ตอนที่ 99 ยุง
หลินหยางขมวดคิ้วเนื่องจากทักษะตาเหยี่ยวดวงตาของเขาจึงมองได้อย่างกว้างไกลจึงมองเห็นรายละเอียดต่างๆแม้จะอยู่ในระยะไกล
ดูท่าพวกนี้จะเข้าใจผิดไปกันใหญ่คิดว่าเขาเป็นศัตรูเป็นแน่ เห็นแบบนั้นเขาก็หัวเราะออกมาเพราะแบบนี้เมื่อใดที่เขามิอยู่เมืองแสดงว่าพลเมืองของเขาก็มิได้หย่อนยานในการตั้งรับ ส่วนผู้คนที่ติดตามหลินหยางมาจากเมืองฉือเฉียวตอนนี้ใบหน้าพวกมันซีดเซียวเพราะมีคนกว่าร้อยคนกำลังชี้อาวุธมาที่พวกมันอยู่
“พี่หยาง นั่นพี่หยาง” เมื่อหลินหยางและพวกเดินเข้าใกล้จนสามารถมองเห็น เทียนหนิงเจี้ยนก็ตะโกนโหวกเหวก เมื่อมันเห็นกองกำลังตรงหน้าเดินตรงเข้ามาใกล้เมืองขึ้นเรื่อยๆครานี้มันคิดว่าคงเอาชีวิตไม่รอดเสียแล้ว แต่เมื่อมันเห็นผู้นำขบวนมันก็ผ่อนคลาย ความกังวลหายไปเป็นปลิดทิ้งเพราะนั่นคือหลินหยางผู้นำของพวกมันนั่นเอง
เหล่าเด็กและคนชราที่ถืออาวุธหมายปกป้องเมืองของตนเมื่อทราบว่าเป็นหลินหยางพวกเขาทรุดเข่านั่งลงกับพื้น เหล่าคนชราเหล่านี้มิเคยได้ฝึกฝนการสู้รบ การที่้ต้องมาจับอาวุธเพื่อปกป้องชีวิตของตนเช่นนี้มันช่างกดดันเกินกว่าพวกเขาจะรับไหว
“ไม่เลว” หลินหยางยิ้มพลางกล่าวเบาๆ ชื่มชมในกำลังใจของพวกเขา
ภายในเมืองหลินหยาง
“คนที่อายุ 16-40 ปีต้องเข้าร่วมกับกองกำลังของผม คนที่อายุ 41-60 ปีต้องเข้าร่วมกับทีมก่อสร้าง ส่วนผู้ที่อายุต่ำกว่ากำหนดให้ฝึกซ้อมการใช้อาวุธกับซิ่นก้ง ผู้ที่อายุมากกว่าที่กล่าวไปข้างต้นให้ช่วยงานเล็กๆกับทีมก่อสร้าง ผลิตลูกธนู รวมถึงเรื่องเย็บปักถักร้อย มีใครคัดค้านไหม” หลินหยางตะโกนเสียงดัง
เมื่อมองไปที่คนกว่าสองร้อยคนตรงหน้าไร้เสียงคัดค้าน หลินหยางจึงยิ้มออกมา
“หนิงเจี้ยน หาที่พักให้พวกเขาด้วย” หลินหยางกล่าวแก่เทียนหนิงเจี้ยน
“ครับ” มันตอบกลับอย่างรวดเร็ว
เมื่อจัดการเรื่องหน่วยต่างๆเป็นที่เรียบร้อยหลินหยางอาบน้ำเตรียมนอนพักผ่อนทันที เพราะเขาเดินทางมาทั้งวันอย่างเหน็ดเหนื่อย
ณ เพิงพัก
หลินหยางกำลังจะทิ้งตัวลงนอน
“พี่หยาง ให้หนูนวดให้พี่นะ” มีเสียงหวานใสกล่าวขึ้นมา เหมยเหมยนั่นเอง
“เอาสิ” หลินหยางมิปฏิเสธเพราะเขาก็รู้สึกเมื่อยล้าเช่นกัน
เหมยเหมย เมื่อได้ยินเช่นนั้นเธอยิ้มอย่างซุกซนและบีบนวดให้แก่หลินหยางหวังปัดความเหน็ดเหนื่อยให้แก่หลินหยาง
เธอเป็นคนหนึ่งที่เป็นห่วงหลินหยางไม่น้อย เพราะเมื่ออยู่ในเมืองเธอจะคอยตามติดหลินหยางตลอด เมื่อคราก่อนที่หลินหยางหายออกจากเมืองไปสองวันเธอกินมิได้นอนมิหลับ ส่วนครานี้แม้หลินหยางจะบอกกล่าวก่อนจากลาเธอก็ยังอดเป็นห่วงมิได้อยู่ดีเพราะหลินหยางต้องออกไปเพื่อสู้รบกับเมืองอื่นนั่นเอง
จู่ๆมือที่คอยนวดไหล่ให้แก่เขาก็เลื่อนมาทางด้านหน้าโอบกอดเขาจากด้านหลัง โดยใบหน้าของเหมยเหมยซบอยู่ตรงไหล่ของเขา หลินหยางยิ้มพลางเอามือลูบหัวเธอเขาคิดว่าเธอคงเป็นห่วงเขา
กลางดึกหลินหยางกำลังนอนหลับโดยมีเหมยเหมยนอนกอดเขาอยู่
‘หืม’ หลินหยางที่นอนหลับรู้สึกมีบางอย่างมาโดนหน้าด้วยความเคยชินจึงใช้มือตบเพราะคิดว่าเป็นยุง จากความอ่อนเพลียจึงมิได้ลืมตาตื่นและหลับต่อไป
เหมยเหมยที่นอนกอดอยู่เห็นหลินหยางที่ตบแก้มตัวเอง เธอจึงหัวเราะเบาๆและนอนหลับตามหลินหยางไป เพราะเมื่อครู่เธอแอบหอมแก้มหลินหยางไปหนึ่งฟอด..
ตอนที่ 100 รักษา
รุ่งเช้า
พลเมืองส่วนใหญ่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่เสียงพูดคุยกันจอแจ บัดนี้จำนวนคนภายในเมืองมีมากกว่าสามร้อยคนเสียอีก หากเทียบกับตอนที่พวกเขาพึ่งมาถึง จำนวนขนาดนี้ต่างกันลิบลับเลยทีเดียว
หลังจากทานอาหาร
“คุณแน่ใจแล้วใช่ไหม” หลินหยางกล่าว
“ค่ะ” มีเสียงตอบกลับมาอย่างหนักแน่น เธอคือหรงเถียนเหยานั่นเอง
หลินหยางยื่นหนังสือทักษะภายในมือให้แก่เธอ นี่เป็นหนังสือทักษะที่เขาได้มาจากกล่องภายในห้องของฉือเฉียว
ทักษะ ระดับ 2 รักษาอาการบาดเจ็บ
คำอธิบาย : ใช้พลังวิญญาณมหาศาลเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเป้าหมาย มีโอกาศทำให้ระดับของผู้ใช้เพิ่มขึ้น
คำเตือน : หากผู้ใช้มีทักษะโจมตีจะไม่สามารถเรียนรู้ทักษะนี้ได้
เนื่องจากหากใช้ทักษะเล่มนี้ไปแล้ว ผู้ใช้จะไม่สามารถเรียนรู้ทักษะสำหรับการต่อสู้อื่นๆได้อีก เขาจึงต้องถามความสมัครใจของเธอ ตัวหลินหยางเมื่อมิสามารถใช้งานได้จึงตัดสินใจมอบให้แก่ผู้ที่คู่ควรนั่นคือหรงเถียนเหยา เธอเป็นทีมรักษาซึ่งมีสมาชิกทีมเพียงคนเดียวเท่านั้น เธอจึงเป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุดที่คู่ควรกับทักษะนี้
เถียนเหยามองทักษะภายในมืออย่างตื่นเต้นพลางรีบเปิดทันทีเพื่อเรียนรู้ทักษะภายใน ไม่นานตัวอักษรประหลาดก็ไหลเข้าไปภายในหัวของเธอพร้อมกับหนังสือทักษะภายในมือมอดไหม้มลายหายไป
หลินหยางมองปฏิริยาของเธอเขาจึงยิ้มออกมา มันช่างคล้ายกับตอนที่เขาได้รับทักษะหลอมไฟครั้งแรกมิผิดเพี้ยน
“คุณลองรักษาคนพวกนี้ดู” หลินหยางกล่าว
“ค่ะ” เธอตอบรับพร้อมกับตรงดิ่งเข้าไปหาผู้คนที่นอนเรียงแถวกัน คนพวกนี้ล้วนเป็นผู้ที่ถูกฤทธิ์สุราพิษจากเมืองฉือเฉียว การเดินทางไกลเมื่อวานทำให้เรี่ยวแรงพวกเขาหายเกลี้ยงพร้อมกับพิษที่กัดกินร่างกายพวกเขาจากภายใน
เถียนเหยานั่งลงข้างชายคนนึงเขาคือผู้ที่ได้รับพิษสุรามากที่สุดในกลุ่มคนพวกนี้พลางยื่นมือไปที่หน้าอกของมัน ไม่นานก็มีแสงสีเขียวออกมาจากฝ่ามือเธอ
อั่กก!
ชายผู้ที่เป็นเป้าหมายของเธอกระอักเลือดสีดำกองโตออกมา ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ใบหน้าของมันสดใสดวงตาเป็นประกาย
“ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ” ชายคนนั้นเมื่อฟื้นคืนสติเห็นหญิงสาวตรงหน้าที่มีเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าดูท่าเธอจะอ่อนแรงมิใช่น้อย
บัดนี้ร่างกายที่ถูกพิษกัดกินหายเป็นปลิดทิ้ง รู้สึกกระปรี้กระเปร่าคล่องแคล่วกว่าเก่าก่อนเสียอีก
“แหะๆ”
หรงเถียนเหยาเมื่อเห็นว่าทักษะของตนได้ผลดีกว่าที่คาด จึงรู้สึกอดภูมิใจมิได้
หลินหยางจ้องมองกระบวนการรักษาของเธอตั้งแต่ต้น มันช่างได้ผลดีเสียยิ่งกว่าทักษะทางการแพทย์ที่โลกเก่าก่อนของเขาเสียอีก ราวกับชุบชีวิตชายคนนี้ขึ้นใหม่ก็มิปาน หากทักษะนี้ปรากฏอยู่บนโลกของเขา ยายของเขาคงไม่ต้องเจ็บปวดกับร่างกายที่แก่ชราอีกต่อไป
แต่ดูท่าทักษะนี้จะกินพละกำลังของเธอไปไม่น้อย เมื่อเธอรักษะชายคนแรกใบหน้าของเธอเริ่มซีดขาวพร้อมกับเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้า พอเธอรักษาผู้ป่วยรายที่สองสำเร็จเธอลุกยืนแทบไม่ไหวทรุดลงนั่งกับพื้นหายใจเหนื่อยหอบ
“คุณควรพักก่อน” หลินหยางกล่าวพลางให้เทียนหนิงเจี้ยนพาเธอไปพักผ่อน หากทีมรักษาเพียงคนเดียวของเขาล้มป่วยเสียเองคงไม่มีใครรักษาให้เธอได้แน่เขาจึงให้เธอไปพักผ่อนเสียก่อน เมื่อหายจากอาการเหน็ดเหนื่อยค่อยกลับมารักษาก็มิเสียหาย
หากมีทักษะแบบนี้ซักหลายคน พวกเขาคงไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอาการบาดเจ็บจากการต่อสู้อีกต่อไป
หลินหยางคิดพลางยิ้มอย่างระรื่น
