ตอนที่ 431 ถกเถียง
“พวกนายได้ยินแล้วใช่ไหม” เทียนหนิงเจี้ยนตะโกน
“เอาล่ะกลับไปประจำตำแหน่งเดิมซะ เตรียมตัวทำตามหน้าที่ที่ตนได้รับมอบหมาย” เทียนหนิงเจี้ยนตะโกนออกคำสั่ง
“พวกเราไม่เข้าไปช่วยจะดีหรอ?” เกิดเสียงเซ็งแซ่ขึ้นมาพวกมันหันมาซุบซิบกัน
“ข้าว่าพวกเราลองส่งคนเข้าไปดูดีไหม” ตอนนี้พวกมันเริ่มออกความเห็นต่างๆนาๆ
“ใช่ๆเผื่อพี่หยางต้องการความช่วยเหลือ” แม้แต่สมาชิกจากทีมก่อสร้างที่มิสันทัดในเรื่องการต่อสู้ยังส่งเสริมความคิดนี้
“พี่่หยางบอกแล้วมิใช่หรือว่ามีแผน หรือพวกนายไม่เชื่อในตัวพี่หยาง?” หลิวไห่กล่าวออกมาด้วยสีหน้าจริงจังมันเชื่อในตัวหลินหยางอย่างเต็มเปี่ยม
นับตั้งแต่หลินหยางให้ทักษะหลอมไฟแก่มันทั้งที่พลาดท่าถูกโจมตีจากมดไฟในศึกคราแรก
มันยังซาบซึ้งใจมาจวบจนถึงทุกวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นคำสั่งแบบใดที่ออกมาจากปากของหลินหยางมันล้วนปฏิบัติตามอย่างเคร่งคัดมิบ่ายเบี่ยง
“อย่างที่หลิวไห่พูดนั่นแหละ หากพวกเราเข้าไปมีแต่จะเกะกะเขาเสียเปล่า อย่ามัวคิดไร้สาระให้เสียเวลาย้ายก้นไปประจำตำแหน่งซะ” เทียนหนิงเจี้ยนกล่าวตัดบททันที
แม้จะยังกังวลอยู่บ้างแต่พวกมันก็ทำตามคำสั่งแต่โดยดี
เหล่าชายชาติทหารทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมเดินแยกย้ายกันทันที
ส่วนทีมก่อสร้างอยู่กระจุกกันอยู่แถวหอคอยไม้ พวกมันถือจับอาวุธโจมตีระยะไกลอย่างธนูและหน้าไม้อยู่ในมือเอาไว้แทบทุกคน บางคนใบหน้ามิค่อยสู้ดีนักเนื่องมาจากความขลาดของตัวมันเอง
ตอนนี้สถานการณ์ดูจะดีขึ้นมาบ้าง
พวกมันมิวิตกกังวลเป็นห่วงผู้นำของตนดังเก่า
เหล่าฝูงชนกลับมาพูดคุยหยอกล้อกันสนุกปากพวกมันมิได้ตึงเครียดเฝ้ารอค้างคาวปีกเหล็กที่มิรู้ว่าพวกมันจะออกมาตอนไหน เพราะหากเป็นดั่งที่มนุษย์หมาป่าทั้งสี่บอกเล่ามาแสดงว่าหลินหยางจะต้องออกมาก่อนและเมื่อถึงเวลานั้นพวกมันค่อยรอคอยต้อนรับฝูงค้างคาวก็ยังมิสาย
เทียนหนิงเจี้ยนมันพาตัวมนุษย์หมาป่าทั้งสี่ตนหลบเลี่ยงมานั่งพักอยู่ในที่พักชั่วคราวที่มีเจียวซิ่นและหรงเถียนเหยาอยู่ภายใน
อีกไม่นานฝูงค้างคาวนับพันก็จะกรูกันออกมาจากปากถ้ำที่มืดมิดนั้นแล้ว
แน่นอนมันย่อมไม่เอาตัวเองเข้าไปต่อสู้กับฝูงค้างคาวนับพันตัวแน่ มันจึงเป็นผู้ชมที่ดีคอยให้กำลังเหล่าพลทหารอยู่ในสถานที่ปลอดภัย..
หลังจากสอบถามเรื่องราวหลายอย่างมันใคร่รู้เกี่ยวกับถ้ำปริศนา
เมื่อมันทราบว่าทั้งความกว้างยาวของถ้ำแห่งนี้เหมือนถ้ำมดอย่างกับแกะ
ตอนนี้มันจึงกำลังนั่งวาดรูปบนแผ่นหนังอย่างดี รูปที่มันวาดนั้นคือสภาพแวดล้อมภายในถ้ำค้างคาวนั่นเอง
มันตั้งใจจะสร้างแบบแปลนภายในถ้ำขึ้นมา แปลนถ้ำนี้จะสามารถสร้างประโยชน์ให้แก่พวกมันในอนาคตไม่มากก็น้อย
ด้านข้างมันมีมนุษย์หมาป่าตนหนึ่งกำลังนั่งมองสิ่งที่มันวาดอยู่ด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายนั่นคือเจียวฮั่นนั่นเอง
ตอนนี้มันมิได้ประจำตำแหน่งที่ได้รับมอบหมายแต่อย่างใด
มันคอยปรนนิบัตหรงเถียนเหยา แต่เมื่อเธอนอนหมดสติคล้ายกับหลับลึกเช่นนี้มันจึงว่างมิมีสิ่งใดทำ จึงมานั่งมองดูเทียนหนิงเจี้ยนวาดเขียนลงบนแผ่นหนังเพื่อฆ่าเวลา..
ตอนที่ 432 ด้านหลัง
ณ ปากถ้ำ
ตอนนี้บริเวณหน้าปากถ้ำค้างคาวแห่งนี้เต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องสนุกสนานของเหล่าชายฉกรรจ์จากทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมที่ยืนขนาบทั้งสองข้างเส้นทางเข้าถ้ำอยู่
ทิ้งที่ว่างตรงกลางห่างกันราวสองเมตรให้ว่างทอดยาวกว่าสิบเมตรจนสุดปลายแถวของพวกมันทั้งสองฟาก
“หึหึ” มนุษย์หมาป่าตนหนึ่งจากทีมจู่โจมมันเลิกเสื้อขึ้นสูงอวดกล้ามหน้าท้องที่สวยงามราวกับปฏิมากรรมให้ผู้อื่นดูด้วยใบหน้าภูมิอกภูมิใจ
“กระจอกดูของข้านี่” ชาวมนุษย์คนหนึ่งถอดเสื้อท่อนบนออกจนเปลือยเปล่าพร้อมกับโพสท่าราวกับมันเป็นนักเพาะกายมันคือพรานป่าจิ่นเหอนั่นเอง
ร่างกายของมันมิได้ใหญ่โตเท่าใดน้ำหนักเพียงเจ็ดแปดสิบ สัดส่วนของมันเองก็พอเหมาะสมส่วนกับร่างกายแต่เมื่อรวมทั้งหมดเข้าด้วยกันแล้วช่างสวยงามยิ่งนักจนมนุษย์หมาป่าตนนั้นเทียบมิติด มันอวดหุ่นที่ชายทั้งโลกหมายปองต้องการ
“พวกแกหลบไป” ตอนนั้นเองมีมนุษย์ร่างกายสูงใหญ่คนหนึ่งเดินออกจากหัวแถวมันผละออกจากตำแหน่งที่ตนได้รับ มันคือหลิวไห่นั่นเอง
มันยืนอยู่ระหว่างกลางของแถวที่เว้นว่างท่ามกลางสายตานับร้อยพร้อมกับฉีกเสื้อผ้าของตนทิ้งไปมิเป็นชิ้นดี
เผยให้เห็นร่างกายที่แทบไม่มีไขมันแทรกมีแต่กล้ามเนื้อเพียวๆพร้อมกับเส้นเลือดปูดโปนแทรกขึ้นมาตามส่วนต่างๆ โชว์หน้าท้องที่มีมัดกล้ามสิบแพคนูนเด่น แบ่งกำลังอวดกล้ามแขนมัดโต
พลางมองไปรอบๆด้วยสีหน้าคล้ายกับว่ามันพึ่งได้รับชัยชนะสงครามมหาอำนาจ
“…” ชายฉกรรจ์นับร้อยเงียบเสียงลงทันที
แต่มิใช่เพราะพวกเขายอมรับความพ่ายแพ้หรือชื่นชมความสวยงามของกล้ามเนื้อของมันแต่อย่างใด
แต่เป็นเพราะมันแสดงสติปัญญาอันต่ำต้อยฉีกเสื้อผ้าของตนเป็นชิ้นๆทั้งที่อากาศหนาวเย็นจับใจเช่นนี้ต่างหาก
ดูท่ากล้ามของมันจะลามขึ้นไปยันสมองแล้วเป็นแน่…
ทั้งสามทีมรวมแล้วมีจำนวนคนเกือบสองร้อยชีวิต
บัดนี้พวกมันทำให้ปากถ้ำสัตว์ประหลาดที่น่าหวาดกลัวสำหรับเมืองอื่นกลายเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจสำหรับพวกมันไปแล้ว
หากชายฉกรรจ์เหล่านี้มิมีใบหน้าดุร้ายคล้ายโจรละก็ ใครผ่านมาพบเห็นคงคิดว่าพวกมันมาท่องเที่ยวปิกนิคผ่อนคลายกันเป็นแน่
วูบ~
ปากถ้ำมืดมิดคล้ายหลุมดำที่กระแสลมและแสงสว่างมิสามารถลอดผ่านเข้าไปได้
จู่ๆก็มีเสียงแปลกๆเกิดขึ้นพร้อมกับร่างของสิ่งมีชีวิตถูกผลักออกมาจากถ้ำแห่งนั้น
เมื่อมันออกมาได้มันเสียการทรงตัวชั่วครู่มิช้ามันก็สามารถทรงตัวบินอยู่บนอากาศในระยะสองเมตร
“เป็นไงร่างกายของข้าเหนือกว่าพวกเจ้าเห็นๆ ดูนี้นี่คือแผลที่ถูกมดไฟโจมตี เป็นไงล่ะอึ้งเลยล่ะสิ ก๊ากกก” หลิวไห่อวดโชว์รูปร่างที่ผ่านการฝึกฝนเข็มงวดกับตนเองมาอย่างดี ทั้งยังมีบาดแผลจากการโจมตีประดับบนร่างกายเสริมความเป็นชายให้แก่มัน
เสียงหัวเราะของมันดังลั่นเมื่อมองไปยังเหล่าชายฉกรรจ์นับร้อยที่จ้องมองมันด้วยสีหน้าหวาดผวายิ่งทำให้มันตะเบ็งเสียงหัวเราะดังขึ้นไปอีก เหลิงคิดว่าพวกมันตกตะลึงกับกล้ามเนื้อที่สวยงามบนร่างกายของตน
ทว่าแท้จริงแล้วสิ่งที่ชายฉกรรจ์เหล่านี้จ้องมองด้วยใบหน้าตะลึงงันคือสิ่งที่อยู่ด้านหลังมันต่างหาก
มันคือค้างคาวปีกเหล็กที่กำลังบินอยู่เหนือหัวของหลิวไห่ห่างจากแผ่นหลังของมันมิถึงหนึ่งเมตร!
“ข-ข้างหลัง” มนุษย์หมาป่าตนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยความร้อนรน
“หือ? อะไรอยากดูด้านหลังข้าหรือ ฮ่าๆๆ” หลิวไห่หันตัวกลับแต่ทว่าศรีษะของมันมิได้มองตรงไปยังปากถ้ำแต่อย่างใด เบี่ยงศรีษะของตนมาด้านซ้ายพร้อมกับยกแขนทั้งสองข้างขึ้นตั้งฉากงอข้อศอกขึ้นด้านบน มันกำลังเบ่งกล้าม…
