกล่าว
“หืมง่ายอย่างนั้นเชียว แล้วทำไมค้างคาวฝูงนั้นไม่ตามพวกคุณไปต่อล่ะ?” หลินหยางกล่าว
หลังจากแก้ปัญหากับพันธมิตรสามเผ่าพันธุ์นี้เรียบร้อยเขาตั้งใจจะกลับไปประจัญหน้ากวาดล้างถ้ำค้างคาวปีกเหล็กอีกครั้งเพื่อเก็บเกี่ยวระดับให้แก่พลทหาร
เขาจึงสนใจในวิธีการที่พวกมันสามารถรอดเงื้อมมือค้างคาวปีกเหล็กไปได้อย่างปริศนา
ผู้นำและผู้ติดตามมนุษย์กิ้งก่าทั้งห้ามีใบหน้าเศร้าสลดก้มหน้าลง
“ที่พวกมันมิได้ติดตามพวกเราต่อ เพราะว่า..ผู้เสียสละ เหล่าเด็กและคนชราจากเผ่ามนุษย์…” ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ากล่าวและหยุดไป
“…” หลินหยางส่ายหัวไร้คำพูด
เดิมทีเขาคิดว่าจะได้วิธีต่อกรกับค้างคาวปีกเหล็กยามที่พวกมันโบยบินอยู่บนอากาศเสียอีก
แม้จะใช้คำพูดสวยหรูอย่างผู้เสียสละ แต่แท้จริงแล้วพวกมันก็แค่ให้เด็กและคนชราที่ไร้กำลังต่อสู้ไปเป็นเหยื่อสังเวยชีวิตล่อค้างคาวปีกเหล็กนั่นแล
ตอนที่ 354 ข้อแม้
“แกนี่เลวจริงๆ” จิ่นเหอกล่าวออกมา เขาที่ยืนถือโล่เป็นแนวป้องกันอยู่นั้นได้ยินทุกคำกล่าวเขาจึงอดมิได้ที่จะมีน้ำโห
“มันไม่ใช่ความคิดของพวกข้า เป็นผู้นำมนุษย์ต่างหากที่เสนอขึ้นมา” มนุษย์กิ้งก่าผู้ติดตามกล่าวแก้ต่างให้กับตนเอง
“เจ้าเงียบเถิด ถึงอย่างไรพวกเราก็มีส่วนเช่นกัน” ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ากล่าว ด้วยใบเศร้าสลดน้อมรับคำติเตียน เพราะมันก็มีส่วนเห็นชอบเกี่ยวกับแผนการดังกล่าวเช่นกัน สำหรับผู้นำมนุษย์กิ้งก่านั้นมันย่อมเห็นเผ่าพันธุ์ของตนสำคัญกว่าเป็นอย่างแรก เมื่อเห็นทางรอดจึงมิปฏิเสธ
‘เหอะ’ หลินหยางเค่นเสียงในลำคอ ผู้นำเมืองมนุษย์นี้มันชั่วเสมอต้นเสมอปลายเสียจริง มันทำแม้กระทั่งให้เผ่าพันธุ์ของตนเองเป็นเหยื่อล้อเพื่อยื้อชีวิต
“เอาล่ะ เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า นายรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าพวกเรามาทำไม?” หลินหยางยิ้มด้วยใบหน้าเป็นมิตร แต่น้ำเสียงของเขานั้นทำให้ผู้ที่ได้รับฟังเย็นยะเยือกขนลุก
ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ามิตอบกลับมันเพียงก้มหน้าลงเท่านั้น มนุษย์กิ้งก่าผู้ติดตามทั้งสี่ใบหน้าถอดสีเหงื่อเม็ดโตไหลอาบบนร่างกาย
“หากนายอย่างปกป้องน้องสาวและพักพวกของตน จงยืนหยัดปกป้องพวกเขาด้วยตนเอง” หลินหยางกล่าว
“!?” คำกล่าวของหลินหยางทำให้ผู้นำมนุษย์กิ้งก่าเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว
“ท่านจะไม่ฆ่าพวกเราหรือ?” มันกล่าวถามด้วยใบหน้าตื่นเต้น มันเองก็มิได้โง่ถึงขนาดที่จะมอบความไว้วางใจให้ชีวิตน้องสาวให้อยู่ในเงื้อมมือหลินหยาง
“ผมบอกตอนไหนว่าจะฆ่าพวกคุณ?” หลินหยางกล่าว
“ท่านพูดจริงหรือ?” มนุษย์กิ้งก่าผู้ติดตามเอ่ยปากด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ใบหน้าที่ฝาดขาดเลือดกลับมาสดใสอย่างรวดเร็ว
เดิมทีมันคิดว่านี่จะเป็นวันสุดท้ายที่มันจะได้มีชีวิตอยู่แล้วเสียอีก
“แน่นอน แต่ผมมีข้อแม้สองข้อ” หลินหยางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“เชิญท่านหลินหยางว่ามา” ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ากล่าวขึ้นเมื่อเริ่มเห็นความหวังแสงสว่างแห่งทางรอด
“หนึ่งพวกนายต้องเข้าร่วมกับเมืองของผมทุกคน พวกนายจะได้รับน้ำและอาหารที่เพียงพอในแต่ละวัน แต่การจะได้เช่นนั้นพวกคุณต้องทำงานตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย ของทุกอย่างที่ได้มาจากการต่อสู้ผมจะแบ่งปันให้ทุกคนอย่างเท่าเทียมไม่มีใครได้สิทธิพิเศษแม้จะเป็นประชากรดั้งเดิมของผมก็ตาม…” หลินหยางสาธยายความตั้งใจของตนเองไม่หยุด เขากล่าวต่อไปยาวเหยียดกว่าห้านาทีเลยทีเดียว
มนุษย์กิ้งก่าทั้งห้าตนมองหน้ากันไปมา พวกมันกระซิบกระซาบกันคล้ายกับปรึกษาหารือ
“เผ่าพันธุ์มนุษย์กิ้งก่าของข้ายินดีที่จะเข้าร่วมกับเมืองท่าน แต่ทว่าอีกสองเผ่านั้นข้ามิสามารถตัดสินใจแทนพวกเขาได้” ผ่านไปชั่วครู่ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ากล่าวขึ้น มันแสดงเจตจำนงอย่างจริงใจ
“อ้อไม่ต้องเป็นห่วงอีกสองเมืองนั้นหรอก มาถึงข้อที่สอง” หลินหยางยกมุมปากแสยะยิ้ม
“ผมต้องการตัวผู้นำเมืองมนุษย์” หลินหยางกล่าวด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ชั่วร้าย หากแถวนี้มีเด็กอยู่ด้วยและมาเห็นใบหน้าหลินยหางตอนนี้ละก็คงต้องร้องไห้งอแงเป็นแน่
“!” ผู้นำมนุษย์กิ้งก่าสะดุ้งตกใจกับข้อแม้ข้อที่สองนี้
