เทพอสูรสยบโลกา – ตอนที่ 593-594

ตอนที่ 593 ผ่อนคลาย

ดาบสั้นภายในมือเผลอถูกกุมแน่นโดยที่ไม่รู้ตัว นับตั้งแต่คนสุดท้ายผ่านร่างของเขาจวบจนถึงตอนนี้บรรยากาศโดยรอบวังเวงกดดันยิ่ง

เมื่อตกอยู่ในภวังค์การใช้ความคิด ยิ่งคิดถึงผลลัพธ์ที่เลวร้ายมากเท่าใดบรรยากาศรอบกายยิ่งอึมครึมมากขึ้นนับทวี  แผ่นหลังของเขาหลั่งเหงื่อเย็นเยียบตั้งแต่เมื่อใดมิทราบแน่

ฟู่ว~

ลมอากาศเฮือกใหญ่ถูกพ่นระบายออกจากปากอย่างแช่มช้า สายตาจ้องเขม็งไปยังแผ่นหลังอันคล้ายคลึงมนุษย์เบื้องหน้า ค่อยๆคลายแรงจับอาวุธในมือขวาทีละนิด พยายามลดความกดดันที่กล้ามเนื้อของตนได้รับจนร่างกายค่อยกลับสู่สภาวะปกติ

ตั้งแต่ที่เขายืนอยู่ไม่ยอมหนีกลับไปกับพวกพ้อง นั่นก็เป็นการยืนยันว่าสิ่งที่เขาเลือกนั้นก็คือการลอบโจมตีแวมไพร์ปีศาจ!

แม้นจะมีความเสี่ยงมากกว่าอีกสองเท่า ข้อเสียจะมากกว่าสิ่งที่ได้กลับมาก็ตาม แต่โอกาศเฉกเช่นปัจจุบันจะหาได้จากไหนอีก ร่างไร้วิญญาณของชายขี้ขลาดบัดนี้ก็เหลือมิถึงหนึ่งกำมือเสียด้วยซ้ำ

หัวคิ้วทั้งสองโอนอ่อนแยกออกจากกันหลังจากที่เกือบจะชนกันอยู่เนิ่นนานจากความเคร่งเครียด

บัดนี้ร่างกายของชายหนุ่มผ่อนคลายหาใดเปรียบ ฉับพลันนั้นเองสายตาของเขาหรี่ลงใบหน้าจริงจังกัดฟันแน่น พร้อมกับมือขวาที่เกร็งเขม็งบีบด้ามจับดาบสั้นจนแน่นอีกครั้ง แต่ครานี้เป็นความจงใจของเจ้าตัวเอง

ขาข้างซ้ายค่อยขยับเอื้อมไปข้างหน้าก้าวยาวเถิบเข้าหาแผ่นหลังอันไร้เกราะป้องกันของฝ่ายตรงข้ามอย่างแช่มช้าเนิบนาบราบเรียบและนุ่มนวลแผ่วเบาอย่างยิ่งยวดไม่มีแม้แต่เสียงของการเคลื่อนไหวร่างกาย เพียงแค่หนึ่งช่วงก้าวบัดนี้ร่างของชายหนุ่มยืนประชิดกายของศัตรูห่างเพียงเอื้อม

หลินหยางขยับแขนส่งดาบสั้นในมือขวาค่อยๆเคลื่อนเข้าหาแผ่นหลังของแวมไพร์ปีศาจในแนวนอนอย่างเชื่องช้าบรรจง เป้าหมายของปลายดาบอันแหลมคมก็คือซี่โครงซีกซ้ายซึ่งห่อหุ้มอวัยวะภายในอันสำคัญอย่างยิ่งยวดเอาไว้ นั่นคือหัวใจ!

มือขวาที่ยึดกุมดาบสั้นเอาไว้แน่นพลันเกิดไอร้อนขึ้นมาอย่างฉับพลัน ส่งผลให้รัศมีรอบกายของชายหนุ่มอุณหภูมิสูงขึ้นเรื่อยๆจนร้อนระอุ ทว่าความร้อนนี้หาได้ทำอันตรายให้แก่ตัวเขาไม่ เจ้าตัวเพียงรับความรู้สึกอบอุ่นให้ความสบายหาใดเปรียบ มันคือทักษะหลอมไฟนั่นเอง

ทักษะดังกล่าวสร้างปฏิกิริยาความร้อนจากกายผู้ใช้ส่งผ่านไปยังดาบเหล็กในมือ เมื่อดาบสั้นถูกความร้อนเข้าเผาไหม้มันเริ่มแสดงผลของทักษะออกมาด้วยสีแดงเรืองรองก่อนจะกลายเป็นเฉดสีแดงเข้มดั่งโลหิตในไม่ช้า

ไอความร้อนแผ่กระจายจนสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ในยามนี้หากดาบสั้นที่ถูกไฟร้อนหล่อหลอมจนแดงฉานนี้นาบเข้าใส่ก็เพียงพอให้เนื้อหนังบริเวณนั้นของคู่ต่อสู้ผู้โชคร้ายสุกงอมพร้อมทานเลยทีเดียว

ตอนที่ 594 พิถีพิถัน

ด้วยทักษะหลอมไฟนี้ย่อมเพิ่มพลังในการทะลวงสร้างความเสียมากขึ้นนับทวี ถึงแม้จะเป็นทักษะระดับต่ำก็ตามแต่ความร้อนที่แผ่ออกมาจากอาวุธหลอมเหล็กให้กลายเป็นสีแดงนี้มิได้ต่ำไปตามระดับของมันเลย ทว่ายังมีอีกหนึ่งทักษะที่ชายหนุ่มใช้ควบคู่ไปกับทักษะหลอมไฟ นั่นก็คือทักษะพิษผึ้ง!

ทักษะพิษผึ้งที่พึ่งได้รับมาหมาดๆ ความสามารถของมันก็ตรงตามนามเรียกขาน แต่ทว่ามันมิใช่พิษที่ใช้สำหรับทำร้ายสร้างบาดเจ็บให้แก่คู่ต่อสู้แต่อย่างใด พลังการโจมตีของมันอาจจะด้อยกว่าหากเทียบกับทักษะหลอมไฟ แต่สำหรับความสามารถเฉพาะตัวของมันนั้นนับว่าน่ากลัวอย่างยิ่งยวด

มันคือพิษหลอนประสาท!

แม้จะสร้างบาดแผลเพียงแค่รอยขีดข่วนก็สามารถสำแดงพลังของทักษะพิษผึ้งออกมาได้ทันที โดยฤทธิ์เดชของทักษะดังกล่าวถูกทดสอบเป็นที่เรียบร้อยจากจิ่นเหอพรานหนุ่มผู้ผ่านร้อนผ่านฝนขัดเกลาจิตใจมานานนับ ทว่าเมื่อมันถูกผึ้งแคระโจมตีด้วยทักษะพิษผึ้งเพียงรอยขีดข่วนกลับทำให้พรานป่าผู้องอาจกลายเป็นคนบ้าเสียสติโง่งมในชั่วพริบตา

นี่จึงเป็นทักษะที่น่าหวาดกลัวจนทักษะหลอมไฟเทียบไม่ติด

หากมันผู้ใดเพียงถูกผลของทักษะนี้ มันผู้นั้นก็จะกลายเป็นคนโง่งมไร้การป้องกันอย่างทันที ต่อให้มันมีสิบชีวิตย่อมไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน

แต่สำหรับศัตรูของเขาในตอนนี้คือปีศาจแวมไพร์ที่มีระดับมากกว่าตัวเขาเกินสองเท่า เขาไม่หวังให้พิษดังกล่าวหลอนประสาทให้มันเป็นบ้าเสียสติดั่งจิ่นเหอ หวังเพียงแค่หยุดชะงักการเคลื่อนไหวของมันได้แม้สักวินาทีเดียวก็เกินพอ

ก็ยังไม่แน่ชัดว่าผลกระทบจากการโจมตีด้วยทักษะจะมีผลกับสัตว์ประหลาดอย่างพวกมันดั่งเช่นมนุษย์หรือไม่

วูบ~

ปลายดาบอันแหลมคมค่อยๆเคลื่อนเข้าหาแผ่นหลังของแวมไพร์อย่างเชื่องช้า มันช้าเสียจนแทบหยุดนิ่งอยู่กับที่ เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้าตัวเขาเพิ่งจะผ่อนคลายความกังวลร่างกายปลอดโปร่งเต็มที่แต่เมื่อลงมือทำปฏิบัติจริงกลับถูกความกดดันถาโถมเข้ามาดั่งเกลียวคลื่น

ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ มือที่ถือดาบสั่นเป็นเจ้าเข้า แต่ร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวยเหล่านี้หาได้หยุดยั้งคมดาบที่เคลื่อนที่เข้าหาศัตรูของตนไม่

ห้าสิบ สามสิบ ตอนนี้ปลายดาบและแผ่นหลังของเป้าหมายอยู่ห่างกันมิถึงสิบเซนไม่ถึงหนึ่งคืบเสียด้วยซ้ำ!

ระยะที่เว้นห่างราวหนึ่งคืบนี้คือความห่างสุดท้ายที่สามารถสร้างได้ แม้จะอยากเอาเข้าไปใกล้มากกว่านี้เพื่อให้แน่ใจว่าไร้ข้อผิดพลาด แต่ก็มิสามารถทำได้อย่างที่หวัง

เนื่องจากความร้อนจากทักษะหลอมไฟที่อาบอยู่บนใบดาบจะเป็นการแจ้งเตือนให้แก่เป้าหมายของเขาทราบถึงสิ่งแปลกปลอมด้านหลังของมัน

หากศัตรูของเขารู้ตัวก่อนที่คมดาบจะปักลงบนหลังมันละก็ ผลลัพธ์ของการลอบโจมตีในครั้งนี้ก็ล้มเหลวลงในทันที

เพื่อให้แน่ใจว่าผลลัพธ์ที่เลวร้ายจะไม่เกิดขึ้น หลินหยางจำต้องกระทำทุกขั้นตอนอย่างพิถีพิถัน