ตอนที่ 355 ตกลง
ผู้นำมนุษย์กิ้งก่าครุ่นคิดเค้นสมองชั่งน้ำหนักหาข้อดีข้อเสียชั่วครู่มันก็ได้คำตอบ
“ข้าตกลง” ผู้นำมนุษย์กิ้งก่ากล่าวขึ้น มันย่อมไม่เอาชีวิตพักพวกของตนไปเสี่ยงเพราะคนนอกเพียงคนเดียวเป็นแน่
ยิ่งกว่านั้นมันก็รู้สรรพคุณของผู้นำเมืองมนุษย์ผู้ชั่วช้าคนนี้ดี มันแม้กระทั่งเสนอความคิดบัดซบใช้เผ่าตนเองเป็นเหยื่อล่อ เมื่อเป็นเช่นนี้มีหรือมันจะเห็นความสำคัญในชีวิตของเผ่ามนุษย์กิ้งก่าที่มิมีความเกี่ยวข้องใดๆกับมันเลย
“ดี!” หลินหยางหัวเราะ เขาอยากแก้แค้นเอาคืนกับผู้นำมนุษย์คนนี้อย่างยิ่ง เมื่อวานหากไม่มีมันเขาคงตกลงกับสองเผ่าที่เหลือได้ จนมิต้องลามจนถึงขั้นแตกหักเช่นนี้
“นี่พวกท่านพูดเรื่องอะไรกัน” เจียวเป่ากล่าวด้วยใบหน้ามึนงงไม่เข้าใจความหมาย
“อย่าจุ้น” เจียวซิ่นตะคอกใส่มัน จนมันสะดุ้งตกใจ ดูท่าสองพี่น้องหมาป่าเจียวฮั่นและเจียวซิ่นนั้นจะมิค่อยชอบใจเท่าใดที่มิได้ออกแรงฟาดฟันอาวุธ
“ฮ่าๆๆ” มนุษย์หมาป่าจากทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมหัวเราะลั่น เมื่อเห็นความไร้เดียงสามิรู้ความของมัน
พวกเขารู้มาตั้งแต่ต้นเพราะหลินหยางบอกกล่าวเปลี่ยนแผนการให้แก่เจียวซิ่นถ่ายทอดไปเป็นลูกโซ่นั่นเอง หากผู้ที่มาเจรจานั้นมิทำยินยอมพร้อมใจทำข้อตกลง พวกเขาก็เตรียมตัวพร้อมต่อสู้ปลิดชีวิตพวกมันเสีย
ขั้นตอนต่อไปคือการบุกโจมตีเมืองตรงหน้านั่นเอง แต่ตอนนี้แผนการเหล่านี้คงมิได้ใช้แต่อย่างใด เพราะการเจรจาครั้งนี้จบลงดีทั้งสองฝ่าย
“ก่อนอื่น บอกให้คนของนายทราบเกี่ยวกับเรื่องที่ได้ตกลงกันไว้ ให้พวกเขาลดอาวุธลงด้วย” หลินหยางกล่าว
สิ้นเสียงผู้นำของตนหลิวไห่ขยับออกจากจุดเดิมเปิดช่องว่างของแนวป้องกันเพื่อให้คนภายในออกไปทันที
มนุษย์กิ้งก่าทั้งห้าตนหันตัวกลับเตรียมตัวจะออกไปจากแนวป้องกันเพื่อสรุปผลการเจรจาให้แก่พักพวกของตนได้ทราบ
“ไม่จำเป็นต้องไปทั้งหมด นายไปเพียงลำพัง ส่วนที่เหลืออยู่ที่นี่” หลินหยางกล่าวหยุดพวกเขาทันที เขาจำเป็นต้องคุมตัวคนของมันทั้งสี่เอาไว้เพื่อเป็นตัวประกัน
โลกที่แสนโหดร้ายสอนให้เขารู้ว่ามิควรไว้ใจใคร หากผู้นำมนุษย์หมาป่าตุกติก พวกของมันทั้งสี่ก็ต้องตกตายลงอย่างไม่ต้องสงสัย ยิ่งกว่านั้นมนุษย์กิ้งก่าผู้ติดตามทั้งสี่สมควรมีฝีมือการต่อสู้มากที่สุดภายในเมืองของมัน มันจึงวางใจนำพวกเขาติดตามมาด้วยเพียงสี่ตน
มนุษย์กิ้งก่าทั้งห้าตนมองหน้ากันไปมาอย่างสับสน แม้แต่ผู้นำมนุษย์กิ้งก่าก็มิเว้น ท้ายสุดก็มิสามารถต่อรองได้จำยอมต้องกลับออกไปเพียงลำพังเท่านั้นทิ้งผู้ติดตามทั้งสี่ถูกกักขังเอาไว้ภายในแนวป้องกันล้อมรอบไปด้วยศัตรู
ผู้นำมนุษย์กิ้งก่าวิ่งเหยาะกลับไปยังหน้าเมืองของตนที่มีพักพวกร่วมห้าสิบชีวิตรอคอยอยู่
@#*%@
ไม่นานก็ได้ยินเสียงตะโกนของมันมาแว่วๆ ดูท่ามันกำลังสาธยายบอกเล่าให้แก่พักพวกของตนฟัง
ตามมาด้วยเสียงฮือฮาของกลุ่มคนทั้งหมด พวกมันพูดคุยส่งเสียงกันอยู่ตลอดเวลาคล้ายกับปรึกษาหารือ
ราวสิบนาทีนั่นคือเวลาที่ผู้นำมนุษย์กิ้งก่าใช้ในการโน้มน้าวผู้คนของมัน
มันยืนโบกมือให้สัญญาณเป็นอันตกลงตามข้อเรียกร้องของหลินหยาง
“เคลื่อนขบวน” หลินหยางออกคำสั่งใบหน้ายิ้มรื่น
ตอนที่ 356 แก้แค้น(ตอนต้น)
แนวป้องกันรูปสามเหลี่ยมค่อยๆเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ผู้คนภายในทั้งมนุษย์หมาป่าและมนุษย์กิ้งก่าทั้งสี่เองก็ขยับเท้าเดินหน้าเช่นกัน ใช้เวลานานเลยทีเดียวกับระยะเพียงห้าร้อยเมตร นั่นเพราะพวกเขาเคลื่อนขบวนทัพอย่างเชื่องช้าเพื่อมิให้เสียรูปขบวนป้องกันนั่นเอง
หลินหยางเดินขึ้นมาประชิดหลังแนวป้องกัน
“บอกให้คนของนายนำอาวุธของตนมารวมกันไว้ข้างหน้า” หลินหยางกล่าว ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างกันราวยี่สิบเมตร
พวกมันมองหน้ากันด้วยความสับสน
ตุบ~
แคล้ง~
ผู้นำมนุษย์กิ้งก่าโยนโล่เหล็กของตนมาข้างหน้าราวสิบเมตร พร้อมกับหอกเหล็กตามมาตกกระทบใส่โล่ใบดังกล่าว เมื่อผู้นำของตนเปิดทางเช่นนี้คนอื่นๆจึงเริ่มโยนอาวุธของตนออกมากองรวมไว้ตรงหน้า
แคล้งง~
หลังจากอาวุธชิ้นสุดท้ายถูกโยนออกมา บัดนี้คนราวห้าสิบชีวิตตรงหน้าไร้อาวุธปกป้องตนเองแล้ว นี่คือการคือการตัดสินใจครั้งใหญ่เลยทีเดียว หากพวกมันคิดผิดพลาดอาจถูกศัตรูตรงหน้าปลิดชีวิตได้อย่างง่ายดายไร้ทางต่อต้าน
“เดินหน้า” หลินหยางให้สัญญาณทันที ขบวนทัพเดินหน้าเข้าไปใกล้พวกมันอย่างช้าๆ ไม่นานก็ถึงกองอาวุธที่ทับถมกันอยู่มันคล้ายกับกองขยะเศษเหล็กเสียมากกว่า..
แนวป้องกันรูปสามเหลี่ยมตรงส่วนปลาย แหวกกว้างอ้าออกทันทีขนาดความกว้างนั้นเทียบเท่ากับกองอาวุธกองนี้ พวกเขายังคงเคลื่อนที่ต่อไปจนผ่านพ้นราวสองเมตร แนวป้องกันที่แตกรูปขบวนค่อยๆหุบกลับมาเป็นปลายแหลมดังเดิม
อาวุธทั้งกองบัดนี้อยู่ใจกลางแนวป้องกันเป็นที่เรียบร้อย มนุษย์หมาป่าจากทีมจู่โจมและทีมระยะใกล้ที่ถูกแนวป้องกันห้อมล้อมไว้ภายในนั้นพวกเขาจัดการกับกองอาวุธทันที หยิบจับสะพายขึ้นหลังคนละชิ้นสองชิ้นจนสิ้น
“โอเค” หลินหยางกล่าวบางเบาพร้อมกับใบหน้าฉีกยิ้มเริงร่า
แนวป้องกันลดโล่ของตนลงทันที พร้อมกับหดกลับยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบ ตอนนี้พวกเขามิต้องระแวงอีกต่อไป จึงมิจำเป็นต้องคงรูปขบวนเอาไว้
“ผู้นำเผ่ามนุษย์เดินออกมา” หลินหยางยืนอยู่หน้าแถวประจัญหน้ากองกำลังพันธมิตรสามเผ่าพันธุ์ที่ไร้อาวุธ
ซึ่งตอนนี้คงเรียกสามเผ่าพันธุ์ได้มิเต็มปากเท่าใด เพราะเผ่ามนุษย์ภายในกองกำลังพันธมิตรนี้มีอยู่เพียงสามคน…
ดูท่ามันจะเป็นเมืองที่สูญเสียหนักที่สุดเลยก็ว่าได้ ประชากรดั้งเดิมตายไปถึงสี่สิบเจ็ดคน เมืองที่เคยมีบัดนี้ไม่ต่างจากหลุมฝังศพเหลือเพียงร่างไร้วิญญาณอยู่ภายใน สิ่งของภายในเมืองก็ถูกหลินหยางและพวกปล้นมาจนสิ้น
ผู้นำเผ่ามนุษย์ในพันธมิตรสามเผ่านี้ ตัวมันกำลังยืนใบหน้ายิ้มรื่นชื่นบาน ดูท่าผู้นำมนุษย์กิ้งก่าคงมิได้บอกกล่าวเกี่ยวกับเงื่อนไขที่สองให้แก่มันได้ทราบเป็นแน่
เขาเองก็แปลกใจเช่นกันที่ผู้นำชาวมนุษย์นี้มิได้เอะอะโวยวายหรืออย่างใด มันกลับยิ้มรื่นเสียอย่างนั้น
บางทีมันอาจจะฝันหวานว่ากำลังจะได้ร่วมดองเป็นกลุ่มเดียวกันกับหลินหยาง ทำให้มันลืมความแค้นเมื่อวันวานเสียไปจนสิ้น คนของมันที่เหลือเพียงสามรวมตัวมันแล้วนั้น การที่สามารถหาที่คุ้มกะลาหัวใหม่ได้นั้นมีหรือจะมิยินดีปรีดา
