ตอนที่ 583 สถานการณ์เลวร้าย(ตอนกลาง)
‘เกิดอะไรขึ้น?’ หลินหยางกล่าวถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตอนนี้เขาเคร่งเครียดยิ่งนัก เหตุผลก็คือเสียงที่ส่งมาจากแนวหลังนั้นดูเหมือนจะมีเหตุการณ์บางอย่างที่ชุลมุนวุ่นวายเกิดขึ้น
‘หรือว่าค้างคาวตัวจิ๋ว?’ หลินหยางครุ่นคิด ตั้งแต่ออกมาจากส่วนลึกเขายังไม่พบกับค้างคาวตัวจิ๋วที่หมายตาเอาไว้เลย หากเสียงอึกทึกวุ่นวายจากแนวหลังเกิดขึ้นจากการมาของค้างคาวตัวจิ๋วละก็…
สถานการณ์จะยิ่งแย่ลงจนเกินจะรับมือไหว เท่ากับว่าพวกเขาถูกล้อมไปด้วยศัตรูทั้งหน้าหลังแถมตรงกลางยังมีเจ้าปีศาจกั้นระหว่างกลางทัพอีกด้วย
‘พวกมืงมาจากไหนวะ’
‘รีบถอยไปสิโว้ย’ มีเสียงชายฉกรรจ์ตวาดด้วยเสียงแหบพร่าพยายามมิใช้เสียงเต็มที่มากเท่าใด สาเหตุนึงก็เพราะมันเกรงว่าหากใช้เสียงดังเกินไปจะสร้างจุดสนใจให้แก่เจ้าปีศาจแวมไพร์ ฉะนั้นตอนนี้คำพูดที่ออกจากปากของพวกมันแทบจะมิได้ยิน แม้แต่เสียงตวาดก็บางเบาราวกับอยู่ห่างไกลนับร้อยเมตร
‘มีคนมาสมทบกับแนวหลังหลายสิบคน พวกมันกีดขวางเส้นทางทั้งเบียดกันพยายามแทรกตัวขึ้นมาด้านหน้า จนตอนนี้ทำให้การถอยกลับทำได้ยากขึ้นไปอีก’ ชายคนนึงกล่าวตอบหลินหยางไขข้อข้องใจให้แก่เขา
‘หือ?’ หลินหยางจำชายผู้นี้ได้ทันที มันคือเต๋อหลงนั่นเอง เต๋อหลงได้รับมอบหมายให้ไปนำทีมที่เหลืออยู่ซึ่งนำโดยชายผู้มีระดับสี่มาสมทบกับทีมหลัก ซึ่งมันคงทำสำเร็จไปนานแล้วและคงจะเกาะกลุ่มอยู่ตรงแนวหลัง
แต่ตอนนี้มันน่าแปลกใจยิ่งนักคนที่ไม่มีความกล้าหาญไร้จิตวิญญาณการต่อสู้เช่นมันถึงแทรกตัวมาอธิบายรายละเอียดให้แก่เขาเช่นนี้
เมื่อฟังจากคำกล่าวของมันดูเหมือนว่ามันเองก็คงทราบแล้วว่าตรงจุดนี้มีแวมไพร์ปีศาจอยู่ หากเป็นปกติมันคงจะรีบหนีกลับไปยังส่วนลึกของถ้ำเป็นรายแรกๆเลยด้วยซ้ำ
‘พี่หยาง คนพวกนี้โผล่มาจากไหนไม่ทราบแต่จำนวนของพวกมันไม่น้อยไปกว่ากลุ่มของเราเลย’ เต๋อหลงกล่าวเสริมพลางหอบหายใจหนักหน่วง น้ำเสียงของมันมีแฝงไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด
นั่นเพราะว่ากว่ามันจะสามารถแทรกผ่านฝ่าฝูงชนจากส่วนปลายของกลุ่มจนมาถึงตัวหลินหยางก็จำต้องใช้เรี่ยวแรงไปแทบจะหมดตัวของมันเลยทีเดียว
เมื่อได้ฟังที่เต๋อหลงกล่าวความสับสนงุนงงถาโถมเข้ามาในสมองของเขาทันที
‘คน? ใครที่ไหน…!’ หลินหยางกล่าว
‘หรือว่าพวกมันคือ’ ก่อนที่จะได้กล่าวจบประโยคจู่ๆเขาก็นึกบางเรื่องขึ้นมาได้
‘เวรเอ้ย’ หลินหยางสบถ
ตอนนี้เขาพอจะทราบถึงตัวแขกที่ไม่ได้รับเชิญแล้ว
พวกมันที่พึ่งมาสมทบนี้คงจะเป็นกลุ่มคนที่ตกค้างอยู่ในส่วนลึกของถ้ำซึ่งพวกมันมิได้เข้าร่วมกลุ่มของเขามาตั้งแต่แรกในยามที่กำลังจะหนีออกไปจากส่วนลึกของถ้ำนั้นเอง
เมื่อทางหนีโล่งโปร่งไร้ผู้ปกปักษ์รักษาอย่างค้างคาวตัวจิ๋วคอยขัดขวาง หลินหยางจึงเชื้อเชิญพวกมันให้หนีตามกันมาด้วยตนเองด้วยความหวังดี
แต่ใครจะทราบละว่าพวกมันจะมาได้เวลาประจวบเหมาะเช่นนี้ มันยิ่งทำให้สถานการณ์ลำบากเลวร้ายมากขึ้นไปอีก
ตอนที่ 584 สถานการณ์เลวร้าย(ตอนปลาย)
‘เอาไงดีพี่หยาง’ เต๋อหลงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไปสู้ดีนัก
‘บอกเล่าสถานการณ์ปัจจุบันให้พวกมันทราบ หากพวกมันยังคงกีดขวางเป็นภาระอยู่ ให้ชายผู้มีระดับสี่ไล่พวกมันไป ถ้ามันไม่ยอมกลับก็ใช้กำลังลากมันไปซะ ใครที่ขัดขืนก็ทุบตีให้สิ้นฤทธิ์อย่าให้เกะกะขวางทาง’ หลินหยางกล่าวกับเต๋อหลงด้วยเสียงทุ้มต่ำอย่างโหดเหี้ยม
แต่เขาก็หวังว่าพวกมันจะเข้าใจสถานการณ์โดยที่ไม่จำเป็นต้องใช้กำลังอย่างที่กล่าว หากถึงขั้นนั้นสถานการณ์มันอาจจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
‘เมื่อทางเปิดแล้วให้ชายผู้มีระดับสี่นำคนของเราทั้งหมดกลับไปยังส่วนลึกของถ้ำ’ เขากล่าวต่อ
‘รีบไปซะ’
‘ด-ได้’ เต๋อหลงตอบรับอย่างลุกลี้ลุกลนเมื่อมันเห็นร่างของแวมไพร์ปีศาจที่อยู่ถัดจากหลินหยางไปกำลังง่วนอยู่กับร่างไร้วิญญาณของบนพื้น มันไม่รอช้ารีบแทรกมุดตัวหายวับผ่านฝูงชนที่กำลังชุลมุนไปทันที
ชึดด~
มีเสียงเกิดขึ้นมาจากทางของแวมไพร์ปีศาจ เมื่อเพ่งสายตามองไปยิ่งทำให้ใบหน้าของหลินหยางมืดครึ้มมากขึ้น
‘คุณ’ หลินหยางกล่าวเสียงแหบพร่าแทบจะมีแต่ลมเท่านั้น
‘หือ? ผมหรอ’ ชายคนนึงมองตอบหลินหยางพลางหันซ้ายขวาหาหาคนที่หลินหยางพูดด้วยแต่แล้วมันก็พบว่าตนเองนั่นแลที่เป็นเป้าหมายคำเรียกขานของชายหนุ่ม มันกล่าวตอบโต้ด้วยความสงสัย
‘นายนั่นแหละ ไปบอกให้แนวหน้าให้เร่งรีบถอยมาให้เร็วที่สุด หยุดการปะทะเอาไว้เพียงแค่นั้นไม่ต้องสนใจค้างคาวปีกเหล็กระดับต่ำ ตอนนี้เราจำต้องรีบกลับไปส่วนลึกให้เร็วที่สุด’
‘ท-ทำไมผมต้องไปด้วย’ ชายคนนั้นแสดงออกถึงความไม่พอใจทางสีหน้าและน้ำเสียงอย่างเห็นได้ชัด
‘ถ้าอย่างนั้นมีใครอาสาจะไปแทนเขาไหม?’ หลินหยางกล่าวถามพลางใช้สายตาปรายมองคนรอบๆ
‘…’ ดั่งเป็นคำถามที่ทราบคำตอบอยู่แล้ว ไม่มีใครตอบรับหรือเสนอตนเองขึ้นเป็นผู้แทนรับคำสั่งในครั้งนี้เลยแม้แต่รายเดียว กลับกันพวกมันหันมองไปยังชายผู้ตกเป็นเป้าหมายเป็นสายตาเดียวกัน หากการจ้องมองนั้นสามารถคร่าคนได้ ไม่ทราบว่ามันจะตายไปกี่ร้อยพันรอบ
แน่นอนพวกเขาไม่โง่พอจะยอมทำตามคำสั่งชายหนุ่มวัยเพียงยี่สิบต้นๆอย่างหลินหยาง มิต้องกล่าวถึงหลินหยางแม้จะเป็นผู้มีพระคุณที่พวกมันเคารพนับถือเอง ก็คงยากที่จะทำตามเช่นกันหรือหากว่าพวกมันยอมทำจริงก็คงมิใช่มาจากความเต็มใจ
สิ่งที่หลินหยางมอบหมายให้มันนี้ จำต้องใช้ความเสียสละอย่างมหาศาลเลยทีเดียว เพราะตัวมันที่ต้องแทรกตัวผ่านไปยังกลุ่มคนอีกนับสิบแถวเพื่อเข้าหาแนวหน้าที่กำลังเกิดการปะทะกันอย่างหนักหน่วงกับค้างคาวปีกเหล็กทั้งฝูงอยู่
‘ก็อย่างที่เห็น’ หลินหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบใบหน้านิ่งเฉย ราวกับเรื่องนี้ไม่มีตัวเขาเข้าไปเกี่ยวข้องแต่อย่างใด
