ตอนที่ 565 ปีศาจแวมไพร์(ตอนเก้า)
ครึก~
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงประหลาดเกิดขึ้นจากช่วงลำตัวของชายขี้ขลาด ซึ่งต้นเหตุของเสียงดังกล่าวเริ่มขึ้นเมื่อชายผมยาวรายนี้ขยับแขนคล้ายกับดึงกระชากเข้าหาตนเอง
ซึ่งแขนข้างขวาของมันทาบ’ฝ่ามือ’อยู่บนหน้าอกของชายผู้ขี้ขลาดตรงหน้า โดยส่วนบริเวณข้อมือของมันยังถูกชายขี้ขลาดผู้นี้จับอยู่อย่างหลวมๆแลดูไม่ค่อยจะมีเรี่ยวแรงสักเท่าไหร่
ส่วนต้นแขนข้างขวาของชายผมยาวนี้เองก็ยังถูกมือข้างนึงของหลินหยางบีบด้วยความแรงอยู่ด้วย แต่เหมือนการกระทำเหล่านี้มิได้ทำให้ชายผมยาวมันหยุดมือแต่อย่างใด
กึก…พรืดดด~
การดึงของมันติดขัดอยู่ครู่นึง มันไม่ปล่อยให้เว้นช่วงเวลาเลยแม้เพียงนิด เพียงพริบตาเดียวเท่านั้นก่อนที่มันจะออกแรงกระชากอีกคราพร้อมกับเสียงที่ตามมาอย่างสยดสยอง
“อ่อก…” ชายผู้ขี้ขลาดครานี้กลับมิส่งเสียงร้องแสบแก้วหูเหมือนเมื่อครู่ แต่เสียงที่ส่งออกมาจากมันกลับเป็นเสียงคล้ายกำลังจะอาเจียน แท้จริงแล้วชายผู้นี้มันกำลังสำลักของเหลวบางอย่างที่พุ่งขึ้นมาอัดจุดอยู่ที่หลอดอาหารของมัน
พรวด~
และทันใดนั้นเองโลหิตสีแดงฉานถูกพ่นออกมาจากปากของชายผู้ขี้ขลาด มันเป็นเลือดจำนวนไม่น้อยเลยที่ถูกพ่นออกมาจนเป็นละอองโลหิตฟุ้งกระจายไปในอากาศ ซึ่งส่วนใหญ่ล้วนกระทบลงบนใบหน้าของชายผมยาวตรงหน้าจนเปียกชุ่มราวกับมันถูกน้ำสีแดงสาดเทใส่เต็มเปา
หลินหยางที่ยืนอยู่ข้างมันเองก็โดนหางเลขไปด้วย ใบหน้าครึ่งซีกขวาของเขาเต็มไปด้วยหยดเลือดอาบชโลม
ร่างของชายขี้ขลาดโน้มไปข้างหน้าเอนตัวไปหาชายผมยาวพลางค่อยๆเลื่อนต่ำลงช้าๆ
ตึก~
เข่าทั้งสองข้างของมันกระแทกลงกับพื้นที่เคลือบไปด้วยแผ่นเลือดส่งเสียงทึบทึม ใบหน้าของมันบัดนี้คล้ายกับคนเสียสติ ดวงตาที่เมื่อครู่แทบจะถลนออกมานอกเบ้ากลับไม่เป็นดังเดิม ดวงตาเหม่อลอยเหลือบขึ้นข้างบนจนตาดำของมันถูกเปลือกตาปิดเกือบมิดเผยให้เห็นแต่ลูกตาขาวเสียส่วนใหญ่
ปากของมันเผยออ้าออกคล้ายกับหมดสติ มุมปากมีเลือดปนน้ำลายไหลออกยืดลงไปตามทาง ลมหายใจแผ่วเบาผิวกายซีดขาว
ตอนนี้มิต้องถามถึงปฏิกิริยาของคนรอบข้าง พวกมันล้วนตัวแข็งทื่อ ตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดอย่างฉับพลันในสายตาของตน…แม้แต่หลินหยางเองก็มิเว้น ตัวเขาผ่อนแรงบีบผละมือออกจากต้นแขนของชายผมยาว ยกมือปาดโลหิตที่เปรอะเปื้อนใบหน้ากว่าครึ่งซีกด้วยสีหน้าไม่ต่างจากคนอื่นมากนัก
“ล-เลือด! ไอนี้มันพ่นเลือด!!” เสียงของชายคนนึงตะโกนตกใจกับภาพที่เห็น
“อะไรวะเนี้ย!” ชายอีกคนตะเบ็งเสียงอย่างแตกตื่น
คิ..คิ~
ชายผมยาวหาได้สนใจเสียงรอบข้างไม่ มันส่งเสียงคล้ายกับหัวเราะของตัวมันทั้งที่ที่ศรีษะของมันยังคงหันมาทางหลินหยางอยู่
มุมปากทั้งสองข้างมันฉีกกว้างเผยให้เห็นฟันสีเหลืองแหลมดั่งของมีคม ทั้งมีคราบแห้งกรังเกาะอยู่บนซี่ฟันบางซี่อยู่ด้วย มันเป็นคราบเฉดสีแดงดำคล้ายของเน่าเสียน่าขยะแขยง
ตอนที่ 566 ปีศาจแวมไพร์(ตอนสิบ)
“อ…”
“อ..เอา-คืน…ม..า” มีเสียงออกมาจากปากของชายขี้ขลาด เสียงของมันขาดหายเป็นบางช่วงเป็นน้ำเสียงอันแตกต่างจากเดิมที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากของชายผู้ที่แหกปากตะโกนพ่นคำด่าอย่างซะใจสนุกปากเมื่อครู่ยิ่งนัก
“?” หลินหยางยังคงตั้งตัวไม่ติดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันเช่นนี้ แน่นอนตรงจุดนี้ซึ่งเป็นส่วนกลางของกลุ่มจึงความปลอดภัยอยู่ในระดับสูงมิต้องระแวดระวังหน้าหลังว่าจะโดนลอบโจมตีแต่อย่างใด ทำให้ตัวเขาทำตัวสบายๆมิได้เคร่งเครียดมากนัก รวมถึงชายฉกรรจ์ที่ล้อมรอบเขาเองก็มีความคิดไม่แตกต่างกัน
แต่ใครล่ะจะคาดคิดจู่ๆก็เกิดเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายอยู่ตรงส่วนกลางที่ปลอดภัยที่สุด แทนที่จะเป็นส่วนหน้าหรือท้ายขบวนทัพ แน่นอนคงไม่มีใครคิด
ชายขี้ขลาดซึ่งบัดนี้มันคุกเข่าครึ่งนึงทำให้ส่วนสูงของมันอยู่บริเวณครึ่งลำตัวของพวกเขา ศรีษะของมันพยุงค้างอยู่ตรงบริเวณหน้าท้องของชายผมยาว เลือดผสมน้ำลายยังคงไหลยืดออกตามมุมปากของมัน มันยกแขนที่ห้อยตกลงข้างตัวขึ้นอย่างเชื่องช้าและขยำลงบนชุดของชายผมยาวตรงหน้า
“เอา-..คืนมา” วาจาอันแหบพร่าแทบจะมีเพียงลมอากาศออกมาจากปากของชายคนนี้ น้ำเสียงของมันฟังแล้วช่างน่าเวทนาหดหู่ราวกับเป็นกำลังเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายของตัวมันเอง
มือไม้ของมันสั่นเป็นเจ้าเข้า ยกแขนปีนป่ายคืบสูงขึ้นไปทีละนิดอย่างสะเปะสะปะลูบคลำตั้งแต่ช่วงเอวขึ้นสูงจนถึงหัวไหล่และคว้าลงบนท่อนแขนไถลลงมาจนถึงข้อมือของชายผมยาว
เมื่อมือของมันสัมผัสกับข้อมือของชายผมยาวผู้นี้แล้ว มันค่อยๆควานหาบางอย่างที่อยู่ในฝ่ามือของชายผมยาว
“อาา..” จู่ๆร่างกายของมันก็กระตุกหนนึงประจวบเหมาะกับมือของมันที่หยุดนิ่งไม่ขยับกำลังคว้าจับถูกบางอย่างที่อยู่ในมือของชายผมยาว ดวงตาเถลือกของมันค่อยๆปล่อยหยดน้ำตาอย่างน่าเวทนา
มือที่วางกุมบางอย่างซึ่งเป็นสิ่งที่มันควานหามาอย่างเนิ่นนานด้วยเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย บัดนี้มันพบแล้ว ซึ่งอยู่ในมือของชายผมยาวนั่นเอง
มือข้างดังกล่าวค่อยๆอ่อนแรงลงตกลงตามแรงโน้มถ่วง ร่างกายของมันโน้มพิงเข้ากับร่างชายผมยาวและไถลลงจวบจนลำตัวของมันทาบติดลงบนต้นขาของชายคนนี้ ศรีษะของมันห้อยมาทางด้านซ้ายซึ่งเป็นจุดที่หลินหยางสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนถึงใบหน้าและปฏิกิริยาของมัน
เมื่อถึงจุดนี้ตัวมันค่อยๆขยับช้าลง ทั้งจังหวะการหายใจก็แผ่วเบาอย่างเห็นได้ชัด ทั้งการเคลื่อนไหวโดยรวมของตัวมันเรียกได้ว่าแทบจะหยุดนิ่งเลยก็ว่าได้ ขากรรไกรล่างของมันอ้าออกและมีน้ำลายปนเลือดไหลยืดตามแรงโน้มถ่วง และการสูดลมหายใจสุดท้ายของมันก็มาถึง
ชายขี้ขลาดผู้นี้ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆจากกลไกการสั่งการจากเจ้าตัวอีกต่อไป ร่างกายอ่อนปวกเปียกไร้แรงต้าน ค่อยๆไถลลงตามแรงโน้มถ่วงอีกไม่ถึงอึดใจมันก็คงลงไปนอนกองกับพื้นถ้ำ
“มันตายแล้ว?” ชายผู้ยืนติดกับพวกมันทั้งสองส่งเสียงออกมาเมื่อเห็นสภาพร่างกายของขี้ขลาดนอนสิ้นลมหายใจอยู่เบื้องหน้า!
