ตอนที่ 535 จิตใจมนุษย์
“ค-ครับ!” เมื่อได้รับคำสั่งเปรียบเสมือนดั่งสวรงสวรรค์มาโปรดปราน มีหรือมันจะรอคอยสิ่งใดรีบรับคำพร้อมกับวิ่งสุดฝีเท้าออกไปยังสถานที่แห่งนี้ทันที
เดิมทีมันก็หวาดระแวงอยู่ไม่น้อยที่ต้องปะทะกับค้างคาวตัวจิ๋วที่เข่นฆ่าพวกพ้องของมันไปจนสิ้น
แม้จะได้รับคำสั่งจากหลินหยางให้หลบหนีไปเป็นกลุ่มแรกอย่างตื่นเต้นดีใจ แต่ความโหดร้ายที่เหล่าทาสของมันถูกบั่นคอจากสัตว์ปีกตัวจิ๋วนี้ก็ยังติดตามันมิหาย
แต่ตอนนี้มันมิต้องหวาดกลัวสิ่งใดอีกแล้วเพียงแค่ก้าวขาข้ามเส้นแบ่งเขตนรกออกไปก็จะพบกับสรวงสวรรค์บนดินที่เคยอาศัย
ทั้งยังมีกลุ่มของชายผู้มีระดับสี่สหายของมันเป็นผู้คุ้มกันให้ ร่วมด้วยชายฉกรรจ์ทั้งสิบคนที่มีค่าสถานะด้านพละกำลังเพิ่มเติมเสริมทัพการป้องกันให้ด้วยเช่นนี้ พวกมันนับว่าปลอดภัยยิ่งกว่าตัวมันเองเป็นฝ่ายตั้งรับการโจมตีเองเสียอีก
เพราะชายทั้งสิบที่มีค่าสถานะเพิ่มขึ้นจากเดิมนั้นล้วนแล้วแต่ต้องมีประสบการณ์การต่อสู้กันมาแล้วทั้งสิ้น มิฉะนั้นระดับของพวกมันคงไม่สามารถเพิ่มขึ้นได้หากมิได้กวัดแกว่งปลิดชีวิตสัตว์ประหลาดมอนสเตอร์ทั้งหลายแหล่ด้วยเงื้อมมือของตนเอง
ชายผู้มีระดับสี่ผละออกจากผนังถ้ำด้านซ้ายเข้ามาประกบตัวจับคู่กับกลุ่มคนทางด้านขวาคอยระวังป้องกันภัยให้แก่พวกมันในรอบด้าน คนจากกลุ่มของมันเองก็ติดตามมาคอยช่วยเหลืออยู่เช่นกัน
ช่วงกลางแถวของพวกมันเริ่มแทรกตัวเข้าไปรวมกลุ่มกับชายร่างท้วมเพื่อกลับออกไปพร้อมกันเป็นกลุ่มเดียว
ตุบตับบ~
ครืนน~
“ไปสิว่ะ”
“อย่าบังโว้ย”
“ผู้หญิงต้องไปก่อนสิย่ะ”
ราวกับฝูงผึ้งแตกรัง คนกว่ายี่สิบห้าคนที่เคยเดินเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย กลับเบียดเสียดผลักดันคนข้างหน้าแก่งแย่งกันเพื่อหลบหนีอย่างฉุกลหุกวุ่นวาย พร้อมกับส่งเสียงด่าทอกันไม่เสนาะหู
มิแปลกที่พวกมันจะรีบคว้าโอกาศเส้นทางรอดชีวิตกลับออกไปจากถ้ำไปสู่พื้นผิวโลกที่ถวิลย์หา
พวกมันล้วนแล้วแต่เป็นกลุ่มคนพึ่งมาใหม่แถมยังมิได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวไร้ความคุ้นชินมิเคยทำงานเป็นทีมกันมาก่อน คนเหล่านี้จึงล้วนแสดงธาตุแท้ของความเห็นแก่ตัวออกมาอย่างไม่อายกันเลยทีเดียว
มองไปยังกลุ่มของชายผู้มีระดับสี่ที่ได้รับหน้าที่ให้ปกป้องคุ้มกันให้แก่พักพวกที่กำลังหลบหนีกันอยู่นี้ เมื่อได้รับคำสั่งจากหลินหยางให้พวกมันตั้งแต่คนที่สิบห้าจนถึงปลายแถวหนีออกไปพร้อมกับชายร่างท้วมจากคนทั้งยี่สิบห้าจากกลุ่มของชายผู้มีระดับสี่
ฉะนั้นหากคำนวนแล้วพวกมันจะต้องเหลือคนที่อยู่ต่อกับหลินหยางทั้งหมดสิบห้าคนซึ่งมีชายผู้มีระดับสี่และชายฉกรรจ์วัยกลางคนหลี่จิ้งรวมอยู่ในนั้นด้วยเช่นกันเพราะพวกมันนับว่าอยู่บริเวณช่วงต้นของแถวกันทั้งสิ้น
แต่ทว่า….ความเห็นแก่ตัวมนุษย์นั้นไร้ที่สิ้นสุดไม่เห็นก้นบึ้ง
จากจำนวนคนของกลุ่มชายผู้มีระดับสี่ที่ควรจะเหลือเพียงสิบห้าคน อันนับว่าน้อยนิดอยู่แล้ว เสร็จสรรพกลับเหลือไม่ถึงสิบคนเสียด้วยซ้ำ….
ตอนที่ 536 กล้าหาญ
แล้วจำนวนที่หายไปล่ะ?
พวกมันแอบหนีไปนั่นเอง
แม้จะไม่ได้อยู่ระหว่างคนที่สิบห้าถึงท้ายแถวกลับแสดงออกถึงความเห็นแก่ตัวรักตัวกลัวตายเอาเปรียบผู้อื่นแอบสอดแทรกตัวเองเข้าไปรวมกับกลุ่มของชายร่างท้วม เพื่อหวังว่าตนเองจะสามารถกลับออกไปพร้อมกับกลุ่มนี้ได้โดยที่มิต้องเปลืองแรงต่อสู้ให้เสียกำลังเสียเวลาแต่อย่างใด
‘เฮ้อ’ เห็นแบบนี้มันช่างน่าผิดหวังยิ่งนัก หลินหยางทำได้เพียงแค่ถอนหายใจกับความน่ารังเกียจของมนุษย์
มิสามารถไปบังคับจัดแจงใช้กำลังกับพวกมันได้ ถึงจะสามารถบังคับให้กลับมารวมกลุ่มต่อสู้เคียงบ่ากับเขาอีกครั้งแต่พวกมันย่อมไม่เต็มใจและทำผลงานออกมาได้ไม่ดีเท่าที่ควร
กลุ่มคนที่ใช้ความชุลมุนแอบผสมปนเปไปกับคนของชายร่างท้วมนั้น ส่วนใหญ่เป็นคนธรรมดาที่มิมีระดับเพิ่มสูงขึ้นจากเดิม ส่วนคนที่มีค่าสถานะพลังสูงขึ้นจากการเพิ่มระดับนั้นการที่พวกมันจะแอบปลีกตัวไปนับว่ามิง่ายเลย
เพราะพวกมันเป็นชนกลุ่มน้อยเป็นจุดเด่น แต่ก็สู้ความหนาของหน้าชายบางคนมิได้ ที่แม้มันจะมีระดับสองหรือสามและผ่านการต่อสู้มาแล้ว ยังมิวายแอบหนีทัพไปเข้ารวมกลุ่มกับผู้ที่กำลังหลบหนีเช่นกัน
ฉะนั้นตอนนี้แม้จะเหลือคนเพียงน้อยนิดหยิบมือเพียงสิบคน แต่พวกมันล้วนแล้วแต่เป็นผู้กล้าอาจหาญยืนหยัดต่อสู้กับเขาต่อไป
หลินหยางจึงอดชื่นชมความเสียสละของพวกมันมิได้ จิตใจพวกมันนับว่ากล้าแข็งมิโอนอ่อนยอมทนลำบากสู้ต่อแทนที่จะสามารถกลับออกไปได้อย่างสบายๆ
สำหรับคนที่มีค่าสถานะพลังสูงท้้งสิบคนที่ถูกคัดเลือกมานั้นบัดนี้เหลือเพียงหกคนเท่านั้น ส่วนที่หายไปล้วนแอบหลบอยู่หลังผู้อื่นในกลุ่มของชายร่างท้วมทั้งสิ้น
อีกสี่คนที่อยู่ตรงนี้หลินหยางอยากจะมอบเหรียญกล้าหาญพร้อมป่าวประกาศให้โลกรู้ถึงความใจกล้าของพวกมันยิ่งนัก เพราะพวกมันคือเหล่าคนธรรมดาทั้งสี่ที่ไม่เคยได้รับการเลื่อนระดับจากผู้เริ่มต้น
แต่จิตใจของพวกมันนับว่าสูงส่งกว่ามนุษย์ปุถุชนไปหลายขุม เพราะพวกมันมิได้หลบหนีพร้อมจะยืนหยัดต่อสู้เคียงข้างเขาอย่าไม่หวาดกลัว!
หนี่งในจำนวนนี้ก็คือหลี่จิ้งผู้เป็นสหายคนแรกที่เขาพบในสถานที่แห่งนี้ ตัวมันนั้นเป็นที่แน่นอนว่าขี้ขลาดไม่แพ้กับพวกหนีทัพ
ทั้งที่หวาดกลัวตัวสั่นแต่มันก็มิได้ละทิ้งหน้าที่ของตนหลบหนีไปแต่อย่างใด ความกล้าของมันทำให้หลินหยางต้องมองมันใหม่เสียแล้ว
“…” ชายผู้มีระดับสี่ซึ่งเป็นผู้นำกลุ่มคุ้มกันนี้ก็ทราบถึงความเปลี่ยนแปลงในสมาชิกกลุ่มของตนเองเช่นกัน
มันแสดงความผิดหวังโกรธเกรี้ยวออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน แต่เมื่อเห็นว่าหลินหยางมิได้ว่าอะไรมันจึงมิได้ระเบิดอารมณ์ของตนออกมา
ครืนน~
เสียงของคนจำนวนมากที่เบียดเสียดแก่งแย่งกันเพื่อให้สามารถมุดออกไปจากเส้นทางที่มีความกว้างถึงสองเมตรอันเพียงพอจะให้คนสี่ถึงห้าคนสามารถเดินเคียงกันอย่างสบายๆ
แต่พื้นที่ที่กว้างเช่นนี้กลับไม่พอเพียงสำหรับฝูงชนอันบ้าคลั่งที่ผลักดันแย่งกันออกไปอย่างพร้อมเพรียง หากมีคนมากกว่านี้อีกสักเท่าตัวคงมีการเหยียบย่ำกันจนตายเป็นแน่
