เทพอสูรสยบโลกา – ตอนที่ 491-492

ตอนที่ 491 ท้าวความ(ตอนหก)

เศรษฐกิจของเมืองแห่งนี้มีขึ้นลงไม่แน่นอน

พวกมันทำเช่นนี้อยู่เรื่อยมา ซ่องสุมกองกำลังใช้เงินทองที่หามาได้ซื้อทาสอย่างต่อเนื่อง ทั้งเผ่ามนุษย์และครึ่งคนครึ่งสัตว์ จนกระทั่งเมืองของมันมีประชากรมากถึงหนึ่งร้อยชีวิตคละเผ่าพันธ์

หากคราใดที่การต่อสู้กับสัตว์ประหลาดไม่ยากเย็นมากนักไม่สูญเสียกำลังพลมากมาย ก็นับว่าพวกมันได้กำไรสำหรับการต่อสู้ในครานั้น

แต่ทว่ายิ่งเวลาผ่านพ้นไปนานเท่าใด กลุ่มสัตว์เดรัจฉานมักจะมีระดับที่สูงขึ้นเรื่อยๆ หากสัตว์กลุ่มใดที่มีระดับต่ำจะถูกทดแทนด้วยจำนวนที่มากหลายร้อยตัว

มันมาจากระยะเวลาที่ถือกำเนิดขึ้นมาของเมืองผู้เริ่มต้น

หากอยู่ในช่วงเริ่มแรกของกำหนดเวลาจากสามเดือนที่ครบกำหนดเวลาของเมืองผู้เริ่มต้น ในช่วงระยะเวลาหนึ่งเดือนแรกมักจะมีกลุ่มสัตว์ประหลาดเดินแถวเรียงรายกันถี่ยิบและพวกมันล้วนแล้วแต่เป็นสัตว์ระดับต่ำที่สามารถจัดการได้อย่างไม่ยากเย็น

แต่เมื่อล่วงเลยเข้าช่วงสองถึงสามเดือนสัตว์ประหลาดที่พบเจอนั้นล้วนแล้วแต่พัฒนากลายเป็นระดับสูงให้พอเหมาะพอเจาะกับช่วงเวลาที่เมืองผู้เริ่มต้นได้เติบโต

ในช่วงนั้นเมืองของพวกมันแทบจะมิได้ออกไปสู้รบปรบมือหาสิ่งมีชีวิตตัวใดมาฆ่าฟันเลยเนื่องจากเป็นช่วงเวลาที่พวกมันมิสามารถรับความเสี่ยงได้ไหว

หากพลเมืองล้มตายไปมากเกินไป การที่ได้รับเงินตอบแทนกลับมาอาจไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่เสียไปก็เป็นได้ รวมถึงประสบการณ์ของเหล่าทาสที่ผันตัวมาเป็นนักสู้ตัวตายแทนของพวกมันที่หาสิ่งใดมาทดแทนมิได้นั่นเอง

พวกมันอยู่อาศัยอย่างสุขสบายอิ่มหนำสำราญมาได้กว่าหกเดือนแล้ว

จนกระทั่งวันหนึ่งกลุ่มสัตว์ประหลาดที่แต่เดิมมีมากมายนั้นเริ่มลดลงอย่างเห็นได้ชัด

อันเป็นผลพวงมาจากการที่เมืองในระแวกใกล้เคียงเริ่มทำตามกระกระทำของพวกมันนั่นเอง

มีหลากหลายเมืองที่จับตาดูการเคลื่อนไหวพวกมันมาอย่างช้านาน

บางเมืองที่เห็นความผิดปกติของระบอบการปกครองของเมืองพวกมัน ที่มีพลเมืองคนใหม่เข้ามาสับเปลี่ยนอยู่เรื่อยมา เมื่อพวกมันทราบถึงแหล่งซื้อขายเงินทองและวิธีการเสาะหา มีหรือจะมิทำตาม

เมืองที่ห่างออกไปเริ่มสนใจวิธีการเดียวกันส่งผลให้การกระทำดังกล่าวส่งต่อไปเป็นทอดๆ เส้นทางที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบตลอดมาเริ่มขลุขละมากขึ้น เมื่อกลุ่มมอนสเตอร์เริ่มถูกแย่งชิงไปจากเงื้อมมือ

การแย่งชิงกลุ่มสัตว์ประหลาดเริ่มรุนแรงหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ

แรกเริ่มเดิมทีแค่เพียงแยกกระจายกันเสาะหากลุ่มมอนสเตอร์และจัดการไปก็เท่านั้น

แต่เมื่อเวลาเลื่อนไหลผ่านไปขบวนทัพของสัตว์ประหลาดเริ่มไม่พอต่อความต้องการของเมืองต่างๆที่แก่งแย่งชิงดี พวกมันเริ่มใช้เล่ห์กลมากเพทุบาย บ้างก็ส่งคนไปป้วนเปี้ยนในขณะที่เมืองอื่นกำลังปะทะกับฝูงสัตว์ประหลาด

บางเมืองถึงขั้นเข้าไปแย่งชิงขณะที่พวกมันกำลังจะมีชัยเหนือสัตว์เดรัจฉานฆ่าพลเมืองของมันไปพร้อมกับสัตว์ประหลาดทั้งหมด

บางเมืองที่มีผู้นำอัดโหดเหี้ยมถึงขั้นดักปล้นฆ่าคนของมันขณะที่กลับจากการต่อสู้กับสัตว์เดรัจฉาน

สุดท้ายมันเริ่มทนความรุนแรงของการแข่งขันมิไหวอีกต่อไป

ตอนที่ 492 ท้าวความ(ตอนเจ็ด)

ในเมื่อเมืองของมันมีกำลังพลมากถึงเพียงนี้มันจึงมีความคิดบางอย่างนั่นคือต้องการกลับไปยังเมืองดั้งเดิมของตนเองเพื่ออยู่อาศัยเพราะอย่างหนึ่งที่ตัวมันเข้าใจว่าสิ่งมีชีวิตที่หลากหลายสายพันธ์อันเป็นศัตรูตามธรรมชาติกับพวกมันมักจะเข้าโจมตีเมืองของพวกมันบ้างเป็นครั้งคราว

ซึ่งในแต่ละครั้งนั้นจะการแจ้งเตือนจากเสียงหวานใสดังขึ้นในหัว แต่สิ่งที่ตามมากลับมีความว่างเปล่าเพราะศัตรูที่มุ่งหน้ามาโจมตีนั้นมิใช่เมืองร้างปัจจุบันที่มันอาศัยอยู่ แต่เป็นเมืองดั้งเดิมต่างหาก

เมื่อกลับไปอยู่ยังเมืองเดิมพวกมันมิต้องเหน็ดเหนื่อยออกไปตามหาศัตรูอีกต่อไป เพียงแค่นั่งจิบน้ำชาอย่างสำราญ สัตว์ประหลาดทั้งหลายก็จะกรูกันเข้ามาประเคนเงินตราให้แก่พวกมันด้วยตนเอง

และพวกมันเองก็เป็นประชากรดั้งเดิมที่ผ่านประตูสวรรค์มาโผล่ยังสถานที่แห่งนี้กว่าหกเดือนแล้ว สัตว์ประหลาดปีศาจนรกที่มาโจมตีเมืองของพวกมันนั้นต้องมีระดับเพิ่มสูงกว่าที่พบเจอเป็นแน่

แม้จะมีความเสี่ยงแต่มันมิอยากจะคิดถึงเงินที่ได้จากการปลิดชีวิตเจ้าสัตว์ประหลาดเหล่านั้นว่าจะมากมายกองเป็นภูเขาเลยหรือไม่?

มันมิได้หวาดกลัวสิ่งมีชีวิตระดับสูงเลยแม้แต่น้อย ในหัวคิดเพียงแต่เรื่องความมั่งคั่งร่ำรวยเท่านั้น ถึงอย่างไรก็มิใช่ตัวมันและสหายที่กระโจนเข้าร่วมการต่อสู้ แต่เป็นเหล่าทาสบริวารต่างหาก

ทั้งนี้ยังสามารถหลบหลีกความวุ่นวายของเมืองรอบๆที่แก่งแย่งชิงความเป็นใหญ่กันอย่างดุเดือดเผ็ดมัน

มันไม่กล้าเสี่ยงพอที่จะเข้าไปร่วมการแย่งชิงฝูงมอนสเตอร์โดยต้องแลกมาด้วยความไม่มั่นคงของเมืองตนเอง สู้หนีไปอยู่อย่างสงบคอยเก็บเกี่ยวอยู่อย่างสุขสบายมิดีกว่าหรือ?

ถึงแม้เมืองเก่าของพวกมันจะอยู่ใกล้เคียงกับเมืองของหลินหยางผู้เปิดอริเก่าแก่ก็ตามที

แต่พวกมันมิได้มีความคิดแก้แค้นเรื่องในอดีต เพราะตัวมันทั้งห้าบัดนี้แปรเปลี่ยนไปเป็นอื่นแล้ว

ตอนนี้ชีวิตของพวกมันราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์อย่างแท้จริง อิ่มนำสำราญคลุกเคล้านารีชั่วชีวิต นั่นคือสิ่งที่บุรุษมากหน้าหลายตาต่างเฝ้าฝันอิจฉาริษยา

คิดเช่นนี้พวกมันจึงโยกย้ายกำลังพลทั้งหมดออกเดินทางในรุ่งสางมุ่งตรงกลับสู่เมืองของตนเองโดยพร้อมเพรียง

ใช้เวลากี่วันคืนมิทราบแต่ระยะทางนั้นเริ่มใกล้เคียงมากขึ้นเรื่อยๆมิห่างไกล มันเริ่มจดจำทัศนียภาพเก่าก่อนได้

จนกระทั่งก่อนที่จะกลับถึงเมืองของตนอีกไม่ใกล้ไม่ไกล พวกมันก็พบเจอเข้ากับถ้ำแห่งหนึ่งที่มีเศษซากร่างมนุษย์นอนตายกลาดเกลื่อนไปทั่วแดน รวมถึงมีร่างค้างคาวนับร้อยกระจัดกระจายยั้วเยี้ยะ

ชายชาติทหารทั้งห้ามีรอยยิ้มแสยะยกขึ้นบนมุมปาก นี่เป็นคราแรกที่พวกมันพบเจอถ้ำที่ยังไม่ถูกกวาดล้าง!

พวกมันที่คลั่งไคล้ในอำนาจเงินตรา หากได้จัดการล้างบางถ้ำสักแห่ง มันก็จักสามารถนำเงินทองที่ได้มานำไปแลกตัวสร้างกองกำลังที่ใหญ่โตขึ้นได้เรื่อยๆ มีหรือมันจะปล่อยให้ถ้ำดังกล่าวว่างเปล่านานเกินไป

มันเกรงว่าหากเสียเวลาเดินทางกลับเมืองและมาใหม่ในวันพรุ่ง ถ้ำแห่งนี้คงจะยุบหายสลายถูกเมืองอื่นคาบไปกินเสียก่อน