ตอนที่ 451 ช่วยเหลือ
เหตุที่ค้างคาวระดับหกมิสามารถปลิดชีพชายผู้เคาะห์ร้ายได้ด้วยการโจมตีเดียวอาจเป็นเพราะมันยังมิช่ำชองในการโจมตีแนวดิ่งเช่นนี้
ทำให้มันกะระยะผิดพลาดไปเล็กน้อยจึงสร้างบาดแผลให้แขนของผู้บุกรุกแทนที่จะบั่นคอมัน
แต่เพียงเท่านี้ก็นับว่าเป็นผลลัพธ์ที่ดีเกินคาดสำหรับมันแล้ว
บาดแผลที่มันสร้างขึ้นนั้นย่อมทำให้ชายผู้เคาะห์ร้ายไม่สามารถลุกขึ้นมาจับอาวุธต่อสู้ได้อีกเป็นครั้งที่สอง
อ๊ากกก~
ชายผู้เคาะห์ร้ายร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน
แขนที่เกือบขาดของมันนั้นแน่นอนคงมิต้องบอกถึงความรู้สึกเจ็บปวดที่มันได้รับ บาดแผลดังกล่าวถูกเสริมเติมแต่งด้วยทักษะอันโหดร้ายทารุณอย่างทักษะโลหิตคลั่งซึ่งเป็นทักษะติดตัวของค้างคาวปีกเหล็ก
ยิ่งกว่านั้นค้างคาวตัวที่โจมตีเข้าใส่มันดันเป็นค้างคาวระดับหก
แม้แต่ทีมระยะใกล้และทีมจู่โจมเพียงแค่โดนโจมตีจากค้างคาวระดับสี่ด้วยบาดแผลขีดข่วนเพียงเล็กน้อย ความเจ็บปวดของบาดแผลยังมากเท่าทวีคูณ
เช่นนั้นมันที่โดนตัดแขนจนเกือบขาดควบคู่ไปกับทักษะจากค้างคาวระดับหกเล่า?
“เดินไหวไหม?” ชายผู้เข้ามาช่วยเหลือมันกล่าวถาม
อ๊าก~
ตุบบ~
มันตอบกลับมาด้วยเสียงร้องจนแหบแห้งแทบมิมีเสียงออกมา และแล้วร่างของมันก็ล้มฟุบลงกับพื้น มันหมดสติไปแล้ว!
“…” หลังจากเห็นเช่นนั้นมันหมดคำจะกล่าว
ตอนนี้มันแย่เสียยิ่งกว่าเดิมอีก
มันคนเดียวคงลากร่างที่มีน้ำหนักแปดถึงเก้าสิบกิโลมิไหวแน่
ยิ่งกว่านั้นมิทราบว่าการเคลื่อนย้ายของมันอาจจะทำให้ชายผู้เคาะห์ร้ายได้รับบาดเจ็บมากขึ้นกว่าเดิมอีกก็เป็นได้
มันหันซ้ายหันขวาส่งสายตาขอความช่วยเหลือ จะปล่อยให้ร่างผู้เคาะห์ร้ายนอนกองอยู่ตรงนี้ก็มิเป็นผลดี
หากมันถูกโจมตีซ้ำอีกคราละก็คงไม่จบที่แขนขาด อาจจะเสียทั้งชีวิตมันไปเลยก็ได้
“ข้าเอง” มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง
เป็นชายร่างสูงกำยำแข็งแรงคนหนึ่ง
มันถอดเสื้อออกโชว์กล้ามเนื้อเป็นมัดกล้ามต่อสายตาธารณชน มันคือหลิวไห่นั้นเอง
ตอนนี้มันเก็บดาบของตนเรียบร้อยเหลือไว้เพียงโล่เหล็กในมือข้างหนึ่ง มันเดินปรี่เข้าไปหาผู้เคาะห์ร้ายเมื่อเห็นบาดแผลในระยะใกล้เช่นนี้กลับมิทำให้หลิวไห่มีสีหน้าแตกต่างไปจากเดิมแต่อย่างใด
ราวกับว่าภาพที่น่าสยดสยองดังกล่าวเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่พบเห็นจนชินตา
หลิวไห่แบกร่างของชายผู้เคาะห์ร้ายขึ้นบ่าด้านซ้ายโดยศรีษะของชายคนนั้นห้อยลงไปด้านหลังพาดขามาด้านหน้า
หลิวไห่ใช้มือซ้ายโอบมันไว้โดยมือข้างดังกล่าวของมันถือโล่เหล็กเอาไว้ด้วย จึงเสมือนว่าร่างของมันถูกปกป้องเอาไว้หนึ่งชั้นด้วยโล่โลหะ
วิ่งเหยาะออกจากจุดเกิดเหตุมุ่งตรงสู่ที่พักพิงชั่วคราวที่มันเป็นผู้สร้างมากับมือ
การช่วยเหลือผู้บาดเจ็บของมันมิได้เบามือเลย แขนที่เกือบขาดผู้เคาะห์ร้ายห้อยต่องแต่งแกว่งไปมาส่งผลให้ผู้พบเห็นหวาดเสียวยิ่งนักเพราะกลัวว่าผิวหนังแผ่นบางที่เชื่อมแขนทั้งลำของมันจะฉีกขาดออกจากกันจริงๆ…
ตอนที่ 452 หวาดเสียว
หลิวไห่เสนอตัวเข้ามาช่วยผู้บาดเจ็บครั้งนี้
หนึ่งเพื่อความปลอดภัยของผู้บาดเจ็บเอง
อีกประการคือมันมิต้องการให้ร่างผู้เคาะห์ร้ายนอนเกะกะขวางการทำงานของกลุ่มจิ่นเหอ ส่งผลให้การดำเนินตามแผนล่าช้าลงไปกว่าเดิม
มันต้องการเร่งรีบจบการต่อสู้นี้โดยไว
แม้หลินหยางจะยังมิเสียชีวิตแต่ทว่าเขาเองก็ยังคงติดอยู่ด้านในถ้ำค้างคาว นอกเสียจากว่ามันจะมีทางออกที่สองมิเช่นนั้นบัดนี้มันคงได้เห็นร่างหลินหยางแล้ว
ด้วยเหตุนี้มันจึงเร่งรีบร้อนรนอยากเข้าไปตามหาหลินหยางยิ่งนัก
แต่เป็นเพราะยังคงมีค้างคาวหลงเหลืออยู่ภายในถ้ำเกือบพันตัว นั่นจึงเป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวงขวางกันเส้นทางเอาไว้อยู่
ภายในที่พักชั่วคราว
หลิวไห่นำร่างของมันนอนลงกับพื้น ท่ามกลางสายตาจากเหล่ามนุษย์หมาป่าที่อยู่คุ้มกันเจียวซิ่นและหรงเถียนเหยา
พวกมันล้วนจ้องมองร่างดังกล่าวด้วยใบหน้ามิค่อยสู้ดีนัก เพราะบาดแผลของมันน่าหวาดกลัวอย่างยิ่ง
หากมนุษย์หมาป่าอย่างพวกมันโดนดั่งชายผู้นี้จนมิสามารถจับอาวุธขึ้นมาต่อสู้ได้อีก สู้ให้มันตายไปเลยเสียดีกว่าอยู่ต่ออย่างอดสู
“มันไปโดนอะไรมาเนี้ย” เจียวฮั่นกล่าว ใบหน้าของมันมืดมนลงทันทียามเห็นแผลฉกรรจ์ของชายผู้เคาะห์ร้าย
ตอนนี้ร่างผู้บาดเจ็บนอนซมผะอืดผะอมอยู่ สติของมันกลับคืนสู่ร่างด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลที่มิยอมให้มันได้สลบไสล
ความเจ็บแสบจากกระดูกถูกตัดขาด กล้ามเนื้อถูกฉีกกระชาก ปลุกตัวมันที่ไร้สติไม่รับรู้สิ่งใดขึ้นมาเจ็บปวดทรมานดังที่ควรเป็น
“!?” หลิวไห่กำลังจะเอ่ยเรียกหรงเถียนเหยาเพื่อให้เธอมารักษา
มันกลับรีบหุบปากโดยไวเพราะบัดนี้ทีมแพทย์เพียงคนเดียวของเมืองมันกำลังนอนหมดสติอยู่!
“ล-แล้วนี่จะทำยังไงกับมันดี?” หลิวไห่กล่าวถาม
ภายในเมืองหลินหยางที่มีสมาชิกหลายร้อยคนแต่มีเพียงเธอคนเดียวที่มีฝีมือการรักษา ทั้งยังเป็นเธออีกที่มีทักษะพิศดาลที่ทำให้ผู้ป่วยหายได้เป็นปลิดทิ้ง
แต่ตอนนี้เธอคนนั้นกลับนอนสลบเหมือดไม่เหลือเรี่ยวแรงเช่นนี้ ริจะให้เหล่าชายฉกรรจ์ที่มีเพียงฝีมือด้านการต่อสู้มารักษาผู้บาดเจ็บ มันเกรงว่าจะทำให้ผู้เคาะห์ร้ายตายไวขึ้นเสียมากกว่า..
“…” มนุษย์หมาป่าทั้งห้าตนผู้มีหน้าที่คุ้มกันอยู่ภายในที่พักช่วยคราวแห่งนี้ ล้วนส่ายหัวไปมาอย่างจนปัญญา
“…” ตอนนี้เจียวซิ่นมันรู้สึกตัวเต็มที่แล้วเพียงแค่ยังมิสามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ตามใจนึก มันมีใบหน้าสลดลงเล็กน้อย
หากวันนี้มันมิได้รับบาดเจ็บสาหัส หรงเถียนเหยาคงไม่ใช้ทักษะของเธอจนเกินกำลังถึงขั้นหมดสติและใช้ทักษะนั้นรักษาให้แก่ชายผู้เคาะห์ร้ายที่แขนเกือบจะขาดวิ่นออกจากกันนี้ไปแล้ว
“อืม…” เทียนหนิงเจี้ยนยืนดูผู้บาดเจ็บพลางครุ่นคิด
ตอนนี้มันก็มิทราบเช่นกันว่าต้องทำเช่นไร
ไม่มีใครที่มีฝีมือทางการแพทย์ที่จะรักษามันได้นอกจากหรงเถียนเหยา แต่ตอนนี้เธอยังนอนหมดสติคล้ายหลับไหลอยู่..
อ๊ากกก~
จู่ๆผู้บาดเจ็บกลับร้องตะโกนแหกปากดังสนั่น เสียงดังกล่าวคงดังออกไปถึงภายนอก
